Όσο για μένα,η λήθη- που τόσο πολύ φοβήθηκα, τελικά δεν θα καταφέρει να με καταπιεί, γιατί έχω αφήσει εσένα πίσω μου. Και έτσι θα νικήσω τον μεγαλύτερο φόβο μου, την λησμονιά που φέρνει ο θάνατος, αυτόν τον δαίμονα που μου κατέτρωγε τα σωθικά και μου μαύριζε τις μέρες σ ολόκληρη την ζωή μου¨... Αφουγκραστείτε, περιπλανηθείτε, μην ριζώνετε, είναι πάντα η προτροπή μου. Και αφού στα βιβλία δεν υπάρχουν - ευτυχώς- σύνορα και όρια, αφήστε την φαντασία σας να ταξιδέψει, σ άλλους τόπους, σ άλλες εποχές... Καλά Χριστούγεννα να έχουμε.
¨Αναστασία Ιβάνοβνα Κορλόφσκι 1867 Μινσκ, Λευκορωσία
Μην πιστεύεις ποτέ αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου. Με ακούς; Ποτέ. Να, κοίτα πέρα μακριά, στο λόφο εκεί, στην επαρχία του Γόμελ. Τον βλέπεις τον Κάιρλοφ; Τον πύργο των Κορλόφσκι; Όχι; Περίεργο... Είναι πάντα εκεί. Κοίτα καλύτερα, ξεπροβάλλει τώρα μέσα από την πυκνή καταχνιά η ανατολική πλευρά του. Η ομίχλη τον κρύβει ξανά. Και ο Κάιρλοφ -ίδια μήτρα που δεν ξερνά τα παιδιά της- φυλά μυστικά ανομολόγητα που σπέρνουν θάνατο. Ένας δεσμός σφιχτός, μια με πνίγει, μια με σώζει, προστασία και θηλιά αντάμα. Το αέναο παιχνίδι του θύτη και του θύματος. Το χωνευτήρι του θανάτου και η λήθη -αυτός ο δαίμονας- δεν με τρομάζουν πια, γιατί ξέρω πως με ακούς εσύ, και η ζωή μου δεν θα ξεχαστεί μια δυο γενιές μετά. Όχι, όχι, καλύτερα ούτε εμένα να ακούς. Μισότρελη γριά είμαι. Αφουγκράσου μόνο το μουρμουρητό του ανέμου, μιλά για τον γιο μου τον Φιοντόρ, μιλά και για μένα, μιλά για όλους εμάς που μαχόμαστε να σώσουμε τη ζωή μας και να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Πορεύσου με τη διαίσθησή σου και θυμήσου, την αλήθεια δεν τη βλέπει πάντα το φως του ήλιου. Και το λέω εγώ, η Αναστασία Ιβάνοβνα Κορλόφσκι, που καταδικασμένη ζω εν κρυπτώ στα σπλάχνα του κακορίζικου Κάιρλοφ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου