ΤΕΥΚΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΙΚΑΣΙΑ 3ν+1" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΤΕΥΚΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

για το "ΕΙΚΑΣΙΑ 3ν+1"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Εικασία 3ν+1

Μια υπόθεση της Υπαστυνόμου Όλγας Πετροπούλου

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Η Όλγα Πετροπούλου γεννήθηκε το 2007 με προτροπή των αείμνηστων αγαπημένων μου φίλων, της Τιτίνας Δανέλλη και του Ανταίου Χρυσοστομίδη. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο διήγημα «Περίπτωσις Αυτοδικίας» του συλλογικού τόμου «Ελληνικά Εγκλήματα 2» των εκδόσεων Καστανιώτη και ακολούθησε μια λαμπρή σταδιοδρομία με εμφανίσεις σε διηγήματα που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Απέκτησε κι έναν ολόδικό της τόμο διηγημάτων με τίτλο «Εγκλήματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής  - Επτά φωτογραφίες της κρίσης» στις εκδόσεις Πόλις. Ταξίδεψε δυο φορές στο εξωτερικό, στη Γερμανία στον συλλογικό τόμο Hellas Noir (επιμέλεια Κώστας Καλφόπουλος) και στην Τουρκία στον τόμο Yunankarasi (επιμέλεια Βασίλης Δανέλλης).

Από το ένα διήγημα στο άλλο, η Όλγα διαμόρφωσε σταδιακά το χαρακτήρα της. Μοιράστηκε μαζί μου κάποιες προτιμήσεις: Escher, γαλλικό κονιάκ, σοκολάτα, τζαζ, sixties, Dalida και φυσικά την αγάπη για τα μαθηματικά· απέκτησε και δικές της: extreme κολύμπι, υποβρύχια φωτογραφία, Borges, ιρλανδέζικες παμπ· βίωσε τον σεξισμό των ανδρών συναδέλφων της και τα έβγαλε πέρα, επειδή ήταν καλύτερη απ’ αυτούς· από μετάθεση σε μετάθεση γύρισε όλη την Ελλάδα και κατέληξε στη ΓΑΔΑ, στο τμήμα εγκλημάτων κατά ζωής.

Ήταν πια καιρός να νοικοκυρευτεί και εκδοτικά. Έτσι αυτές τις μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός το πρώτο της μυθιστόρημα (και ελπίζω όχι το τελευταίο αφού ήδη ετοιμάζω το δεύτερο), με τίτλο «Εικασία 3ν+1».

Στην αρχή της καριέρας του ο Χρίστος είχε δείξει στοιχεία ενός ταλαντούχου ποδοσφαιριστή με εξαιρετικές προοπτικές - τόσο που οι δημοσιογράφοι είχαν μετατρέψει το Χρίστος σε  Κριστιάνο. Δεν τους δικαίωσε! Κι έτσι με πατημένα τα τριάντα βρέθηκε να δουλεύει σαν μπράβος στα κυκλώματα της νύχτας. Η αρχή της ιστορίας μας τον βρίσκει μαχαιρωμένο στο κατώφλι της Τζένιφερ, της κοπέλας που «προστάτευε». Η Όλγα θ’ αναλάβει την εξιχνίαση της υπόθεσης, που στην αρχή μοιάζει απλή. Όμως παρόλο που σύμφωνα με τον Γουλιέλμο του Όκαμ ότι «Απ’ όλες τις δυνατές εξηγήσεις, η απλούστερη είναι συνήθως και η σωστή», τα πράγματα  περιπλέκονται ολοένα και περισσότερο. Νονοί της νύχτας, ένα ξεπεσμένο «γκόλντεν μπόι», ένας μυστηριώδης άστεγος ποιητής κι άλλα ποικίλα μέλη της καλής και της κακής κοινωνίας, εμπλέκονται σ’ ένα λαβύρινθο που θα μπορούσε ν’ αποτελεί ένα πετυχημένο ενσταντανέ της Ελλάδας του εικοστού πρώτου αιώνα.

Κάποτε ένας πολύ σοφός άνθρωπος μου είχε πει ότι ο σαρκασμός είναι η μόνη άμυνα που διαθέτουμε απέναντι στην καθεστωτική βία. Σ’ αυτό το βιβλίο νομίζω ότι υλοποίησα τη συμβουλή του. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα άλλη επιλογή, αφού…

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Τον φώναζαν Κριστιάνο. Πίστευαν ότι μια μέρα θα γινόταν μεγάλος ποδοσφαιριστής. Προπονητές, παράγοντες, αθλητικογράφοι ήταν όλοι σύμφωνοι. Τους διέψευσε. Αντί για το Μπερναμπέου και το Μαρακανά έμπλεξε στα κυκλώματα της νύχτας. Κι ένα βράδυ, έξω από ένα φτωχικό διαμέρισμα της Κυψέλης, βρέθηκε να κολυμπά μέσα στο ίδιο του το αίμα. Η υπόθεση έδειχνε απλή, σχεδόν προφανής. Όμως η Όλγα Πετροπούλου, του τμήματος εγκλημάτων κατά ζωής, δεν εμπιστευόταν τα προφανή. Στα μάτια της οι εμπλεκόμενοι, μια στρίπερ-μαθηματικός, ένας ναρκομανής, πρώην Γκόλντεν Μπόι, κι ένας γραφικός άστεγος με πλατιά μόρφωση, συνέθεταν έναν γρίφο πολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο φαίνονταν να πιστεύουν όλοι οι άλλοι· έναν γρίφο που από την πρώτη στιγμή φάνταζε να διαπερνά τα ευάλωτα, διαβρωμένα στεγανά της λαμπερής καθωσπρέπει κοινωνίας και του σκοτεινού υποκόσμου· έναν γρίφο που άκουγε στο κωδικό όνομα «εικασία 3ν+1». Ή μήπως σήμαινε απλώς τρεις νεκροί κι ύστερα άλλος ένας…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

O ΤΕΥΚΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ είναι Κύπριος μαθηματικός και συγγραφέας που δραστηριοποιείται στον χώρο της «μαθηματικής μυθοπλασίας». Έχει εκδώσει έξι μυθιστορήματα, μία συλλογή αστυνομικών διηγημάτων, τρία βιβλία επιστημονικής εκλαΐκευσης και δέκα διδακτικά βιβλία μαθηματικών. Επίσης, έχει συμμετάσχει με διηγήματά του σε πολλούς συλλογικούς τόμους. Κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με πολλές ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύοντας άρθρα και διηγήματα. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης του ηλεκτρονικού περιοδικού Χάρτης και είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Πολάρ.  Έργα του έχουν μεταφραστεί σε οκτώ ξένες γλώσσες. Το μυθιστόρημά του Αχμές, ο γιος του φεγγαριού έχει βραβευτεί με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η κινηματογραφική ταινία Έτερος εγώ είναι βασισμένη στο διήγημά του «Περίπτωσις αυτοδικίας» και στηρίζεται στις ιδιότητες των φίλιων αριθμών.  Έχει μεταφράσει από τα αγγλικά και τα γαλλικά 48 βιβλία σχετικά με τα μαθηματικά και την ιστορία των επιστημών. Το 2012 παρουσίασε στην ΕΡΤ την εκπομπή «Ο γύρος του κόσμου με 80 βιβλία» (26 επεισόδια) με στόχο την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας σε παιδιά και εφήβους. Το 2006 η Γαλλική Δημοκρατία του απένειμε τον τίτλο του Chevalier dans l’Ordre des Palmes Académiques. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Θαλής + Φίλοι και της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας.

ΜΑΓΔΑ ΞΥΝΟΣΤΑΘΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ.

 ΜΑΓΔΑ ΞΥΝΟΣΤΑΘΗ

για το ¨ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Ξεκίνησα να γράφω στα σχολικά μου χρόνια, τότε που η εσωστρέφεια της εφηβείας με εμπόδιζε να εκφράσω στους οικείους μου συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς. Τα αποτύπωνα λοιπόν στο χαρτί. Ημιτελή χειρόγραφα, μόνο για τα δικά μου μάτια. Χρόνια αργότερα, στην ενήλικη πλέον ζωή μου, βρέθηκα σε μια διαδικτυακή παρέα, μέλη της οποίας έκαναν τις πρώτες συγγραφικές τους απόπειρες. Είχα πλέον το κίνητρο για να ξεκινήσω, να συνεχίσω και να ολοκληρώσω την πρώτη μου μυθοπλασία, τα αγαπημένα μου «ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ». Πέρασα έξι μήνες ζώντας καθημερινά με τους ήρωές μου, αφιερώνοντάς τους κάθε λεπτό του ελεύθερου χρόνου μου. Διαπίστωσα από πρώτο χέρι ότι χρειάζεται έρευνα ακόμα και για την πιο μικρή  λεπτομέρεια, η οποία τελικά μπορεί να περάσει απαρατήρητη από τον αναγνώστη, έσβησα και έγραψα ξανά ατελείωτες σελίδες, αλλά πάνω απ’ όλα διασκέδασα απίστευτα και, δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι η «συμβίωση» με τους ήρωές μου υπήρξε από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου. Από σχόλια που λαμβάνω ήδη από αναγνώστες, η διάθεσή μου αυτή γίνεται εμφανής μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.

Κάποιες δικές μου σκέψεις σχετικά με την επιλογή θέματος, τόπου, χαρακτήρων: πάντα πίστευα ότι οι εμπειρίες από την οικογένεια είναι αυτές που μας καθορίζουν και μας διαμορφώνουν. Τις κουβαλάμε σαν αποσκευές μαζί μας σε όλη την πορεία της ζωής μας. Τα βιώματα μέσα από την οικογένεια μπορεί είτε να μας συντροφεύουν γλυκά είτε να μας καταδιώκουν, να μας στοιχειώνουν. Αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα να ξεκινήσω την ιστορία μου με μία έντονη σκηνή ενδοοικογενειακής βίας, με τραγική κατάληξη, η οποία επηρρεάζει καθοριστικά την εξέλιξη των ηρώων. Η υπόθεση εκτυλίσσεται κατά μεγάλο μέρος στη Σικελία, ένα μέρος  που πάντα με γοήτευε. Η Σικελία είναι ένας τόπος ακραίος. Ακραία όμορφος, αλλά και ακραία άγριος, όπως ακραίες είναι και οι καταστάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Τόσο ακραίες που ίσως να αποθάρρυναν πολλούς από εμάς, αλλά όχι μια ψυχολόγο. Η Δανάη, λοιπόν, ο κύριος γυναικείος χαρακτήρας, δεν αποθαρρύνεται, δεν κάνει πίσω. Βλέπει μπροστά της μια επαγγελματική πρόκληση, και όχι μόνο. Εμπλέκεται συναισθηματικά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει τους ήρωες να βρουν τη λύτρωση. Η παρουσία του συγκεκριμένου χαρακτήρα ήταν ένα επιπρόσθετο βάρος για εμένα, καθώς έπρεπε να ψάξω και να διαβάσω πολύ, έτσι ώστε τα λεγόμενα της ψυχολόγου να είναι εμπεριστατωμένα.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο για την υπόθεση, πέρα απ’ ό,τι  αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, καθώς η μία αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη, με τρόπο κινηματογραφικό. Το «τυχαίο» παίζει  πρωταρχικό ρόλο και, όπως και στη ζωή,  οι συμπτώσεις και η μοίρα κυριαρχούν.

Εύχομαι κι ελπίζω τα «Σταυροδρόμια» να χαρίσουν ένα όμορφο ταξίδι στους αναγνώστες.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ένα τραγικό γεγονός που συνέβη το 1986 εξακολουθεί να ρίχνει τη σκιά του σε ζωές του σήμερα. Ο Σέργιος κι ο Αλεσάντρο, δυο άντρες άγνωστοι μεταξύ τους, βασανίζονται από εφιάλτες. Μέσα από μια σειρά συμπτώσεων θα συναντηθούν και θα ανακαλύψουν μυστικά, καλά κρυμμένα στο παρελθόν. Τα πάντα δείχνουν να τελειώνουν εκεί… ή μήπως όχι;

Η υπόθεση εκτυλίσσεται το 2008, μεταξύ Ελλάδας και Σικελίας. Οι πρωταγωνιστές κουβαλούν από το παρελθόν τους μνήμες, εικόνες κι εμπειρίες που δεν τους αφήνουν να ζήσουν το παρόν όπως θα ήθελαν. Ο δρόμος προς τη λύτρωση είναι γεμάτος εμπόδια. Θα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι το τέλος;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μάγδα Ξυνοστάθη  γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία στο Α.Π.Θ. και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ισπανική Γλωσσολογία στο πανεπιστήμιο UNED της Μαδρίτης. Από το 1989 ζει στα Νέα Μουδανιά όπου εργάζεται στην ξενόγλωσση εκπαίδευση. Τα «Σταυροδρόμια» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

ΕΛΕΝΑ ΜΠΟΛΟΝΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕΝΕΙ ΣΠΙΤΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

 ΕΛΕΝΑ ΜΠΟΛΟΝΑΣΗ

για το "Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕΝΕΙ ΣΠΙΤΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Μεγάλη χαρά να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τους αναγνώστες του blog ΑΦΟΥ! ΜΕ αρέσει να γράφω ΑΦΟΥ!

Τα τελευταία επτά χρόνια που διδάσκω Εγκληματολογία, το πρώτο ερώτημα που τίθεται από τους σπουδαστές είναι «γιατί κάποιος γίνεται εγκληματίας;». Θέλησα μέσα από το μυθιστόρημα «Ο λύκος μένει σπίτι», να μπορεί ο αναγνώστης να πάρει απαντήσεις σε σημαντικά ζητήματα όπως «γεννιέται κανείς εγκληματίας ή γίνεται;», «όποιος έχει δύσκολα παιδικά χρόνια θα γίνει εγκληματίας;». Κι όλα αυτά μέσα από μια ιστορία γεμάτη δράση, αποκαλύψεις και σασπένς, που έχει τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ.

Πέντε παιδιά ζουν μέσα σε ένα ορφανοτροφείο κολαστήριο, με μια διευθύντρια-λύκαινα, αγωνιώντας για την επιβίωσή τους σε συνθήκες που είναι ακατάλληλες κι επικίνδυνες. Ο Στέλιος, ο Βασίλης, η Άννυ, ο Σταύρος και η Ειρήνη βρέθηκαν εκεί χωρίς να το έχουν επιλέξει, θύματα κάθε μορφής βίας, εγκατάλειψης, συναισθηματικής αποστέρησης και απόρριψης. Προτού γνωρίσουν τον κόσμο, έμαθαν να τον φοβούνται. Ενώνονται με έναν όρκο και ανυπομονούν να δραπετεύσουν. Τα παιδιά αυτά ενηλικιώνονται, όμως – όπως λέει και το μότο του βιβλίου- η παιδική ηλικία σε κυνηγάει μέχρι να σε πιάσει. Κανείς δε γλιτώνει από όσα βίωσε ως παιδί, από καταστάσεις που τον στιγμάτισαν, ειδικά όταν «οι λύκοι» ήταν οι άνθρωποι που κοντά τους θα έπρεπε να νιώθει ασφάλεια.

Σε μια εποχή που οι υποθέσεις παιδικής κακοποίησης παίρνουν ολοένα και πιο συχνά τα φώτα της δημοσιότητας, το θέμα του βιβλίου είναι τραγικά επίκαιρο. Είναι ανάγκη να αναγνωριστεί η βαρύτητα και η σημασία που έχει για ένα παιδί να αναπτύσσεται σε περιβάλλον ασφαλές, σταθερό και υποστηρικτικό. Είναι δικαίωμα για κάθε παιδί και υποχρέωση όλων μας. Μόνο έτσι θα σπάσει και ο φαύλος κύκλος της βίας. Μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος. Το μήνυμα του βιβλίου είναι αισιόδοξο. Κι ευχαριστώ ολόψυχα τις εκδόσεις Ψυχογιός που με εμπιστεύτηκαν και έδωσαν την ευκαιρία στον «λύκο» μου, να φτάσει σε όλους εσάς.

Τι απέγιναν τελικά αυτά τα παιδιά; Κατάφεραν να δραπετεύσουν από εκείνες τις κλειστές πόρτες που κρύβουν πίσω τους τα πιο ειδεχθή εγκλήματα;

Δε μένει παρά να το ανακαλύψετε! Εύχομαι να ταξιδέψει στις καρδιές σας!

Έλενα Μπολονάση

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα;
Πέντε ήρωες που το συρματόπλεγμα γύρω από τους τοίχους του ορφανοτροφείου σφράγισε ερμητικά τα όνειρά τους. Ένας όρκος, να μη γίνουν τροφή στους λύκους, δένει τις ζωές τους και γίνεται η δύναμη να επιβιώσουν.
Ο Στέλιος πιέζει ακόμη το σημάδι κάτω από το μάτι, κάθε φορά που κλειδώνει τη γυναίκα του στο σπίτι. Ο Βασίλης γίνεται η σκιά της Σοφίας, από τη μέρα που της παρέδωσε εκείνο το δέμα. Η Άννυ χάνεται στην οδό Φυλής πάνω στη μεγάλου κυβισμού μηχανή της. Ο Σταύρος αντιμετωπίζει τον εφιάλτη των παιδικών του χρόνων. Και η Ειρήνη κρατά στα χέρια της το κλειδί για να τα χτίσει όλα από την αρχή.
Τα εγκλήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες χαράζουν τον δρόμο της ενηλικίωσής τους και καθορίζουν την πορεία τους. Θα καταφέρουν να ξεφύγουν; Κι όταν η πόρτα ανοίξει, θα είναι έτοιμοι να δραπετεύσουν;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΕΛΕΝΑ ΜΠΟΛΟΝΑΣΗ είναι δικηγόρος-εγκληματολόγος, πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Εγκληματολογική Ψυχολογία (Università di Novedrate) και επιμόρφωση στη Δικαστική-Ψυχιατροδικαστική Ψυχολογία (ΕΚΠΑ). Αποφοίτησε, επίσης, από το Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Είναι καθηγήτρια στο αγγλόφωνο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Forensic Psychology του Πανεπιστημίου του Derby (Mediterranean College). Διδάσκει «Εγκληματολογία», «Ανακριτική», «Ποινικό Δίκαιο», «Έγκλημα και Διαταραχές Προσωπικότητας», «Πνευματική Ιδιοκτησία και Συγγενικά Δικαιώματα» και «Δίκαιο Ανηλίκων» στην Tabula Rasa. Έχει ασχοληθεί με τηλεοπτικό, αστυνομικό ρεπορτάζ και αρθρογραφία πολιτιστικού περιεχομένου σε συνεργασία με γνωστές ιστοσελίδες. Έχει τιμηθεί από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδας με 1ο και 3ο Βραβείο για τα σενάριά της και από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το αστυνομικό μυθιστόρημα Ο λόφος του Ερνιόν.

ΕΛΕΝΗ ΒΕΖΥΡΟΓΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΓΡΙΟ ΓΙΑΣΕΜΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ.

 ΕΛΕΝΗ ΒΕΖΥΡΟΓΛΟΥ

για το ΑΓΡΙΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

Σημείωμα της συγγραφέως,

 για τις συνθήκες συγγραφής του μυθιστορήματος

«ΑΓΡΙΟ ΓΙΑΣΕΜΙ»

 

Η χρονική περίοδος που προηγήθηκε της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, αυτή που ονομάζουμε εποχή του Μακεδονικού Αγώνα, ασκούσε ανέκαθεν μια έντονη γοητεία σε μένα κι εξήπτε τη φαντασία μου. Μια εποχή όχι ιδιαίτερα φωτισμένη∙ σκοτεινή, με σκληρό κι αιματηρό παρασκήνιο. Πάντα έψαχνα και διάβαζα μ’ ενδιαφέρον ό,τι αφορούσε την περίοδο αυτή, και μέσα μου, το ήξερα, πως κάποια μέρα θα έβαζα στο κάδρο της μιαν εξίσου γοητευτική ιστορία, ώστε να γεννηθεί ένα ιστορικό μυθιστόρημα.

   Η αφορμή για το μυθιστόρημα μού δόθηκε όταν άκουσα την ιστορία των αρχηγών δύο οικογενειών, που γνωρίστηκαν στις μάχες μιας επανάστασης, της Επανάστασης του Ολύμπου, κι έγιναν φίλοι αδελφικοί. Η φιλία του Γρηγόρη και του Κωνσταντή, γεννημένη στη μάχη, έγινε κρίκος ακατάλυτος. Δυνατός και μπαρουτοκαπνισμένος, τους έδεσε για πάντα. Η εποχή του Μακεδονικού Αγώνα, βρίσκει τις οικογένειές τους μαζί, στη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής... κι από κει ξεκινούν όλα...

  

Ο τόπος αυτός, έδωσε και τον τίτλο του βιβλίου. Το άγριο γιασεμί είναι ένα φυτό-μαχητής, δυνατό, που ριζώνει σ’ εδάφη δύσκολα, και μπορεί να επιβιώνει και να σκορπά το μεθυστικό του άρωμα σε συνθήκες σκληρές κι αντίξοες. Σαν τη Γαλάτιστα, έναν τόπο που χαρακτηρίζεται απ’ τους ανθρώπους της... σκληρούς, δυνατούς, μαχητές, που πρωτοστατούν σ’ επαναστάσεις για την ανεξαρτησία, που αγωνίζονται σε συνθήκες δύσκολες κι αντίξοες, και μεγαλουργούν προσφέροντας το άρωμα της θυσίας τους για την πατρίδα. Γαλάτιστα... ένα «άγριο γιασεμί», που ανθίζει και μοσχοβολά στον κόρφο της Ελλάδας.

  

Απ’ τη Γαλάτιστα λοιπόν ξεκινά η ιστορία μου... Κι οι ήρωές μου αρχίζουν να παίρνουν πρόσωπο...

   Ο Μίλιος, ο γιος του Γρηγόρη, φεύγει από τη Γαλάτιστα κι έρχεται στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσει δάσκαλος. «Θα ’ρχομαι κάθε καλοκαίρι, και σαν τελειώσω, θα επιστρέψω και θα σε πάρω γυναίκα μου» υπόσχεται στη Γαλάτεια, την αγαπημένη που αφήνει πίσω. Όμως τον νεαρό σπουδαστή, στη Θεσσαλονίκη, τον καταπίνει ο στρόβιλος του Μακεδονικού Αγώνα. Μυστικές παρακολουθήσεις, ανελέητο παρασκήνιο, συνομωσίες, κι ένα φάσμα κατασκοπευτικών διαπλοκών πλάι στις αιματηρές συγκρούσεις. Ο Μίλιος ξεχνά την υπόσχεσή του...

   Πίσω στο χωριό, ο πατέρας της Γαλάτειας ετοιμάζεται να την παντρέψει με τον Χαρίση, τον γιο ενός πλούσιου χαλκουργού. Την έχει ταμένη από μικρή, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, κι ήρθε η στιγμή που ο Χαρίσης ζητά τα δικαιώματά του. Η Γαλάτεια γράφει απελπισμένη στον Μίλιο να σπεύσει, όμως το γράμμα της θα φτάσει στα χέρια του;

   Πλάι στην ιστορία του Μίλιου και την Γαλάτειας, η αγάπη του Γρηγόρη και της Αργυρούλας, η ραδιούργα πεθερά της, η αδικημένη Βγενιώ, ο έρωτας της Δόμνας και του Μουχτάρ, η πιστή Βαγγελή, η πικρή ζωή στο χαρέμι... Ένα πλήθος από χαρακτήρες, που στήνουν έναν γοητευτικό χορό δράσης και σμιλεύουν τις εξελίξεις.

 

Αυτό που θυμάμαι απ’ τον καιρό που το έγραφα, είναι πως, είχα πάψει να ζω στο σήμερα, θαρρείς κι είχα αρνηθεί τον εαυτό μου. Ερευνούσα με πάθος την ιστορική εποχή, συνέλλεγα στοιχεία από τα αρχεία του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, επισκεπτόμουν τους τόπους όπου διαδραματίζονταν τα γεγονότα του μυθιστορήματος, μιλούσα με άτομα που μου έδιναν πολύτιμες πληροφορίες, κι άκουγα εξομολογήσεις από ανθρώπους που ήταν πια στη δύση της ζωής τους και  θυμούνταν γεγονότα.

  

Θα ήθελα να σας παραθέσω μια φράση από το βιβλίο, που πιστεύω ότι περικλείει συμπυκνωμένο το νόημα του μυθιστορήματος. Είναι στη σελίδα 347 και λέει: ...Ο πατέρας του με τον νονό του συμφώνησαν πως, ο δρόμος της τιμής είναι πάνω από τον δρόμο της αγάπης∙ οι άντρες είναι ταμένοι σε τούτο τον δρόμο, κι ο Μίλιος τον ακολουθούσε χωρίς ν’ αποτελεί εξαίρεση...

  

Η πλοκή του βιβλίου αυτού, ακολουθεί τα μονοπάτια που χαράζω πάντα στα μυθιστορήματά μου. Ψηλαφίζει κοινωνικούς προβληματισμούς και προσωπικές αναζητήσεις καθώς τα γεγονότα ξετυλίγονται συγκλονιστικά μες απ’ τις σελίδες. Το προτείνω με μεγάλη αγάπη στους αναγνώστες. Η ιστορία θα τους οδηγήσει σε μια ανάγνωση με αστείρευτη αγωνία, μέχρι το τέλος, και θα τους αφήσει τη γλυκόπικρη γεύση που αφήνει κι η ίδια η ζωή. Μιλά για την αγάπη, τον έρωτα, την τιμή, τον θάνατο... που ’ναι κομμάτια του κόσμου που μας περιβάλλει, αλλά κι ενός κόσμου που χάθηκε στην περιδίνηση του χρόνου, στην αχλύ της ιστορίας, και κλήθηκε η πένα μου να τον ανασύρει και να τον θυμίσει.

   Σας προτρέπω λοιπόν σ’ ένα ταξίδι στους κόσμους αυτούς,

   κι  εύχομαι καλή ανάγνωση!

   Ελένη Βεζύρογλου.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο δρόμος της τιμής είναι πάνω από το δρόμο της αγάπης.

Στερεύουν οι ελπίδες της Μακεδονίας για την ένωσή της με την ελεύθερη Ελλάδα. Ο αγώνας γίνεται όλο και πιο λυσσαλέος. Η πατρίδα ζητά από τα παλικάρια της να μην την αφήσουν να πέσει στα χέρια των Βούλγαρων που την ορέγονται και εκείνα τρέχουν στο πλευρό της. Μαζί τους και ο Μίλιος, που τα στήθη του γεμίζουν από τον πόθο της λευτεριάς και από την αγάπη του για τη Γαλάτεια, την πριγκίπισσα των παιδικών του χρόνων, που της έχει χαρίσει τη ζωή και την καρδιά του.

 «Θα γυρίσω για ’σένα, για να σε κάνω γυναίκα μου», της είχε τάξει στα χαλάσματα του πύργου, εκεί που αντάλλαξαν το πρώτο τους φιλί. Όμως, η ζωή έχει άλλα σχέδια και για τους δύο. Η Γαλάτεια οφείλει να υπακούσει στο θέλημα του πατέρα της και να πάρει για άντρα της εκείνον που της επιβάλλει, υποτάσσοντας τον εαυτό της στα πρέπει της τιμής και της πατρίδας. Ο μόνος που μπορεί να τη γλιτώσει είναι ο Μίλιος, όμως το γράμμα δεν φτάνει ποτέ στα χέρια του, παρά μόνο σαν είναι πια πολύ αργά…

Μέσα στην αντάρα του πολέμου, κάτω από τον ίσκιο του πύργου, μια αγάπη θα αψηφήσει τα ανθρώπινα. Σαν άγριο γιασεμί στο άνυδρο χώμα θα απαιτήσει το μερτικό της. Όμως, τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς θυσίες…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Σε μια προσφυγική γειτονιά, στην Άνω Τούμπα της Θεσσαλονίκης, κάποιο καλοκαίρι, κάθε σούρουπο, ένα εννιάχρονο κοριτσάκι ξεκίνησε να καλεί τα παιδιά της γειτονιάς στα σκαλάκια του σπιτιού του για να τους διηγηθεί παραμύθια. Τα χρόνια κύλησαν κι η διαδρομή της ζωής εκείνου του κοριτσιού πέρασε απ’ όλα τα στάδια που αποτελούσαν όνειρο των γονιών της. Σπουδές, εργασία, οικογένεια…

«Όμως ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, αυτό που είχα κρυμμένο στην καρδιά μου, το δικό μου όνειρο, ήταν να λέω ιστορίες. Αυτός ο “καρπός” που είχε δέσει τόσο νωρίς μέσα μου, ωρίμασε με την εμπειρία και τη γνώση όσων έζησα και με οδήγησε στον κόσμο της λογοτεχνίας».

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΑΤΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΕΡΣΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ.

 ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΑΤΙΑΔΗΣ

για το "ΠΕΡΣΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Γιατί η Πέρσα;

Όταν ήμουν μικρός υπήρχε στην οικογένεια μια θεία, που πάντα όταν μίλαγαν γι’ αυτήν οι μεγάλοι  στα εορταστικά τραπέζια, χαμήλωναν τον τόνο της φωνής τους και βάζαν το χέρι στο στόμα, να μην ακούσουμε τα παιδιά. Η θεία Πέρσα.

Με την οικογένεια δεν είχε σχέσεις παρά μόνο με μια από τις αδερφές της και μια εξαδέλφη της, την αγαπημένη μου θεία.

Τη συνάντησα μια φορά στη ζωή μου, γύρω στα 8 και θυμάμαι αμυδρά την εικόνα της, αλλά θυμάμαι τη σιλουέτα, την κορμοστασιά και τη σιγουριά της ομορφιάς της. Πρέπει να ήταν γύρω στα 60, ντυμένη με μαύρο παντελόνι και μαύρο ζιβάγκο και με είχε εντυπωσιάσει. Όταν μεγάλωσα έμαθα πως η Πέρσα ήταν μαιτρέσα, ερωμένη σπουδαίων αντρών και έτσι έζησε την, κατά την οικογένεια, «ανήθικη» ζωή της. Όταν πέθανε σε μεγάλη ηλικία, δεν άφησε στο σόι τίποτα, πράγμα που τους θύμωσε ακόμη περισσότερο. Άφησε όλη την περιουσία της στον κατά πολύ νεότερο εραστή της που έμεινε μαζί της σχεδόν είκοσι χρόνια. Αυτή η Πέρσα λοιπόν ήταν η αφορμή. Όπως και η εποχή που έζησε.

Κάνοντας τον σκελετό, με τους ήρωες του βιβλίου συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να γράψω για την συγκεκριμένη γυναίκα. Ήθελα να γράψω όμως για μια γυναίκα που δεν ανήκει πουθενά. Που είναι στη μέση, ανάμεσα σε δύο πλευρές. Να γράψω για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να βρει τον δρόμο του και που τυχαίνει να «συναντηθεί» με ιστορικά γεγονότα αλλά και πρόσωπα που καθόρισαν τη ζωή και την Ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Η ηρωίδα του βιβλίου δεν έχει τίποτα ηρωικό. Μάλλον το αντίθετο. Έχει όμως πολλά στοιχεία που την έκαναν ενδιαφέρουσα. Με εκνεύρισε πολλές φορές καθώς «ζωντάνευε» μέσα από τις λέξεις. Από την αρχή μέχρι το τέλος της γραφής. Δεν θέλησα να την αλλάξω, να την κάνω «ηρωική».  Θεωρούσα πως αν δεν την συμπαθούσα και τόσο θα την έβλεπα πιο αντικειμενικά και ψύχραιμα και θα γινόταν πιο ουσιαστική και ρεαλιστική.

Υπήρχε και κάτι άλλο όμως πέρα από την δική μου επιθυμία. Η Πέρσα, η αντιηρωίδα μου, αυτονομήθηκε πολύ γρήγορα. Άρχισε εκείνη να με οδηγεί πολλές φορές σε σκηνές, σε δράση, σε ήρωες που δεν είχα σκεφτεί εξ αρχής.

Προσωπικά πιστεύω πως όσο οι ήρωες σχηματίζονται και από θολές σκεπτομορφές γίνονται κανονικοί χαρακτήρες με τα δικά τους θέλω, οφείλεις να τους ακούς. Γιατί επισκέπτης είσαι στον δικό τους κόσμο, που ναι μεν μπορεί να τον έχεις φανταστεί εσύ, αλλά όσο μπαίνεις μέσα σε αυτόν γίνεσαι κατά κάποιο τρόπο φιλοξενούμενός τους και όχι το αντίθετο. Η πεισματάρα Πέρσα με έβαλε να γράψω δυο κεφάλαια  συν έναν ήρωα που ποτέ δεν είχα καν σκεφτεί, γιατί απλά το χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί σαν χαρακτήρας.

Με το ίδιο πείσμα ακριβώς, όταν  κατά την αρχική μου ιδέα, ήθελα να τη στείλω στην άλλη άκρη της ηπείρου, στήλωσε τα πόδια της και το μόνο που μου φώναζε μέσα στο κεφάλι μου ήταν «Θέλω να γυρίσω σπίτι». Δεν την άκουσα αρχικά. Την τράβαγα με το ζόρι να ταξιδέψει. Μόνο που η ιστορία κόλλησε. Ότι λόγια και να της έβαζα να πει, φαίνονταν ψεύτικα, η δράση δεν ήταν παρά μόνο λέξεις αραδιασμένες στη σελίδα. Έσβηνα και έγραφα χωρίς νόημα. Σταμάτησα, ήμουν σε αδιέξοδο. Έχε δίκιο τελικά. Την άκουσα. Με το που την έβαλα στο καράβι για το σπίτι της, όλα τα λόγια άρχισαν να ξεπηδούν αβίαστα και η ιστορία πήρε πάλι μπρος.

Ναι, για μένα οι ήρωες αυτονομούνται και οφείλεις να τους ακούς. Σου ανοίγουν άλλους δρόμους και προοπτικές δράσης και εξέλιξης που δεν γίνεται να τις έχεις σκεφτεί από την αρχή.

Με τον ίδιο τρόπο, σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα όπως αυτό, η έρευνα και οι πιο μικρές «ασήμαντες» λεπτομέρειες μπορούν να σε οδηγήσουν σε δράσεις και τόπους  που να εξυπηρετούν την ιστορία σου με τον καλύτερο τρόπο. Στο συγκεκριμένο  βιβλίο καθώς η εποχή (1945-1980) είναι γεμάτη σημαντικά γεγονότα μα και πρόσωπα, για τη χώρα μα και διεθνώς, η έρευνα μου πήρε πολύ χρόνο, για να είμαι όσο περισσότερο ουσιαστικός μπορώ. Από τα ρούχα, μέχρι τα νυχτερινά μαγαζιά και το ποιος τραγούδαγε που, όλα είναι πραγματικά. Ήθελα η ιστορία της Πέρσας να ανακατεύει τη μυθοπλασία με το ιστορικό ντοκουμέντο, όσο πιο σωστά γίνεται για ένα μυθιστόρημα. Ελπίζω κάπως να τα κατάφερα.

Έχω αγαπημένες φράσεις στο βιβλίο. Αρχικά αυτές του Τσαρούχη και της Παξινού, που είναι αυθεντικές, αλλά και μια φράση που λέει η Ιφιγένεια στην, σε απόγνωση, Πέρσα. «Και ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπο, βάλε λίγο κραγιόν. Θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Άκουσε με, κάτι παραπάνω ξέρω. Μεγάλο φάρμακο το κραγιόν!»

Ασχολήθηκα με μια εποχή και πρόσωπα που δεν τα έζησα. Γεννήθηκα χρονικά μετά τη μέση της ιστορίας μου. Όλα αυτά τα ιστορικά πρόσωπα άφησαν τόσο μεγάλη παρακαταθήκη στη χώρα, πού ήταν στοίχημα για μένα, μα κυρίως τιμή, να γίνουν ήρωες του βιβλίου. Τους φέρθηκα με σεβασμό, όπως έκανα και στους υπόλοιπους ήρωες, ακόμη και σε αυτούς που δεν συμπαθούσα.

Ήθελα να γράψω μια ιστορία για όλους εκείνους τους «ανώνυμους» ανθρώπους που είχαν την τύχη οι ζωές τους να  συναντηθούν με μεγάλα γεγονότα και μορφές, που καθόρισαν την εξέλιξη τους, ακόμη και ερήμην τους. Που ο πολιτισμός και η παράδοση της χώρας, σε δύσκολες εποχές, διοχετεύτηκαν μέσα στην παραγωγική διαδικασία δημιουργώντας «προϊόντα» με ταυτότητα και αισθητική. Από «επώνυμους» , αλλά και «ανώνυμους» δημιουργούς. Είναι ένας φόρος τιμής σε αυτές τις γενιές που έκαναν το «Made in Greece» σε οποιοδήποτε τομέα, συνώνυμο της υψηλής ποιότητας.

Και ένας φόρος τιμής σε αυτές τις πρωτοπόρες γυναίκες που μπήκαν στην παραγωγή σαν επιχειρηματίες, ανοίγοντας δρόμους για τις επόμενες γενιές. Γι’ αυτές τις γυναίκες που τόλμησαν όχι μόνο να εργαστούν αλλά και να «επιχειρήσουν», σπάζοντας το κατεστημένο ανδροκρατούμενων επαγγελμάτων, με επιτυχία και ισχυρή παρουσία  σε όποιο τομέα και να ήταν.  Είχα την τύχη κάποιες από αυτές να τις γνωρίσω. Και να που μετά από 40 και βάλε χρόνια αυτές οι πληροφορίες που είχα κάπου μέσα  μου φυλάξει σαν παιδί, έγιναν έμπνευση για ένα βιβλίο.

Η συλλογική μνήμη είναι ένα στοιχείο που πρέπει να διαφυλάσσεται. Γνωρίζοντας το παρελθόν μπορείς πιο εύκολα να δημιουργήσεις το μέλλον, αντλώντας στοιχεία από πριν. Θέλησα κάποια άγνωστα ονόματα, γεγονότα, να τα καταγράψω. Όχι σαν ιστορικά, μουσειακά στοιχεία, μα σαν ζωντανά συστατικά ενός «φρέσκου»  βιβλίου που μπορεί να μεταφέρει στοιχεία του παρελθόντος αλλά οι ήρωες του ζουν και νιώθουν πράγματα σημερινά.

Θα ήθελα αυτό το βιβλίο να μην έχει στεγανά ηλικιακά, να αφορά και νέους ανθρώπους, που ονόματα όπως Τσαρούχης, Λαμπράκης, Παξινού, Μπελογιάννης δεν τους λένε τίποτα, μα που θα μπορούσαν να τους πουν πολλά έστω σαν ήρωες μιας ενδιαφέρουσας και με ανατροπές αφήγησης. Γιατί σε αυτή την ιστορία οι ήρωες δεν ακολουθούν πάντα την  πεπατημένη, δεν είναι πάντα σίγουροι για τον εαυτό τους.  Δεν έχουν οι περισσότεροι κάτι το ηρωικό. Η κεντρική ηρωίδα παραπατάει σαν ζαλισμένη μέχρι να βρει τον βηματισμό της. Οι ήρωες εδώ είναι διαφορετικοί, «ανορθόδοξοι», προκλητικοί πολλές φορές.

Και μπορεί να αργούν μα κατανοούν πόσο σημαντική είναι η συνύπαρξη, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η φιλία, η αγάπη, η ελευθερία της επιλογής.

Και όλα αυτά με φόντο κάποιες από τις πιο δυνατές δεκαετίες της παγκόσμιας Ιστορίας, που πρωταγωνιστούν κι αυτές στο βιβλίο.

 Η Πέρσα δεν είναι ένα  επιστημονικά ιστορικό πόνημα. Ούτε επιθυμεί να καταγραφεί σαν τέτοιο. Της πέφτει πολύ βαρύ για τον χαρακτήρα της,

Είναι απλά μια ιστορία με Ιστορία. Με τα ελαττώματα, τα προτερήματα, τις δυνατές και αδύναμες στιγμές της. Μα πάντα αληθινή. Ίσως αυτό να είναι και η γοητεία της.

Ο χρόνος θα δείξει.

Νίκος Σταματιάδης

09/22 Αθήνα.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια Ελλάδα που σπαράσσεται από τον Εμφύλιο, η Πέρσα, κόρη Ελλήνων προσφύγων από την Καππαδοκία και τη Ρωσία, προσπαθεί να επιβιώσει. Με μόνα εφόδια την ομορφιά και την επιθυμία της για μια καλύτερη ζωή, βρίσκει δουλειά στον φημισμένο οίκο μόδας Τσούχλου. Σ’ αυτό το παραμυθένιο σύμπαν της δαντέλας και του μπροκάρ, η Πέρσα θα εντρυφήσει στην πολυτέλεια και παράλληλα θ’ ανακαλύψει, μ’ έναν παράδοξο τρόπο, ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια. Δεν είναι ηρωίδα ούτε αγωνίστρια, μα δεν είναι και αδιάφορη. Ονειρεύεται μια ζωή στα βελούδα, και την ίδια ώρα συγκλονίζεται όταν κατά τύχη γίνεται μάρτυρας ενός ιστορικού γεγονότος, της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη. Δεν κλείνει τα μάτια στην ανισότητα που απλώνεται γύρω της και εξεγείρεται όταν η Αστυνομία απαγορεύει την πρώτη πορεία ειρήνης με επικεφαλής τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Στην πορεία θα συναντήσει προσωπικότητες που καθόρισαν τη μεταπολεμική Ελλάδα· από τον Τσαρούχη και τη Δόρα Στράτου, μέχρι την Παξινού και τον Ωνάση. Από την Αθήνα θα βρεθεί στο Παρίσι, για να ολοκληρώσει την πορεία της στην κοσμοπολίτικη Ύδρα του ’60. Μέσα από την ιστορία της πρωταγωνίστριας αναδύεται η Ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, μιας ερειπωμένης χώρας που παλεύει ν’ ανθίσει σε αντίξοες συνθήκες, με όχημα τη δημιουργικότητα και την εξωστρέφεια. Μια ιστορία φόρος τιμής σε όλους εκείνους τους γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους που άφησαν το αποτύπωμά τους σε μια πορεία σχεδόν σαράντα χρόνων, από το 1945 μέχρι το 1980.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Νίκος Σταματιάδης  γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και εν συνεχεία Θέατρο, στη σχολή «Ίασμος» του Β. Διαμαντόπουλου και κατόπιν στον θεατρικό οργανισμό «Εστία» του Γ. Ρήγα.  Συμμετείχε σε θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές.

Ταυτόχρονα, για πάνω από τριάντα χρόνια ασχολήθηκε επαγγελματικά με τον σχεδιασμό και την κατασκευή κοσμημάτων. Διατηρούσε μέχρι πρόσφατα ατελιέ κοσμημάτων στο κέντρο της Αθήνας και συμμετείχε σε εικαστικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2013 εκδόθηκε «Το ημερολόγιο ενός αχινού», ενώ το 2014 «Ο σοκολατένιος ιππότης στην εξόριστη πολιτεία». Το πρώτο του μυθιστόρημα διασκευάστηκε για το θέατρο και ανέβηκε στη σκηνή την άνοιξη του 2014 σε διασκευή και σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου. Έχει γράψει δύο θεατρικά έργα. Το δεύτερο, «Μαρίκα Παπαγκίκα, το ηλεκτρικό κορίτσ»ι παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την άνοιξη του 2022 στο μουσείο «Β. Τσιτσάνη» στα Τρίκαλα, σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά, με συμμετοχή του μουσικού συνόλου «Takis Barberis group», και πρωταγωνίστρια την ίδια.

Η «Πέρσα» είναι το τρίτο του μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.