JOHN EMMANS ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΑΦΗΜΑ

 JOHN EMMANS

για το "ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ"

από τις εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ.

Το «Κάτι από μένα» είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό/ρομαντικό μυθιστόρημα. Συχνά με ρωτάνε γιατί γράφω τέτοιου είδους ιστορίες κι όχι αστυνομικά ή ψυχολογικά θρίλερ. Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, δεν ξέρω τι με οδηγεί (προς το παρόν) να αφηγηθώ ανθρώπινες, τρυφερές ιστορίες, να βυθιστώ σε ψυχολογικά και φιλοσοφικά μονοπάτια, αναζητώντας εμμονικά την κόκκινη λέξη, η οποία αργοσβήνει από την ανθρώπινη απληστία και την ανάγκη για κέρδος.

Η έμπνευση της ιδέας μου ήρθε απροειδοποίητα, θυμάμαι αμυδρά πως στεκόμουν πάνω σε κάτι βράχια, σε μια παραλία της Χαλκιδικής, και είδα μια γυναικεία σιλουέτα να περπατά κατά μήκος της ακτής. Αυτό ήταν, αμέσως σκιαγράφησα την προσωπικότητά της, την οικογενειακή κατάστασή της και η ηρωίδα μου ήταν έτοιμη. Στη συνέχεια δημιούργησα τους ανθρώπους που θα την πλαισίωναν, ο καθένας με τη δική του ιστορία, αφήνοντας τον έναν να επουλώσει τις πληγές του άλλου.

Το «κάτι από μένα», όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, είναι κάτι από εμένα, σκόρπια κομμάτια του παρελθόντος και του παρόντος, ένα γαϊτανάκι εμπειριών, αναμνήσεων, ανησυχιών, εσωτερικών συγκρούσεων και αναζητήσεων. Προσπάθησα να γράψω ένα πολυδιάστατο βιβλίο για να μην το αιχμαλωτίσω σε μια κατηγορία. Ρομαντικό, σκληρά κοινωνικό, με οικολογικές ευαισθησίες, φιλοσοφικές προεκτάσεις για τον κόσμο που ζούμε και διάσπαρτες, κοφτές, νότες τρόμου.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο Σέλινγκτον, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στην ανατολική ακτή της χώρας με όμορφες παραλίες, χρυσαφένια αμμουδιά και επιβλητικούς αμμόλοφους. Η ζωή κυλάει αργά και ήρεμα σε αυτή τη μικρή πόλη. Ο άγριος Ατλαντικός ωκεανός προσφέρει τα πάντα στους φιλόξενους κατοίκους (τροφή, διασκέδαση, χρήματα…). Οι άνθρωποι απολαμβάνουν το καλό και ποιοτικό φαγητό στα φημισμένα εστιατόρια της πόλης, κολυμπούν στη θάλασσα, κάνουν βόλτες στην ξύλινη προβλήτα, η οποία στηρίζεται πάνω σε χοντρούς πανύψηλους πασσάλους, και ταξίδια αναψυχής στο νησάκι Λόμπστερ.

Πέντε ήρωες μονοπωλούν το ενδιαφέρον, δυο άντρες, δυο γυναίκες κι ένα πελώριο ψάρι (το αδίκησα αυτό το ψάρι, αναγκάστηκα να αφαιρέσω σκηνές με την παρουσία του για να μην ξεφύγει σε έκταση το βιβλίο)

Ένας εκκεντρικός ηλικιωμένος ηθοποιός του Χόλιγουντ, ένας δικηγόρος, η ιδιοκτήτρια του καλύτερου εστιατορίου της πόλης, ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας και η κεντρική ηρωίδα, η Κάθριν, μπλέκονται σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, που σκοπό έχει να τους οδηγήσει στο σελάγισμα της ελπίδας.

Η ελληνικής καταγωγής Κάθριν Τζόνσον, μετά τον χωρισμό της από τον γιατρό Μπράντλει Ντάνβερ, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, να βρει τον εαυτό της και να συνεχίσει τη ζωή της. Όμως τίποτα δεν είναι τόσο απλό. Μεγαλωμένη με τις συντηρητικές απόψεις των Ελλήνων γονιών της, αμφιταλαντεύεται, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην σκληρή πραγματικότητα, να πετάξει στα σκουπίδια δώδεκα ολόκληρα χρόνια συμβίωσης με τον σύντροφό της. Δεν ψάχνει νέους έρωτες, δεν αναζητά περιστασιακό σεξ, το μόνο που την απασχολεί είναι να τα ξανά βρει με τον Μπράντλει και να κάνουν παιδί. Κοντεύει τα σαράντα και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, μακάρι να επέστρεφε ο καλός της, θα τον συγχωρούσε και θα έπεφτε στην αγκαλιά του. Εγκλωβισμένη σε «μη» και «πρέπει», κάνει ένα βήμα εμπρός και τρία πίσω. Προσπαθεί να δραπετεύσει από τους ηθικούς φραγμούς που την βασανίζουν και δοκιμάζει τα όρια, τις αντοχές της, καθώς ένας νέος έρωτας της χτυπά την πόρτα.

Οι ήρωές μου έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους. Είναι τραυματισμένοι ψυχικά, ο καθένας με τον τρόπο του, αναζητούν αυτά που έχασαν ή στερήθηκαν και κάνουν ένα μελαγχολικό ταξίδι στο παρελθόν, είτε για ζήσουν ξανά όμορφες στιγμές είτε για να δικάσουν τις επιλογές τους. Γι’ αυτό βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στον άλλον βιώνοντας την φιλία, τον έρωτα και το αγαθό της ανθρωπιάς.

 

«Έστρεψε το βλέμμα του προς την παραλία. Τα μάτια του στένεψαν καθώς εστίαζαν σε μια γυναικεία σιλουέτα που περπατούσε κατά μήκος της ακτής, επιτρέποντας στα κύματα να γλείφουν τα γυμνά της πόδια. Προχωρούσε με αέρινες κινήσεις αγναντεύοντας στο βάθος του ορίζοντα. Μια απροσδιόριστη ριπή εντυπωσιασμού, χτύπησε την ψυχή του. Τι ήταν αυτό;

Μάταια προσπαθούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, η απόσταση τού επέτρεπε να δει μια απρόσωπη μορφή, ικανή ωστόσο να του εξάψει την περιέργεια. Τι ήταν εκείνο που του δημιουργούσε έναν αλλοπρόσαλλο ενθουσιασμό; Χαμογέλασε πλατιά, αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο για να χαλαρώσει από το σφίξιμο που του προκαλούσε εκείνη η αέρινη θηλυκή ύπαρξη.»

 

John Emmans.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Μετά τον χωρισμό της με τον γιατρό Μπράντλει Ντάνβερ, η ζωή της τριάντα οκτάχρονης Κάθριν Τζόνσον γκρεμίζεται στο κενό. Ανήμπορη να διαχειριστεί την απώλεια του, επί δώδεκα χρόνια, συντρόφου της, κλείνεται στον εαυτό της και πέφτει στο ποτό για να ξεχαστεί και να βρει παρηγοριά. Τώρα πια η μελαγχολία και η κατάθλιψη τη συνθλίβουν, καθώς συνειδητοποιεί πως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και ο φόβος μήπως μείνει μόνη, μήπως δεν αποκτήσει ποτέ παιδί, την οδηγεί σε ένα αδιέξοδο.

Για να βρει τον εαυτό της, για να κερδίσει πίσω τη ζωή της, ταξιδεύει μέχρι το γραφικό Σέλινγκτον, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στην ανατολική ακτή της χώρας με πανέμορφες παραλίες και φιλόξενους κατοίκους. Εκεί, με θέα τον άγριο Ατλαντικό, η μοίρα τής παίζει τα πιο περίεργα παιχνίδια και την οδηγεί στην ελπίδα, τον έρωτα, την φιλία, την ανθρωπιά.

Ένας διάσημος και εκκεντρικός ηλικιωμένος ηθοποιός του Χόλυγουντ, ένας γοητευτικός σαραντάρης δικηγόρος και επίδοξος συγγραφέας, μια δυναμική γυναίκα, ιδιοκτήτρια του καλύτερου εστιατορίου της πόλης και ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας, ένα στοιχειό της θάλασσας, την οδηγούν στη λύτρωση καθώς ο καθένας με τον τρόπο του έχει κάτι να της διδάξει…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο John Emmans γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα σε νεαρή ηλικία, όταν οι γονείς του τού έκαναν δώρο μια παιδική γραφομηχανή. Θέλοντας να δώσει μελωδία και ήχο στις ιστορίες του, ξεκίνησε να παίζει πιάνο και σύντομα κατάφερε να συνθέτει ορχηστρική μουσική για να ντύνει τα γραπτά του. Το 2012 ξεκίνησε να αρθρογραφεί για διάφορους ιστότοπους και στο προσωπικό του blog, το οποίο διατηρούσε έως το 2017. Η αγάπη του για τον άνθρωπο, τη φύση και τη ζωή τον ώθησε να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία και την ψυχολογία. Η φράση του αγαπημένου του φιλοσόφου, Σωκράτη, «ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν οἶδα» αποτελεί το κέντρο και το απαύγασμα της κοσμοθεωρίας του. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Αφιερωμένο στον γιο μου» κυκλοφόρησε το 2019 από τις εκδόσεις Γράφημα. 

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΛΕΥΡΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟ "Β6" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΥΜΑΡΟΣ.

 ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΛΕΥΡΙΔΗ

για το Β6

από τις εκδόσεις ΕΥΜΑΡΟΣ.

 

Το Β6 απαρτίζεται από έξι ιστορίες. Ο κεντρικός τους άξονας αφορά στις έννοιες της προδοσίας αλλά και της άνευ όρων αφοσίωσης. Γιατί τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη μπορούν να πάρουν πολλές μορφές και να διαμορφώσουν τον καθένα με διαφορετικό τρόπο.

Έμπνευσή μου στάθηκαν όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα, τα σημαντικά και ασήμαντα που μένουν κάποιες φορές στο μυαλό σαν στιγμιότυπα ξεκάρφωτα που ζητούν τρόπους να γίνουν μία ή πολλές ιστορίες, οι οποίες συνήθως καταλήγουν να μην έχουν καμία σχέση με αυτό που λειτούργησε ως έναυσμα τους. Δυο λέξεις που διάβασα σε ένα γκράφιτι και με άγγιξαν πολύ, μια νέα αιρετική οπτική σε μια ιστορία χιλιοειπωμένη, η γυναίκα του διπλανού διαμερίσματος που συνηθίζει να ακούει την ίδια μουσική την ίδια πάντα ώρα, εκείνος ο νεαρός που πέταξε στον κάδο τα λουλούδια που είχε σκοπό να χαρίσει, ένα θλιμμένο χαμόγελο, μια σφιχτή αγκαλιά, μια δυνατή χειραψία. Αυτά ήταν τα πρωτογενή υλικά του Β6 παρόλο που δεν αναφέρονται πουθενά και σε καμία από τις ιστορίες του. Τα μάζεψα από τα αζήτητα της καθημερινότητας κάποιου άγνωστου ή τους βυθούς των δικών του ζητούμενων και έφτιαξα αυτά που θέλησα να μοιραστώ με τον αναγνώστη. Για τους κόμπους που δέθηκαν μέσα στα χρόνια, για τον χρόνο που άξιζε να ξοδέψουμε για να τους λύσουμε, για τον χρόνο που χαραμίσαμε εκεί που δεν χρειαζόταν, για το θάρρος που βρήκαμε για να τους κόψουμε.

Το Β6 είναι έξι ιστορίες καθημερινές, οικείες, γνωστές που, χωρίς να κουνάνε το δάχτυλο, ευελπιστούν να δώσουν μία διαφορετική οπτική από εκείνη που συνήθως αναγνωρίζουμε σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Είναι δοσμένες άλλες φορές με χιούμορ και άλλες με τη συγκίνηση του δράματος που έχει ανάγκη από ένα μοίρασμα. Είναι στιγμές μεγάλες αλλά και μικρές. Πράγματα για τα οποία καμαρώσαμε και πράγματα για τα οποία ντραπήκαμε. Βάρη που κουβαλάμε στην πλάτη σαν αποσκευές γεμάτες κοτρόνες και πολύτιμες ξένοιαστες μέρες με ήλιο που γεμίζουν το χρόνο μας με πολύτιμο οξυγόνο.  

Η κάθε ιστορία είναι και ένας απολογισμός. Μια εξομολόγηση. Είναι μία νίκη και μία ήττα. Είναι όσα φέρουν εντός τους την αίγλη ενός παράτυπου ηρωισμού. Είναι αυτό που μένει στο τέλος, γιατί όσες ιστορίες έχει να διηγηθεί κάποιος, θα αφήσει τελευταία την καλύτερη.

Γιατί γίναμε τελικά ο τρόπος που προδώσαμε ή αφοσιωθήκαμε, που μας πρόδωσαν ή μας αφοσιώθηκαν αλλά κυρίως ο τρόπος που επιθυμήσαμε να προδοθούμε ή να αφοσιωθούμε.

Ίσως, οι ιστορίες του Β6 να μην είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού, ένα σκασιαρχείο, η επιτακτική ανάγκη για μια παρατυπία ή μια μικρή νοθεία απέναντι σε τελεσίγραφα που επιμένουν να μας κρατούν αιχμάλωτους σε τραύματα βαθιά που πονάνε πάντα κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Τις στιγμές των προσωπικών εξομολογήσεων και απολογισμών, όσες ιστορίες έχει να διηγηθεί κάποιος, θα αφήσει πάντα την καλύτερη για το τέλος. Και συνήθως η καλύτερη αφορά σε κάποια προδοσία ή σε μία άνευ όρων αφοσίωση, γιατί αυτές οι ουσίες φέρουν εντός τους την αίγλη ενός παράτυπου ηρωισμού.

Το Β6 είναι έξι ιστορίες προδοσίας. Έξι ιστορίες άνευ όρων αφοσίωσης. Είναι ένα συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού, ένα σκασιαρχείο, η επιτακτική ανάγκη για μια παρατυπία ή μια μικρή νοθεία απέναντι σε κοινωνικά τελεσίγραφα που επιμένουν να μας κρατούν αιχμάλωτους σε τραύματα βαθιά που πονάνε πάντα κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός.

Γιατί ενδεχομένως είμαστε ο τρόπος που προδώσαμε ή αφοσιωθήκαμε, που μας πρόδωσαν ή μας αφοσιώθηκαν, αλλά κυρίως ο τρόπος που επιθυμήσαμε να προδοθούμε ή να αφοσιωθούμε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μαργαρίτα Αλευρίδη γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη της Σχολής των Πολιτικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π. και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στον ηλεκτρονικό τύπο. Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Τα δύο πιο πρόσφατα, το Δυο στενά πιο κάτω και το Μαγκντάνο συμπεριλαμβάνονται στις συλλογικές εκδόσεις Συνοικία το Όνειρο (Εκδόσεις Εύμαρος) και Αντιθέσεις (Εκδόσεις IANOS) αντίστοιχα.
Το μυθιστόρημά της με τίτλο Το Τζόκερ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2020 από τις Εκδόσεις BELL.

 

ΟΛΓΑ ΛΙΑΡΑΤΖΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

 ΟΛΓΑ ΛΙΑΡΑΤΖΗ

για το "ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ"

από τις εκδόσεις ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

 

To βιβλίο «Κοντσέρτο για μια πριγκίπισσα» προέκυψε όταν διάβασα την βιογραφία της Σελιά Μπερτέν για την Μαρία Βοναπάρτη. Εκεί είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω καλύτερα και να θαυμάσω στην γυναίκα αυτή την εξυπνάδα της, την ευρύτητα των ενδιαφερόντων και των δράσεων, την γενναιοδωρία της, τον πλούτο εμπειριών της ζωής της αλλά και το μεταφραστικό και συγγραφικό της έργο. Θέλησα λοιπόν να την εντάξω στο συγγραφικό μου έργο. Επειδή η δουλειά μου έχει να κάνει με την μυθοπλασία, δημιούργησα έναν ήρωα, τον Μάρκο Αυγερινό, δεξιοτέχνη του βιολιού, και ερωτευμένο με την πριγκίπισσα  για όλη του την ζωή. Όπως γράφω και στο εισαγωγικό σημείωμα που προηγείται του μυθιστορήματος το θέμα μου ήταν κατάλληλο για να μιλήσω για έναν αδιέξοδο έρωτα, έναν έρωτα χωρίς μέλλον και προοπτική που οδηγεί τους ανθρώπους που τον βιώνουν να οδηγούνται στην μυθοποίηση αυτού του συναισθήματος, να τον περιβάλλουν με την ποιότητα του ιδεατού και μοναδικού,  του ανυπέρβλητου και ιδανικού και όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες να ζει μέχρι τον θάνατό τους.

Συγχρόνως έσκυψα με ζήλο στην ιστορική έρευνα της περιόδου 1910- 1915, ασχολήθηκα με τον ρόλο των Μεγάλων δυνάμεων στο χώρο των Βαλκανίων λίγο πριν ξεσπάσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και συγχρόνως με την Κρητική επανάσταση.

Το βιβλίο πέρα από τον έρωτα που αποτελεί την ραχοκοκαλιά της πλοκής ασχολείται με θέματα ταυτότητας τόσο θρησκευτικής   όσο και εθνικής, καθώς και με κοινωνικούς αγώνες στον Ελλαδικό χώρο που έχουν τον αντίκτυπό τους στην γλώσσα, στην επικράτηση της δημοτικής έναντι της καθαρεύουσας την εποχή εκείνη.

Οι ήρωες παγιδευμένοι στα προσωπικά τους οράματα για ευημερία και ευτυχία, συμπλέουν με τα συλλογικά εκείνης της εποχής και αγωνίζονται να διαφυλάξουν την ηθική τους ακεραιότητα, την ιδεολογική τους  ταυτότητα αλλά και την διάθεσή τους να αγωνιστούν πολλές φορές με τραγικές συνέπειες για να διατηρήσουν την αυτοτέλεια αλλά και τα κεκτημένα τους.

Εποχές δύσκολες, ζητούν από τον καθένα να θυσιάσει κάτι από τον εαυτό του για να κερδίσουν  τις ψυχολογικές τους ισορροπίες, την αυτοεκτίμησή τους, και να θεραπεύσουν τα τραύματά τους.

Το βιβλίο τελειώνει με τον Εθνικό διχασμό, μια μαύρη σελίδα στην Ιστορία της πατρίδας μας, που ντροπιάζει ακόμα και σήμερα  εμάς τους νεότερους Έλληνες.

Συγχρόνως παρακολουθούμε την καλλιτεχνική πορεία ενός μουσικού, τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κάνει να καταξιωθεί στις διεθνείς μουσικές σκηνές του κόσμου, τον χρόνο που επενδύει στην επιτυχία, αλλά και την θεραπευτική  δύναμη της μουσικής στον άνθρωπο.

Όλοι τους ζουν με έναν στόχο, κάποιοι την επιτυχία, άλλοι να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, κι άλλοι να γιατρευτούν από τα τραύματα της εγκατάλειψης και του πόνου που αφήνει η ερωτική απόρριψη.

Το Μυθιστόρημα θέτει και ζητήματα σχέσης πατέρα και γιου. Πόσο απαραίτητη και καθοριστική είναι η σχέση αυτή; Η απουσία του πατέρα αφήνει τραύματα ανεπούλωτα στην ψυχή του παιδιού;

Οι συνεχείς ανατροπές δεν αφήνουν τον αναγνώστη να χάσει το ενδιαφέρον του, τον ταξιδεύουν στην  Αθήνα των πρώτων δεκαετιών του αιώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στο Παρίσι λίγο πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, στη Βιέννη της μουσικής και στο Περού μετά τον πόλεμο του Ειρηνικού.

Οι ήρωες είναι κοσμοπολίτες, ζουν και εργάζονται σε Ευρώπη και Αμερική, προβληματίζονται για τα διεθνή τεκταινόμενα, συμμετέχουν στις  αντιπαλότητες των εθνών και των κοινωνικών τάξεων, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις εξελίξεις.

Οι συνεδρίες της Μαρίας Βοναπάρτη με τον Φρόιντ δεν είναι αντίγραφα των πραγματικών συνεδριών, αλλά προσπάθησα να τις αναπαραστήσω όπως άρμοζαν στις προσωπικότητες των δύο παραμένοντας πάντα πιστή σε όσα η βιογράφος της Βοναπάρτη μας παραδίδει στο έργο της.

Τις θεωρώ όμως απαραίτητες γιατί φωτίζουν τα τραύματά της, την ζωή της, τα πιστεύω της, την στενή της σχέση με τον πατέρα της ψυχανάλυσης και μέντορά της Σίγκμουντ Φρόιντ.

Καλή ανάγνωση

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Τατόι, Άνοιξη του 1907

Η Μαρία Βοναπάρτη, απόγονος του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, επισκέπτεται τα Ανάκτορα µε τον σύζυγό της, Πρίγκιπα Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του βασιλιά των Ελλήνων, Γεωργίου του Α΄. Εκεί γνωρίζεται µε τον σταβλίτη Μάρκο Αυγερινό, δεξιοτέχνη του βιολιού, γοητεύεται από το παίξιµό του και αναλαµβάνει να χρηµατοδοτήσει τις σπουδές του στο Ωδείο των Παρισίων. Μέσα από τις συναντήσεις τους ένας έρωτας θα γεννηθεί, ρευστός και απροσδιόριστος, αλλά όµως  καταδικασµένος να µην τους οδηγήσει στην ευτυχία, πράγµα που αυξάνει την ένταση και το πάθος των συναισθηµάτων των δύο προσώπων.

Ένα µυθιστόρηµα για τον έρωτα και τη µουσική, τα ψυχικά τραύµατα και την ψυχανάλυση, το τυχαίο και απρόσµενο που έρχεται να αλλάξει τις ζωές  των ανθρώπων, οδηγώντας τους σε αποφάσεις καθοριστικές.

Έχοντας ως ιστορικό πλαίσιο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη των αρχών του εικοστού αιώνα, δύο ξεχωριστές προσωπικότητες  ζουν µε τον δικό τους µοναδικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα, τις συγκρούσεις των πολιτικών ιδεολογιών, τα καινούργια ρεύµατα στην Τέχνη, καθώς  διχάζονται ανάµεσα στο πάθος και τη λογική, στις ανάγκες του ψυχισµού τους  και τα κοινωνικά πρέπει.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Όλγα Λιάρατζη γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, αλλά ζει στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία σαράντα χρόνια. Τελείωσε τη Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ και συγκεκριµένα το τµήµα Αρχαιολογίας και Τέχνης. Εργάστηκε ως φιλόλογος σε δηµόσια Λύκεια της περιοχής. Τα έτη 1984-1988 παρακολούθησε µαθήµατα Ιστορίας και Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο ULB στις Βρυξέλλες, καθώς και Σχολικού Επαγγελµατικού Προσανατολισµού. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, ασχολήθηκε µε τα προγράµµατα Κοµένιους (ανταλλαγής µαθητών µεταξύ των χωρών της Ε.Ε.). Έγραψε διηγήµατα, καθώς και ποιήµατα, που δηµοσιεύτηκαν σε συλλογικούς τόµους και σε τεύχη των περιοδικών της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, στην οποία είναι µέλος.

Από τις Εκδόσεις Πηγή κυκλοφορούν επίσης τα ιστορικά µυθιστορήµατά της «Όταν Δάκρυσε ο Βόσπορος» (2016), «Το Σκοτεινό Πορτρέτο» (2017) και «Οι Μάγισσες του Θερµαικού» (2019).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙ...ΤΕΛΟΥΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ 

για το "ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙ...ΤΕΛΟΥΣ" 

από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.

Το έργο μου «Άνθρωποι επι… τέλους», είναι ένα έργο που έγραψα πριν είκοσι και πλέον χρόνια. Ήταν το τρίτο βιβλίο που ολοκλήρωνα. Θα έλεγα πως ήταν το έργο που με έκανε να αγαπήσω πραγματικά τη συγγραφή και να προσαρμόσω τη ζωή μου πάνω της. Ολοκληρώνοντας το, ήξερα πως ο έρωτας με την πρώτη ματιά, είχε σφραγιστεί με γάμο. Το ξέρω πως γράφοντας το τέλος του, είχα αλλάξει και ως άνθρωπος. Είχα γίνει πιο ευαίσθητος με τους ανθρώπους, αλλά και πιο σκληρός με τους παλιανθρώπους.

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο ήταν αυτή που με ώθησε στην ολοκλήρωση του. Εκείνη την εποχή άκουγα και εγώ, όπως όλοι τα περί καταστροφής του κόσμου, μια το 2000, μια το 2012, προσπαθώντας λοιπόν να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται, ή να γελούν με όλα εκείνα, προσπάθησα να κοιτάξω πιο βαθιά.

Ο ήρωας μου, είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι γιος, είναι θείος, είναι φίλος, είναι ο καθένας. Ένας άντρας, με λάθη, με πάθη, με εγκλωβισμένο, όμως ζωντανό τον άνθρωπο μέσα του. Ο ήρωας μου είναι ο άνθρωπος, που μέσα από τα μάτια του ενός, συλλεγεί τον εαυτό του μέσα από αληθινούς ανθρώπους.

Ανθρώπινες σχέσεις, πολιτική, κοινωνία, κοινωνικός διαχωρισμός, στιγματισμός, κλιματική αλλαγή και συνεχώς ο άνθρωπος σε διαίρεση. Τα πάντα γύρω μας σε έναν τροχό καταστροφής, πολλές φορές με τη συμμετοχή, την αμέλεια, την απροσεξία, ή τη μη δράση μας, όμως εμείς, αδιαφορούμε.

Μήπως τελικά θα έρθει η ώρα το σύμπαν να εκτελέσει αυτό που για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος επιδιώκει με τον πολιτισμό του; Ή μήπως ήρθε η ώρα να υψώσουμε το ανάστημα μας ανάμεσα στην κάθε μάχη ανθρώπων εναντίων ανθρώπων;

Γιατί πρέπει να φτάσει ο άνθρωπος επι τέλους, για να υπάρξει επιτέλους ως άνθρωπος, ως έλλογο ον; Μήπως μπορούμε αλλά και οφείλουμε να γίνουμε ενεργοί άνθρωποι…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

(… Δεν υπάρχει μονάχα το άκρο της παραβατικότητας, μα και αυτό που βλέπω, εδώ στη γεμάτη από κόσμο πλατεία. Επιτέλους διαφορές δεν υπάρχουν. Η υπεροψία και οι αποστάσεις έχουν διαγραφεί. Ο χρόνος είναι περιττός. Όπως νωρίτερα τα γεροντάκια μεταφέρθηκαν στην παιδική τους ηλικία, έτσι και τώρα, έχουμε μεταφερθεί στην ουτοπία, στην εποχή που δεν έχει ανακαλυφθεί το χρήμα και η τιμή των πραγμάτων, είμαστε στην εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις αναζητούν ως πρώτιστο το λόγο ύπαρξης και αξίας τους, μιας αξίας δίχως ιδιοτέλεια, δίχως εγωισμούς, και πάνω από όλα, δίχως κοστολόγηση.

Αγαλλίαση κατέκλυσε την ψυχή μου. Χαμογέλασα. Η στιγμή διλημματική. Απαιτείται το τέλος για να καταλάβουμε ότι εξαρτάται ο ένας από τον άλλο; Μα γιατί δε ζούσαμε με μόνες διαφορές τις προσωπικές επιλογές μας, επιλογές που να είχαν να κάνουν με τα δικά μας θέλω και όχι με τις ανάγκες των άλλων για εξουσία. …)

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Εν αρχή ην… ο πλανήτης μας, η Γη μας, ένα πραγματικό ποίημα του Χάους, φερμένο από την απεραντοσύνη του τυχαίου, χτισμένος στην ουτοπία του Πλάτωνα, με νότες βγαλμένες από την αρμονία του Πυθαγόρα, γέννημα της μητέρας φύσης! Όμως, η τόση ομορφιά είναι χτισμένη σε ένα σύμπαν όπου τα πάντα ρέουν και μεταβάλλονται. Τότε, ήρθε ο άνθρωπος και ο υποτιθέμενος πολιτισμός του και ενώ όλα παράγονται μόνα τους, εμείς θελήσαμε τα δανεικά… αγύριστα. Αρπάξαμε, εμπορευματοποιήσαμε και τελικά, μετατρέψαμε τα δανεικά σε ανάγκη των άλλων. Πείσαμε πως χωρίς την ύπαρξη υλιστικών αναγκών, οι άνθρωποι ήταν ξένα σώματα για τον πολιτισμό. Να όμως που ήρθε η ώρα να ζητηθούν τα δανεικά πίσω. Ήρθε η ώρα της απογύμνωσης. Ήρθε η ώρα της αντίστροφης μέτρησης… Το αύριο εξαρτάται από το χθες και εμείς εδώ, στο τώρα, γαντζωμένοι στο τίποτα, ανίεροι δέσμιοι των επιλογών του τότε. Και εκείνη την ώρα, την ώρα της αποκάλυψης της δυστοπίας, το ερώτημα βροντοφωνάζει: «Άνθρωποι επί… τέλους ή Άνθρωποι επιτέλους;»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Βασίλης Μακαρίου, γεννημένος το 1976, κατάγεται από τον δήμο Εορδαίας του Νομού Κοζάνης. Πλέον, κατοικεί στη Θεσσαλονίκη, όπου για χρόνια εργάσθηκε στη διαφήμιση ως ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρίας και εταιρίας τρισδιάστατων γραφικών. Οι σπουδές του είναι στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Πρώτη έκδοση βιβλίου του το μυθιστόρημα «Oι χαμένοι θεοί» το 2017, για να ακολουθήσει το δεύτερο, ψυχολογικό θρίλερ «‘Eνας φάρος στην ψυχή μου». Το τρίτο του έργο «Άνθρωποι επί… τέλους», είναι ένα δυστοπικό-κοινωνικό μυθιστόρημα. Τον χαρακτηρίζει η προσφορά στον συνάνθρωπο και η αγωνία του για έναν καλύτερο κόσμο.

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΙΑΦΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ "ΤΟ ΥΦΑΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ" ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΑΣ ΤΣΑΒΕΑ ΑΦΟΥ

 Ταξίδεψα από το Χαλέπι στην Δαμασκό, βρέθηκα στην μαγευτική Αλεξάνδρεια, γνώρισα την Κωνσταντινούπολη και κατέληξα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη μέσα από την ιστορία της συγγραφέως Ζωγραφιάς Τσαβέα.

Μια ιστορία αληθινή, που με κάνει να σκέφτομαι πως η μοίρα κάποιες φορές μας παίζει πολλά παιχνίδια. Γραμμένη μαεστρικά, με την ξεχωριστή πένα της Ζωγραφιάς, η οποία κάθε φορά μας ταξιδεύει ευχάριστα μέσα από τα βιβλία της σε διάφορα μέρη. Ξετυλίγει αργά το κουβάρι της ιστορίας με τους ήρωες της, γνωρίζουμε τον Μοσά της, που τον λάτρεψα και μακάρι να είχαν όλες οι γυναίκες έναν τέτοιον άνδρα δίπλα τους. Αγάπησα την Ελένη του, την γαλανομάτα μάγισσα του και μέσα από την δική τους παραμυθένια ιστορία αγάπης, γνώρισα την οικογένεια που άφηναν πίσω τους, εκείνη που δημιούργησαν, αλλά και όλους όσους βρέθηκαν δίπλα τους και έγιναν οικογένεια χωρίς κανένα δεσμό αίματος. Βιώσα μαζί τους μεγάλες συγκινήσεις, γέλασα, έκλαψα με τα παθήματά τους και αγωνιούσα μέχρι το τέλος να μάθω τι απέγιναν όχι μόνο οι ίδιοι μα και όλοι όσοι εμπλέκονται στην ιστορία. Τελικά κάποιες φορές η μοίρα μας εκπλήσσει με τα καμώματα της.... Μια ιστορία που αγάπησα, ένα βιβλίο που λάτρεψα!

Μια αναπάντεχη γνωριμία ξυπνάει απρόσμενα μνήμες κουκουλωμένες από το χρόνο. Και η αληθινή ιστορία μιας οικογένειας αρχίζει να ξετυλίγεται, ξεκινώντας το 1874 από το Χαλέπι. Δαμασκός, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια και Σύρος είναι τα μέρη που ο αργαλειός έχει υφάνει τα νήματά της, καταλήγοντας στη Θεσσαλονίκη.

«Να είσαι ευγνώμων για καθετί που έρχεται, γιατί έχει σταλεί ως οδηγός για να φτάσεις στην αγάπη».

Με αυτά τα λόγια στο νου, ο Μοσά ξεκινάει διωγμένος από το Χαλέπι το μακρύ του ταξίδι. Ο δρόμος θα τον οδηγήσει στη βιβλική Δαμασκό, στην πόλη των παραμυθιών, χαρίζοντάς του μια νέα ζωή. Τα βήματα του έρωτα θα τον φέρουν στην Κωνσταντινούπολη, στην αγκαλιά της Ελένης, της γαλανομάτας που τον μάγεψε… Και μ’ αυτά τα μάτια οδηγό της ψυχής του, θα στεγάσει τα όνειρά του στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια. Μα το ταξίδι δεν τελειώνει εκεί… Ο Μοσά και η Ελένη, ο Νικολιός και η Λιθαρή, ο Ιωσήφ και η Ζωρζέτ, όλοι πρωταγωνιστές στη δική τους ιστορία… Μέχρι τα νήματα να κεντήσουν τον έρωτα της Αργυρώς και του Νικόλα, που υφάνθηκε με χρώμα κόκκινο, καθώς άλλοι επέλεξαν τη μοίρα του…

Ένα συγκλονιστικό ταξίδι στο χθες, όπου τα ονόματα των ηρώων είναι αληθινά, καθώς και όσα έζησαν μέσα από τις αναμνήσεις τους. Το υφάδι μιας ολόκληρης ζωής ξετυλίγεται… Σε κάθε πτυχή του ανασαίνεις τις λάγνες μυρωδιές της Ανατολής και σε κάθε κόμπο νιώθεις το χάδι της γλυκιάς προσμονής.

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΑΝΟΙΧΤΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

για το "ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΑΝΟΙΧΤΟ"

από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Αγαπημένοι αναγνώστες,

μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για το βιβλίο μου «Παράθυρο ανοιχτό" που δεν είναι δικό μου πια.  Από την στιγμή που ο συγγραφέας παραδίδει το έργο του στον εκδότη και το κοινό, τότε η τύχη και η πορεία του βρίσκεται στα χέρια τους και μόνο.

Τα ερεθίσματά μου για να αρχίσω να γράφω, είναι απλά, τυχαία ή κολλημένες στο μυαλό μου σκέψεις και απορίες που λύνονται ή όχι.

Σε εμένα αρέσει ιδιαίτερα να ανοίγω ή να κλείνω ένα βιβλίο μ’ ένα ερωτηματικό.

Η ζωή έτσι κι αλλιώς δεν δικαιολογείται ούτε δίνει εξηγήσεις σε κανέναν.

Αν με ρωτάτε ένα λόγο για να διαβάσετε το βιβλίο μου, δε θα έβρισκα κανέναν.  Χιλιάδες βιβλία χειρότερα ή καλύτερα από το δικό μου, γεμίζουν τα βιβλιοπωλεία.

Η γνώμη μου είναι πως διαβάζοντας το «Παράθυρο ανοιχτό", θα δείτε τη ζωή με μια άλλη ελεύθερη ματιά και πως αποκλείω την περίπτωση να μετανιώσετε για τα χρήματα ή τον χρόνο που ξοδέψατε.

Τα συναισθήματά μου κάθε φορά που ένα βιβλίο φεύγει απ´ τα χέρια μου, μοιάζει με τη φυγή ενός παιδιού που μέσα σ´ έναν χρόνο άνοιξε φτερά και πέταξε για να καθίσει στη δική σας στέγη.

Όποιος μου κάνει την τιμή να το διαβάσει, θα έλεγα πως θα σκεφτόταν περισσότερο τα λάθη, τα πάθη, τις αμφιλεγόμενες φιλίες και τους έρωτές του.

Όσο για τα συναισθήματά μου μετά από είκοσι βιβλία, θα έλεγα πως είναι συγκίνηση, χαρά, ευλογία και λίγο παραπάνω υπερηφάνεια.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

Μαρίνα Πετροπούλου

 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Όλγα συνάντησε την Κάτια μετά από χρόνια.

Εκείνη τη μέρα δε φαντάστηκε πως η παλιά φιλία θα έφερνε στον δρόμο της λάθη, ενοχές, απώλειες,
προδοσίες αλλά και έναν φίλο που θα σημάδευε τη ζωή της για πάντα.

Το παρελθόν όμως, που δεν ξεχνάει ποτέ, την κυνήγησε, τη μάτωσε και την έριξε ξανά στο υπαρξιακό της τέλμα.

Ο έρωτας άραγε θα καταφέρει να την οδηγήσει στην ελευθερία και στο δικαίωμα να δει μια μέρα τον κόσμο από παράθυρο ανοιχτό;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μαρίνα Πετροπούλου κατάγεται από τη Σπάρτη. Μεγάλωσε στα Γιάννενα και ήρθε στην Αθήνα δεκαεφτά χρόνων. Σπούδασε σχέδιο και διακοσμητική στη σχολή Βακαλό και ασχολήθηκε με την κεραμική και τη ζωγραφική σε ιδιωτικά εργαστήρια.

Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: Το Ντουλάπι με τ' Αγάλματα, Σαν Γλυκό του Κουταλιού, Λεκές από Κόκκινο Κρασί, Τα Μπλε Φεγγάρια, Ένα Πρωινό, Το Ταγκό της Δανάης, Χωρίς Κραγιόν, Η Τελευταία Λέξη, Η Άκρη της Κλωστής, Στους Πέντε Ανέμους, Άδειες Κυριακές, Για Όλα Υπάρχει Λόγος, Το Πέπλο, Έτσι Είναι η Ζωή, Συναντήσεις, Μετά τη Βροχή, Σελήνη, Στον Καθρέφτη