ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

για το "Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Πάντα ήθελα να γράψω για το μυστήριο μιας εξαφάνισης και πόσο ο απόηχός της επηρέασε την οικογένεια, τους οικείους και τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Παρόλα αυτά η ιδέα παρέμενε στο μυαλό μου σα σπόρος που αναζητούσε το κατάλληλο έδαφος για να γίνει καρπός. Αυτό συνέβη μόνο όταν επισκέφτηκα το πανέμορφο νησί της Άνδρου. Άκουσα την καρδιά του νησιού να χτυπά και τη μαγεία του να με παρασύρει. Μίλησα με τους ντόπιους, πήρα εκατοντάδες φωτογραφίες και κάπως έτσι ξεκίνησε να δουλεύει ο μηχανισμός της έμπνευσης και της υλοποίησης. Πήγα για λίγες μέρες ξεκούρασης και γύρισα πίσω με την υπόθεση ενός ολόκληρου βιβλίου στη σκέψη μου.

Πρώτα ήρθε και μου συστήθηκε η Φλωρέζα, η κοπέλα που εξαφανίστηκε. Δε μπορούσα να τη δω ακριβώς αλλά άκουγα το γέλιο της και το θρόισμα του φουστανιού της καθώς έστριβε στη γωνία, ένιωθα τους συλλογισμούς της, ανακάλυπτα το άρωμά της. Κατόπιν εμφανίστηκε στη σκηνή του μυαλού μου η Νοσοκόμα. Η δυναμική Κατερίνα Συμεωνίδη που παθιάζεται με την εξαφάνιση που συνέβη τριάντα χρόνια πριν και προσπαθεί να λύσει το μυστήριο. Η παρουσία της ήταν άκρως αναγκαία για να ξετυλιχτεί η υπόθεση του συγκεκριμένου βιβλίου. Αφενός ταράζει τα λιμνάζοντα συναισθήματα του περίγυρου που έχει πια αποδεχτεί ότι δε θα δει ξανά το κορίτσι που εξαφανίστηκε και αφετέρου επειδή είναι μια ξένη δεν έχει συμμετοχή στο σιωπηρό συμβόλαιο ώστε να κρατηθούν κρυφά τα όποια μυστικά που έχουν παραχωθεί κάτω από το χαλί. Απέναντί της στέκονται τρεις σπουδαίες οικογένειες του νησιού : Οι γαιοκτήμονες Δελαγραμμάτικα, οι εφοπλιστές Γαλανοί και οι Βαλμάδες που κατέχουν σημαντικές θέσεις ως ιερείς, δάσκαλοι, διοικητικά στελέχη της χωροφυλακής. Όλοι τους την προειδοποιούν να μην ξυπνήσει ένα παρελθόν που πονά αλλά εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη.

Η Νοσοκόμα είναι ένα βιβλίο – κινούμενη άμμος, για αυτό μην αγνοείτε την προειδοποίηση που είναι γραμμένη στο πίσω μέρος του βιβλίου με κόκκινα κεφαλαία γράμματα :

Προσοχή!

Εισέρχεστε στον κόσμο της Νοσοκόμας με δική σας ευθύνη!

Εδώ τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!

Ένα βιβλίο όπου οι ανατροπές διαδέχονται ασταμάτητα η μία την άλλη, ενώ οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις μεταβάλλονται διαρκώς, αποκαλύπτοντας νέες πτυχές και στοιχεία. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα διαποτισμένο με μυστήριο και νότες crime και αστυνομικού. Το συναίσθημα κυριαρχεί και οι ίντριγκες, οι ανταγωνισμοί, οι έριδες, τα μίση, τα πάθη, οι αγάπες και οι έρωτες ελλοχεύουν σε κάθε γωνία. Μαζί με την αναπόφευκτη ερώτηση :

Τι απέγινε τελικά η Φλωρέζα Δελαγραμμάτικα;

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΕΙΣΕΡΧΕΣΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΝΟΣΟΚΟΜΑΣ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ!
ΕΔΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

Άνδρος 1960
Μια μυστηριώδης εξαφάνιση πριν από τριάντα χρόνια…
Ένας κρυφός παράνομος έρωτας…
Δύο άντρες που διεκδικούν την ίδια γυναίκα…
Δύο γυναίκες που διεκδικούν τον ίδιο άντρα…
Τρεις οικογένειες : Οι γαιοκτήμονες Δελαγραμμάτικα, οι εφοπλιστές Γαλανοί και οι αξιοπρεπείς Βαλμάδες.
Απρόσμενο επίκεντρο όλων η δεσποινίς Κατερίνα Συμεωνίδη. Η νοσοκόμα που καταφθάνει στην Άνδρο, παθαίνει εμμονή με την εξαφάνιση της Φλωρέζας Δελαγραμμάτικα, σκαλίζει το μυστήριο και καταφέρνει να αναστατώσει όλο το νησί.
Η ηρεμία διαλύεται, τα στόματα ανοίγουν και το παρελθόν ξυπνά βίαια και απειλεί, βάζοντας στο μάτι τη νοσοκόμα!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται επαγγελματικά με τη Σωματική Ψυχοθεραπεία και τη Βιοανάδραση. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριφορών και διαδράσεων ανέκαθεν τη γοήτευε, ενώ το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Η αγάπη της για την Ελλάδα είναι ριζωμένη βαθιά μέσα της, γι’ αυτό και ερευνά επίμονα τη λαογραφία και τα μυστικά κάθε γωνιάς της. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ – ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΝΝΕΤΑΣ, ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ – Η ΓΗΤΕΥΤΡΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ ΚΥΡΑΣ, Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ, ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ, Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ - ΓΗΤΕΙΕΣ, ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΠΑΧΑΡΙΑ.

ΤΕΣΥ ΜΠΑ'Ι'ΛΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΤΕΣΥ ΜΠΑ'Ι'ΛΑ

για το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Όλα ξεκίνησαν όταν το 2019 είχα την τύχη να βρεθώ στην Πόλη στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου για τον Αντώνη Σαμαράκη που διοργάνωσαν το Ζωγράφειο, το ελληνικό σχολείο της Πόλης που ήδη μετρά 129 χρόνια λειτουργίας, και τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη.  Έτσι λοιπόν βρέθηκα ξανά στην αγαπημένη πόλη ύστερα από πολλά χρόνια και για πρώτη φορά κατάλαβα πόσο όμορφος είναι ο τόπος αυτός. Πρόκειται για μια πόλη ιδιαίτερη, γεμάτη αντιθέσεις, πανέμορφη και γι’ αυτό είναι τόσο γοητευτική και επιμένει να μαγνητίζει τους επισκέπτες της. Από τη μια είναι η πόλη του ιστορικού παρελθόντος και από την άλλη μια σύγχρονη ανατολίτικη πόλη, από τη μια η Κωνσταντινούπολη της Μαρίας Ιορδανίδου, νομίζεις ότι θα ακούσεις τη Λωξάντρα να φωνάζει περνώντας από τα σοκάκια της, και από την άλλη η Ιστανμπούλ του Ορχάν Παμούκ, η πόλη που φωτογράφισε ο Δημήτρης Καλούμενος αλλά και ο Αρά Γκιουλέρ, η πόλη των Ρωμιών, των Αρμενίων, των Τούρκων, των Λεβαντίνων. Μια πόλη που με σιγουριά πατά στην ανατολή αλλά και στη δύση και έχει διαποτιστεί με στοιχεία τους. Αυτό που την κάνει όμως τόσο γοητευτική πέρα από το ιστορικό παρελθόν είναι πως διαχρονικά έχει υπάρξει η δεξαμενή ενός πολυφυλετικού πολιτισμού, ανθρώπων οποίοι ως έναν βαθμό αφομοιώνονται ο ένας μέσα στον άλλο, διατηρώντας, όμως τα φυλετικά και εθνοτικά τους χαρακτηριστικά και συμβιούν αρμονικά στα σοκάκια του Βοσπόρου. Για εμάς τους Έλληνες είναι κυρίως μια πόλη μνήμης. Αλλά πέρα από αυτό είναι και μια αδήριτη ανάγκη να διατηρηθεί ο ελληνικός πυρήνας, έστω και μετά από τη συρρίκνωσή του. Κάπως έτσι γοητεύτηκα κι εγώ και αποφάσισα να γράψω μια ιστορία στην οποία η Πόλη θα είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, ένα πολυεστιακό μυθιστόρημα που αναδεικνύει τις ιστορίες διαφορετικών ηρώων που όλοι τους αγαπούν αυτόν τον τόπο και μοιράστηκαν το ανελέητο πέρασμα της Ιστορίας από τη ζωή τους.

Έτσι άρχιζα να γράφω με την πρόθεση το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ να είναι ένα βιβλίο στο οποίο θα πρωταγωνιστεί κυρίως η ίδια η Πόλη μέσα από τους ήρωές της. Και σιγά σιγά δημιουργήθηκε στο μυαλό μου ο Ισμαήλ, ο Τούρκος καλόκαρδος καφετζής, ο Ισίδωρος, ο Έλληνας βιβλιοπώλης, η λάγνα Αϊσέ που φεύγει αφήνοντας πίσω της τη μικρή Εσίν κυνηγώντας την ουτοπία, η γριά Γιασεμώ με τη μοναδική της συντροφιά το Γιουσούφ, έναν αδέσποτο σκύλο, ο Ναντίρ που αρπάζει την Ασλίβ, την κόρη του χαμαμτζή τη νύχτα των Σεπτεμβριανών, η αρχόντισσα Καλλιάνθη με τον Σοπέν, έναν γάτο Αγκύρας για συντροφιά, που ζει με τις αναμνήσεις του ανεκπλήρωτου έρωτα με τον Αρίφ και τη Μέλπω. Ήρωες όλοι ενός θιάσου που πρωταγωνιστεί σε μια παράσταση της ζωής. Μια παράσταση που σκηνοθετεί ο χρόνος και η Ιστορία. Τους αγάπησα όλους, με τα λάθη τους και τις ευαισθησίες τους, τα καλά και τα άσχημα. Έγιναν μέρος της ζωής μου για τρία χρόνια και τους χρωστώ ένα πολύτιμο ταξίδι ζωής.

Το μυθιστόρημα κινείται χρονικά από το 1955 έως και το 1964. Τα Σεπτεμβριανά και οι απελάσεις είναι το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσσεται, ενώ με αναδρομή ο αναγνώστης επιστρέφει για λίγο στα 1923, και παρακολουθεί τις ανταλλαγές των πληθυσμών που σημειώθηκαν τότε.

Αυτό όμως στο οποίο στοχεύει είναι να αναδείξει πως η μοίρα μπορεί να είναι κοινή για όλους, η φιλία και η ανθρωπιά μπορούν να ισορροπήσουν τα παιχνίδια της Ιστορίας, πώς άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, Έλληνες και Τούρκοι μοιράστηκαν την ίδια ελπίδα, τον ίδιο πόνο, αναμετρήθηκαν με τον ξεριζωμό, την μετεγκατάσταση σε έναν άλλο τόπο, αφήνοντας πίσω τον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν έζησαν, τον τόπο της καρδιάς τους, βίωσαν παρόμοιες αδικίες και κατάφεραν να συνυπάρξουν αρμονικά έστω και αν κάποτε δεν τα κατάφεραν. Επειδή, είτε λόγω των ανταλλαγών των πληθυσμών του 1923, της Συνθήκης της Λωζάνης, των Σεπτεμβριανών, και τις απελάσεις του 1964, οι άνθρωποι προσπάθησαν με τους ίδιους τρόπους να επιβιώσουν, πόνεσαν, θρήνησαν απώλειες, ξεριζώθηκαν και νοστάλγησαν το ίδιο.

Το ΛΕΓΕ ΜΕ ΙΣΜΑΗΛ ήθελα να είναι η τοιχοποιία μιας συγκεκριμένης εποχής, ένα μυθιστόρημα για τη φιλία που αναδύεται στις δυσκολίες. Για την αδελφοσύνη που φωλιάζει στις γειτονιές. Για την ομορφιά της ανθρώπινης αθωότητας. Για το μεγαλείο της ανθρωπιάς. Ελπίζω να τα κατάφερα.

 

Απόσπασμα

«Τους κοιτώ κι εγώ και ματώνει η καρδιά μου. Όλοι έχουν φορέσει τα καλά τους. Δε θέλουν να φτάσουν στον Πειραιά σαν τους ζητιάνους. Κύρηδες ήταν πάντα τους, νοικοκυραίοι από τα γεννοφάσκια τους. Αρχοντάνθρωποι. Με το κομπόδεμά τους, τα γλέντια τους και τα σπίτια τους. Δε γίνονται πρόσφυγες. Γυρίζουν στην πατρίδα τους. Έχουν πάρει μαζί τους μια βαλίτσα ο καθένας και λίγα χρήματα. Τόσα μόνο μας άφησαν. Και τι να πρωτοβάλει κανείς μέσα σε μια βαλίτσα; Μια δυο αλλαξιές ρούχα, εσώρουχα και κάλτσες. Τα έγγραφά του και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Δυο μπισκότα για τον δρόμο. Τι βάζει κανείς σε έναν μπόγο όταν ξέρει πως δε θα ξαναγυρίσει ποτέ πίσω στο σπίτι του κι ότι δε θα ξαναδεί το βάζο της γιαγιάς του, τα κεντίδια της μάνας του, το καπέλο του πατέρα του ακόμα κρεμασμένο στη σάλα, χρόνια μετά τον θάνατό του; Πώς κλείνει πίσω του την πόρτα του σπιτιού του για τελευταία φορά ένας άνθρωπος; Αλλά κι αυτό στο βάθος δεν τους νοιάζει. Αυτό που έχουν ντέρτι τους μεγάλο είναι πως φεύγουν κι αφήνουν εκεί τον τόπο της ψυχής τους. Γιατί για όλους μας υπάρχει ένας τόπος της καρδιάς. Εκεί όπου ένιωσαν για πρώτη φορά τη ζωή. Εκεί όπου γνώρισαν την αγάπη και τη ζεστασιά της. Γι’ αυτούς είναι η Πόλη. Μπορεί και για μένα· δεν ξέρω».

 

Απόσπασμα 2^ο

«Τελικά, ευτυχία είναι να μπορείς να χαμογελάς απέναντι σε ό,τι χειρότερο μπορεί να έρθει στη ζωή σου. Να βρίσκεις τον δρόμο σου ανάμεσα στα χαλάσματα. Ωραία λόγια, σκέφτηκε. Ήταν σίγουρος ότι κάπου θα το είχε διαβάσει. Έβαλε το χέρι του στο πανωφόρι του και έβγαλε από μέσα το τετράδιό του. Έψαξε στις σελίδες του, αλλά δε βρήκε κάτι. Ύστερα γύρισε στην τελευταία σελίδα και συμπλήρωσε:

Ευτυχία είναι να βοηθάς τον άλλον, ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνεις γιατί το κάνεις. Να βουτάς τον δίσκο σου, όπως ο Ισμαήλ, και να λες συνεχίζω, χωρίς στεναγμό, το ταξίδι μου ως το τέλος. Να προχωράς μπροστά με χαμόγελο κι ας επιστρέφεις, κάθε τόσο, στις θύμησες του παρελθόντος. Και να βαδίζεις μπροστά. Κυρίως αυτό. Να βαδίζεις μπροστά».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Πέρα 1955-1964. Μια ελληνική γειτονιά στην καρδιά της Πόλης, εκεί όπου Έλληνες και Οθωμανοί συνυπάρχουν αρμονικά, ονειρεύονται, αγαπούν, ερωτεύονται και αναπτύσσουν ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Ανάμεσά τους ο καλόκαρδος Ισμαήλ με τον καφενέ του, ο μοναχικός Ισίδωρος χωμένος στη σκόνη των βιβλίων του, η λάγνα Αϊσέ που φεύγει αφήνοντας πίσω της ένα παιδί, η αρχόντισσα Καλλιάνθη, ο Ναντίρ που ορέγεται την Ασλίβ, η Εσίν που θα αλλάξει τη μοίρα της και η γριά Γιασεμώ με τον Γιουσούφ σχηματίζουν έναν θίασο που περιφέρεται στα σοκάκια της Πόλης, στους καφενέδες και στα χαμάμ, στα πορνεία, στη θάλασσα του Βοσπόρου και στις μνήμες των πατρίδων που κάποτε χάθηκαν ή ανταλλάχτηκαν. Κι ενώ αισθάνεται κανείς πως οι άνθρωποι συνεχίζουν να συμβιώνουν αρμονικά στο πολυφυλετικό σκηνικό της Πόλης, τα σύννεφα του εθνικισμού μαζεύονται στον ορίζοντα. Τα Σεπτεμβριανά αλλά και οι απελάσεις του ’64 θα αλλάξουν τη ζωή των ηρώων και της Πόλης για πάντα.
Μια ιστορία για μια ολόκληρη εποχή, τυλιγμένη σε καπνούς και αρώματα της Ανατολής, και για έναν κοσμοπολιτισμό που σβήνει. Ένα μυθιστόρημα για τα πάθη των ανθρώπων στα γρανάζια της Ιστορίας, ένα κείμενο για τη δύναμη της αγάπης και της ανθρωπιάς που αντέχουν στον χρόνο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού και Μετάφραση Λογοτεχνίας. Εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία το 2009. Έχει συνεργαστεί με διαδικτυακά περιοδικά ως αρθρογράφος και βιβλιοκριτικός. Είναι συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα και αρχισυντάκτρια του περιοδικού Literature.gr. Κείμενά της έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς στην εφημερίδα Η Καθημερινή της Κυριακής. Παράλληλα συνεργάζεται ως μεταφράστρια με έγκριτους εκδοτικούς οίκους. Ασχολείται με τη φωτογραφία, και ατομικές εκθέσεις της έχουν φιλοξενηθεί στο Πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας και στην Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος και γενική γραμματέας του Σωματείου Λογοτεχνών και Φίλων της Λογοτεχνίας PEN Greece, που αποτελεί το επίσημο ελληνικό παράρτημα του PEN International.

ΕΛΕΝΗ ΚΙΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΤΣΑΟΥΣΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

 ΕΛΕΝΗ ΚΙΟΥΣΕ 

για το "ΤΣΑΟΥΣΑ"

από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Η Τσαούσα γεννήθηκε από την ανάγκη μου να γράψω μια ιστορία για έναν φοβερά τσαλακωμένο ήρωα. Έναν αντι-ήρωα που βασανίζεται, πληγώνεται, πονά, σκοντάφτει αλλά και ορθοποδεί, ελπίζει, συγχωρεί. Έναν καθημερινό άνθρωπο, δηλαδή, που δεν βρήκε τίποτα έτοιμο αλλά πρέπει να μοχθήσει για όλα, κυρίως για την επιβίωσή του.

Βασισμένη σε ιστορίες από την παιδική ηλικία των γονέων μου κατά τις δεκαετίες 40, 50, 60 σε μια προσφυγική συνοικία, την Καισαριανή, έπλεξα ζωές ανθρώπων, αγαπητών και μισητών και περιγράφοντάς τις «μετακόμισα» στο Δουργούτι, την Τρούμπα, την Πλατεία Βικτωρίας παίρνοντας εικόνες και οσμές τους και μετατρέποντάς τις σε ένα κωμικό και ταυτόχρονα τραγικό σενάριο.

Οι βασικοί μου ήρωες, η Εύα κι ο Αντρίκος είναι δύο αθώα παιδιά που ως αντίσταση στο κακοποιητικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν αποφασίζουν να αποδράσουν με άγνωστες γι’ αυτούς συνέπειες. Η πορεία της ζωής τους θα τους οδηγήσει σε μέρη σκοτεινά και φωτεινά που ποτέ τους δεν φαντάζονταν.

 

Οι δικές μου αγαπημένες φράσεις –μεταξύ πολλών– είναι οι παρακάτω:

 

Η πιο σοφή εκδίκηση είναι να ζει κανείς με τις επιλογές του…

 

…αυτά που διάβασα στη συνέχεια ήταν η πιο τρανή απόδειξη πως υπάρχει κόλαση. Όχι με καζάνια που βράζουν και διαβόλους. Η κόλαση υπάρχει στις ψυχές των ανθρώπων γύρω μας. Καλά κρυμμένη κάτω από τόνους ψεύτικου παράδεισου…

Το μεγαλείο των ανθρώπων είναι αυτά που κρύβουν μέσα τους. Η δοκιμασία τους να παλεύουν να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα κάθε μέρα. Ένα βήμα πιο μακριά από αυτά που τους πόνεσαν, ένα βήμα πιο κοντά στην ψυχική τους γαλήνη…

Η ανταμοιβή μου απ’ την Τσαούσα και ο λόγος που την έγραψα είναι να καταφέρω ν’ αγγίξω κομμάτια των ανθρώπων που θα συντροφεύσει. Να βρει ο κάθε αναγνώστης μέσα στις σελίδες της πράγματα που θα ταυτιστεί, συναισθήματα που έχει νιώσει, λεπτές κλωστές που θα τον ενώσουν με άγνωστα σε αυτόν πρόσωπα και μια συντροφιά στη μοναχικότητά του…

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Όταν ήμουν μικρή, αγαπούσα όλο τον κόσμο. Λάτρευα τη γιαγιά μου, τον κοκορίκο μου τον Μανωλάκη, τον Αντρίκο. Το «αγαπώ» μου χωρούσε μέσα κόσμο και κοσμάκη.

Ακόμα και τους γονείς και την αδελφή μου αγαπούσα, άλλο που ποτέ δεν το παραδέχτηκα. Είχα τόση ανάγκη να τους δικαιολογώ για τη σκληρότητα και την αδιαφορία τους, που πάντα έβρισκα λόγους να το κάνω. Τα βράδια που ξάπλωνα, όταν έκανα την προσευχή μου, παρακαλούσα τον Θεό να δουν μέσα μου κάτι που θα τους έκανε να με αγαπήσουν κι αυτοί.

Μετά τα απανωτά στραπάτσα που έφαγα, το «ω» μου δεν άντεξε. Άρχισε σιγά-σιγά να κλείνει τις γοητευτικές του καμπύλες και να πνίγει μέσα του όσα του είχα χώσει. Ώσπου κατάντησε να γίνει «ο». Και τα «αγαπώ» μου μεταμορφώθηκαν σε ανορθόγραφα και άχαρα «αγαπό».

Πόσοι άνθρωποι να χωρέσουν μέσα σ’ ένα μικρό «ο»; Στρυμώχτηκαν κι έσκασαν. Έτσι λοιπόν, το «ο» μου τώρα πια χωράει μία και μοναδική αγάπη.

Την αγάπη που νιώθω για μένα…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ελένη Κιουσέ γεννήθηκε ξημερώματα 29ης Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Δίσεκτο έτος και δίσεκτη μέρα. Από μικρή αγαπούσε το γράψιμο – από ημερολόγια, λευκώματα, συνθήματα σε τοίχους, ραβασάκια, μέχρι εκθέσεις και άρθρα σε διάφορα σάιτ. Έχει σπουδάσει στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας του ΤΕΙ Αθήνας και μιλάει άπταιστα τρεις γλώσσες. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής και επιμέλειας-διόρθωσης, και ασχολείται με τη δημιουργία περιεχομένου για μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην ηλικία των σαράντα νόσησε από καρκίνο του μαστού, γεγονός που αποτέλεσε ένα επιπλέον έναυσμα για να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γράψει το δικό της βιβλίο. Η Τσαούσα είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

 ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ 

για το "ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Οι ιστορίες είναι σημαντικές. Μάλιστα όσο πιο αληθινές οι ιστορίες, τόσο πιο σημαντικές είναι. Και τα μυθιστορήματα είναι η πιο αληθινή μορφή ιστορίας που έχει εφευρεθεί, ακόμα πιο αληθινά και από την ίδια την πραγματικότητα. Γιατί ενώ η πραγματικότητα περιορίζεται από τα ήθη των καιρών, προσαρμόζεται σε προσδοκίες και προσδιορίζεται από φιλοδοξίες, το μυθιστόρημα έχει μόνο έναν αυτοσκοπό, την αλήθεια. Όχι αυτή την τυχάρπαστη σύμπτωση γεγονότων που συμπτύχθηκαν σε μια πρόταση για να χωρέσουν σε μια επικεφαλίδα ή λεζάντα εφημερίδας. Η αλήθεια του μυθιστορήματος δεν περιορίζεται από τα γεγονότα που συμβαίνουν, αλλά εξερευνεί τις άπειρες δυνητικές πιθανότητες που παραμονεύουν στις σκιές. Το Πρίσμα είναι μια τέτοια αλήθεια που ξεμύτησε για λίγο από το σκοτάδι.

Ο Οδυσσέας, η Σόφι και ο Πέτρος ήταν τρεις άγνωστοι, ο καθένας με τα ιδιαίτερά του πάθη και φιλοδοξίες. Θα μπορούσε να είχε προσπεράσει ο ένας τον άλλον χωρίς δεύτερο βλέμμα στα μονοπάτια της ζωής, το Πρίσμα όμως τους έφερε κοντά, και η ζωή και των τριών δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Ας τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα όσο υπάρχει ακόμα χρόνος…

 

Απόσπασμα 1: Οδυσσέας

Είχε το χαμόγελο μιας σταρ του σινεμά η Σόφι μου. Δεν της το είχα πει ποτέ, ακριβώς επειδή το γνώριζε ήδη καλά από μόνη της. Ήταν από εκείνα τα λαμπερά χαμόγελα που εξαιτίας κάποιου προαιώνιου πρότυπου ομορφιάς εντυπω­μένου στα βάθη του νου, θολώνουν τα μυαλά των ανδρών. Είχα αντικρίσει ορισμένα ακόμη τέτοια χαμόγελα κατά τη διάρκεια της νιότης μου. Στο προαύλιο του σχολείου, έξω από το φροντιστήριο, στο αμφιθέατρο της σχολής. Είχα ξαγρυπνήσει μάταια εξυφαίνοντας φαιδρά σενάρια εξαιτί­ας τους. Είχα χτυπήσει το κεφάλι μου στο γραφείο προ­σπαθώντας να τα βγάλω από τον νου μου ώστε να κα­ταφέρω να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Παρ’ όλ’ αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της νιότης μου ποτέ ένα απ’ αυτά τα χαμόγελα δεν είχε στραφεί προς τα εμένα. Χρειάστηκε πρώτα να δημιουργήσω το Πρίσμα για να φτάσει η δική μου ώρα. Για να γυρίσει να με κοιτάξει μια γυναίκα σαν τη Σόφι. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να το ξεχάσει ποτέ αυτό. Χωρίς όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, χωρίς το Πρίσμα, δεν θα υπήρχαν άλλα χα­μόγελα για μένα. Η ομορφιά που θωρούσα μπρος μου δεν ήταν παρά η αντανάκλαση της ίδιας μου της επιτυχίας. Η ομορφιά αυτή μου ανήκε.

 Απόσπασμα 2: Σόφι

Αγαπητή Ισμήνη,

Πέρασε πολύς καιρός που δεν σου έγραψα. Τι καιρός δηλαδή, χρόνια ολόκληρα κυλήσανε. Την τελευταία φορά που άνοιξα το ημερολόγιο πρέπει να πήγαινα ακόμα Λύ­κειο. Ελπίζω να μη μου κρατάς μούτρα γι’ αυτό.

Τότε δεν είχα μάθει ακόμα πώς είναι πραγματικά η ζωή, πώς τα χρώματα ξεθωριάζουν μέ­χρι που όλα καταλήγουν μουντές αποχρώσεις του γκρι. Ή σχεδόν όλα. Λίγη μαγεία παραμένει ακόμα ζωντανή στα γράμματα που σου γράφω, αλλά όταν κλείσω και πάλι το ημερολόγιο… Ω, Θεέ μου, πώς κατάφερα να μπλέξω έτσι; Αχ, Ισμήνη, χρειάζομαι τη βοήθειά σου τώρα περισσότερο από ποτέ!

Σόφι

 Απόσπασμα 3: Πέτρος

Όταν είχα φύγει από το σπίτι, δίπλα ήταν μόνο ένα άδειο οικόπεδο με μερικά πεύκα και θάμνους. Στη θέση τους είχε τώρα ξεφυτρώσει αυτό το περίεργο γυάλινο κατασκεύα­σμα.

Αστυνόμος Παπαναστασίου: Η οικία Σιδέρη.

Πέτρος Φωτιάδης: Σου είπα πως τότε…

Αστυνόμος Γαβρίλης: Ναι, ναι, ούτε που τον είχες ακου­στά.

Πέτρος Φωτιάδης: Α, γεια σου. Για κακή μου τύχη όμως ήταν γραφτό μου να τον μάθω. Και πώς να μην τον μάθω δηλαδή, αφού από το πατάρι μου μπορούσα να δω μέσα σε όλο του το σπίτι, λες κι ήταν γυάλα με ψάρια. Πρέπει να κόντευαν μεσάνυχτα όταν άναψαν απέναντι τα φώτα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα προσέξει ψυχή δίπλα, και ήμουν περίεργος να δω ποιος μπορεί να έμενε μέσα σ’ αυτή τη γυάλα.

 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Μέσα στο Πρίσμα τίποτα δεν είναι όπως δείχνει.

«Το Πρίσμα». Μια καινοφανής κατασκευή από γυαλί και ατσάλι η οποία αφήνει τις ακτίνες του φωτός να τη διαπερνούν απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά όχι μόνο αυτές… Τραβά επίσης τα βλέμματα των περαστικών, τα προσκαλεί μέσα, κι ύστερα τα παγιδεύει ανάμεσα σε αντανακλάσεις, σκιές, ψευδαισθήσεις και μυστικά. Μέσα του θα συγκλίνουν τρεις ζωές, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ένας διάσημος αρχιτέκτονας, έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για την επιτυχία. Μια απογοητευμένη ηθοποιός που πασχίζει να εξέλθει από την αφάνεια. Ένας τοξικομανής από καλή οικογένεια σε θανάσιμο αδιέξοδο. Όλοι τους έχουν ένα κοινό: είναι εξαιρετικοί στα ψέματα. Μια διάρρηξη χωρίς κλοπιμαία, ένας βιασμός στο σκοτάδι, ένας φόνος. Ένα έγκλημα με τρεις υπόπτους. Ποιον μπορείς να πιστέψεις όταν όλοι έχουν κάτι να κρύψουν;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Θεόδωρος Μπογιατζής γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στις ΗΠΑ και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα Οικονομικά στο Λονδίνο. Δραστηριοποιείται στον χώρο της εκπαίδευσης ως καθηγητής για διεθνή τεστ αξιολόγησης φοιτητών. Κατά το παρελθόν έχει συνεκδώσει στην αγγλική γλώσσα βιβλία εκπαιδευτικού περιεχομένου, το διάβασμα και η συγγραφή μυθιστορημάτων παραμένουν όμως το μεγάλο του πάθος. «Το Πρίσμα» είναι το πρώτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

  

ΕΡΑ ΜΑΡΚΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΕΡΑ ΜΑΡΚΑΤΗ

για το "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

«Ποια είσαι εσύ;» και «Γιατί να διαβάσω το βιβλίο σου;»

Αυτές φαντάζομαι πως είναι οι ερωτήσεις που γεννιούνται στο μυαλό όποιου αναζητά στα βιβλιοπωλεία την επόμενη αναγνωστική συντροφιά του και πιάνει στα χέρια του το «Ο θάνατος αγκαλιάζει το νησί».

               Το ποια είμαι, μάλλον μικρή σημασία έχει. Η γυναίκα της διπλανής πόρτας είμαι, η μέση εργαζόμενη Ελληνίδα που τρέχω και -ποτέ- δεν φτάνω, όμως επέλεξα να δώσω χώρο και χρόνο σε αυτό που αγαπάω· το γράψιμο. Και όπως συνήθως συμβαίνει με ό,τι μεθοδικά φροντίζουμε, το έργο μου βρήκε τον δρόμο μέσω των εκδόσεων Ψυχογιός να δικαιώσει τα ξενύχτια ή τα βάναυσα πολύ πρωινά ξυπνήματά μου και τα πολλά λίτρα καφεΐνης...

               Γιατί όμως να διαβάσεις το «Ο θάνατος αγκαλιάζει το νησί»; 

Γιατί σου αρέσουν τα έντιμα αστυνομικά μυθιστορήματα θα σου απαντήσω. Αυτά που, ακόμα και αν δεν το αντιληφθείς από την αρχή, από τα πρώτα κεφάλαια σου δίνουν όλα τα στοιχεία για την επίλυση του εγκλήματος μαζί με αρκετούς ύποπτους χαρακτήρες. Αυτά που εκτός από το whodunit σου απαντάνε πειστικά και στο πώς.

               Γιατί θα ψυχαγωγηθείς, αφού μέσα από τις σελίδες του θα ταξιδέψεις στο δικό σου αγαπημένο νησί που σίγουρα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το δικό μου. Αλλά θα προβληματιστείς κιόλας με το πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να ήταν όλα αν εμείς ήμασταν καλύτεροι.   

               Γιατί μέσα από τους αιχμηρούς, ανεπιτήδευτους διαλόγους των ηρώων θα αναγνωρίσεις πολλά από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε. Και τέλος, γιατί αξίζει να δώσεις και στο ελληνικό crime την ευκαιρία να βρει τη θέση του στην καρδιά σου. 

 

Καλή ανάγνωση!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Σμαράγδα Καλλίνικου, μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου και σύζυγος του μεγιστάνα Γεράσιμου Καλλίνικου, βρίσκεται άγρια δολοφονημένη στην απόμερη παραλία Νερόμυλος. Δύο ημέρες πριν από τη δολοφονία της είχε απειλήσει σε απευθείας μετάδοση με την αποκάλυψη ενός σκανδάλου που θα συντάραζε την πολιτική σκηνή. Η ανακάλυψη του πτώματός της προκαλεί σοκ στο πανελλήνιο και πολυμελή κλιμάκια της αστυνομίας συρρέουν στο νησί για να εξιχνιάσουν το έγκλημα. Ο ψυχολόγος της Ιντερπόλ, Στέφανος Μωραΐτης, αδελφικός φίλος του πρωτότοκου Πέτρου Καλλίνικου, καλείται στην Ελλάδα για να συνδράμει στις έρευνες. Πληγωμένος, στο παρελθόν, από την οικογένεια αλλά και βαθύτατα υποχρεωμένος σε αυτήν, σπεύδει στο νησί για να έρθει αντιμέτωπος με τα ανοιχτά τραύματά του αλλά και με ανθρώπους που νομίζουν πως μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν σαν μαριονέτα. Εκτός από τα κρυστάλλινα νερά, ο Στέφανος βουτάει μέσα στα ψέματα ανθρώπων που αγαπούσε και βάζει τη ζωή του σε κίνδυνο από το τσουνάμι που πυροδοτούν οι ανακαλύψεις του για τους ισχυρότερους παράγοντες της χώρας. Με μοναδικούς συμμάχους την ευστροφία του και τον πεισματάρη αστυνόμο Σωτήρη Στρατέλη, θα έρθει σε ρήξη με όλους και κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό. Άραγε, η αλήθεια θα καταφέρει να τον λυτρώσει;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΕΡΑ ΜΑΡΚΑΤΗ γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε χρηματοοικονομικά στο Αμερικανικό Κολλέγιο. Ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της και την αγαπημένη σιαμαία γάτα τους. Εργάζεται στον κλάδο Supply Chain & Logistics στον τομέα των πωλήσεων, έχοντας περάσει από πολλές πολυεθνικές εταιρείες του χώρου. Το Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ είναι η πρώτη της προσπάθεια συγγραφής αστυνομικού μυθιστορήματος, απόρροια της αγάπης που τρέφει για κάθε είδους αινιγματική ιστορία.