ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ
για το ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ
από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Ο Ακίνδυνος είναι ένα μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή, καθώς ο ήρωας πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του, σε ένα κόσμο που έχει ήδη αποφασίσει την καταδίκη του, επειδή έτσι απλά η εκδοχή της ενοχής του, βολεύει όσους ασκούν εξουσία επάνω του με την δική του ανοχή.

«Η ζωή τρέχει, δεν ρωτάει κι αποφασίζει τυχαία.

Όσοι φοβούνται, εγκλωβίζονται. Αν δεν ξυπνήσουν έγκαιρα,

έρχεται μια μέρα που ξεχνούν πως υπήρχαν, γιατί ξέχασαν

να ονειρεύονται και να επιλέγουν την πορεία τους».

Σύμμαχός του στην περιπέτεια, η Φανή, η καφετζού. Έχει σπουδάσει ψυχολογία, αλλά δεν βρίσκει ανάλογη δουλειά. Η νεαρή, αντισυμβατική ύπαρξη της ιστορίας που αγαπάει τα αστυνομικά μυθιστορήματα κι αναζητάει την δράση στην ζωή της, όπου δει αδικία ανακατεύεται δίχως δεύτερη σκέψη. Έπειτα, είναι και ο Ιάσονας. Ο νεαρός, ερωτευμένος αστυνομικός που φιλοδοξεί να λύσει την υπόθεση για να εντυπωσιάσει την Φανούλα και να πάρει μια καλή μετάθεση στην Αθήνα.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο συγγραφέας επιλέγει το θέμα του, όμως αφού τελειώσω ένα μυθιστόρημα καταλαβαίνω τελικά πως το θέμα είναι εκείνο που με επιλέγει. Μας τυραννούν οι σκέψεις μας για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά νιώθουμε ότι η υποκειμενική μας κρίση θα μας ξεγελάσει. Έτσι γεννιέται ένας ήρωας που αναλαμβάνει να μας λύσει τις απορίες μας με τον πλέον ανώδυνο τρόπο, καθώς εκείνος θα πρέπει να δοκιμαστεί στα άκρα. Τον βάζουμε σε περιπέτειες και του προσφέρουμε φίλους, εχθρούς κι ελάχιστες επιλογές, λαχταρώντας να τον δούμε να βγαίνει νικητής από την δική μας περιπέτεια για να μπορούμε να ελπίζουμε.   

Κάπως έτσι συνέβη και με τον Ακίνδυνο. Πριν μερικά χρόνια είδα στον ύπνο μου ότι βρήκα έναν φάκελο με πολλά λεφτά. Ωραίο όνειρο, αλλά ξύπνησα. Βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι τι θα τα έκανα. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε ο «Ακίνδυνος». Εκείνος ο ανθρωπάκος που δεν ενδιαφέρεται για το χρήμα, παρά μόνο για την οικογένειά του. Δεν έχει μεγάλες φιλοδοξίες στην ζωή, δεν είναι άπληστος, δεν ρισκάρει, δεν εξαπατάει τους άλλους ανθρώπους και πάνω από όλα δεν είναι τεμπέλης. Δουλεύει. Είναι όμως ένας ακόμη χρεωμένος Έλληνας, ένας άνθρωπος της αξιοπρέπειας του «είναι» που ζει στην χώρα της αξιοπρέπειας του «έχειν» κι αυτό το σφάλμα τού είναι ασυγχώρητο. Έτσι, όταν θα βρει ένα φάκελο με πολλά χρήματα θα βρει και τον μπελά του! Ναι, δεν πρέπει να λύσει τα οικονομικά του προβλήματα τόσο εύκολα. Πρέπει να δοκιμαστεί για να βεβαιωθούμε όλοι μας, ότι πραγματικά του αξίζει αυτή η τύχη. Αντιμέτωπος με την απληστία του κόσμου, την δημοσιογραφία των αριθμών και την πολιτική της όμορφης εικόνας θα πρέπει να

παλέψει, λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές, για το δικαίωμά του στην ήρεμη οικογενειακή  ζωή.

Ο Ακίνδυνος είμαι εγώ, ο Ακίνδυνος… είμαστε εμείς.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

 Ο Ακίνδυνος είναι ένας άνθρωπος εντελώς… ακίνδυνος. Στη σύγχρονη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, τα χρέη και η ατυχία τον κυνηγούν. Λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές βρίσκει δουλειά με μέσον σ’ένα εκλογικό γραφείο. Και κάπου εκεί τα πράγματα περιπλέκονται… Μια μέρα πέφτει τυχαία στα χέρια του ένας φάκελος με χρήματα. Πολλά χρήματα. Ύστερα από μια σύντομη πάλη με τη συνείδησή του αποφασίζει να τα επιστρέψει στον κάτοχό τους. 
Ως ανταμοιβή για την καλή του πράξη βρίσκεται μπλεγμένος σε μια σουρεαλιστική υπόθεση, με την Αστυνομία και τους δημοσιογράφους να βρίσκονται στο κατόπι του. Ο μόνος σύμμαχός του είναι η Φανή, μια νεαρή ψυχολόγος που λατρεύει να εξιχνιάζει μυστήρια.Τα ερωτήματα όμως είναι πολλά, και ο χρόνος που έχουν για ν’ αποδείξουν την αθωότητα του Ακίνδυνου, λίγος. 
Ένα γλυκόπικρο βιβλίο που σατιρίζει την κοινωνική υποκρισία, την παρακμή του δημοσιογραφικού κόσμου και τον ξεπεσμό της πολιτικής σκηνής.

ΓΑ'Ι'ΤΑΝΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ-ΜΑΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΜΑΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
για το ΓΑ'Ι'ΤΑΝΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ
από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

   

Το «γαϊτανάκι στον αέρα», είναι μια συλλογή οκτώ αυτοτελών αλλά συγγενών διηγημάτων. Η συστηματική γραφή τους ξεκίνησε όταν η ανάγκη να επικοινωνήσω τις ιστορίες αυτές ήταν σχεδόν επιτακτική από μέρους τους. Λέξεις, εικόνες και θραύσματά τους προϋπήρχαν. Ένιωσα, λοιπόν, ότι ήταν καιρός να δημιουργήσω το πλαίσιο ώστε να λάβουν την τελική μορφή τους και να αυτονομηθούν.

   Βέβαια, αλίμονο, αυτό δεν προέκυψε αβίαστα. Μουτζούρωμα, τσαλάκωμα και κάδος έγιναν κινήσεις ρουτίνας. Δεν έγραφα κάθε μέρα, ακολουθώντας ένα ορισμένο πρόγραμμα. Τις ιστορίες όμως τις κουβαλούσα συνεχώς και σε φαινομενικά απρόβλεπτες στιγμές άνοιγα λογαριασμό μαζί τους. Υπήρχαν μέρες που η συγκομιδή ήταν μια λέξη, μια ρωγμή που φανέρωνε τα μετέπειτα. Τιμούσα κάθε τέτοια αποκάλυψη. Οι ιστορίες δεν μας χρωστάνε, εμείς οφείλουμε να τις αφουγκραζόμαστε με σεβασμό σε όσα θέλουν να μας πουν την ορισμένη ώρα. Κι άλλες -πολλές αυτές οι μέρες- που στράγγιζα τα μέσα μου και δεν έπεφτε στάλα. Άλλοτε καρτερικά κι άλλοτε με θυμωμένη αδημονία, δεν είχα παρά να περιμένω. Κι όταν δεν πίεζα τις ιστορίες, αργά ή γρήγορα ερχόταν εκείνες οι λαμπρές ημέρες της αβίαστης γραφής. Εξίσου χρήσιμες αποδείχτηκαν όλες τους. Με κάποιο τρόπο, ένιωθα, άλλωστε, εξ’ αρχής τη σιγουριά ότι αργά ή γρήγορα θα έπαιρναν τον δρόμο τους. Όπως και  αναγνώρισα εκείνη την άγνωστη σιγή που όρισε το τέλος της συλλογής.

   Τα πρόσωπα αυτών των διηγημάτων τα συνάντησα σε στιγμές- ορόσημα της ζωής τους που δίνουν νόημα στο πέρασμά τους  από τις ατέλειωτα επαναλαμβανόμενες καθημερινές και σχόλες. Πλάσματα φτιαγμένα από μέλι και ατσάλι που διψούν για αγάπη, δεν είχαν όμως με το μέρος τους τις συνθήκες, την τύχη και τη γνώση. Όσες δυσκολίες κι αν συνάντησαν όμως, σας διαβεβαιώ ότι με έπεισαν πως δεν τους αξίζει ο οίκτος. Γιατί, όπως με σιγουριά δεν ξέρουμε για κανέναν τι χιόνια έχει φορτωθεί στις πλάτες του, έτσι δεν γνωρίζουμε και ποιά άνοιξη κουβαλάει στην καρδιά του. Ηρωικά ευάλωτοι πορεύονται στα χώματα που μόνο ξυπόλητος μπορείς να τα διαβείς, σ’ εκείνο το πέρασμα που ξεκινάει με μια εισπνοή και παύει με μια εκπνοή. Κοινό για όλους μας πέρα από τις ασήμαντες κατ’ ουσία διαφορές μας. Γιατί εν τέλει, όλοι μας «γη, νερό και χούγια είμαστε».

Μαρίνα Βασιλειάδου

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Γαϊτανάκι στον αέρα ή αλυσίδα λέγεται η πρώτη θηλιά στο πλέξιμο με βελονάκι. Δεν έχει βάση, κι έτσι μοιάζει να πετάει στον αέρα, είναι όμως αυτή που θα στηρίξει όλες τις επόμενες πλέξεις. Έτσι κι αυτές οι οκτώ αυτοτελείς ιστορίες πλέκονται η μία με την άλλη κι αιωρούνται σαν πολύχρωμες κορδέλες στο ατέρμονο γαϊτανάκι της ζωής. Ο αιώνιος σπόρος βρίσκει τόπο να ριζώσει, να ανθίσει ή να σαπίσει, αποκαλύπτοντας φευγαλέα τον γρίφο του, κάπου εκεί στα απλά, τα καθημερινά των ανθρώπων. Ώσπου όλα πάλι να πάρουν μια στροφή και να ξεκινήσουν από την αρχή, μια νέα σπορά στην ίδια γη.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΑΦΟΥ!!!

Νίκος Καζαντζάκης

               Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883, στο Ηράκλειο Κρήτης. Στο Ηράκλειο έλαβε τη στοιχειώδη μόρφωση κι έπειτα το 1897 γράφτηκε στη Γαλλική Εμπορική Σχολή του Τίμιου Σταυρού στη Νάξο, όπου διδάχθηκε τη γαλλική και την ιταλική γλώσσα και ήρθε σε μία πρώτη επαφή με τον δυτικό πολιτισμό. Το 1899 επέστρεψε στο Ηράκλειο και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του.

               Εκτός από συγγραφέας υπήρξε και πολλά άλλα όπως, δημοσιογράφος, πολιτικός, μουσικός, ποιητής και φιλόσοφος, με πλούσιο λογοτεχνικό, ποιητικό και μεταφραστικό έργο. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως, έχοντας συγγράψει έργα όπως «Οδύσσεια», «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», «Ο καπετάν Μιχάλης», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ο τελευταίος πειρασμός», «Ασκητική», «Αναφορά στον Γκρέκο» κ.α.

               Ο Νίκος Καζαντζάκης κατέληξε στις 26 Οκτωβρίου 1957 στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, σε ηλικία 74 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε, μετά από περιπέτειες, στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου τελικά η ταφή του έγινε στο Μαρτινέγκο. Κατόπιν δικής του επιθυμίας, στον τάφο χαράχθηκε η δική του φράση, «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος».

               Πολλές από τις φράσεις- αποφθέγματα του, χρησιμοποιούνται καθημερινώς. Τα βλέπουμε αναρτημένα σε πολλές σελίδες του Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γραμμένες σε τοίχους, σε τετράδια, σε βιβλία. Τις έγραψε σε μία άλλη εποχή, αλλά πόσο πολύ μας αγγίζουν ακόμη. Πιστεύω πως δεν θα σταματήσουμε να εκφραζόμαστε μέσα από τις δικές του φράσεις. Εκφράζουν τι θέλουμε, τι ελπίζουμε, πως νιώθουμε. Αποφθέγματα που εκφράζουν την ψυχή και καρδιά, την αγωνία και τους φόβους μας αλλά και αλήθειες.

           Κάποιες από αυτές είναι:

1.   «Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε»

2.   «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή»

3.   «Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα»

4.   «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;". Πολέμα!»

5.   «Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μόνο ξέρω: Είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος»

6.       «Δεν υπάρχει βαρύτερη τιμωρία από τούτη: Να απαντάς στην κακία με καλοσύνη»

7.       «Ποιο είναι πάνω από τα λόγια; Η πράξη. Ποιο είναι πάνω από την πράξη; Η σιωπή»

8.      «Το μεγαλύτερο ταξίδι μας το κάνουμε με την ψυχή μας»

9.      «Αξιοπρέπεια δεν είναι στο να κατέχω τιμές, αλλά στο να τις αξίζω»

10.   «Φτάσε όπου δεν μπορείς!»

11.   «Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο»

12.      «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα! »

Προσωπική αγαπημένη μου φράση είναι η τελευταία που ανέφερα. Η δική μου ερμηνεία είναι να φτιάξουμε την ζωή μας όπως μας αρέσει και να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Η δική σας άραγε ποια είναι; 

Γράφει η Κωνσταντίνα Σιάφη Διαμάντη

Δείτε τη σελίδα της συγγραφέως ΕΔΩ

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΦΟΥ!!!

Οι εκδόσεις Πνοή «περιοδεύουν» στη Βόρεια Ελλάδα.

Με μεγάλη μας χαρά θα βρεθούμε για άλλη μια φορά στην όμορφη Θεσσαλονίκη και ελπίζουμε να σας δούμε όλους στις τέσσερις παρουσιάσεις που θα κάνουμε.

Τη Δευτέρα 1 Απριλίου 2019 ώρα 6 μ.μ. θα γίνει στο Café Θέατρο, 6 η ώρα το απόγευμα η παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων της Φρίντας Μήτσιου  «Τρυφερή Επανάσταση»

Την Τρίτη 2 Απριλίου 2019 θα γίνουν στον Café Θέατρο δύο παρουσιάσεις.

6 – 8 μ.μ. θα παρουσιαστεί η συγκλονιστική μαρτυρία της Αγγελικής Δαφτσίδου  «Παράθυρο στη ζωή»

8 – 10 μ.μ. θα γίνει η παρουσίαση της νουβέλας του Ε.Σ. Χατζόπουλου «Από το κενό στο κάτι».

και

Την Τετάρτη 3 Απριλίου 2019, ώρα 7 μ.μ. θα γίνει στο ΡΙΤΖ καφέ η παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων της Μαρίνας Βασιλειάδου «Γαϊτανάκι στον αέρα».

Θα χαρούμε πολύ να σας συναντήσουμε και πάλι ένα μήνα πριν την ΔΕΒΘ που ετοιμάζουμε πυρετωδώς.

Με όλη μας την αγάπη,

Κάκια Ξύδη – Δημήτρης Καραναστάσης

ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ-ΑΝΝΑ ΦΩΤΙΟΥ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

ΑΝΝΑ ΦΩΤΙΟΥ
για το "ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"
από εκδόσεις ΕΞΗ.

Ποιος θα επιχειρήσει μια εξόρμηση στην Άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη και δεν θα την ερωτευτεί; Ποιος δεν θα νιώσει ένα ρίγος να τον διαπερνά, όταν δει πώς… Μετά την Πορτάρα, μια Άλλη Πόλη ξεπροβάλει, με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τις ανθισμένες αυλές, τα πέτρινα σκαλάκια, τα παλιά καφενεία και τα παραδοσιακά μαγαζιά με αρώματα άλλης εποχής, με τα ξέφωτα, τα  βυζαντινά αλλά και μουσουλμανικά μνημεία, τους μικρούς ανθόκηπους ναούς, τους τεκέδες που γέννησαν θρύλους ζωντανούς και τα φιδίσια αδιέξοδα σοκάκια με τα στενά καλντερίμια… και δεν θα νιώσει πως ο χρόνος εκεί έχει απλά σταματήσει;

Ποιος θα τολμήσει να σεργιανίσει στα στενά της παραλίας και δεν θα ακολουθήσει τις χρυσαφιές αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος που σαν πλανεύτρες σειρήνες τον καλούν για να αποκαλυφθεί ο θαλασσινός παράδεισος της πόλης;

Πώς είναι δυνατόν να μη νιώσεις την ψυχή της Νύμφης του Θερμαϊκού, καθώς περιδιαβαίνεις τους δρόμους της, όταν ακόμη και σήμερα είναι ορατά τα σημάδια του χρόνου πάνω της; Αστικοί θρύλοι και μύθοι ζωντανεύουν σε κάθε μνημείο, σε κάθε αναπαλαιωμένο κτίριο, σε κάθε πολιτιστικό χώρο.

Αυτήν την ψυχή θέλησα να γνωρίσω στους μαθητές μου, ως δασκάλα Δημιουργικής Γραφής στο σχολείο μου, μιλώντας τους για τους μυστηριώδεις Κήπους του Πασά, την περίεργη στήλη των όφεων, την αλλοδιάστατη πύλη της οδού Μαύρη Πέτρα και πόσους άλλους θρύλους και μύθους που συντροφεύουν την ιστορία της αισθησιακής Θεσσαλονίκης.

Τους παρουσίαζα λοιπόν τον θρύλο της οδού Μαύρη Πέτρα, όταν ξαφνικά ξεπετάχτηκαν μπροστά μου οι ήρωες της ιστορίας. Η Έλλη λάτρης της τοπικής ιστορίας της Θεσσαλονίκης, καθώς μέσα από τις σπουδές της στο Ιστορικό Τμήμα του ΑΠΘ ερωτεύτηκε την πόλη της ζωντανεύοντας με τη φαντασία της τους θρύλους που συντροφεύουν την πόλη της. Τόση ήταν η λατρεία της που θαρρείς πως ο Θεός άκουσε την ευχή της, που ακόμη και η ίδια δεν γνώριζε ότι ήλπιζε και χάθηκε μέσα στον θρύλο της Μαύρης Πέτρας.

Η φωτιά του 1917 την καλωσόρισε σε μια εποχή που η πόλη έψαχνε την ταυτότητά της, έγλειφε τις πληγές της από τους πολέμους και προσπαθούσε να σταθεί σε μια εποχή που όλα εξευρωπαΐζονταν. Κάποιος έπρεπε να την σώσει, να τη συνεφέρει, να την συντονίσει στο τώρα, που για την ίδια ήταν ένα ιστορικό, μακρινό παρελθόν. Έτσι εμφανίστηκε ο  Μάρκος, που με την οικογένειά του, έτρεχε και ο ίδιος να σωθεί παρασέρνοντας στο διάβα του και την ίδια.

Στον αγγλικό καταυλισμό των πυρόπληκτων όπου βρέθηκαν, συνάντησαν τον λοχαγό Τομ Μπλάιθ, μια αινιγματική ισχυρή προσωπικότητα που θα εισβάλει στη ζωή της Έλλης καλώντας την πρώτα από όλα να… ζήσει.

Κοντά σε αυτούς τους βασικούς ήρωες, εμφανίζονται η εβραία η Ραχήλ, η Κατερίνα, ο Νικόλας, η κυρά Χρυσή…όλοι τους με έναν σκοπό… να ζήσουν! Να ορθοποδήσουν σε μια πόλη που παράπαιε, που έψαχνε να βρει τη μορφή της, την εικόνα της μετά τη φωτιά.

Το διάστημα που γραφόταν η ιστορία, στο σπίτι μου δεν μέναμε πέντε άτομα… ήμασταν περισσότεροι. Οι ήρωες δεν ήταν πια φανταστικοί, είχαν αποκτήσει υπόσταση. Ζούσαν μαζί μου, ανέπνεαν, έτρωγαν, έπιναν, κοιμόντουσαν. Όταν δεν είχαν την αμέριστη προσοχή μου, απαιτητικά εμφανίζονταν μπροστά μου και διεκδικούσαν τον χρόνο μου, τη ζωή μου… Έπρεπε η ιστορία να ολοκληρωθεί, έπρεπε να φύγουν από το σπίτι μου, να μείνω με την οικογένειά μου…

Όταν στο πληκτρολόγιο γράφηκε η λέξη ΤΕΛΟΣ, η καρδιά ήταν έτοιμη να βγει από τη θέση της. Η αγωνία στο απροχώρητο, το άγχος με έτρωγε. Σήκωσα το κεφάλι από την οθόνη. Τρία ζευγάρια μάτια μου χαμογελούσαν. Άρχισαν να απομακρύνονται από κοντά μου, να φεύγουν, ένας ένας κουνώντας μου το χέρι, ένας ένας μέχρι τον τελευταίο. Έκλαψα. Ναι. Όλους τους τελευταίους μήνες ήταν εκεί. Όπου και αν κοιτούσα ήταν εκεί. Και ξαφνικά αυτό χάθηκε. Ένιωσα άδεια, μόνη. Ήδη μου έλειπαν. Από τη μια αγωνιάς να τελειώσεις πιστεύοντας ότι θα ελευθερωθείς και θα επιστρέψεις στην  

καθημερινότητά σου και από την άλλη, όταν φτάνεις στο τέλος, απλά νιώθεις…κενός, συνειδητοποιώντας με τρόμο ότι αυτό που ζούσες τους προηγούμενους μήνες ΉΤΑΝ η καθημερινότητά σου.

Με τους ήρωές μου αναγεννήθηκα. Αγχώθηκα μαζί τους, φοβήθηκα, τρόμαξα, τα έχασα, πανικοβλήθηκα, έζησα τον χειρότερο εφιάλτη μου, έκλαψα, γέλασα, χάρηκα, λυπήθηκα, φώναξα, έβρισα, απείλησα, πολέμησα, τραυματίστηκα, χάθηκα… αλλά και ερωτεύτηκα, αγάπησα ζώντας τον πρώτο έρωτα, την πρώτη αγάπη, το πρώτο φιλί.

Και μετά;… Τότε λοιπόν μπήκαν στη ζωή μου νέοι ήρωες, πολύ σημαντικοί ˙ οι εκδόσεις ΕΞΗ και η Ισμήνη Λαμπροπούλου. Διάβασαν την ιστορία, πίστεψαν στους ήρωες και απλά… τους ζωντάνεψαν, τους έδωσαν σάρκα και οστά μέσα από τις λεπτές αχνοκίτρινες σελίδες, με την ευανάγνωστη καλογραμμένη γραμματοσειρά, με το ντελικάτο, αρχοντικό, ρομαντικό εξώφυλλο.

Το «Στις στάχτες της Σαλονίκης» είναι μια ιστορία αγάπης που γεννήθηκε μέσα στις στάχτες της πόλης και άνθισε στα χρόνια που ακολούθησαν. Αν η Έλλη επέστρεψε ή όχι στην εποχή της, αυτό καλούμαστε να το ανακαλύψουμε. Αν οι θρύλοι της πόλης είναι αληθινοί, αυτό μας προκαλεί να το εξερευνήσουμε.

«Κοίτα τι βρήκα», της είπε βγάζοντας από την τσέπη του πουκαμίσου του ένα μικρό κίτρινο άγριο τριαντάφυλλο.

«Πού το βρήκες;» τον ρώτησε απορημένη παίρνοντάς το στα χέρια της.

«Στο κέντρο η εικόνα είναι απογοητευτική Έλλη. Όλα κατεστραμμένα, ερείπια, στάχτες και κάρβουνα. Κι όμως, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, μια τριανταφυλλιά από μια παραλιακή έπαυλη ήταν το μόνο που διασώθηκε από τη μεγαλοπρέπεια που σίγουρα θα είχε. Δεν ξέρω πώς σώθηκε ή γιατί η φωτιά αρνήθηκε να περάσει από πάνω της».

«Είναι το πιο όμορφο τριαντάφυλλο που έχω δει», του είπε φέρνοντας το μπροστά της. Χαμογέλασε ονειροπόλα. «Μπορώ να το κρατήσω;» 

«Για σένα είναι Έλλη». Την έπιασε από το πηγούνι αναγκάζοντάς την να τον κοιτάξει. «Μόνο εσένα σκεφτόμουν όλη την ημέρα, ήσουν η δύναμή μου, η αντοχή μου».

«Μάρκο…», ψιθύρισε, προτού εκείνος σκύψει από πάνω της και ενώσει πεταχτά τα χείλη του με τα δικά της.

….

Σταμάτησαν λίγο πιο κάτω από τα κάστρα. Ο Τομ την παρότρυνε να τον ακολουθήσει. Η καρδιά της πήγαινε να σπάσει. Την ήξερε την περιοχή, την ήξερε και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Κοίταξε ζαλισμένη γύρω της.

«Τομ;»

«Εδώ δεν ήθελες να έρθεις; Από δω δεν είπες ότι θα φύγεις; Τουλάχιστον εδώ σε βρήκα λιπόθυμη την προηγούμενη φορά. Όμως πανάθεμά με αν καταλαβαίνω το πώς θέλεις να φύγεις και με ποιον; Δεν το βλέπεις να πάρει;» της είπε πηγαίνοντας κοντά της. «Κανένας δεν είναι εδώ, κανείς δεν κυκλοφορεί αυτήν την ώρα. Ποιος πιστεύεις ότι θα έρθει να σε πάρει;» την ταρακούνησε αναγκάζοντας την να τον κοιτάξει.

Εκείνη οπισθοχώρησε και κοίταξε γύρω της. Μπροστά της ένας μαύρος βράχος, ο ίδιος περίεργος, παραμορφωμένος βράχος που την είχε οδηγήσει πριν δυο χρόνια κοντά, στο 1917.

«Ο βράχος… ο βράχος…», αναφώνησε σαν χαμένη.

«Τι ο βράχος;» η απορία του ήταν έκδηλη.

«Δεν ήταν εδώ την προηγούμενη φορά!»

«Μικρή… παραλογίζεσαι μου φαίνεται. Όσα χρόνια είμαι εδώ, αυτό το κομμάτι του κάστρου ήταν πάντα σε αυτό το σημείο, να απολαμβάνει τη θέα της πόλης από ψηλά», ειρωνεύτηκε καθώς πλέον δεν μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα του.

«Όχι, όχι δεν ήταν εδώ, αν ήταν θα είχα φύγει. Δεν ήταν σου λέω», σχεδόν άκουγε τη φωνή της να φωνάζει.

Ο Τομ έτριψε κουρασμένα το μέτωπο του. «Άκου μικρή. Δεν ξέρω τι είναι αυτά που λες και ειλικρινά δεν με νοιάζει». Στάθηκε μπροστά της αναγκάζοντάς την να τον κοιτάξει. Δεν την άγγιζε, δεν την πλησίασε καν και όμως η επιβλητική παρουσία του την έκανε να σφίγγεται όλο της το σώμα στην παρουσία του. «Ένα πράγμα έχω να σου πω και σ’ αφήνω να αποφασίσεις μόνη σου για τη ζωή σου. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε, αν θέλεις να μείνεις, μείνε. Ό,τι κάνεις όμως, κάντο πλέον συνειδητά. Ό,τι αποφασίσεις, να το υποστηρίξεις μέχρι τέλους και να είσαι έτοιμη να δεχτείς τις συνέπειες της απόφασής σου. Πάρε μια σταθερή επιτέλους απόφαση για τη ζωή σου. Ζήσε, που να πάρει και να σηκώσει. Φύγε, μείνε, αλλά ζήσε!» …  «Να θυμάσαι όμως ένα πράμα…»

Η φράση του έμεινε μισοτελειωμένη. Με μια δρασκελιά, της έπιασε το πρόσωπό και κλείνοντάς το στα χέρια του, την τράβηξε κοντά του και με μια λαχτάρα πρωτόγνωρη, τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

 Μια ιστορία ζωντανή, γεμάτη μνήμες και πάθη.

Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 1917. Η μεγάλη πυρκαγιά ξεσπά. Ο κόσμος τρέχει να σωθεί από την πύρινη λαίλαπα που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Ανάμεσά τους και η Έλλη, που φωνάζει να κατευθυνθούν ανατολικά. Μέσα στον πανικό όμως κανείς δεν της δίνει σημασία· παρά μόνο ο Μάρκος. Μαζί διασχίζουν την πόλη και φτάνουν στον καταυλισμό. Από εκεί, θα ζήσουν τις έντονες στιγμές της καταστροφής.

Οι μέρες περνούν και ανάμεσα στην Έλλη και τον Μάρκο γεννιέται ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Αυτό το παράξενο κορίτσι κάνει την καρδιά του να χτυπά δυνατά, κι ας μην ξέρει τίποτα γι αυτήν, παρά μόνο το όνομά της. Από την άλλη, ο λοχαγός Τομ Μπλάιθ νιώθει ότι η Έλλη δεν είναι αυτή που λέει. Όμως, βλέπει την αλήθεια στα μάτια της και αισθάνεται μια απροσδιόριστη ανάγκη να είναι δίπλα της. Ανακαλύπτει το μυστικό που κρύβει και το μόνο που θέλει είναι να την προστατεύσει, να μην κάνει τα ίδια λάθη με εκείνον. Πώς θα βρει τη δύναμη, όμως, να μπει εμπόδιο στην ευτυχία της και να της αποκαλύψει τι νιώθει πραγματικά;

Η Έλλη για πρώτη φορά πρέπει να αποφασίσει αν θα ζήσει αληθινά ή αν θα παραμείνει δέσμια της συμβατικής ζωής της. Ερωτεύεται, πληγώνεται, έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό και την καρδιά της, μέχρι να τη χαρίσει σε εκείνον που πραγματικά αγαπά.

Μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες και άνθισε στα χρόνια του πολέμου.

ΕΛΟΙΖΑ ΚΑΙ ΑΒΕΛΑΡΔΟΣ-ΕΤΙΕΝ ΖΙΛΣΟΝ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

Άρωμα μελάνης….. και «Αβελάρδος και Ελοϊζα», ένα μικρό αφιέρωμα στις μεγάλες αγάπες του μύθου και της πραγματικότητας!!!!!

Μια αγάπη, ένας τρελός και παράφορος έρωτας που άνθισε και καταδικάστηκε με τον πιο σκληρό και αποτρόπαιο τρόπο στον Μεσαίωνα. Μια ιστορία αγάπης που εξελίχθηκε σε τραγωδία – ταξιδεμένη μέσα στον θρύλο που πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για μύθο, σαν του Τριστάνου και της Ιζόλδης, ακόμα και για προϊόν λογοτεχνικής φαντασίας και σε καμιά περίπτωση για ιστορία αληθινή προσώπων ιστορικών, όπως και ο Αβελάρδος που υπήρξε ο σημαντικότερος ίσως θεολόγος, φιλόσοφος και ποιητής του 12^ου αιώνα.

Το βιβλίο του Ετιέν Ζιλσόν συναρπάζει πολλαπλώς, συγκεντρώνοντας τρία στοιχεία: την εξωτερική περιπέτεια ως σύνολο απίστευτων συμβάντων, την εσωτερική περιπέτεια ως δοκιμασία συνειδήσεων σε καταστάσεις οριακές και τέλος την περιπέτεια του ίδιου ερευνητή ως προσπάθεια να αποσυνδέσει την ιστορία από τον μύθο.

Ας δούμε όμως ποιος ήταν ο Πέτρος Αβελάρδος και η Ελοϊζ ντ’ Αρτζαντέιγ….

Ο Αβελάρδος μέχρι και το 1118 ζούσε μα ήρεμη και συνετή ζωή όταν ο έρωτας του για την Ελοϊζα την 15χρονη ανεψιά του εφημέριου Φυλμπέρ, που εκείνος εμπιστεύτηκε στον Αβελάρδο την μόρφωση της.

Ο έρωτας τους δυνατός, παράφορος που έγινε κοινό μυστικό σε όλους εκτός από τον εξοργισμένο θείο της. Σύντομα η Ελοϊζα μένει έγκυος και ο Αβελάρδος την έστειλε στην Βρετάνη να γεννήσει έναν γιο που τον ονόμασα Αστρολάβο. Για να σβήσει την ντροπή, ο Αβελάρδος ζήτησε από την Ελοϊζα να τον παντρευτεί. Αυτή αρνήθηκε, λέγοντας του πως ο γάμος και η ανατροφή του παιδιού τους θα ήταν εμπόδιο στην φιλοσοφική του καριέρα.

Αποφάσισαν ωστόσο να παντρευτούν και να κρατήσουν τον γάμο τους κρυφό εκτός από τον Φυλμπέρ που γνώριζε εξαρχής την αλήθεια και που συνεχώς επέμενε να γνωστοποιηθεί ο γάμος τους, για να εξευτελίσει με αυτόν τον τρόπο τον Αβελάρδο για τις πράξεις του. Εκείνη φοβούμενη τον κοινωνικό διασυρμό κλείστηκε σε μοναστήρι μέχρι να κοπάσουν τα πνεύματα. Ο Φυλπέρ γεμάτος οργή, καθώς νόμιζε πως τον εξαπάτησαν, πλήρωσε έναν υπηρέτη του Αβελάρδου. Αυτός μπήκε στο σπίτι και ακρωτηρίασε τα γεννητικά του όργανα διασύροντας τον Αβελάρδο μπροστά σε όλο τον κόσμο. Καταντροπιασμένος αναγκάστηκε να κλειστεί και εκείνος σε κάποιο μοναστήρι.

Ο Αβελάρδος πεθαίνει το 1142, ενώ η Ελοϊζα θα ακολουθήσει είκοσι χρόνια αργότερα, έχοντας την επιθυμία να ταφεί μαζί με τον αγαπημένο της. Κανείς δεν εισάκουσε την παράκληση της, μονάχα μετά από 700 χρόνια, η Ιωσηφίνα Βοναπάρτη, συγκινημένη από την ιστορία τους, θα διατάξει να μεταφερθούν τα οστά τους και να θαφτούν σε έναν κοινό τάφο, στο κοιμητήριο του Pere Lachaise στο Παρίσι, όπου και αναπαύονται μέχρι σήμερα.

Ένα βιβλίο – μια ιστορία αγάπης που πρέπει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί από πολλούς. Ένας ύμνος μπλεγμένος στα δίχτυα του πάθους, της ηδονής, της ζήλιας και της συκοφαντίας. Ένας έρωτας που δεν πρόκειται να ξεχάσετε ποτέ….

«Η Καρδιά μου δεν ήταν ποτέ και τώρα ακόμη περισσότερο δική μου, αλλά δική σου.

Αν δεν είναι με εσένα, να μην είναι πουθενά.

Αντίο μοναδική μου αγάπη.

Σε εκλιπαρώ να ενδιαφερθείς για την περιουσία σου.

Σου ανήκω».

«Δεν προλάβαμε αγάπη μου. Ποτέ δεν προλαβαίνουμε.»

«Αυτό που πιο πολύ απ’ όλα δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, είναι η απόσταση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που κάποτε αγαπήθηκαν».

Γιατί οι έρωτες αναπνέουν και ζουν είτε μέσα στον μύθο, είτε στην πραγματικότητα….

Η ιστορίας της Ελοίζας και του Αβελάρδου -ιστορία έρωτος που εξελίχθηκε σε τραγωδία- είναι τόσο ταξιδευμένη μέσα στο θρύλο, ώστε πολλοί ότι πρόκειται για μύθο (σαν κι αυτόν λ.χ. του Τριστάνου και της Ιζόλδης) ή για προιόν λογοτεχνικής φαντασίας, και όχι για ιστορία αληθινή προσώπων ιστορικών, εκ των οποίων μάλιστα ο Αβελάρδος υπήρξε ο σημαντικώτερος ίσως θεολόγος και φιλόσοφος του 12ου αιώνα.


Το βιβλίο του Ετιέν Ζιλσόν συναντά ιστορική μονογραφία που συναρπάζει πολλαπλώς, συγκεντρώνοντας τρία στοιχεία: την εξωτερική περιπέτεια, ως σύνολο απίστευτων συμβάντων, την εσωτερική περιπέτεια, ως δοκιμασία συνειδήσεων σε καταστάσεις οριακές και τέλος, την περιπέτεια του ίδιου του ερευνητή ως προσπάθεια να αποσυνδέσει την ιστορία από τον μύθο.


Πράγματι, ελαυνόμενος μεσαιωνολόγος αποκαθαίρει την ιστορία των δύο εραστών από τις προσχώσεις του θρύλου και της λογοτεχνίας, και αποδίδοντας τα πρόσωπα στην πραγματική τους αλήθεια, μας τα κάνει πιο κοντινά και οικεία και την ιστορία τους πιο συγκινητική, παρέχοντας συγχρόνως μάθημα αληθινής ανθρωπογνωσίας ως προς τις δυνατότητες διαστολής των ορίων και κορυφώσεως των υπαρκτικών εμπειριών.

Βασιλική Τσούνη – Συγγραφέας.

Βρείτε τη Βασιλική Τσούνη στο f/b ΕΔΩ

ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ-ΦΡΙΝΤΑ ΜΗΤΣΙΟΥ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΦΡΙΝΤΑ ΜΗΤΣΙΟΥ

για το ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

από εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Αγαπητή φιλαναγνωστική ομάδα του «ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ»

Χαίρομαι που η εκδότριά μου Κάκια Ξύδη μου δίνει την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας. Σε σας, ήδη με έχει συστήσει ο Σίμος Κερασσίδης, πολύ σημαντικός συγγραφέας και φίλος από παλιά. Τους ευχαριστώ και τους δύο.

Ο τίτλος του bloc σας είναι ευρηματικός, άμεσος και γοητευτικός. Άλλωστε με την θεσσαλονικιώτικη ντοπιολαλιά είμαι εξοικειωμένη και την αγαπώ.

Από μικρό παιδί αγαπούσα το βιβλίο. Διάβαζα ποίηση πεζογραφία, φιλοσοφία, ψυχολογία, ιστορία, εφημερίδες, περιοδικά, κόμικς. Μεγαλώνοντας ξεχώρισα τα αγαπημένα μου∙ ποιήματα, μυθιστορήματα και διηγήματα. Στις ιστορίες που διάβαζα, μου άρεσε να φαντάζομαι προεκτάσεις, να δίνω ένα διαφορετικό τέλος, να πλουτίζω  τους χαρακτήρες, όπως ήθελα. Ξανάπλαθα το αφήγημα. Τόλμησα να προχωρήσω την έκδοση των ιστοριών μου πολύ αργά, όταν ήδη είχα αφυπηρετήσει από την εκπαίδευση.

«Η Τρυφερή Επανάσταση» είναι συλλογή διηγημάτων. Υπηρετώ την «μικρή φόρμα» με αφοσίωση. Θεωρώ ότι το διήγημα είναι δύσκολο και απαιτητικό είδος. Μέσα σε λίγες σελίδες είναι ανάγκη να ξετυλίγεται μια ιστορία ενδιαφέρουσα, με αρχή, μέση και τέλος, με ήρωες ολοκληρωμένους, που ζουν, δρουν και πάσχουν «κατά το εικός και το αναγκαίον» και τελικά μας εισάγουν  στον μαγικό τους κόσμο και μας προσκαλούν να μετέχουμε στις περιπέτειές τους. Και όλα αυτά συμπυκνωμένα σε λίγες γραμμές. Θεωρώ την κάθε ιστορία που αρχίζω, μια γοητευτική πρόκληση. Το πώς ανταποκρίνομαι σ’ αυτήν, μόνο ο αναγνώστης μπορεί να το πει.

 «Η Τρυφερή Επανάσταση» έχει ως θέμα την εποχή μας∙  με τα προβλήματά της, τα αδιέξοδα, την ομορφιά της και τις ελπίδες της. Με την αλήθειά της.

Τους ήρωες των διηγημάτων τους απασχολούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές τους ορίζουν, απ’ αυτές αντλούν τις βεβαιότητές  τους, αυτές είναι η πηγή των ανασφαλειών τους. Αποτιμώντας τες, αποφασίζουν «με ποιους θα παν και ποιους θ’ αφήσουν» και οι περισσότεροι κάνουν την τρυφερή τους επανάσταση, βρίσκοντας τον εαυτό τους μέσα από απροσδόκητα γεγονότα.

Από τα διηγήματά δεν λείπει το χιούμορ. Η ζωή, βλέπετε, δεν προχωρεί αλλιώς. Το χαμόγελο είναι η ανάσα μας, η λύση στα δύσκολα και τα αγχωτικά.

Οι κριτικοί της «Τρυφερής Επανάστασης», καθώς και του προηγούμενου «Γαμήλιου Εσπερινού» επισημαίνουν ότι, αν και γυναίκα, δεν γράφω «γυναικεία λογοτεχνία». Είναι αλήθεια. Δεν μπήκα ποτέ σ’ αυτό το δίλημμα, επειδή για μένα δεν υπάρχει αντρική και γυναικεία λογοτεχνία. Υπάρχει μόνον καλή και κακή λογοτεχνία.

Στο ερώτημα που τίθεται μπροστά σ’ ένα βιβλίο: γιατί να το διαβάσει κανείς, δεν μπορώ να απαντήσω εγώ για την Τρυφερή Επανάσταση. Παραθέτω μικρό απόσπασμα από μία πρόσφατη κριτική της Φιλολόγου Βαρβάρας Καπώνη – Μικέλλη, που ζητήθηκε από το φιλολογικό περιοδικό «Ακτή» της Κύπρου. «…Η Φρίντα Μήτσιου… με τις εικόνες, τους διαλόγους… τη σύζευξη του σοβαρού με το αστείο, το στοιχείο της έκπληξης, το παιγνιώδες ύφος, με την τέχνη ενός λόγου εύληπτου και γλαφυρού, μετουσιώνει λογοτεχνικά ένα μικροσύμπαν, ένα μικρόκοσμο, που επαναστατεί, ονειρεύεται, ελπίζει∙ … βιώνει τον έρωτα, την απώλεια, μετεωρίζεται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, γίνεται έρμαιο δυνάμεων που δεν μπορεί να ελέγξει. Οι ήρωές της, ο Τόμεκ, ο γέρο-αυλητής, η Τσέχα, η Τέρρυ και τα άλλα ενδοκειμενικά πρόσωπα… φανερώνονται από τις πράξεις και τα λόγια τους και από το πλήθος των σημαινομένων και των υπαινιγμών της συγγραφέως… Τώρα ο αναγνώστης καλείται να κάνει τους δικούς του συνειρμούς… η Φρίντα Μήτσιου με την «Τρυφερή Επανάσταση» μας ανοίγει ένα ευρύ πεδίο για συγκινήσεις, σκέψεις και στοχασμούς.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ένας ψεύτικος Άγιος Βασίλης βρίσκει μέσα στα μάτια του παιδιού που τον κοιτάζουν με εμπιστοσύνη τη χαμένη του αθωότητα. Κάπου ανάμεσα σε γυναίκες που ξεχνούν εκείνους που ξέρουν ν αγαπούν, θαμπωμένες από τα φώτα ενός σκιρτήματος που ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι μέχρι ν αποχωρήσει από τη σκηνή ο προδομένος σύντροφος. Ένας κόσμος αφυδατωμένος, που η φλογέρα ενός ηλικιωμένου αρκεί για να ξυπνήσει βιώματα και συγκινήσεις, καθώς τα σπίτια γίνονται άφιλα κτίρια και τα γέρικα χέρια μάλλον ανεπιθύμητα.
Πίσω από τα κάγκελα μιας μακρινής φυλακής όπου ένας δάσκαλος ελπίζει να φωτίσει με μια ακτίνα ανθρωπιάς την γκρίζα καθημερινότητα των κρατουμένων. Κάπου, όπου η ταυτότητα ενός αγοριού υφίσταται την κριτική μιας στενόμυαλης κοινωνίας που τον θάβει πριν πεθάνει και ξεχνά να τον καμαρώσει στη λαμπρή μα μοναχική πορεία του. Ένας κόσμος όπου άνθρωποι ξεκινούν ταξίδι μεγάλο, με σκοπό όχι να λάβουν περιουσίες που δικαιωματικά τους ανήκουν, μα να πουν το στερνό αντίο.
Ένας κόσμος. Ο κόσμος μας. Άνθρωποι διαφορετικοί, που όμως έζησαν και ζουν, γοητεύουν, συγκινούν και οδηγούν τον αναγνώστη στα δύσβατα μονοπάτια της αυτογνωσίας.