ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΜΠΕΡΛΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΜΠΕΡΛΙΔΟΥ

για το "ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Έγραψα το καινούργιο μου βιβλίο γιατί θέλω να εμπνεύσω τους ανθρώπους να περνούν ευτυχισμένες Κυριακές. Το βιβλίο είναι πολύ πλούσιο σε περιεχόμενο, ευχάριστο να το διαβάσει ο αναγνώστης και πολύ ουσιαστικό. Ο υπότιτλος τα λέει όλα: «Αφού η ζωή σάς δίνει Δευτέρες, δώστε του να καταλάβει τις Κυριακές.»

Η ιδέα του βιβλίου γεννήθηκε κατευθείαν με τη γέννησή μου! ΑΦΟΥ… είμαι Κυριακογεννημένη! Το απόγευμα μιας γλυκιάς Κυριακής η μητέρα μου ετοίμαζε το φαγητό, όταν την έπιασαν οι πόνοι. Μέχρι το βράδυ είχα γεννηθεί εγώ. Έκτοτε, πάντοτε αγαπούσα την Κυριακή, τη θεωρούσα μια λαμπερή, μοναδική, μια σπέσιαλ μέρα.

Σκέφτηκα λοιπόν να δοξάσω αυτή την υπέροχη μέρα της εβδομάδας, θυμίζοντας στους ανθρώπους πόσο χρειαζόμαστε την Κυριακή και τι να την κάνουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Όπως γράφω στο βιβλίο, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας, όπου μας παίρνουν τα γεγονότα και οι υποχρεώσεις από κάτω, την Κυριακή, παίρνουμε εμείς τη ζωή στα χέρια μας και μπορούμε να κάνουμε το χρόνο μας ό,τι θέλουμε. Γιατί η Κυριακή είναι μια μέρα-σύμβολο, μια μέρα-δώρο, που μας δόθηκε ως αργία πριν χίλια πεντακόσια περίπου χρόνια από τον αυτοκράτορα Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Όσο έγραφα το βιβλίο, ρώτησα φίλους κι αναγνώστες «Τι σημαίνει Κυριακή για σας;» και πήρα πολύ διαφορετικές απαντήσεις. Ας πούμε, για άλλους είναι ένα χάπυ-εντ, για άλλους μια νέα αρχή της εβδομάδας.

Το σίγουρο είναι ότι καθένας από εσάς, όλοι μας, έχει στη διάθεσή του 52 ολο-δικές του Κυριακές το χρόνο για να απολαύσει πολλές διαφορετικές χαρές και δραστηριότητες. Γι’ αυτό, ας μην προσπερνάτε τις Κυριακές, δεν είναι δεδομένες, ζήστε τες.

Μέσα στο βιβλίο, σας δίνω πολλές ιδέες για να ανταλλάξετε δονήσεις Αγάπης με τους αγαπημένους σας, για να περάσετε ευχάριστα με Ριλάξ και Χαλαρά, να Αναζωογονηθείτε, να βρείτε Έμπνευση και Πνευματικότητα, να οργανωθείτε με κέφι για την Προετοιμασία της εβδομάδας που έρχεται! Πώς; θα βρείτε όλα τα μυστικά μέσα στο βιβλίο.

Στο τέλος του βιβλίου μου «Μια Κυριακή την έχουμε», έχω γράψει ένα σημαντικό θέμα για το Σύνδρομο της Κυριακής, για τη θλίψη που νιώθουμε – όσοι τη νιώθετε – το απόγευμα της Κυριακής, επειδή ένα όμορφο Σαββατοκύριακο τελειώνει, και πώς να την διώξετε. Το βιβλίο μου είναι το αντίδοτο σε αυτή τη θλίψη.

Σας υπόσχομαι ότι θα περάσετε ευχάριστα και θα βρείτε όλα τα μυστικά για να ζείτε την πολύτιμη Κυριακή σας έτσι που να είστε ευτυχισμένοι.

Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Συγγραφέας, Inspirational Speaker

 

Ακολουθήστε τη συγγραφέα Κατερίνα Τσεμπερλίδου στο Instagram: @tsemperlidou

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα  ΕΔΩ

Καλή Κυριακή!
Καμιά μέρα δε συγκρίνεται με την Κυριακή της καρδιάς μας. Η Κυριακή είναι μια μέρα-δώρο, που μας χαρίστηκε για να βιώνουμε αγάπη, αναζωογόνηση, έμπνευση, πνευματικότητα, οργάνωση και πολύ ριλάξ. Μια μέρα-προνόμιο, μια μέρα-σύμβολο, με θετικές δονήσεις, που αξίζει ο καθένας μας.
Σε αυτό το υπέροχο καινούργιο βιβλίο, η Κατερίνα Τσεμπερλίδου μάς αποκαλύπτει μυστικά για να είμαστε ευτυχισμένοι την Κυριακή. Πώς να κάνουμε διάλειμμα από τη ρουτίνα, να αναζητήσουμε ξεκούραση και ελευθερία από το άγχος, απολαμβάνοντας τον εαυτό μας, τον σκύλο μας, τη φύση, τους φίλους, τους αγαπημένους μας, ένα ανεβαστικό hit. Ο σωματικός και ο πνευματικός μας εαυτός θα χαρεί μια υπέροχη Κυριακή, γεμάτη με ευχάριστες εντυπώσεις, νέες εμπειρίες, έξω καρδιά και κοινωνικότητα, χτίζοντας αναμνήσεις ως την άλλη Κυριακή που έρχεται.
Όσοι θλίβονται το απόγευμα της Κυριακής θα βρουν παρηγοριά στο βιβλίο… για να γίνουν ευτυχισμένοι κάθε Κυριακή, 52 φορές τον χρόνο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Κατερίνα Τσεμπερλίδου είναι συγγραφέας, happiness blogger, inspirational speaker και πιστεύει στη θετική σκέψη.

Είναι δημιουργός δύο ιστοσελίδων, του tsemperlidou.gr με θέμα του την ευτυχία και του vivlio.gr, όπου παρουσιάζει τα βιβλία που διαβάζει. Ταυτόχρονα, είναι ομιλήτρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με θέματα την ευτυχία, τις γυναίκες, την ηγεσία και την επικοινωνία.

Λατρεύει τα βιβλία και τα ταξίδια. Η Κατερίνα Τσεμπερλίδου σπούδαζε νομικά, αλλά από μια σύμπτωση βρέθηκε στο χώρο της διαφήμισης. Εργάστηκε σε μία από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες της Ελλάδας, ως κειμενογράφος, διευθύντρια δημιουργικού και πρόεδρος.

Δημιούργησε πάνω από 500 διαφημιστικές καμπάνιες και τα σλόγκαν της έχουν γράψει ιστορία. Έχει κερδίσει, μαζί με την ομάδα της, 324 διαφημιστικά βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Έχει γράψει 14 βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλία αυτογνωσίας), πολλά από τα οποία έχουν γίνει best sellers.

Το πρώτο της μπεστ σέλερ, η συλλογή διηγημάτων ΟΧΙ ΠΙΑ SEX, ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ, προκάλεσε αίσθηση, ταράζοντας τα νερά στους λογοτεχνικούς κύκλους. Το βιβλίο Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ δημιούργησε μια νέα τάση στην Ελλάδα για τον θετικό τρόπο ζωής.

Από τις εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά της ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ καθώς και τα βιβλία ΨΥΧΙΚΗ ΜΠΟΥΓΑΔΑ και ΨΥΧΙΚΗ ΒΙΤΑΜΙΝΗ.

 

ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΜΑΝΓΓΕΛ ΓΙΑ "ΤΟ ΕΚΜΑΓΕΙΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΜΑΝΓΓΕΛ

για το "ΤΟ ΕΚΜΑΓΕΙΟ"

από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Κάθε ιστορία είναι ένα παζλ εικόνων, αναμνήσεων, φαντασίας και τύχης. Τυχαία άκουσα ένα μεσημέρι τη λέξη «εκμαγείο» στο ραδιόφωνο και τη σημείωσα σε ένα μικρό μπλοκάκι –μα τι όμορφη λέξη αλήθεια! Κι έπειτα έψαξα, διάβασα για το εκμαγείο της ψυχής του Πλάτωνα, για τον λαβύρινθο του ανθρώπινου μυαλού που άλλα λησμονεί κι άλλα θυμάται. Άλλα φοβάται κι άλλα κρατά. Είχα κρατήσει κάποτε μια σκάλα. Ένα λίθινο στριφογυριστό μονοπάτι ψηλά στα βουνά της Ηπείρου.

Η σκάλα του Βραδέτου με τα 1.100 σκαλοπάτια.

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τη μέρα που βρέθηκα εκεί. Τότε δεν έγραφα ακόμη βιβλία. Τα γραπτά μου ήταν όλα χειρόγραφα, κρυμμένα μέσα σε συρτάρια. Θυμάμαι τις ξερολιθιές, το δέος που ένιωσα καθώς κατέβαινα το φαράγγι της Μεζαριάς αναζητώντας το μονοπάτι για το Καπέσοβο. Η απόκοσμη ομορφιά της χαράδρας πάγωνε τον χρόνο, ο ορεινός όγκος της Τύμφης παραμόρφωνε τον τόπο. Ήταν σαν να βρισκόμουν στην άκρη του κόσμου.

Κάποτε θα γράψω μια ιστορία για αυτό το αλλόκοτα όμορφο μέρος, είχα σκεφτεί.   

Έγραψα.

Ξεκίνησα να γράφω. Με τη λέξη εκμαγείο χαραγμένη στο μυαλό και τη σκάλα να με καθοδηγεί, φαντάστηκα ένα μικρό αθέατο χωριό, κρυμμένο μέσα στα βουνά.

Η Αθεάτη και όσα κρύβει:

Μια παράξενη οικογένεια. Δυο αντίθετα κορίτσια. Ένας εγκλωβισμένος πατέρας. Μία κυριαρχική μητέρα. Μία ξένη. Μία θεραπεύτρια. Μια ξεχασμένη αγάπη. Και στη μέση το πιάνο. Το απαγορευμένο πιάνο που φυλάει κάτω απ’ τα βουβά του πλήκτρα όσα δεν αντέχουν να θυμούνται.

Ναι, κάπως έτσι ξεκίνησε.

Και έπειτα ήρθε η ζωή, οι απώλειες. Πήραν την ιστορία μου και την έκαναν δική τους.

Πώς μετριέται ο πόνος αλήθεια; Πώς ξεπερνιέται;

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο έφυγε ο πιο αγαπημένος μου φίλος. Όταν ήμουν στα μισά έφυγε ο πατέρας μου. Κι εγώ ζύγισα τον πόνο και τον έκανα ένα βιβλίο για τη ζωή και τη μουσική.

Οι ιστορίες, η αγάπη και η μουσική…

Στο τέλος αυτά μένουν.

Εμείς και οι ιστορίες μας. Εκείνες που ζήσαμε, εκείνες που φανταστήκαμε, εκείνες που μας έβγαλαν απ’ το σκοτάδι. Δεμένες με άρρηκτα δεσμά να ψιθυρίζουν μέσα απ’ τις σελίδες.

 

«Οι απώλειες μας ορίζουν. Μας σμιλεύουν. Μας τρώνε όπως τα κύματα τον βράχο. Σιγά σιγά, ύπουλα αργά μέχρι να μας σπάσουν. Έσπασα. Φαγώθηκα. Κοίτα με! Οι θάνατοι και οι χωρισμοί με κατασπάραξαν. Πού να βρεις δύναμη για ζωή όταν λείπουν εκείνοι που αγαπάς; Δεν τη βρίσκω. Την πήρε ο πόνος. Γι’ αυτό ήρθα μέχρι εδώ πάνω. Γι’ αυτό κλείστηκα σε τούτα τα σκοτάδια. Είναι η ύστατη προσπάθεια που κάνω για να βγω στο φως. Και να τραβήξω και σένα μαζί μου. Βλέπεις, όλα γίνονται για σένα. Για σένα γίνονταν εξαρχής».

Έγραψε ο άντρας κι έπειτα χάραξε τις νότες με την ελπίδα να τη βρουν.

 

Καλό χειμώνα ΑΦΟΥ.

Ειρήνη, αγάπη και δύναμη.

Φραντζέσκα Μάνγγελ

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Στην Αθεάτη τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πέτρινες σκάλες οδηγούν στα βάθη των βουνών, ο άνεμος ψιθυρίζει μυστικά, οι άνθρωποι ζουν πίσω από μάσκες. Η Αλθαία θεραπεύει στο μαγαζί με τα βότανα, η Ακριβή καταδυναστεύει μια ολόκληρη οικογένεια και δύο κορίτσια, σαν αντίθετοι πόλοι, έλκουν μίση κι απωθημένα. Ο ερχομός της ξένης γυναίκας στο μικρό ορεινό χωριό, ανώδυνος κι αδιάφορος στην αρχή, εκκινεί μία αλυσίδα γεγονότων που θα ανατρέψουν τα πάντα στις ζωές τους. Η μουσική και η λήθη θα ξεκινήσουν έναν σιωπηλό χορό και θα φέρουν στην επιφάνεια όλες τις κρυφές πληγές τους.
Ένα βουβό πιάνο, ένα μοιραίο λάθος, μια γυναίκα, μια οικογένεια στο χείλος του γκρεμού. Κι ένας άγνωστος άντρας, κρυμμένος σε ένα ερειπωμένο σπίτι, να φτιάχνει νυχθημερόν κέρινα αποτυπώματα, παλεύοντας να ανακτήσει το παρελθόν και να απαλλαγεί από τους εφιάλτες του.

Όλοι μαζί πλάθουν το Εκμαγείο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Φραντζέσκα Μάνγγελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Εικαστικές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο De Montfort της Αγγλίας και δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της conceptual photography για διαφημιστικές εταιρείες και περιοδικά. Παράλληλα, δίδασκε σε Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών και αρθρογραφούσε στον περιοδικό Τύπο. Σήμερα εργάζεται ως κειμενογράφος και στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με τη φωτογραφία και τη ζωγραφική.

Το πρώτο της μυθιστόρημα, Η νύχτα του Σάουιν, κατέκτησε το βραβείο Μυθιστορήματος της Xρονιάς στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενος Συγγραφέας» στα Βραβεία Public 2018. Το δεύτερό της μυθιστόρημα, Καχαραμπού, η συνέχεια της Νύχτας του Σάουιν, κυκλοφόρησε το 2019 κλείνοντας την επιτυχημένη διλογία.

ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΙΚΑΝΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

για το "Ο ΙΚΑΝΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Τον ΙΚΑΝΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ τον εμπνεύστηκα από ένα βιβλίο που μου δώρισε ο μεγάλος μου γιος κάποια Πρωτοχρονιά. Όπως είπε, μου το έφερε, για να με ωθήσει να γράψω κάτι διαφορετικό. Δε θα σας αποκαλύψω ποιο ήταν αυτό το βιβλίο, γιατί θα είναι σαν να προδίδω τα μυστικά του νέου μου βιβλίου.

Ο κεντρικός μου ήρωας είναι ο νεαρός Ελληνοαμερικανός Ίων Γουίλσον, ο οποίος καταφθάνει σε μια παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη τον Νοέμβριο του ’70, όταν η Χούντα βρίσκεται στο απόγειό της, κι ανακαλύπτει σύντομα βαθιά κρυμμένα μυστικά και αμαρτίες του παρελθόντος. Όταν αρχίζει να θεραπεύει τον κόσμο δίχως αμοιβή, οι ιδιώτες γιατροί της πόλης τον αντιπαθούν και κάνουν το παν για να τον διώξουν.

Οι υπόλοιποι ήρωες είναι η Ερμιόνη, μια γυναίκα κοντά σαράντα πέντε χρόνων, η Ανθή στην ίδια ηλικία, η νεαρή Φανή, μαθήτρια ακόμη στο Γυμνάσιο, ο Δήμαρχος της πόλης Άρης Γαλανόπουλος, η Δώρα, η γυναίκα του, που ο άντρας της του νοικιάζει το πατρικό της,  η Κρυσταλλία, η κόρη του, που αναλαμβάνει να τη θεραπεύσει, ο δικηγόρος Πάτροκλος Στεργίου, η Νένα, η κόρη του διοικητή της χωροφυλακής Μενέλαου Βαλσάμη, η οποία τον ερωτεύεται μόλις τον αντικρίζει, η θεία της Ισμήνη, μια χήρα που κουβαλάει μέσα της πολλά, που ο θεραπευτής αναλαμβάνει να θεραπεύσει, δίχως να γνωρίζει σε ποια μονοπάτια θα τον οδηγήσει αυτό, κι η Έλσα, μια παντρεμένη που τον επισκέπτεται αναπάντεχα κάποιο βράδυ.

Προτείνω να το διαβάσετε, γιατί είναι διαφορετικό απ’ τα άλλα μου βιβλία και γιατί θεωρώ ότι εμπεριέχει μυστήριο και μεγάλη αγωνία. Το ιστορικό πλαίσιο είναι η δικτατορία και κάποιες αναφορές στην Κατοχή.

Τα συναισθήματά μου κατά την έκδοση του βιβλίου ήταν όπως κάθε φορά ενθουσιασμός. Σκεφτόμουν ότι τώρα που κυκλοφόρησε οι αναγνώστες μου θα το πιάσουν στα χέρια τους, θα το ξεφυλλίσουν, θα το μυρίσουν- όπως κάνει κι ο μεγάλος μου γιος- και θα αρχίσουν να το διαβάζουν.

Και τώρα ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου:

Στην ώρα του κατέφθασε ο Ίων για θεραπεία, η Κρυσταλλία με το ζόρι ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του. Ξάπλωσε στο ειδικό κρεβάτι με την τρύπα στη μέση αμίλητη. Έδειχνε ταραγμένη, σκέφτηκε ο άντρας.

Όταν πια η σιωπή μάκρυνε πολύ, τη ρώτησε: «Πώς κι είσαι σήμερα τόσο σιωπηλή;»

«Καυγάδισα με τη Δώρα», του ομολόγησε με φωνή πνιχτή. «Πιθανότατα είναι γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο την εκδικούμαι για όσα έκανε στη μητέρα μου».

«Ένας γέρος κινέζος που γνώριζα έλεγε πως η εκδίκηση είναι ο πιο κακός σύμβουλος», της είπε κι εκείνη αναστέναξε.

«Και είχε δίκιο. Η εκδίκηση είναι όντως κακός σύμβουλος. Μα δεν μπορώ να αποφύγω να την κεντρίζω, παρόλο που αυτό όχι μόνο δε με ανακουφίζει ψυχικά, αλλά με κάνει να αισθάνομαι χάλια μετά».

«Θα σου δώσω την απάντηση που έδινε ο ίδιος άνθρωπος και σε μένα, αν έλεγα ότι δεν μπορώ να κάνω το τάδε ή το δείνα: οι άνθρωποι συνηθίζουν να λένε “δεν μπορώ”, ενώ θα έπρεπε να λένε “δε θέλω”».

Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη αυτή, ΑΦΟΥ!!!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο Ελληνοαμερικανός θεραπευτής Ίων Γουίλσον φτάνει σε μια επαρχιακή πόλη στις αρχές Νοεμβρίου του 1970, όταν το δικτατορικό καθεστώς έχει ρίξει τη βαριά σκιά του στη χώρα. Επειδή είναι ωραίος «σαν σταρ του σινεμά», όπως διατείνεται η Δώρα Γαλανοπούλου, η κυρία δημάρχου, οι γυναίκες και οι κοπέλες τον τριγυρίζουν εξαρχής όπως οι μέλισσες το μέλι. Όταν αρχίζει να θεραπεύει ασθενείς δίχως αμοιβή, οι ιδιωτεύοντες γιατροί της πόλης τον εχθρεύονται και θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τον διώξουν. Η όμορφη Νένα, η κόρη του διοικητή της χωροφυλακής, τον ερωτεύεται, αλλά ο Ίων δε θέλει μπλεξίματα με τον πατέρα της και την αποφεύγει. Η Νένα πεισμώνει και, προκειμένου να τον βλέπει συχνότερα, του ζητά να θεραπεύσει τη θεία της, Ισμήνη, κι εκείνος δέχεται. Ανάμεσα σε άλλους που αναλαμβάνει να θεραπεύσει είναι κι η Κρυσταλλία, η κόρη του δημάρχου, όπως κι η νεαρή Φανή.
Καθώς έχει τον τρόπο του να εκμαιεύει μυστικά από τους ασθενείς του, αυτοί του εξομολογούνται όσα βαραίνουν την ψυχή τους και του αποκαλύπτουν κρυμμένες αλήθειες και δράματα, που άπτονται των πιο σκληρών περιόδων της ελληνικής ιστορίας.
Ο Ελληνοαμερικανός θεραπευτής αποκαλύπτει βαθιά κρυμμένα μυστικά και αμαρτίες του παρελθόντος.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ

για το "ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ"

από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Μοναδικέ μου φίλε Κώστα,

Σε παραξενεύει ίσως η προσφώνηση, αλλά καθώς είσαι πλέον ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή μου, τη βρίσκω μάλλον επιτυχημένη. To the point, που θα έλεγε και ο -μέγιστος των ηλιθίων- προϊστάμενος στη δουλειά. Θα σου μιλήσω άλλη φορά γι αυτόν όμως. Τώρα θέλω να σου πω τα δυσάρεστα για εμένα νέα και θα στα πω δίχως περιστροφές. Πέθανε η μητέρα μου Κώστα… Το μόνο παρήγορο ήταν πως δε βασανίστηκε, δεν υπέφερε καθόλου. Έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, στον ύπνο της. Τώρα που σου γράφω έχω τελειώσει με τα περισσότερα διαδικαστικά, αυτά ίσως με βασάνισαν περισσότερο κι από τη θλίψη που βίωνα εξ αιτίας της απώλειας. Ας είναι… Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή της.

Χθες βράδυ μάζεψα το δωμάτιό της. Βρήκα αρκετά πράγματα, αλλά με διαφορά το κορυφαίο είναι το ημερολόγιο της. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό, το διάβασα. Όλο! Το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν πως αναμφίβολα αποτελούσα μια πηγή έμπνευσης για τη μητέρα. Τόσο η ζωή που είχα όσο και η εμφάνιση κι ο χαρακτήρας μου, αποτελούσαν για εκείνη θέμα αστείρευτο. Να ομολογήσω πως δεν περίμενα να αποτελεί το σώμα μου αφορμή σχολιασμού. Για παράδειγμα στα σχολικά μου χρόνια, έγραφε πόσο φοβόταν για εμένα έτσι αγύμναστος που ήμουν. Αν θα μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου από τίποτα αλήτες, αν θα μπορούσα να αρέσω στα κορίτσια. Αστείο πραγματικά το τελευταίο, λες και δεν ήξερε… Εντάξει όχι στα σίγουρα, αλλά πάντα είχε μια υποψία για το τι ακριβώς «χρήση» είχα πάντα κατά νου για τις γυναίκες. Προφανώς η μητέρα δεν ξεπέρασε το γεγονός πως ούτε όμορφος υπήρξα ποτέ, ούτε εξωστρεφής, κοινωνικά αποδεκτός. Πρέπει να ήμουν για αυτήν μια πολύ θλιβερή πηγή έμπνευσης. Τι να αισθανόταν άραγε κάθε που έγραφε μια παράγραφο στο ημερολόγιο, που πρόσθετε μια επιπλέον σελίδα από σκέψεις και γεγονότα; Να μπορούσε να αισθανθεί όπως εγώ; Δύσκολο πράγμα η ενσυναίσθηση, δεν την είχε κι αναπτυγμένη ποτέ της… Εγώ πάντως αν πρέπει να σκεφτώ ένα συναίσθημα δικό της, αυτό θα ήταν η λύτρωση. Τόσα πράγματα να τα κρατάς στο κεφάλι σου, τόσες ιδέες, απόψεις, εκδοχές, θα ήταν αφόρητο. Τουλάχιστον έγραφε την ιστορία της όπως την αντιλαμβανόταν και θα ηρεμούσε. Μιλούσε και για τον εαυτό της κάπου κάπου!

Η ίδια έγραφε, σαν αυτοκριτική ένα πράγμα, πως καταπιάστηκε με εμένα στο δικό της ημερολόγιο από τύψεις. Αναγνώριζε πως ο τρόπος που με μεγάλωσε-ξέρεις για τον πατέρα και τον θείο μου- δεν ήταν κι ο πλέον ενδεδειγμένος. Ούτε και μετά θα προσθέσω εγώ που μου άλλαζε σχολεία και που με έτρεχε στους γιατρούς. Τον θυμάσαι τον τελευταίο; Ήθελε να με ταΐσει ένα ντουλάπι χάπια. Ευτυχώς το κατάλαβε κι η ίδια κάποια στιγμή πως αυτή η αντιμετώπιση δεν θα έβγαινε σε καλό και τον απομάκρυνε.

Από το ημερολόγιο φυσικά δεν θα μπορούσες να απουσιάζεις εσύ! Είμαστε δύο οι βασικοί πρωταγωνιστές της ζωής της όλοι κι όλοι. Αφιερώνει αρκετές σελίδες  για να σε περιγράψει. Δυστυχώς δεν χαλαλίζει ούτε μια καλή κουβέντα. Ακόμη και που σε λέει ψηλό και όμορφο το λέει ειρωνικά, σαν κατηγορία. Πού να ήξερε και για τον χαρακτήρα σου, τις συνήθειες σου, πως ήσουνα μπροστάρης σε όλους εκείνους τους φόνους. Αν ήξερε στα σίγουρα τι είχες μέσα σου, δε θα σε είχε διώξει. Θα σε είχε στείλει φυλακή! Πάντως κι έτσι, στην άγνοιά της, σε θεωρούσε μέχρι τέλους τη χειρότερη δυνατή επιρροή για εμένα (ίσως και να ήσουν). Δεν σε ήθελε με τίποτα να κάνεις παρέα μαζί μου. Εμείς μεγαλώναμε μαζί κι εκείνης της μεγάλωνε η απέχθεια. Ίσως δεν θα έπρεπε να στα λέω αυτά, αλλά έτσι κι αλλιώς το τετελεσμένο του θανάτου της σου στερεί κάθε δυνατότητα αντίδρασης. Πάντως τώρα που το σκέφτομαι, αποτελούσαμε φοβερό δίδυμο. Εγώ ο χοντρός κι άσχημος, εσύ ο ψηλός κι όμορφος. Εγώ ο εσωστρεφής, εσύ ο εξωστρεφής. Ό, τι δεν είχα εγώ το είχες εσύ κι ανάποδα. Εγώ ο προσεκτικός, εσύ ο τσαπατσούλης. Εγώ ο συγκροτημένος, εσύ ο συναισθηματικά σκορπισμένος. Νομίζω πως μου λείπεις Κώστα… Θα έδινα τα πάντα να σε είχα δίπλα μου αυτές τις ώρες. Ίσως τώρα που έφυγε η μητέρα να το σκεφτόσουν να γυρίσεις. Λέω ίσως… Αν πάντως θελήσεις να έρθεις θα φυλάξω το ημερολόγιο να το διαβάσεις κι εσύ. Η μητέρα γράφει με έναν δικό της τρόπο που θα τον βρεις ενδιαφέροντα. Δεν είναι μια γραμμική αφήγηση γεγονότων, πάει πιο μακριά από αυτό. Νομίζω πως περισσότερο μέσα σε εκείνες τις σελίδες ψάχνει να με ανακαλύψει και να με περιγράψει στον κόσμο και στον εαυτό της. Να καταλάβει τα γιατί, να αναλύσει τις αιτίες. Υποθέτω πως γι’ αυτό και οι αναδρομές στο γραπτό της. Προσπαθούσε να εξηγήσει τη συμπεριφορά του σήμερα με αναγωγή στο παρελθόν, στις ρίζες του προβλήματος. Αν το ημερολόγιο της μητέρας ήταν βιβλίο θα ήταν μάλλον ψυχολογικό θρίλερ με μια ισχυρή δόση αστυνομικού! Φαντάζεσαι να το είχε εκδώσει; Να άφηνε τον κόσμο να ανοίξει την κόκκινη πόρτα και να δει τι γινόταν σπίτι μας; Μπααα, θα πέθαινε την ίδια ώρα από ντροπή μάλλον. Η καημένη η μητέρα… Της ήταν αρκετά τα προβλήματα που της δημιουργούσα εγώ, δεν θα άντεχε περισσότερα…

Κλείνω εδώ το γράμμα μου γι αυτήν την εβδομάδα. Δεν είμαι σίγουρος πως θα αντέξω πολύ ακόμη σε αυτήν την μονομερή επαφή που έχουμε. Τώρα που έμεινα μόνος στο σπίτι, νομίζω πως έχω ανάγκη την παρουσία σου όσο ποτέ άλλοτε. Σκέψου κι εσύ πως άλλαξαν οι συνθήκες, αλλά όχι κι εγώ. Παραμένω ο φίλος που θα σε έχει πάντα ανάγκη. Παραμένεις ο άνθρωπος που υπάρχεις χάρη σε εμένα. Κάνουμε καλό δίδυμο, μην το ξεχνάς…

 

Με εκτίμηση ο μοναδικός σου φίλος,

Κλέων Αδαμόπουλος   

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ 

Πίσω από την κόκκινη πόρτα βρίσκεται ο κόσμος του κυρίου Αδαμόπουλου, το δικό του υποφωτισμένο άβατο
όπου το παρελθόν είναι κυρίαρχο και οικείο.

Έξω στον δρόμο τα πάντα –αυτοκίνητα, κόσμος, υποχρεωτικές συναναστροφές– είναι θορυβώδη και ενοχλητικά.

Οι άλλοι πιστεύουν πως η πόλη τους είναι όμορφη, γεμάτη ζωή και ενέργεια.

Στην Όμορφη Πόλη ο κύριος Αδαμόπουλος είναι μόνος και αυτή η κατάσταση είναι ιδανική. Στην εργασία του, όμως, ο κύριος Αδαμόπουλος είναι παραγκωνισμένος.

Και αυτή είναι μια κατάσταση για την οποία μπορεί και να σκότωνε για να την αλλάξει…

Ποιος είναι πραγματικά ο κύριος Αδαμόπουλος;

Ακολουθώντας ένα ιδιότυπο και πρωτότυπο μοτίβο, ο Βαγγέλης Μαργιωρής διεισδύει στον ψυχικό κόσμο
ενός ταραγμένου μυαλού και οδηγεί την ανάγνωση σε μονοπάτια απροσπέλαστα και σκοτεινά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Βαγγέλης Μαργιωρής γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1973 στη Σάμο, μετακόμισε μικρός και έκτοτε κατοικεί στην Αθήνα. Αν και σπούδασε λογιστική, δεν χάθηκε στους αριθμούς, αλλά αντίθετα δηλώνει ορκισμένος οπαδός της λογοτεχνίας.

Σήμερα παραμένει πιστός αναγνώστης, ενώ παράλληλα δημιουργεί τους δικούς του κόσμους στις δικές του ιστορίες.

Δύο από αυτές κυκλοφορούν ήδη.

ΖΟΕΛ ΛΟΠΙΝΟ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΝΕΤΛΕΤΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΖΟΕΛ ΛΟΠΙΝΟ

για το "ΤΟ ΝΕΤΛΕΤΙ"

από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

 

Καλημέρα αγαπητοί, αναγνώστρια και αναγνώστη! Επίτρεψέ μου να σου μιλώ στον ενικό. Για σένα άλλωστε γράφω και πασχίζω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Μην σου πω και ψέμματα, το κάνω και για μένα, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μία μέρα της ζωής μου χωρίς να μπαίνω στον εσωτερικό μου κόσμο που βρίθει από ήρωες —άλλοι που γεννιούνται και άλλοι που τελικά δεν θα αναπτυχτούν γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα τους…

Καλωσόρισες λοιπόν στην μυστική μου σπηλιά, στον κόσμο των φαντασμάτων μου. Γεννήθηκα για να δικαιώσω μέσω της γραφής τα άτομα που υπέφεραν, πάλεψαν και ξεχώρισαν με τη δύναμη της ψυχής τους. Αυτό ξεκίνησε γράφοντας για τους Έλληνες παππούδες μου, κυρίως την σφακιανή γιαγιά μου στην “Αγριλιά”, και σιγά σιγά απλώθηκε στους γύρω μου ανθρώπους. Εδώ και 10 χρόνια ζω στα Χανιά που με εμπνέουν ακατάπαυστα. “Το Νετλέτι” λοιπόν στηρίζεται σε μια αληθινή ιστορία ενός δικού μας χωριού, το Μανολιόπουλο, που συνέβη στην τουρκοκρατούμενη πολυβασανισμένη Κρήτη. Ως εκ τούτου, το θέμα από μόνο του με οδήγησε στο ιστορικό μυθιστόρημα. Όταν μου διηγήθηκαν την ιστορία αυτή, συγκλονίστηκα. Μου πήρε ωστόσο οχτώ χρόνια εγκυμοσύνης για να την συγγράψω, γιατί έψαχνα μέσα μου ένα τρόπο να εξαγνίσω την τόση μεγάλη τραγωδία  και να βάλω φως μέσα της. Η ιστορική μελέτη επίσης διήρκησε δυο ολόκληρα χρόνια όπου ανακάλυψα την πιο μαύρη περίοδο της Κρήτης, αλλά και την παλικαριά αυτού του λαού.

Στο “Νετλέτι” κυριαρχεί ο ρόλος των γυναικών. Υπάρχει η πανέμορφη και πολύ θαρραλέα Κρυσταλλένια που εξαιτίας της θα καεί ένα ολόκληρο χωριό, άλλες δυο τραγικές φιγούρες είναι η Ρηνιώ και το Κατερινιώ. Και από την άλλη πλευρά, τα άγρια θεριά, οι Τουρκοκρητικοί, αλλά και οι σπουδαίοι επαναστάτες με την τεράστια ψυχή. Παράλληλα, στην σημερινή εποχή, έχουμε την Ειρήνη η οποία καλείται να λύσει ένα μυστικό που αποδεκατίζει χρόνια τις γυναίκες της οικογένιάς της. Ξέχασα να σου πω ότι το βιβλίο έχει δυο όψεις, την καθαρά ιστορική και την ψυχογενεαλογική. Η Ειρήνη ανήκει στο δεύτερο μέρος. Μετά από το θάνατο της μητέρας της, μπαίνει στη διαδικασία να καθαρίσει τις μνήμες των προγόνων της.

Τα συναισθήματα μου κατά την γραφή πολύ έντονα, στην κόψη του μαχαιριού! Η γραφή του βιβλίου αυτού σίγουρα ελευθέρωσε μνήμες και δικών μου προγόνων, γιατί κακά τα ψέμματα ολόκληρη η Κρήτη, μην πω και ολόκληρη η Ελλάδα, έζησε παρόμοια συμβάντα. Με συγκλόνισε η μοίρα των γυναικών της τότε εποχής, η απέραντη δύναμή τους, ο ηρωισμός τους.  Πραγματικά τις θαύμασα! Ο θυμός με τάραξε αρκετές φορές λόγω της αγριότητας που φωλιάζει στα σπλάχνα των ανθρώπων. Αλλά τον ισορρόπησα με την γλύκα της ζωής και του έρωτα.

Να πω ότι “Το Νετλέτι” κυκλοφόρησε για ένα πολύ μικρό διάστημα ως “Επτασφράγιστα Μυστικά”, αλλά δυστυχώς δεν προωθήθηκε καθόλου από τον τότε εκδότη μου. Κι επειδή είναι ένα πολύ δυνατό και συγκλονιστικό βιβλίο, οι εκδόσεις Μίνωας θέλησαν να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία και πολύ τους ευχαριστώ γι’ αυτό!

Θα μοιραστώ μαζί σου τώρα ένα μικρό απόσπασμα του Νετλέτι.

“Οι δυο γυναίκες είχαν πετρώσει στο πεζοδρόμιο. Ένας νεαρός πέρασε δίπλα τους και ούρλιαξε χωρίς να σταματήσει: “Τρομοκρατικό χτύπημα! Φύγετε γρήγορα!”

Άρχισαν να τρέχουν κρατώντας σφιχτά η μία το χέρι της άλλης. Ξαφνικά, τους είδαν μπροστά τους. Ξεμπούκαραν από ένα στενό. Ένα φράγμα ατόμων που ξεχείλιζε μίσος κι οργή. Άσχημη που ’ναι η μυρωδιά του μίσους και της κτηνωδίας…

“Ο Αλλάχ είναι μεγάλος!” Φώναξαν και σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

Κραυγές, στριγκλιές.

Η Ειρήνη θα θυμόταν για πάντα το πανικόβλητο βλέμμα της μητέρας της που διασταυρώθηκε με το δικό της. Η Λίλη θωράκισε αστραπιαία την κόρη της με το σώμα της, το έβαλε σαν ασπίδα μπροστά της. Λειτούργησε το μητρικό ένστικτο. Λειτούργησε και η προειδοποίηση της μητέρας της. Η μαχαιριά την βρήκε κατευθείαν στην καρδιά. Η Ειρήνη τρέκλισε κάτω από το ξαφνικό βάρος της και ούρλιαξε: “ Μανούλα μου! Βοήθεια!”

Το κυρίαρχο μήνυμα του Νετλέτι είναι αυτό που μας έμαθε η ψυχογενεαλογία: ότι κουβαλάμε ερήμην μας μέσα μας βαριές μνήμες των προγόνων μας, 7 γενιών μάλιστα, ειδικά τα γεγονότα που δεν εκφράστηκαν: φόνοι, βιασμοί, φτώχεια, πόλεμοι κ.λ.π. Αυτές οι μνήμες μας στοιχειώνουν, μας βασανίζουν και είναι αιτίες πολλών προβλημάτων που επαναλαμβάνονται σε κάθε οικογένεια. Πρέπει και οφείλουμε να τις καθαρίσουμε για να ζήσουμε καλύτερα και πιο ελεύθερα.

Γιατί να το προτείνω; Γιατί θα ανακαλύψεις μέσα του πτυχές της Ιστορίας οι οποίες δεν είναι γνωστές, θα αντικρίσεις το μεγαλείο του ανθρώπου και ίσως σε βοηθήσει να αποτινάξεις μια θλίψη που δεν σου ανήκει και σενάρια που επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά.

Εύχομαι να το απολαύσεις!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα  ΕΔΩ

1810 Η Κρήτη περνά την πιο μαύρη περίοδο της ιστορίας της. Οι Τουρκοκρητικοί εξουσιάζουν το νησί, ενώ η Πύλη αδυνατεί πλέον να τους χαλιναγωγήσει. Κλέβουν και σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους, βιάζουν ανενόχλητοι επιβάλλοντας τον δικό τους νόμο. Οι xριστιανοί υποφέρουν, ενώ οι εξεγέρσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Μονάχα η ελπίδα της λευτεριάς κρατά τον λαό όρθιο.

Η δεκαεξάχρονη Κρυσταλλένια, κυνηγημένη από τον Tουρκοκρητικό Ιμπραήμ Πατρικάκη τον οποίο αρνήθηκε να παντρευτεί, φεύγει κρυφά από το χωριό της σε μια προσπάθεια να σωθεί η ίδια αλλά και η οικογένειά της. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;

2021 Η Ελληνοβελγίδα Ειρήνη, κουβαλώντας μέσα της την πολύτιμη γνώση της Ψυχογενεαλογίας, έρχεται στην Κρήτη για να βρει την αιτία μιας κατάρας που βαραίνει την οικογένειά της εδώ και πολλές γενιές. Ωστόσο, ένας τοίχος σιωπής ορθώνεται μπροστά της. Μπορούν να σπάσουν τα γρανάζια της μοίρας;

Η Ζοέλ Λοπινό αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ιστορίας της Κρήτης, όπως τις διηγήθηκαν στη συγγραφέα οι κάτοικοι του Μανιολόπουλου, πριν λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου η πραγματική ιστορία του τόπου τους.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ζοέλ Λοπινό γεννήθηκε στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Έχει ελληνικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας της και η Kρητική γιαγιά της καλλιέργησε τη μεγάλη αγάπη της για την Ελλάδα.

Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ και, ερχόμενη στα είκοσί της στην Ελλάδα, συνέχισε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στη συνέχεια εργάστηκε για είκοσι χρόνια ως εκπαιδευτικός στο δικό της φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Από το 1996, μετά την τεράστια επιτυχία του πρώτου της μυθιστορήματος Η αγριλιά που διηγείται τη συγκλονιστική ιστορία των Ελλήνων παππούδων της, αφιερώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή μυθιστορημάτων που ήταν το όνειρό της από παιδί.

Έχει γράψει, επίσης, παραμύθια και σενάρια για μικρές θεατρικές παραστάσεις με μαριονέτες.
Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και μαχητική στα θέματα του ρατσισμού, της ισότητας των δύο φύλων και της κακοποίησης παιδιών και γυναικών.

Έχει τέσσερα παιδιά και ζει πλέον στα Χανιά περικυκλωμένη από τα ζώα της, βαδίζοντας προς την ψυχική γαλήνη.

Από τις εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία της: Η aγριλιά, Μια στάλα δηλητήριο, μια στάλα μέλι, Πιάσε τ’ άστρα της ζωής, Το χάδι του ανέμου, Τι ήθελα και παντρεύτηκα!, Η γέφυρα της αγάπης, Το μεγάλο όνειρο, Χάρτινος έρωτας.

Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα βιβλία της: Αυτό το σπίτι είσαι εσύ (2012), Η aγριλιά (2012), Η Ελένη και το τέρας (2014), Μυστικό άρωμα (2015), Το διαμαντένιο σώμα (2016), Πιάσε τ’ άστρα της ζωής (2017), Χάρτινος έρωτας (2018), Η χρυσαλλίδα (2020).