ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΥΨΙΛΟΝ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ

για το "ΤΟ ΥΨΙΛΟΝ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Την ακούω. Πάλι. Την ακούω συνέχεια. Όταν πρωτοήρθα στο νησί, δε με άφηνε να κοιμηθώ τις νύχτες- τώρα δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν την ακούω: τις νύχτες που έχει μπουνάτσα, γυρίζω στο σπίτι σαν άυπνο φάντασμα.

Η θάλασσα μπαίνει από παντού στο σπίτι, το τραγούδι της, η φωνή της, η ανάσα της. Φωνάζει το όνομά μου, Ααα-ρι-άααδ-νηηηη, με καλεί ακατάπαυστα, εγώ η στεριανή δε θέλω πια να ξεμακρύνω, αρρώστησα -και δε θέλω πια να γιατρευτώ. Από τη μέρα που μου μίλησε εκείνος ο κατάκοιτος γέρο-σφουγγαράς, άρχισα κι εγώ να βλέπω το ίδιο όνειρο, το μεγάλο πρασινωπό κύμα που σκαρφαλώνει γλείφοντας την πλαγιά κι έρχεται να τριφτεί στα παραθύρια μου ήμερα σαν γάτης, νιώθω πως η θάλασσα με διάλεξε κι εμένα, το γιατί είναι που γυρεύω τώρα.

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο αστείο είναι που νομίζουμε οι άνθρωποι πως τα ξέρουμε όλα. Προτιμώ να το βλέπω αστείο, γιατί αλλιώς με πιάνει η λύπη, μια λύπη με το ύψιλόν της ξέχειλο από δάκρυα που δε θα έπρεπε να έχουν κυλήσει, που θα μπορούσαν να μη γεννηθούν ποτέ, αλλά που κάποιος διάλεξε να γεννηθούν, διάλεξε το λάθος χάπι στη χούφτα του Μορφέα και πήρε η μπάλα τη ζωή τη δική του κι όσες ζωές ακουμπούσαν πάνω της. 

Τα δώρα η θάλασσα τα φέρνει. Και τα παίρνει και πίσω πολλές φορές. Κι εμείς, που το Μεγάλο Σχέδιο μας είναι αόρατο στο σύνολό του, αδυνατούμε να καταλάβουμε. Γιατί το στοίχημα είναι αυτό, να καταλάβεις. Θα καταφέρω  ποτέ να καταλάβω; Θα ζήσω προσπαθώντας, αυτό διαλέγω.

 

Η Αριάδνη μου ξεπόρτισε, είναι λίγος καιρός που τη φίλησα σταυρωτά και την ξεπροβόδισα, με το καρδιοχτύπι της μάνας που στέλνει το κανακεμένο της βλαστάρι στον άκαρδο έξω κόσμο. Έχει μια ιστορία να σας πει, μια ιστορία που ήρθε και τη βρήκε μοναχή της, μόνο και μόνο για να την κάνει να καταλάβει πως αυτή ήταν η ιστορία που έψαχνε από την αρχή. Δεν είναι όλες οι ιστορίες όμορφες, ούτε όλες έχουν χάπυ-εντ. Μα έφτασα να καταλάβω πως όμορφο είναι ό,τι είναι αληθινό. Κι ακόμα, εκεί στο τέλος που όλοι μας οι γραφιάδες κονταροχτυπιόμαστε με τις εκδοχές και τις δυνατότητες, η Αριάδνη μου με έβγαλε κι εμένα από το λαβύρινθό μου, δείχνοντάς μου πως ζεις ακριβώς όση ζωή αξίζεις να ζήσεις- και θα της είμαι για πάντα ευγνώμων.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Αριάδνη κόβει τους ομφάλιους λώρους της ζωής της, και από την πόλη μετακομίζει σε ένα νησί του Αιγαίου, ψάχνοντας να κρατηθεί από ό,τι θυμίζει τον άντρα που ερωτεύτηκε. Μπροστά της ανοίγεται ένας άγνωστος κόσμος, γεμάτος ναυτικές παραδόσεις του περασμένου αιώνα και πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, ενώ θα έρθει αντιμέτωπη με ένα βαρύ μυστικό. 

Κοίταζε ο μικρός Θεοδόσης τα πανιά να παίρνουνε σχήμα σιγά σιγά κι έβλεπε ένα άλλο πανί, χρώματος γαλανού, μεγάλο, τόσο που να μη χωρεί στη μικρή πλατεία, έβλεπε τους βιλιέρηδες να συνεννοούνται, να το μαζεύουν και να το μετακινούν στη μεγάλη πλατεία του Αγίου Δημητρίου, να το απλώνουν στο πλακόστρωτο και να γονατίζουν γύρω του όπως οι μαθητές στο σώμα του δασκάλου τους, κι όσοι περνούν να κοντοστέκονται και να λεν, τίνος είναι τούτα τα πανιά, είναι για το μπρίκι του καπετάν-Θεοδόση και τι χρώμα είναι τούτο, πού ξανακούστηκε πλεούμενο με γαλανά πανιά.

Μια ερωτική ιστορία τού σήμερα που σκοντάφτει σε μια ερωτική ιστορία του παρελθόντος. Μια ιστορία με το ένα πόδι στο παρόν και το άλλο στο παρελθόν, μια Αριάδνη είναι που κρατεί τον μίτο και μας οδηγεί προς τη λύτρωση, ώστε να πάψει το ύψιλον της λύπης να γεμίζει με δάκρυ, αφού ένα είναι το χρέος που μας δόθηκε: το φως.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ γεννήθηκε το 1970 στη Νεάπολη Μεραμβέλλου Κρήτης, όπου τελείωσε το Γενικό Λύκειο. Ήταν παντρεμένη με τον γλύπτη Νίκο Σωτηριάδη και έχει δύο παιδιά. Ζει στο Καλό Χωριό του Αγίου Νικολάου και τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στον χώρο του τουρισμού.

ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΙΣΥΡΗ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ.

 ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΙΣΥΡΗ

για το "Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Η συλλογή μου «Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ» είναι για ’μένα ένας εσωτερικός διάλογος, με ερωτήματα που ίσως βρουν απαντήσεις, ίσως μείνουν μετέωρα. Αυτός ο άγνωστος συγκάτοικός μας, ο εαυτός μας, μας θυμίζει κάποιον; Είμαστε σε θέση να τον ψηλαφίσουμε κάτω από το περίβλημα που τον ντύνει; Κι αν ναι, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη θέα του; Δεν φιλοδοξώ να δώσω εγώ τις απαντήσεις, φιλοδοξώ να ανοίξω ένα μονοπάτι στη σκέψη του αναγνώστη μου και ίσως να καταφέρω να συνομιλήσω μαζί του μέσα από τα ποιήματά μου.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι απ΄ όσους φτάσουν στην είσοδο του βιβλιοπωλείου, οι περισσότεροι δεν θα επιλέξουν μια ποιητική συλλογή. Την ποίηση την ταυτίζουν συνήθως με μια κλειστή πόρτα, μπροστά από ένα δωμάτιο με άγνωστο και  δυσνόητο περιεχόμενο.  Εγώ νιώθω πως είναι ένας χώρος κενός, όπως μια αίθουσα χορού. Εκεί μπορεί ο καθένας να χορέψει τα βήματα της δικής του χορογραφίας, λικνιζόμενος στη μουσική που ακούγεται γύρω του. Και δεν έχει σημασία πώς θα το κάνει. Είναι το δωμάτιο απελευθέρωσης και δημιουργίας του μαζί. Κανείς δεν τον βλέπει, κανείς δεν τον κρίνει, κανείς δεν περιμένει κάτι από αυτόν, κανείς δεν του θέτει κανόνες.

Αν θα έπρεπε να επιλέξω μια φράση μόνο από την ΠΑΝΟΠΛΙΑ, αυτή θα ήταν από την ΕΛΠΙΔΑ: «Έχουμε τώρα μιαν ελπίδα να βρούμε τη ρίζα μας, δίχως να μας κομματιάσει η πτώση».

Ευχαριστώ όσους διάβασαν το κείμενο αυτό και τους αφιερώνω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα αυτής της ποιητικής συλλογής.

 

 

ΠΕΝΤΕ ΣΤΙΧΟΙ

Πεντάστιχο

σε τοίχο χαμηλό

στη σκονισμένη

πλευρά της πόλης.

Ψίθυρος ανατριχιαστικός

όπως μαζί όταν είμαστε

ριγμένοι ο ένας

μες στον άλλον.

 

«Κοίτα

να μη συνηθίσεις

μακριά σου.

Κοίτα

να μη σε ξεχάσεις».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο ΕΔΩ

Ανοιχτή πληγή είναι ο άνθρωπος στη γέννησή του. Κινδυνεύει να μολυνθεί ή να αιμορραγήσει. Μα πιο πολύ κινδυνεύει να προδώσει με τη θέα του την αλήθεια που φέρει και να εξοντωθεί. Μεγαλώνοντας θωρακίζεται. Κολλάει πάνω του όσα κομμάτια  συναντά στο διάβα του, συνθέτοντας την πανοπλία του. Κι όταν την ντυθεί ολότελα, έχει σχεδόν ξεχαστεί ποιος ήταν.

Δισεκατομμύρια πανοπλίες διασχίζουν τον κόσμο καθημερινά. Και κανείς δεν ξέρει, ούτε κι οι ίδιοι αυτοί που τις φορούν, ποιος κρύβεται μέσα τους.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ευτυχία Μισύρη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και τη μουσική. Γράφει ποιήματα, στίχους και λιμπρέτα. Το 2009 συμμετείχε στην ατομική έκθεση της ζωγράφου Μαρίας Κοκκίνη «Η ΑΛΛΗ ΕΥΑ», με ομώνυμη ποιητική συλλογή βασισμένη στα έργα της. Το 2017 κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή «ΤΑΞΙΜΙΑ» και το 2020 «Η πανοπλία» από τις εκδόσεις Πνοή.

Σελίδα facebook: Ευτυχία Μισύρη: «Αλλιώς»

ΕΛΕΝΗ ΚΕΡΑΜΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΒΗΡΥΤΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

 ΕΛΕΝΗ ΚΕΡΑΜΑΡΗ

για το "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΒΗΡΥΤΟ"

από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

Λίγα λόγια από την ηρωίδα μου..

Με λένε Ερασμία Τσαούσογλου, της Μαρίκας και του Ξενοφώντα. Γεννημένη στην ελληνική παροικία της Βηρυτού που φτιάξανε οι Σμυρνιοί μετά την καταστροφή. Η Σμύρνη κυλάει στο αίμα μου ακόμη κι αν γεννήθηκα σε τούτα τα χώματα μα η Βηρυτός είναι η πατρίδα μου. Τα χρώματα της, τα μεθυστικά αρώματα της, οι άνθρωποι που την περιστοιχίζουν σαν πολύβουο μελλίσι μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά μου. Μεγάλωσα μέσα σ’ ένα αυστηρό και γεμάτο κανόνες περιβάλλον με γονείς που πάνω από όλα βάζανε τους τύπους και την κοινωνία. Για πρώτη φορά στη ζωή μου απελευθερώθηκα και πέταξα το δυσβάσταχτο αυτό βάρος από πάνω μου όταν γνώρισα εκείνον.. Ο Νικήτας, εκείνος ο γνωστός άγνωστος με τον αέρα του κοσμοπολίτικη και την αυτοπεποίθηση του έβγαλε από μέσα μου ομορφιές που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Έβγαλε όμως και μεγάλη ασχήμια που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ.. Κι έκανα κακό κι ας μην το ‘θελα. Ο πόνος της προδοσίας μού ψιθύριζε στο αυτί να ρεφάρω, κι αυτό έκανα. Μην με κρίνεις εύκολα, μπες στη θέση μου και νιώσε με. Τον αγάπησα πολύ και του χρωστούσα να τον πονέσω γιατί με έκανε συντρίμι..

 

Όπως καταλάβατε από τα λόγια της ηρωίδας μου αυτό το βιβλίο γεννήθηκε από μια βαθιά ανάγκη να γράψω για έναν αδιέξοδο και πολύ καταστροφικό έρωτα. Ήθελα να αποδώσω με σαφήνεια έναν έρωτα πολύ παθιασμένο. Δυο ανθρώπους που παρότι αγαπιούνται υπέρμετρα, χωρίς τέλος και αρχή παρόλα αυτά τα έχουν κάνει όλα τόσο λάθος στη σχέση του που είναι αδύνατον να ζήσουν μαζί χωρίς να ματώνουν ο ένας τον άλλον. Η Ερασμία κι ο Νικήτας, βγήκαν τόσο αβίαστα από μέσα μου σαν να μου είχαν διηγηθεί οι ίδιοι την ιστορία τους, γι’ αυτό και αυτό το βιβλίο τελείωσε σε ένα μονάχα καλοκαίρι.. Από την άλλη πάντα αισθάνομαι την ανάγκη να ταξιδέψω σε περασμένες εποχές και να περιδιαβώ στα σοκάκια τόπων που δεν έχω γνωρίσει. Η ελληνική παροικία της Βηρυτού ήταν για μένα αυτό που έψαχνα. Γοητευτική, ξένη μα και γνώριμη, στην καρδιά του Παρισιού της Ανατολής με όλα τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης που αγαπάμε και θέλουμε να θυμόμαστε για να ταξιδεύουμε σε όσα χάσαμε και δεν θέλουμε να λησμονήσουμε. Όλα αυτά αποτέλεσαν για μένα το μαγικό χαρμάνι. Μαζί με τα ανατολίτικα μπαχάρια, τις μυρωδιές από λουκούμι τριαντάφυλλο και αρμύρα από τη Μεσόγειο έπλασα την ιστορία μου. Ανακάτεψα ανθρώπους και τόπους που η ζωή οδήγησε τους ήρωες μου και σχηματίστηκε το «Κάποτε στη Βηρυτό» που χωρίς δεύτερη σκέψη το εκδοτικό μου σπίτι, οι εκδόσεις ΕΞΗ, το αγκάλιασε και το πίστεψε.

 

Κι αν μια φράση είναι που χαρακτηρίζει το βιβλίο μου αυτή είναι.. «Η για πάντα ή ποτέ ξανά.. Σύμφωνοι;» Τον δρόμο θα τον διαλέξουν η Ερασμία κι ο Νικήτας παρόλα τα εμπόδια που θα ορθώσουν μπροστά τους ορατοί κι αόρατοι εχθροί.. Γιατί μόνο αυτοί ξέρουν μέχρι που φτάνει η δύναμη της αγάπης τους..

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Βηρυτός 1955. Η ελληνική παροικία που δημιούργησαν μετά την καταστροφή οι διωγμένοι Έλληνες της Σμύρνης, έμελλε να είναι ο τόπος που η Ερασμία θα συναντήσει τον Νικήτα. Γόνοι εύπορων οικογενειών και οι δύο, μα πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Εκείνη καταπιεσμένη από έναν πατέρα δεσποτικό και μια μάνα αυταρχική. Εκείνος με σπουδές στη Γαλλία, κοσμογυρισμένος και με συνήθειες μποέμικες. Οι λόγοι που τους έφεραν κοντά σκοτεινοί, όπως και τα μυστικά που τους χώρισαν…

Όταν η Ερασμία μαθαίνει την αλήθεια, λυγίζει, όμως παίρνει την απόφαση να απαρνηθεί το παρόν και να συνεχίσει τη ζωή της. Θα αλλάξει ταυτότητα και θα χαθεί στα γραφικά δρομάκια της επαρχίας της Γαλλίας, ξέροντας ότι εκεί δεν μπορεί να τη βρει κανείς. Μα δεν υπολόγισε σωστά. Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν, η αγάπη δεν ξεχνά. Και τότε οι άνθρωποι καλούνται είτε να συγχωρήσουν, είτε να βάλουν τον εγωισμό τους μπροστά και να κλείσουν την πόρτα στην ευτυχία. Και η Ερασμία δεν ήξερε ως εκείνη τη στιγμή μέχρι πού μπορούσε να φτάσει για να εκδικηθεί την προδοσία του…

Κάποτε ορκίστηκα να μην ξεχάσω ποτέ… Στο παιχνίδι του έρωτα όμως δεν υπάρχουν νικητές. Υπάρχουν αυτοί που τυφλωμένοι από εγωισμό καταστρέφουν την αγάπη.

Ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο γεμάτο έντονα συναισθήματα, εικόνες και αρώματα από την πολύπαθη Βηρυτό, την ονειρική Αλσατία και τη νοσταλγική Θεσσαλονίκη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ελένη Κεραμάρη γεννήθηκε στη Γέφυρα Θεσσαλονίκης όπου ζει και εργάζεται μέχρι και σήμερα. Σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Επιστήμες της Προσχολικής Αγωγής. Τα ταξίδια του μυαλού και της ψυχής είναι η αγαπημένη της ασχολία.

ΒΕΡΑ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΒΕΡΑ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗ

για το "Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Η ιδέα για την «Αδελφή της Χριστίνας» μου ήρθε όταν γνώρισα ένα κορίτσι, το οποίο ένιωθε ότι όλοι το κοιτούσαν, αλλά κανείς δεν το έβλεπε πραγματικά. Μιλώντας μαζί του αντιλήφθηκα πως ένιωθε. Ένιωσα τον πόνο και το παράπονο που είχε μέσα του. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι η απελπισία του το οδηγούσε συχνά σε σκοτεινά μονοπάτια. Με άγγιξε πολύ το βίωμά του, ο χαρακτήρας του κοριτσιού αυτού. Εκεί σκέφτηκα πως κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν πολύ περισσότερο βάρος από ότι τους αναλογεί. Και ότι πολλές φορές αν δεν αφιερώσουμε χρόνο να γνωρίσουμε πραγματικά έναν άνθρωπο δεν καταλαβαίνουμε πόσες δυσκολίες μπορεί να χρειάζεται να αντιμετωπίσει.

Ο κόσμος είναι συχνά σκληρός, και ο κόσμος των παιδιών δεν εξαιρείται. Η περιθωριοποίηση, η απομόνωση, η κοροϊδία είναι βιώματα που δυστυχώς αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά. Κάποια παιδιά νιώθουν ότι χρειάζεται να κόψουν τον εαυτό τους στα δυο, να ζουν σε δυο παράλληλους κόσμους, όπως ακριβώς και η αδελφή της Χριστίνας. Μόνο και μόνο για να είναι αποδεκτά. Δυστυχώς στην κοινωνία μας υπάρχει έλλειψη σεβασμού και αυτό το βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις. Πολύς κόσμος βιώνει αδικία και διακρίσεις. Οι ταμπέλες ενώ έχουν σαν στόχο να προσφέρουν βοήθεια, τελικά συχνά στιγματίζουν. Η διαφορετικότητα ακόμα δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Και αυτό έχει έναν τρομακτικό αντίκτυπο στους ανθρώπους, που καταλήγουν να εσωτερικοποιούν μια αίσθηση βαθιάς υπαρξιακής μειονεξίας και απόρριψης.

Ένας από τους λόγους που θέλησα να γράψω αυτό το βιβλίο είναι για να δείξω πως όταν ένα μέλος της οικογένειας συγκεντρώνει αναγκαστικά την περισσότερη προσοχή πάνω του, τα άλλα μέλη μπορεί να βιώνουν συναισθηματική παραμέληση. Με συγκινεί να σκέφτομαι πόσο μεγάλη ανάγκη έχει κανείς από προσοχή και μέχρι που μπορεί να φτάσει για να την αποκτήσει. Αν και η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου ζει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, το βίωμά της είναι πολύ πιο ευρύ. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις μια αδελφή με βαρύ αυτισμό για να νιώθεις όπως νιώθει κι εκείνη.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι νιώθει αόρατη και αναγκάζεται να φροντίζει μόνη της τον εαυτό της, όχι φυσικά με ιδιαίτερη επιτυχία. Για να το τονίσω ακόμα περισσότερο αυτό επέλεξα να μην αναφέρω καθόλου το όνομά της παρά μόνο στην τελευταία λέξη του βιβλίου. Ακολουθούμε ως αναγνώστες την πορεία της και την γνωρίζουμε μόνο ως «η αδελφή της Χριστίνας».

Προσπάθησα να μην υπάρχει η αίσθηση κατηγορίας και επίκρισης προς την μητέρα της κεντρικής ηρωίδας, γιατί κάνει το καλύτερο που μπορεί, όπως και πολλοί άλλοι γονείς σε παρόμοιες καταστάσεις. Και όταν καταλαβαίνει τον αντίκτυπο της στάσης της νιώθει συντετριμμένη. Πολλές φορές οι γονείς παρασυρμένοι από τις απαιτήσεις και τον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο χωρίς να συνειδητοποιούν τον αντίκτυπο κάποιων συμπεριφορών τους. Δυστυχώς συχνά το αντιλαμβάνονται μόνο αν κάποιο μέλος της οικογένειας εμφανίσει ένα σύμπτωμα. Θεωρώ πολύ σημαντικό όμως να αναγνωριστεί το βάρος που νιώθει ένα «παιδί-δεκανίκι». Η δυσκολία που έχει να ταιριάξει μέσα του πολλά και πολύ αντίθετα και έντονα συναισθήματα. Η δυσκολία του να υπάρξει ως ανεξάρτητος άνθρωπος και να αισθανθεί άξιος και σημαντικός.

Ένα παιδί «αόρατο» που δεν δημιουργεί πρόβλημα, δεν εκφράζει το τι νιώθει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι καλά. Η σιωπή κρύβει μυστικά. Ένα τέτοιο παιδί αξίζει και έχει ανάγκη την ίδια προσοχή και φροντίδα, όπως και ένα παιδί που φωνάζει (άμεσα ή έμμεσα μέσα από δύσκολες συμπεριφορές) για βοήθεια. Ένας στόχος μου γράφοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν να δείξω την σημασία της επικοινωνίας και της σύνδεσης. Το πώς οτιδήποτε επικοινωνείται, όσο δύσκολο και αν είναι, είναι καλύτερο από το να μην επικοινωνείται.

Ήθελα επίσης να δείξω διαφορετικούς τρόπους συναισθηματικής ανακούφισης, κάποιοι είναι λειτουργικοί και κάποιοι όχι. Η κεντρική ηρωίδα έχει ανάγκη την δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου, ο οποίος της προσφέρει την φροντίδα που χρειάζεται. Στην προσπάθειά της όμως να αντιμετωπίσει τα δύσκολα συναισθήματα που βιώνει καταλήγει να χρησιμοποιεί και πολύ επικίνδυνους τρόπους. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς συμβαίνει πολύ στην εφηβεία. Παρορμητικές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου παρατηρούνται συχνά όταν η αίσθηση της  απελπισίας και της μοναξιάς κορυφώνεται. Εκεί το «αντίδοτο» είναι η σύνδεση, η κατανόηση, η αποδοχή, η σημασία, η συναισθηματική φροντίδα που μπορεί να έρθει από έναν άλλο άνθρωπο που νοιάζεται.  

Τέλος στο βιβλίο ήθελα να τονίσω την σημασία της ζωής, την αξία της ζωής και την σημασία του προσωπικού νοήματος του καθενός. Η φράση του Νίτσε «όποιος έχει ένα γιατί για να ζει μπορεί να αντέξει σχεδόν το κάθε πως» μου φάνηκε πολύ σοφή. Όλοι μας ψάχνουμε το νόημα. Και τις περισσότερες φορές το νόημα κρύβεται στις ανθρώπινες σχέσεις, στην στήριξη, στην αποδοχή και την αγάπη.

Η αδελφή της Χριστίνας για μένα είναι ένας φόρος τιμής σε όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται σε μια αντίστοιχη θέση. Μια προσπάθεια ώστε να νιώσουν ότι ακούγονται, αναγνωρίζονται, ενθαρρύνονται και βοηθιούνται στον αγώνα που δίνουν καθημερινά.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν πολύ περισσότερο βάρος
από ό,τι τους αναλογεί. Και οι άλλοι σπάνια το βλέπουν.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι πρέπει να κάνω για να κάνω φίλους, αλλά από την άλλη έχω μάθει τι δεν πρέπει να κάνω: δεν πρέπει να αναφέρω ότι έχω μια αδελφή με βαρύ αυτισμό. Γιατί οι άνθρωποι που ακούν για την αδελφή μου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που με λυπούνται, σε αυτούς που απομακρύνονται και σε αυτούς που κοροϊδεύουν. Και τίποτε από αυτά δε θέλω να συμβεί στο καινούριο μου σχολείο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να έχεις αυτισμό. Ούτε βέβαια να ζεις και με κάποιον που έχει.

Ένα βιβλίο για την εφηβεία. Για τη φιλία και τους προσωπικούς αγώνες που δίνει ο καθένας. Για την αναζήτηση ταυτότητας και θέσης στον κόσμο. Ένα βιβλίο για την απελπισία και την ελπίδα. Για τη μοναξιά και τις σχέσεις. Τα ψέματα και τις αλήθειες. Για τον θυμό και την αποδοχή. Για τα λάθη και την συγχώρεση. Για το θάρρος και τη δύναμη που πολλοί έφηβοι καλούνται να ανακαλύψουν μέσα τους.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΒΕΡΑ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗ γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ και της Οξφόρδης και Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Ντέρμπι και του Ανατολικού Λονδίνου. Είναι ψυχοθεραπεύτρια και διατηρεί δικό της γραφείο, όπου προσφέρει υπηρεσίες γνωσιακής συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας και κλινικής υπνοθεραπείας σε ενηλίκους, καθώς επίσης και υπηρεσίες παιγνιοθεραπείας σε παιδιά. Η μεγάλη της αγάπη είναι η συγγραφή βιβλίων για παιδιά. Το 2011 εξέδωσε το πρώτο της παιδικό παραμύθι, Caterpillar Pauline, προσφέροντας όλα τα έσοδα στη φιλανθρωπική οργάνωση της Αγγλίας BeatBullying. Το επόμενο βιβλίο της,ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΕΝΤΑΛΙΑΣ, το οποίο βασιζόταν στην έρευνα που έκανε κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της στην Οξφόρδη, ήταν υποψήφιο στα Βραβεία Public 2016 στην κατηγορία «Παιδική Λογοτεχνία». Το βιβλίο της ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ κέρδισε το Βραβείο Βιβλίου Public 2019 στην κατηγορία «Ελληνική Εφηβική Λογοτεχνία». Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα βιβλία της ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΕΝΤΑΛΙΑΣ, ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟΝ ΡΟΔΟΛΦΟ;, ΜΗΠΩΣ ΕΙΔΑΤΕ ΤΗ ΝΕΦΕΡΤΙΤΗ;, ΤΟ ΚΑΡΥ-ΚΕΥΜΕΝΟ ΚΑΛΑΜΑΡΑΚΙ, ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΛΑΜΠΕΡΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΙΟΥ, ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ και ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΛΙΜΗΤΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΑΡΟΥΣΩ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΛΙΜΗΤΣΙΟΣ

για το "ΜΑΡΟΥΣΩ"

από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

Όταν ξεκίνησε το πρώτο μου συγγραφικό ταξίδι που κράτησε περίπου οχτώ χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα το “Εγώ μεγάλωνα για σένα” δεν είχα ιδέα ότι αυτό από μόνο του θα με οδηγούσε στη Μαρουσώ.

Η αινιγματική Μαρουσιάνα· ένα πρόσωπο που με απασχόλησε πάρα πολύ στο πρώτο μου βιβλίο. Αν και δεν είναι η πρωταγωνίστρια είναι αυτή που ορίζει τη μοίρα του Θάνου και της Χαράς.

 

Λίγο μετά την κυκλοφορία του Εγώ μεγάλωνα για σένα μετέφερα τις σκέψεις μου στα Ελληνικά Γράμματα και αφού πήρα την συγκατάθεσή τους βάλθηκα να ψάχνω πίσω στο χρόνο για την ιστορία της Μαρουσιάνας. Δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί έπρεπε να γυρίσω 90 χρόνια πίσω στο 1859 που γεννήθηκε. Ναι αλλά πού στο 1859 και εννοώ σε ποια πόλη σε ποια χώρα. Τα ταξίδια που έκανα με τη φαντασία μου ήταν παρά πολλά. Γύρισα σχεδόν όλο τον κόσμο, κανένας όμως τόπος δεν ήταν τόσο μαγικός ώστε να μπορέσει να γεννήσει από τα σπλάχνα του την Μαρουσώ. Μόνο η Καππαδοκία!

Άρχισα αμέσως να οργανώνω το επόμενο μου ταξίδι για να δω και να γνωρίσω από κοντά το μέρος όπου η Μαρουσώ έκανε τα πρώτα της βήματα. Λόγω της πανδημίας όμως δεν τα κατάφερα.

Χωρίς να χάσω πολύ χρόνο χρησιμοποίησα ότι δυνατό μέσο είχα για να γεμίσω τη φαντασία μου με εικόνες και μυρωδιές και εκεί μέσα να αφήσω σιγά σιγά τους πρωταγωνιστές να πάρουν σάρκα και οστά. Η αλήθεια είναι ότι η Καππαδοκία με πήρε από μόνη της στην αγκαλιά της δείχνοντάς μου από την αρχή τις πιο όμορφες γωνιές της για να χτίσω με σιγουριά τα θεμέλια της ιστορίας.

Επόμενος σταθμός η πολύβουη Κωνσταντινούπολη. Το ταξίδι που οργάνωνα περνούσε και από εκεί αλλά δυστυχώς για ακόμη μια φορά αρκέστηκα σε ντοκιμαντέρ και βιβλία για την Κωνσταντινούπολη της εποχής εκείνης.

Και από την Τουρκία, στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στο Βόλο του 1880. Ένα χρόνο πριν την απελευθέρωσή του. Είναι μοναδικό να γυρίζεις χρόνια πίσω και να μαθαίνεις τόσα πολλά και καινούργια πράγματα για έναν τόπο που νόμιζες πως γνώριζες αρκετά καλά.

Τα αγέρωχα βουνά της Πίνδου εκεί που η Θεσσαλία αγκαλιάζει την Ήπειρο ολοκληρώνουν το ταξίδι της Μαρουσώς. Ενός ταξιδιού γεμάτο δυσκολίες και γρίφους που σιγά σιγά αρχίζουν να ξεδιαλύνονται.

Όλο αυτό το πρωτόγνωρο ταξίδι στο παρελθόν με γέμισε με εικόνες μιας εποχής που θα ήθελα κι εγώ να ήμουν μέρος της. Περπάτησα όμως, με τη φαντασία μου δίπλα στη Μαρουσώ. Πόνεσα, έκλαψα, φοβήθηκα, χαμογέλασα και ερωτεύτηκα μαζί της. Στο τέλος συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Κάποιοι για να μπορέσουμε να είμαστε εδώ που είμαστε τώρα μοχθήσανε γι’ αυτό. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο.

Ας ταξιδέψουμε τώρα για λίγο πίσω στο παρελθόν κι ας φανταστούμε τους προπαππούδες μας. Αν δεν είχανε τραβήξει τον συγκεκριμένο δρόμο ίσως εμείς να μην υπήρχαμε. Ήταν άραγε δικές τους οι αποφάσεις; Ή μήπως ακόμη ένα παιχνίδι της μοίρας που ήθελε να τους οδηγήσει εκεί που η ίδια ορίζει;  

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Τον μήνα με τα δύο φεγγάρια, όταν λάμπει στον ουρανό το μπλε φεγγάρι, γνέθουν οι Μοίρες το νήμα της ζωής.

Μια τέτοια νύχτα έρχεται στον κόσμο η Μαρουσώ. Έτσι ξεκινάει η περιπέτεια της ζωής της. Μιας ζωής πολυκύμαντης, όπου η νηνεμία έπεται της καταιγίδας, το φως ακολουθεί το σκοτάδι, και το γέλιο εναλλάσσεται με το κλάμα.

Η ιστορία της Μαρουσώς ξεκινάει το 1830 από τα βάθη της Ανατολίας, στη μακρινή και γοητευτική Καππαδοκία, περνάει από την πολύβουη Κωνσταντινούπολη και την κοσμοπολίτικη Σμύρνη, τον Βόλο και το Πήλιο, για να φτάσει έως τα αγέρωχα βουνά της Πίνδου, εκεί όπου η Θεσσαλία αγκαλιάζει την Ήπειρο.

Η Μαρουσώ, μια ηρωίδα γεμάτη μυστήριο που το παρελθόν της χάνεται στο έρεβος της λήθης. Το παρόν της φωτίζεται από την αγάπη για τους ανθρώπους και τη ζωή. Το μέλλον της, άδηλο, όπως η μοίρα… μοιραίνει.

Η αινιγματική Μαρουσιάνα του Εγώ μεγάλωνα για σένα… σε αυτό το βιβλίο γίνεται η πρωταγωνίστρια, η νεαρή Μαρουσώ, που ταξιδεύει παλεύοντας να ξεδιαλύνει τους γρίφους της ζωής της.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Θεόδωρος Λιμήτσιος γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας το 1976. Το 1999 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή «Αρχή». Από το 1999 μέχρι το 2011 συμμετείχε σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα. Το 2011 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε με το voiceactors.at (G.Licandro). Την ίδια χρονιά δημιούργησε στη Βιέννη τον ελληνοαυστριακό θεατρικό θίασο «…προς τον ήλιο», όπου διατηρεί μέχρι σήμερα τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.