ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΥΨΙΛΟΝ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ

για το "ΤΟ ΥΨΙΛΟΝ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Την ακούω. Πάλι. Την ακούω συνέχεια. Όταν πρωτοήρθα στο νησί, δε με άφηνε να κοιμηθώ τις νύχτες- τώρα δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν την ακούω: τις νύχτες που έχει μπουνάτσα, γυρίζω στο σπίτι σαν άυπνο φάντασμα.

Η θάλασσα μπαίνει από παντού στο σπίτι, το τραγούδι της, η φωνή της, η ανάσα της. Φωνάζει το όνομά μου, Ααα-ρι-άααδ-νηηηη, με καλεί ακατάπαυστα, εγώ η στεριανή δε θέλω πια να ξεμακρύνω, αρρώστησα -και δε θέλω πια να γιατρευτώ. Από τη μέρα που μου μίλησε εκείνος ο κατάκοιτος γέρο-σφουγγαράς, άρχισα κι εγώ να βλέπω το ίδιο όνειρο, το μεγάλο πρασινωπό κύμα που σκαρφαλώνει γλείφοντας την πλαγιά κι έρχεται να τριφτεί στα παραθύρια μου ήμερα σαν γάτης, νιώθω πως η θάλασσα με διάλεξε κι εμένα, το γιατί είναι που γυρεύω τώρα.

Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο αστείο είναι που νομίζουμε οι άνθρωποι πως τα ξέρουμε όλα. Προτιμώ να το βλέπω αστείο, γιατί αλλιώς με πιάνει η λύπη, μια λύπη με το ύψιλόν της ξέχειλο από δάκρυα που δε θα έπρεπε να έχουν κυλήσει, που θα μπορούσαν να μη γεννηθούν ποτέ, αλλά που κάποιος διάλεξε να γεννηθούν, διάλεξε το λάθος χάπι στη χούφτα του Μορφέα και πήρε η μπάλα τη ζωή τη δική του κι όσες ζωές ακουμπούσαν πάνω της. 

Τα δώρα η θάλασσα τα φέρνει. Και τα παίρνει και πίσω πολλές φορές. Κι εμείς, που το Μεγάλο Σχέδιο μας είναι αόρατο στο σύνολό του, αδυνατούμε να καταλάβουμε. Γιατί το στοίχημα είναι αυτό, να καταλάβεις. Θα καταφέρω  ποτέ να καταλάβω; Θα ζήσω προσπαθώντας, αυτό διαλέγω.

 

Η Αριάδνη μου ξεπόρτισε, είναι λίγος καιρός που τη φίλησα σταυρωτά και την ξεπροβόδισα, με το καρδιοχτύπι της μάνας που στέλνει το κανακεμένο της βλαστάρι στον άκαρδο έξω κόσμο. Έχει μια ιστορία να σας πει, μια ιστορία που ήρθε και τη βρήκε μοναχή της, μόνο και μόνο για να την κάνει να καταλάβει πως αυτή ήταν η ιστορία που έψαχνε από την αρχή. Δεν είναι όλες οι ιστορίες όμορφες, ούτε όλες έχουν χάπυ-εντ. Μα έφτασα να καταλάβω πως όμορφο είναι ό,τι είναι αληθινό. Κι ακόμα, εκεί στο τέλος που όλοι μας οι γραφιάδες κονταροχτυπιόμαστε με τις εκδοχές και τις δυνατότητες, η Αριάδνη μου με έβγαλε κι εμένα από το λαβύρινθό μου, δείχνοντάς μου πως ζεις ακριβώς όση ζωή αξίζεις να ζήσεις- και θα της είμαι για πάντα ευγνώμων.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Αριάδνη κόβει τους ομφάλιους λώρους της ζωής της, και από την πόλη μετακομίζει σε ένα νησί του Αιγαίου, ψάχνοντας να κρατηθεί από ό,τι θυμίζει τον άντρα που ερωτεύτηκε. Μπροστά της ανοίγεται ένας άγνωστος κόσμος, γεμάτος ναυτικές παραδόσεις του περασμένου αιώνα και πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, ενώ θα έρθει αντιμέτωπη με ένα βαρύ μυστικό. 

Κοίταζε ο μικρός Θεοδόσης τα πανιά να παίρνουνε σχήμα σιγά σιγά κι έβλεπε ένα άλλο πανί, χρώματος γαλανού, μεγάλο, τόσο που να μη χωρεί στη μικρή πλατεία, έβλεπε τους βιλιέρηδες να συνεννοούνται, να το μαζεύουν και να το μετακινούν στη μεγάλη πλατεία του Αγίου Δημητρίου, να το απλώνουν στο πλακόστρωτο και να γονατίζουν γύρω του όπως οι μαθητές στο σώμα του δασκάλου τους, κι όσοι περνούν να κοντοστέκονται και να λεν, τίνος είναι τούτα τα πανιά, είναι για το μπρίκι του καπετάν-Θεοδόση και τι χρώμα είναι τούτο, πού ξανακούστηκε πλεούμενο με γαλανά πανιά.

Μια ερωτική ιστορία τού σήμερα που σκοντάφτει σε μια ερωτική ιστορία του παρελθόντος. Μια ιστορία με το ένα πόδι στο παρόν και το άλλο στο παρελθόν, μια Αριάδνη είναι που κρατεί τον μίτο και μας οδηγεί προς τη λύτρωση, ώστε να πάψει το ύψιλον της λύπης να γεμίζει με δάκρυ, αφού ένα είναι το χρέος που μας δόθηκε: το φως.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ-ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ γεννήθηκε το 1970 στη Νεάπολη Μεραμβέλλου Κρήτης, όπου τελείωσε το Γενικό Λύκειο. Ήταν παντρεμένη με τον γλύπτη Νίκο Σωτηριάδη και έχει δύο παιδιά. Ζει στο Καλό Χωριό του Αγίου Νικολάου και τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στον χώρο του τουρισμού.