ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΧΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ

για το "ΙΧΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ"

από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Αφορμή για το «Ίχνος στον καθρέφτη» στάθηκε ένα… μποτιλιάρισμα. Κολλημένη, μαζί με πολλάαααα άλλα αυτοκίνητα, στην κίνηση της λεωφόρου Βουλιαγμένης, χάζευα τους ανθρώπους γύρω μου για να περάσει η ώρα. Βλέπω, λοιπόν, στο πίσω κάθισμα του διπλανού αυτοκινήτου έναν πιτσιρίκο να θολώνει με το χνότο του το τζάμι και να ζωγραφίζει με το δαχτυλάκι του εκεί μια χαμογελαστή φατσούλα. Μόλις το τζάμι ξεθόλωνε, εκείνος το ξαναθόλωνε και -ως δια μαγείας- η φατσούλα εμφανιζόταν και πάλι. Αυτό το παιχνίδι έκανε τον πιτσιρίκο να σκάει στα γέλια, εμένα όμως μου έδωσε την έμπνευση για το βιβλίο. Γιατί, το «Ίχνος στον καθρέφτη» έτσι ξεκινάει: όχι με χαμογελαστή φατσούλα, βέβαια, αλλά με μια μισοσβησμένη φράση που διαβάζει η Έλσα πάνω σε έναν θολωμένο από υδρατμούς καθρέφτη. Ομολογώ ότι ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα τόσο το μποτιλιάρισμα, αφού, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, είχα όλον τον χρόνο να πλάσω την ιστορία μέσα στο μυαλό μου.

Στη νέα τους περιπέτεια, ο Μάνος Βαρσάμης και η Έλσα Γληνού έρχονται αντιμέτωποι με έναν κατά συρροήν δολοφόνο με το παρωνύμιο «Γύπας», ο οποίος ευθύνεται για τις δολοφονίες αρκετών έφηβων κοριτσιών αλλά και για τέσσερα νέα εγκλήματα. Η δράση του φαίνεται πως ακολουθεί κατά γράμμα την πλοκή του μοναδικού βιβλίου που έγραψε ένας φέρελπις συγγραφέας, κάτι που ωθεί τον τελευταίο να παρουσιαστεί στο τμήμα και να καταγγείλει ότι ο διαβόητος καταζητούμενος αντιγράφει το δημιούργημά του. Βέβαια, και ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Στάθης Κοντός (που υπογράφει με το παράξενο αλλά διόλου τυχαίο, όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, ψευδώνυμο Βοΐων Τουρής), μπαίνει στο στόχαστρο των ερευνών και θεωρείται ύποπτος. Οι περίεργες συμπτώσεις που τον ακολουθούν αλλά και η αρρωστημένη εξάρτησή του από τη μητέρα του κινούν αμέσως το ενδιαφέρον του Μάνου και της Έλσας, οι οποίοι προσπαθούν να ανακαλύψουν την αλήθεια και να οδηγήσουν τον ένοχο στη δικαιοσύνη. Η Έλσα είναι σίγουρη ότι τα εγκλήματα σχετίζονται απόλυτα με το Παρίσι του 19^ου αιώνα και τους επονομαζόμενους «καταραμένους ποιητές», αφού όχι μόνο το βιβλίο του Τουρή εκτυλίσσεται στη συγκεκριμένη περίοδο αλλά και ο δολοφόνος χρησιμοποιεί το αγαπημένο ποτό του Ρεμπό και των ομότεχνών του, το αψέντι, για να εκτελέσει τα θύματά του.

Αυτή είναι σε πολύ γενικές γραμμές η υπόθεση του νέου μου βιβλίου, ενός βιβλίου που στις σελίδες του κρύβει γενναίες δόσεις αγωνίας και μυστηρίου. Οι αναγνώστες θα συναντήσουν και πάλι τον Μάνο Βαρσάμη (με τη γέρικη, αλλά εξαιρετικά ισχυρή «μύτη» και το ιδιαίτερο χιούμορ), την Έλσα Γληνού (με την οξυδέρκεια, την ευαισθησία και το αλάνθαστο ένστικτο), τον Οδυσσέα Γιαβρόγλου (που παραπονιέται διαρκώς γιατί του λείπει ο παλιός του προϊστάμενος, Μάνος Βαρσάμης, και δεν αντέχει λεπτό τον αντικαταστάτη του Ευθύμη Λάπα) καθώς και τον Ευθύμη Λάπα (που προσπαθεί μάταια να μιμηθεί τον προκάτοχό του και συνεχώς καθαρίζει με μανία τα γυαλιά του). Δίπλα τους προστίθενται νέοι ήρωες, οι οποίοι συνθέτουν το παζλ της ιστορίας παίζοντας άλλοτε τον ρόλο του υπόπτου και άλλοτε του θύματος, κρύβοντας ο καθένας τα δικά του μυστικά και κουβαλώντας τα δικά του λάθη και πάθη. Όταν στο κάδρο μπαίνουν και οι «καταραμένοι ποιητές» με την αντισυμβατική τους ζωή, θα γίνει από όλους αντιληπτό ότι η έμπνευση ενίοτε αποδεικνύεται θανατηφόρα!

Καλή ανάγνωση!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα  ΕΔΩ

«Βοήθεια! Με άρπαξε ο Γύπας!»

Πώς μπορεί να συνδέεται ένα τέτοιο μήνυμα, γραμμένο πρόχειρα πάνω σε έναν καθρέφτη, με τους καταραμένους ποιητές του 19ου αιώνα; Πώς σχετίζεται με τις απαγωγές και τις δολοφονίες έφηβων κοριτσιών ο φέρελπις συγγραφέας με το παράδοξο όνομα Βοΐων Τουρής; Είναι άραγε αυτός ο ίδιος ο «Γύπας» ή μήπως ο διαβόητος καταζητούμενος αντέγραψε την υπόθεση του βιβλίου του προκειμένου να τον εμπλέξει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στα εγκλήματά του;

Σε αυτά τα ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν ο συνταξιούχος αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ερευνητής Μάνος Βαρσάμης και η συνεργάτιδά του, η ψυχολόγος Έλσα Γληνού. Πασχίζοντας να ξετυλίξουν το κουβάρι αυτής της τόσο περίπλοκης υπόθεσης, θα βρεθούν αντιμέτωποι με έναν παρανοϊκό και αδίστακτο δολοφόνο που, κρυμμένος καλά στο σκοτάδι, σκορπίζει γύρω του τον τρόμο και τον θάνατο με όπλο του το αψέντι, επισφραγίζοντας τη φρίκη με την ευωδιά των τριαντάφυλλων…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ελευθερία Μεταξά γεννήθηκε στο Αιγάλεω το 1970. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Διομήδη Φωτιάδη και του τμήματος Δημοσιογραφίας του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1. Εργάστηκε ως ηθοποιός, λαμβάνοντας μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές, ως ασκούμενη δημοσιογράφος στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και ως φιλόλογος σε φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης.

Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων, με τη μετάφραση και την επιμέλεια βιβλίων και με μεταγλωττίσεις ξένων τηλεοπτικών σειρών. Είναι μέλος της Π.Ε.Λ. (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) και μιλάει Αγγλικά. Το διήγημά της με τίτλο Το τελευταίο ταξίδι απέσπασε έπαινο στον 34ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Π.Ε.Λ. Από τις εκδόσεις Ωκεανός κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Όταν μιλούν τα φεγγάρια, Μαύρα, σαν τον έβενο, μαλλιά, Μην κοιτάξεις πίσω, Σπασμένος καθρέφτης και Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;, ενώ από τις εκδόσεις Μίνωας τα μυθιστορήματα Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης, Αθώοι Ένοχοι, Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά (επανέκδοση), Το χέρι του Θεού και Ο θησαυρός της Σμύρνης.

ΜΑΡΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΣΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΜΑΡΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

για το "ΟΣΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Η ιδέα για αυτό το βιβλίο γεννήθηκε όταν ήμουν μόλις 15 χρόνων – γράφω ήδη από τα επτά μου χρόνια παραμύθια και διηγήματα- και τότε ξεκίνησα να του δίνω μορφή και να γράφω τα πρώτα κεφάλαια. Ωστόσο, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου δεν καταπιάστηκα συστηματικά με τη συγγραφή του. Άλλαζα συνεχώς την πλοκή ή το ύφος, μιας και κάθε χρόνο σε αυτές τις ηλικίες αλλάζεις δραματικά. Μια φορά μάλιστα έχασα και ολόκληρο το κείμενο γιατί το τότε λάπτοπ μου είχε χαλάσει ξαφνικά.

Το βιβλίο ολοκληρώθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του την περίοδο της καραντίνας, τότε που διάβαζα αχόρταγα τα βιβλία του Μάρκες- πώς να μην εμπνευστείς από τον Μάρκες; Οι ήρωες του βιβλίου είναι πολύ περισσότεροι από τους δυο κεντρικούς και συνδέονται μεταξύ τους με οικογενειακούς, φιλικούς ή ερωτικούς δεσμούς. Οι περισσότερες ιστορίες εκτυλίσσονται στη Σύμη, το νησί όπου μεγάλωσα κι εγώ και που είναι ένας μαγικός τόπος, ενώ τα χρονικά πλαίσια είναι η Επταετής Δικτατορία, η Μεταπολίτευση και η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας. Έχω προσπαθήσει να αποδώσω όσο το δυνατόν πιο πιστά τις χρονικές αυτές περιόδους που πάντα με γοήτευαν, και όσα αντιμετώπιζαν οι Έλληνες πολίτες κατά τη διάρκειά τους, πάντοτε στα πλαίσια της πλοκής.

Οι ήρωες αυτού του βιβλίου, όπως και κάθε άνθρωπος στην πραγματική ζωή, έχουν να παλέψουν τόσο με τα τραύματα και τα κενά της ψυχής τους, όσο και με τις αντικειμενικές δυσκολίες της ζωής που είναι έξω από τη σφαίρα επιρροής τους. Η αγάπη, όποιας μορφής, είτε μιλάμε για παιδικές φίλες που πια είναι σαν αδερφές, είτε για τη μητρική αγάπη, είτε για τον έρωτα, καλείται να περάσει βαρυχειμωνιές και αντιξοότητες. Όμως, όπως και το σύμβολο του βιβλίου, η αμυγδαλιά, ανθίζει το Γενάρη μέσα στο κρύο και τις δυσκολίες, έτσι και κάποια συναισθήματα είναι γραφτό να ξεπερνούν τα πάντα, ακόμα και την ίδια τη ζωή.

Ευελπιστώ μέσα από αυτό το βιβλίο ο αναγνώστης να νιώσει μεγάλος και μικρός συνάμα. Μεγάλος, γιατί είναι ένα πλάσμα φτιαγμένο από τη φύση του να αισθάνεται μεγάλα πράγματα και να καταφέρνει το ακατόρθωτο, και μικρός, γιατί καλώς ή κακώς δεν έχει- δεν έχουμε τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τα πάντα για τον κόσμο αλλά και για τους εαυτούς μας.  

Όπως είπε ο Φίλιππος στο βιβλίο:

«Η ενέργεια που αφήνει πίσω της η ένωση, μια ένωση που σαν εκρήγνυται γεννά ένα δικό της σύμπαν εξίσου αχανές και ανεξερεύνητο με αυτό που ζούμε. Η ενέργεια αυτή θα μείνει, θα αλλάξει με τον τρόπο της τον κόσμο, θα επηρεάσει την πορεία του, θα ταράξει τις ισορροπίες του, θα ταξιδέψει ως εκεί που τελειώνει ο ορίζοντας, εκεί όπου τελειώνει το βλέμμα μας.

Είμαστε πολύ μικροί μπροστά στην αγάπη…  »

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ 

Τελικά μετά από τόσες χαρές και τόσες λύπες, τόσα όμορφα και τόσα άσχημα, τόσα σκαμπανεβάσματα στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τις προτεραιότητες που θέτουμε, τι αφήνουμε πίσω μας; Ποια μικρή αλλαγή μπορεί να φέρει το πέρασμά μας από τον μικροσκοπικό μας πλανήτη, που στεγάζει αδιαμαρτύρητα τις ταραχώδεις ζωές μας;
Η Μαρίνα αφηγείται την ιστορία της ένα απομεσήμερο, που μια πρόωρη βροχή έφερε σκοτάδι στην πόλη. Πίσω στο νησί, ένας κύκλος που δε λέει να κλείσει την κρατά δέσμια, ενώ γύρω της χορεύουν ο χώρος και ο χρόνος, γυρίζοντας ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Η αμυγδαλιά στον κήπο του πατρικού της που μένει στέρεη, σαν να ’ναι το κέντρο εκείνου του κύκλου, το κέντρο ενός δικού της σύμπαντος, ανθίζει τον χειμώνα και μαραίνεται αντιδραστικά το καλοκαίρι.
Από τα παιδικά τραύματα μέχρι τη δύσκολη ενηλικίωση, από τη Χούντα μέχρι την ανατολή της νέας χιλιετίας, από τη Σύμη μέχρι την ελληνική πρωτεύουσα, κάθε σχέση και κάθε συναίσθημα θα δοκιμαστούν υπό αντίξοες συνθήκες. Θα βιώσουν αποστάσεις, απώλειες και βαρυχειμωνιές.
Κι ό,τι καταφέρει ν’ ανθίσει τον Γενάρη ξέρεις ότι θ’ ανθίζει πάντα…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΜΑΡΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ γεννήθηκε το 1994 στη Σύμη, όπου και μεγάλωσε. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 2017, και σήμερα διατηρεί δικηγορικό γραφείο. Από τα πρώτα σχολικά χρόνια ανακάλυψε τη μεγάλη αγάπη της για τη συγγραφή, έχει συμμετάσχει σε συλλογές διηγημάτων, ενώ έχει ασχοληθεί και με τη μουσική και το τραγούδι. Μιλάει τρεις ξένες γλώσσες και αγαπά να ταξιδεύει και να γνωρίζει νέους πολιτισμούς. Το ΟΣΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, για το οποίο έχει αντλήσει έμπνευση από το νησί της.