ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ 

για το "ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

«Θα μου πεις μια ιστορία από το μυαλό σου;» με ρωτούσε η κόρη μου όταν ήταν μικρότερη. Μια φορά, για να κάνει τη δουλειά μου πιο… δύσκολη, συμπλήρωσε: «Θα μου πεις μια ιστορία με έναν δεινόσαυρο;» Κι έτσι ξεκίνησε η Δεινοσαυριάδα, ένα «έπος» με πέντε μέρη! Από αυτό το έπος προέκυψε τελικά το «Πάρτι στο Ποτάμι.»

Το θέμα της ιστορίας προέκυψε από τους ίδιους τους χαρακτήρες. Ο Τελευταίος Δεινόσαυρος στη Γη ένιωθε, όπως καταλαβαίνετε, μοναξιά. Όλα τα άλλα ζώα τον απέφευγαν, εκτός από δύο που επίσης ήταν μοναδικά και μοναχικά: το Μονόφθαλμο Φίδι κι ο Πλατύποδας Χωρίς Ουρά. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια συντροφιά ασυνήθιστη, αλλά πολύ αγαπημένη, που συμπληρώθηκε από ένα εγκαταλειμμένο μωρό πτεροδάκτυλο. 

Ο Δεινόσαυρος, το Φίδι και ο Πλατύποδας έχουν ο καθένας τη δική του προσωπικότητα, ενδιαφέροντα και ταλέντα. Στον Δεινόσαυρο αρέσουν οι περιπλανήσεις στο δάσος, στο Φίδι τα βιβλία κι οι ιστορίες, στον Πλατύποδα η ζαχαροπλαστική… Ο καθένας ικανοποιεί διαφορετικές ανάγκες της Φτερωτής, της μικρής πτεροδάκτυλου που μεγαλώνει ευτυχισμένη μαζί τους. Κι όταν η Φτερωτή αντιμετωπίζεται με κοροϊδίες από τους συμμαθητές της, οι τρεις μπαμπάδες θα συνδυάσουν τα ταλέντα τους για να βοηθήσουν τα άλλα ζώα να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους.

Χαρακτηριστική είναι ίσως η επιφοίτηση που έχει ο δεινόσαυρος αναφορικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Φτερωτή με τους συμμαθητές της:

«Το βρήκα!» αναφώνησε ξαφνικά ο δεινόσαυρος. «Ελάτε, γυρίζουμε σπίτι! Έχουμε πολλές ετοιμασίες για αύριο.»

«Τι θα γίνει αύριο, Μπαμπά Δου;» ρώτησε η Φτερωτή.

«Πάρτι θα γίνει, με νεροτσουλήθρα κι από όλα. Και θα καλέσουμε όλους τους συμμαθητές σου και τους γονείς τους.»

Η συγγραφή του «Πάρτι στο ποτάμι» ήταν ένα υπέροχο ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο. Βρέθηκα στον Σχηματισμό Μόρισον (ΗΠΑ) στον οποίο, 150 εκατομμύρια χρόνια πριν, υπήρχε δάσος πλάι σε ποτάμι, ανάμεσα σε -εξαφανισμένους πλέον- δεινόσαυρους και πτεροδάκτυλους, αλλά και κροκόδειλους, πλατύποδες, φίδια, βάτραχους, χελώνες, σαύρες, σαλαμάνδρες κι ακρίδες, ζώα που κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Η έκδοση της ιστορίας ήταν ένα όνειρο που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βγει αληθινό.

Το Πάρτι στο ποτάμι είναι μια μεγάλη γιορτή της ποικιλομορφίας! Διαβάστε το γιατί είναι μια χαρούμενη ιστορία με βουτιές, παιχνίδια, συναντήσεις με παράξενα προϊστορικά ζώα, αλλά και με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό για κάθε πλάσμα και κάθε οικογένεια. Βάλτε στη διαπασών το τραγούδι και χορέψτε μέχρι τελικής πτώσης!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Φτερωτή νιώθει το πιο τυχερό παιδί στον κόσμο. Έχει έναν μπαμπά εξερευνητή, έναν μπαμπά ζαχαροπλάστη κι έναν μπαμπά παραμυθά. Τα παιδιά στο σχολείο, όμως, δε μοιράζονται τον ενθουσιασμό της και την κοροϊδεύουν. Οι μπαμπάδες τότε σκέφτονται να ενώσουν τα χαρίσματά τους για να βοηθήσουν τη Φτερωτή. Θα τα καταφέρουν;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χριστίνα Αποστολίδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Επικοινωνία & Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κι εργάζεται στο χώρο του marketing. Τα τελευταία χρόνια, ζει με τον Χρήστο και τη Σοφία στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ιστορίες για παιδιά ξεκίνησε να γράφει το 2012 για να τις διηγείται στη Σοφία. Κείμενά της διακρίθηκαν με έπαινο από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 2021 (Ιστορία εκτενούς φόρμας για παιδιά 10-14 ετών και Διήγημα για νέους 14+). Γράφει επίσης παιδικά τραγούδια.

Το «Πάρτι στο ποτάμι» είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι προσπαθούν να μείνουν πιστοί στον εαυτό τους, παρά την απόρριψη και τη μοναξιά, αλλά και σε εκείνους που ανοίγουν το μυαλό και την καρδιά τους σε ό,τι δε γνωρίζουν ή δεν κατανοούν.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ

για το "Η ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι ένα ταξίδι, που μερικές φορές ξεκινάει βάσει προγραμματισμού κι άλλες ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις. Πάντα όμως είναι ένα ταξίδι μαγευτικό και όμορφο, που σε οδηγεί σε νέους τόπους και ανοίγει καινούριους ορίζοντες στην σκέψη σου. Η «Οδοντόβουρτσα» ήταν ένα βιβλίο που ήρθε ξαφνικά, σαν ένας επίλογος μίας περιόδου της ζωής μου έντονης και γεμάτη αλλαγές. Αλλά ακόμα κι έτσι δεν ήταν ακόμα έτοιμη να ταξιδέψει εκεί έξω, έμεινε στο συρτάρι μου μερικά χρόνια μέχρι να βρει τον δρόμο μέχρι το τυπογραφείο. Κι αυτό ακόμα όμως ήταν σαν να έγινε επίτηδες, η ευκαιρία δόθηκε όταν εγώ ήμουν έτοιμος να κάνω αυτό το βήμα, σαν ένας συμπαντικός συγχρονισμός.

Η «Οδοντόβουρτσα» βασίζεται σε κάποια προσωπικά μου βιώματα που μου έδωσαν το έναυσμα να ξεκινήσω να γράφω τις πρώτες σελίδες μίας ιστορίας, η οποία βρήκε μόνη της τον δρόμο μέχρι τον επίλογο. Περιγράφει τη θυελλώδη σχέση δύο ανθρώπων που οι δρόμοι τους συναντιούνται και ξεκινάνε ένα ταξίδι σύντομο χρονικά αλλά που αφήνει σημάδια στις ζωές και των δύο. Είναι μία ιστορία που δείχνει ότι ο χρόνος είναι σχετικός όταν ο έρωτας ανεβαίνει στο προσκήνιο, τα συναισθήματα γεννιούνται και ζουν στο δικό τους χρόνο που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό χρόνο. Μια μέρα αξίζει όσο ένας μήνας, αρκεί να βρίσκεσαι εκεί που πιστεύεις ότι ανήκεις. Αλλά πάντα ο έρωτας κρύβει μυστικά, όταν αυτά βγαίνουν από τις ντουλάπες που κρύβουμε τους σκελετούς μας τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Κάπως έτσι οι δύο ήρωες χάνονται στην πορεία, ο καθένας έχοντας μία διαφορετική πραγματικότητα στο μυαλό του, που τελικά τους οδηγεί σε αποκλίνουσες πορείες.

Η «Οδοντόβουρτσα» είναι αυτό που σημειολογικά λέει ο τίτλος της, μία άσκηση οικειότητας. Μία προσπάθεια δύο ανθρώπων να γνωρίσουν ξανά τα όριά τους, μετά από μία περίοδο που ο καθένας για τους δικούς του λόγους είχε μείνει στάσιμος. Νομίζω αυτό είναι κάτι που ο καθένας μας έχει βιώσει στη ζωή του. Κι αυτό ίσως είναι το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία,  ότι ξεκινάει από εμπειρίες κοινές για πολλούς και ελπίζω όσοι διαβάσουν το βιβλίο να ταυτιστούν με τους ήρωες.

«Ο χρόνος που είχαν περάσει μαζί ήταν σχεδόν μηδαμινός. Συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκαν μαζί, οι πρώτες στιγμές που μοιράζονταν κάτι. Όμως εκείνος ένιωθε την παρουσία της τόσο οικεία. Δεν ήταν συνηθισμένος να νιώθει τόσο γρήγορα κάποιον άνθρωπο κοντά του. Αυτό το χαμόγελο που μόλις έσκασε, χωρίς να καταλάβει ότι την κοίταζε, πέρασε μπροστά από τα μάτια του φωτίζοντας το σκηνικό σαν διάττοντας αστέρας και τον έκανε να σκεφτεί ότι το είχε ξαναδεί κάπου. Είχε μεγάλη αδυναμία στα αστέρια, ειδικά σε όσα πέφτουν και δεν μένουν πάντα εκεί ψηλά, απρόσιτα. Εκείνα που προτιμούν να διαγράψουν μια φωτεινή αλλά σύντομη τροχιά πριν αγκαλιάσουν την πραγματική καταγωγή τους».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Ο χρόνος των συναισθημάτων είναι υποκειμενικός, τόσο στην ωρίμανσή τους όσο και στο βίωμά τους. Μπορούν να γεννηθούν και να πεθάνουν στο φως μιας αστραπής, κι όμως, να σε στοιχειώσουν για μια ολόκληρη ζωή. Υπάρχουν μικρά σημάδια ότι ο έρωτας που γεννήθηκε και έζησε μέσα σου, έχει πια σβήσει – ένα τέτοιο είναι και η οδοντόβουρτσα. Ένα τόσο απλό αντικείμενο που συμβολίζει την οικειότητα και τη συνύπαρξη για όσο καιρό είστε μαζί, γίνεται ξαφνικά κάτι ξένο και άγνωστο μόλις ο ένας από τους δύο φύγει. Όταν θα καταφέρεις να πετάξεις από το μπάνιο την οδοντόβουρτσα που εκείνος ή εκείνη άφησε φεύγοντας, τότε είσαι έτοιμος να τον αποχαιρετήσεις για πάντα. Η Στέλλα πέρασε από τη ζωή του Στέφανου σαν τυφώνας, τόσο ανατρεπτικά και τόσο γρήγορα. Όμως την οδοντόβουρτσα που της έδωσε εκείνο το πρωινό, δεν κατάφερε να την πετάξει, παρά μόνο πολύ καιρό μετά την τελευταία φορά που την είδε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κωνσταντίνος Κυριάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985 και μεγάλωσε σ’ αυτή την πόλη, γεμάτος αστικές και πολύβουες αναμνήσεις από το κέντρο της. Έζησε για τέσσερα σχεδόν χρόνια στο Μόναχο, όσο δηλαδή χρειάστηκε μέχρι να τελειώσει το διδακτορικό του στη Φυσική. Εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής χάρτινης συσκευασίας, ως υπεύθυνος του τμήματος σχεδιασμού, και στον ελεύθερό του χρόνο προσπαθεί να διαβάζει και να γράφει αρκετά, ώστε να προλάβει να γνωρίσει και να εξιστορήσει όσα πιστεύει ότι αξίζουν. Είναι παντρεμένος και πατέρας ενός μικρού αγοριού, που ελπίζει όταν μεγαλώσει να αγαπάει τα βιβλία όσο κι αυτός. «Η Οδοντόβουρτσα» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

ΑΝΤΡΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΣΙΧΛΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΝΤΡΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

για το "ΤΣΙΧΛΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΜΟΥ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Σαν τσίχλα κόλλησε στο μυαλό μου πριν μερικά χρόνια η φράση «Τσίχλα κολλημένη στο παπούτσι μου». Τη θεώρησα ιδανικό τίτλο για παιδικό βιβλίο. Ικανό να τραβήξει την προσοχή των παιδιών και να τα κάνει να θέλουν να το διαβάσουν.

Δε γράφω πάντα τα βιβλία μου με τον ίδιο τρόπο. Κάποτε παίρνω έναυσμα από έναν χαρακτήρα, άλλοτε από ένα γεγονός. Αυτή τη φορά ξεκίνησα με έναν τίτλο. Τίποτα άλλο δε γνώριζα εκείνη τη στιγμή για το βιβλίο που ήθελα να γράψω. Με αφορμή λοιπόν τον τίτλο αυτό αποφάσισα να χτίσω μια ταιριαστή ιστορία.

Δε μου βγήκε εύκολα η πλοκή. Ξεκίνησα πολλές φορές τη συγγραφή της, αλλά δε μου άρεσε η τροπή που έπαιρνε. Την παρατούσα συχνά, μα ο τίτλος παρέμενε κολλημένος στον νου μου. Όπως ακριβώς μια τσίχλα που δύσκολα ξεκολλάει από τη σόλα του παπουτσιού σου. Ώσπου, εμπνεύστηκα τους χαρακτήρες της Θεοδώρας και του Βαγγέλη και η ιστορία άρχισε να αποκτά ροή.

Η Θεοδώρα και ο Βαγγέλης είναι δέκα χρονών και φοιτούν στην Ε’ Δημοτικού. Η Θεοδώρα είναι τελειομανής και ονειρεύεται όταν μεγαλώσει να αλλάξει τον κόσμο. Ο Βαγγέλης από την άλλη δεν έχει-για την ώρα τουλάχιστον-τέτοιες επιθυμίες. Αυτό που θέλει είναι να τον αφήσει η μαμά του στην ησυχία του για να μπορεί να απολαμβάνει τα αγαπημένα του γαριδάκια.

Παρόλο που η Θεοδώρα και ο Βαγγέλης είναι συμμαθητές, δεν κάνουν παρέα. Όχι επειδή αντιπαθούν ο ένας τον άλλο. Κυρίως επειδή δεν έχουν κοινούς φίλους ή κοινά ενδιαφέροντα. Ακόμη και τα κατοικίδιά τους είναι διαφορετικά. Η Θεοδώρα έχει τον Ψουψού, τον γάτο και ο Βαγγέλης τον Αλύχτη, τον σκύλο.

Μέχρι που φτάνει η Ημερίδα Επινοήσεων που οργανώνει το σχολείο τους ένα σαββατιάτικο πρωινό  και με έναν πολύ περίεργο τρόπο η επινόηση του καθενός από τα δύο παιδιά  θα τους φέρει πιο κοντά!

Τα κεφάλαια είναι μικρά σε έκταση και εναλλάξ γραμμένα, εστιασμένα τη μια στη ζωή της Θεοδώρας και την άλλη στη ζωή του Βαγγέλη. Διαβάζοντάς τα μαθαίνουμε τι προηγήθηκε της Ημερίδας Επινοήσεων, τι έγινε κατά τη διάρκειά της και τι ακολούθησε έπειτα.

Από νωρίς στη διαδικασία συγγραφής της ιστορίας γνώριζα ότι ήθελα να προσανατολιστώ στο θέμα των viral βίντεο και την αξία που δίνουν στη διαδικτυακή δημοφιλία τους τα παιδιά και οι έφηβοι. Επειδή πιστεύω πως είναι κάτι που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή τους.

Όταν τέλειωσα το κείμενο, το έστειλα στις Εκδόσεις Ψυχογιός. Λίγες μέρες μετά, έμαθα πως πήρε έγκριση να εκδοθεί και χάρηκα αφάνταστα. Διασκέδασα πολύ γράφοντάς το. Τα δύο παιδιά μού κράτησαν την καλύτερη παρέα. Εύχομαι εξίσου καλή παρέα να κρατήσουν και σε όσους επιλέξουν να το διαβάσουν!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Θεοδώρα: δέκα ετών, μαθήτρια της Ε΄ Δημοτικού, έχει αδυναμία στις γάτες, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, ονειρεύεται μια μέρα να αλλάξει τον κόσμο.

Βαγγέλης: δέκα ετών, μαθητής της Ε΄ Δημοτικού, έχει αδυναμία στους σκύλους, τα αφήνει όλα στην τύχη, ονειρεύεται μια μέρα να γλιτώσει από την γκρίνια της μαμάς του.

Δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες είναι ποτέ δυνατόν να τα βρουν μεταξύ τους; Ένα ζευγάρι βρομερά αθλητικά παπούτσια, μια ροζ μασημένη τσιχλόφουσκα και μερικά αυτοσχέδια στιχάκια που γίνονται viral θα σταθούν αφορμή να δοθεί απάντηση στο καυτό τούτο ερώτημα.

Και όλα αυτά ένα σαββατιάτικο πρωινό σε μια σχολική Ημερίδα Επινοήσεων.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Άντρη Αντωνίου γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1980. Αποφοίτησε από το Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και εργάζεται ως δασκάλα.

Έχει τιμηθεί τέσσερις φορές με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας Κύπρου για Μεγάλα Παιδιά και Εφήβους και έχει βραβευτεί τρεις φορές από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Βιβλία της έχουν συμπεριληφθεί στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Παιδικού Βιβλίου Κύπρου και Ελλάδας, των Λογοτεχνικών Βραβείων του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης και των Βραβείων του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Το 2017 το όνομά της συμπεριελήφθη στη λίστα των «Aarhus39», μιας λίστας 39 νέων Ευρωπαίων υποσχόμενων συγγραφέων. Ήταν υποψήφια για το διεθνές βραβείο Astrid Lindgren Memorial Award για το 2022.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΒΡΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ " ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ

 ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΒΡΙΛΗ 

για το "ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ"

από τις εκδόσεις ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ.

Οι πρώτοι σπόροι για το βιβλίο αυτό φυτεύτηκαν το 2018, όταν ακόμη ζούσα στο Μαυροβούνιο με την οικογένειά μου και διανύαμε το τελευταίο εξάμηνο μια τριετούς μετακίνησης με τη δουλειά του συζύγου μου.

 

Σε εκείνη την τριετία, 2015-2018, βρήκα την ευκαιρία να χορτάσω το πρώτο μου παιδί που μέχρι τότε λόγω απαιτητικών ωραρίων εργασίας δεν είχα μπορέσει να το ευχαριστηθώ, αλλά κυρίως, να επανασυνδεθώ με το εσωτερικό μου παιδί που κι αυτό το είχα αμελήσει στην πορεία της ενηλικίωσης.

 

Θυμήθηκα το πιο «καλλιτεχνικό» μου κομμάτι που αγαπάει τον χορό, τη ζωγραφική, τη συγγραφή και απόλαυσα το πολύτιμο αγαθό που σπανίζει στις σύγχρονες οικογένειες, αυτό του «ελεύθερου» χρόνου. Σύντομα όμως έκανα και το δεύτερο παιδί μας και πέρασα όλες τις φάσεις που συνήθως συνοδεύουν τα πρώτα χρόνια της μητρότητας: εγκυμοσύνη με επιπλοκές, γέννα που δεν πάει όπως περιμένεις, ολονύκτιοι θηλασμοί, άπειρα ξυπνήματα, σκυψίματα και κουβαλήματα, ατελείωτες αλλαγές πάνας, tantrums, terrible twos, και horrible threes.

 

Βέβαια, τα επίπεδα αυτογνωσίας μου και εμπειρίας μου ήταν πλέον εντελώς διαφορετικά, οπότε σε συνδυασμό με τις ευνοϊκότερες συνθήκες ζωής μας εκεί, είχα την ευκαιρία να νοηματοδοτήσω κάπως αλλιώς την εμπειρία μου και να την μετουσιώσω σε κάτι «δημιουργικό».

 

Έτσι έκανα το blog «H Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων», όπου μοιραζόμουν αρκετά γλαφυρά με βιντεάκια και κείμενα όλη μου την αλήθεια ως μαμά, γυναίκα και σύζυγος, πότε με χιούμορ, πότε με ευαισθησία, πότε και με τα δύο μαζί ταυτόχρονα. Ένιωσα την ανάγκη της σύνδεσης με άλλες Ελληνίδες μαμάδες ανά τον κόσμο που βίωναν την μητρότητα κάπως σαν εμένα: Σαν ένα «τρένο» που μπορεί να αρχικά να σε ισοπεδώνει, αλλά αν κρατηθείς γερά πάνω του, ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου και δεν πέσεις, θα σε βγάλει στην αντίπερα όχθη σοφότερο και καλύτερο άνθρωπο.

 

Εκτός από όσα μοιραζόμουν στο www.iprigipessa.com και στα social media, υιοθέτησα την αγαπημένη μου συνήθεια (πλέον το λες και τελετουργία!) να στέλνω κάθε Πέμπτη βράδυ μια ηλεκτρονική επιστολή /κατάθεση ψυχής σε όσους ακόλουθους γράφονταν στο site.

 

Οι μικρές ιστορίες μητρότητας είναι ένα ανθολόγιο αυτών των «προσωπικών» επιστολών, που γράφτηκαν μεταξύ 2019 και 2021. Καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αυτοβιογραφικών εξομολογήσεων, που περιλαμβάνει ανομολόγητες συνήθως σκέψεις και συναισθήματα που έχει μια μαμά απέναντι στον εσωτερικό της κριτή, στην κοινωνία (συχνά συμπίπτουν αυτά τα δυο), στον γιο της, στην κόρη της, στους γονείς της, στον σύντροφό της και σε μια ...παγκόσμια πανδημία!

 

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι αυτό το βιβλίο θέλησα να γίνει μια φωνή αλήθειας, αποδοχής και συμπαράστασης για τις μαμάδες εκεί έξω που παλεύουν για το καλύτερο αλλά συχνά καταλήγουν να αισθάνονται μόνες, λίγες και γεμάτες αχρείαστες ενοχές.

Έχω την αίσθηση ότι αν είχα τέτοιες «φωνές» γύρω μου καθώς ξεκινούσα κι εγώ το συναρπαστικό ταξίδι της μητρότητας πριν 11 χρόνια θα ήταν όλα αρκετά πιο όμορφα και πιο εύκολα!

 

Ελπίζω να νιώσουν το ίδιο και οι αναγνώστες μου!

 

ΥΓ1. Το απροσδόκητο είναι ότι από τότε που κυκλοφόρησε λαμβάνω αρκετή θετική ανατροφοδότηση και από μη-μαμάδες ή ακόμη και από άντρες! Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί καθώς τα κείμενα είναι γραμμένα εκ βαθέων και δίχως ιδιαίτερο φιλτράρισμα, αγγίζουν και βασικά «πανανθρώπινα» θα έλεγα ζητήματα υπαρξιακής φύσης, όπως για παράδειγμα την ανασφάλεια που μπορεί να νιώθουμε απέναντι στο άγνωστο, τον φόβο που μας δηλητηριάζει την ψυχή με όσα δυσοίωνα συμβαίνουν γύρω μας, τις επιπλοκές της κρίση μέσης ηλικίας κ.ο.κ.

 

ΥΓ2. Ευχαριστώ πολύ τον εκδοτικό μου οίκο Ανεμολόγιο και δη τον Δημήτρη Καραναστάση, που κατάφερε να μετατρέψει αυτά τα κείμενα «χείμαρρος» σε ένα όμορφο βιβλίο διατηρώντας το ύφος μου στο ακέραιο.

 

ΥΓ3. Τον ευχαριστώ επίσης που σε ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου κατάφερε να τα διατηρήσει σχεδόν στο ακέραιο τα πολλά υστερόγραφά μου -  ένα ίδιον των εβδομαδιαίων μου ηλεκτρονικών επιστολών, που έκανε την μετατροπή σε «συμβατικό» βιβλίο, μια σπαζοκεφαλιά.

 

ΥΓ4. Αν αναρωτιέστε «Μα πώς μοιάζουν επιτέλους αυτά τα newsletters;»  μπορείτε να γραφτείτε εδώ: http://eepurl.com/di5VXn,

ΥΓ5. Το βιβλίο μου «Μικρές ιστορίες μητρότητας – Από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» μπορείτε να το βρείτε εδώ: https://www.ekdoseispnoi.gr/product/%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ad%cf%82-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%81/

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Σαράντα και μία εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις, γραμμένες με αυτοσαρκασμό, χιούμορ και ευαισθησία, σκιαγραφούν το ταξίδι αυτογνωσίας και τις προκλήσεις που η σύγχρονη Ελληνίδα καλείται να αντιμετωπίσει, ως μαμά, γυναίκα και σύντροφος.

Οι Μικρές Ιστορίες Μητρότητας είναι ένα ανθολόγιο ηλεκτρονικών επιστολών που στάλθηκαν από την «Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» προς τις μαμάδες-ακόλουθους του blog, για να τους θυμίσει ότι δεν είναι οι μόνες που δυσκολεύονται, δεν είναι τρελές και δεν είναι ποτέ μόνες.  Σαν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Ένα συνωμοτικό κλείσιμο ματιού. Μια σφιχτή αγκαλιά συμπαράστασης. Για να συνεχίσουν να προσπαθούν για το καλύτερο, παρά την αϋπνία, παρά την κούραση και το χάος. Για να μείνουν εκεί, παρούσες και διάφανες. Για να μη χάσουν την πίστη τους· στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στο θαύμα της ζωής της ίδιας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χριστίνα Γαβρίλη γεννήθηκε στα περίχωρα των Αθηνών και μεγάλωσε με Κάντι Κάντι, χλωρίνη Κλινέξ και μπόλικο Γιόκο Τσόκο. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και στην Αγγλία και για πολλά χρόνια εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Στα τριάντα πέντε της, λίγο αφότου έγινε μαμά, αποφάσισε να κατέβει από αυτό το τρένο για να βεβαιωθεί ότι πάει εκεί που θέλει. Ύστερα από μια τρυφερή επανασύνδεση με το εσωτερικό της παιδί, ανακάλυψε ότι οι μυστηριώδεις διάδρομοι της ανθρώπινης ψυχής την έλκουν πολύ περισσότερο από τους εταιρικούς. Σήμερα κυνηγάει το μεγάλο της πάθος, την Ψυχολογία.

Από το 2018, στο προσωπικό της ιστολόγιο «Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων»  (www.iprigipessa.com), μοιράζεται με εκατοντάδες μαμάδες σκέψεις, συναισθήματα, αγωνίες, χαρές, και πάνω απ’ όλα, αλήθειες. Απ’ αυτές που θα σε κάνουν πότε να γελάς, πότε να κλαις, πότε και τα δύο ταυτόχρονα.   

Θα τη βρείτε στο Instagram και στο Facebook ως «Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων».

Το βιβλίο της «Μικρές ιστορίες μητρότητας – Από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων» είναι το πρώτο της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.