ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΓΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΓΙΝΟΣ

για το "ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Η Κέρκυρα είναι ένας τόπος που βρίθει από ιστορίες, μύθους, θρύλους και λαϊκές δοξασίες που πάντα με συγκινούσαν, καθώς ανέδυαν αυτό το μεθυστικό και ιδιαίτερο άρωμα που σε σαγηνεύει καθώς τις ανακαλύπτεις. Η ιστορία της εγκατάστασης στο νησί της Κέρκυρας χιλιάδων Σέρβων στρατιωτών και προσφύγων κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου είναι μια χρονική περίοδος που είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές ιστορίες που πέρασαν από γενιά σε γενιά και παραμένουν δυστυχώς άγνωστες ακόμα και για τους Κερκυραίους, πόσο μάλλον για το ευρύ κοινό.

Η συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος που θα καταπιανόταν μ’ εκείνη την εποχή αποτελούσε έναν διακαή μου πόθο, καθώς όντως, πρόκειται για μια ιστορική περίοδο κι ένα γεγονός που δεν έχει αναδειχθεί λογοτεχνικά όσο θα έπρεπε. Παράλληλα, δεν σας κρύβω, πως αυτή η ιδιαίτερη σχέση της Κέρκυρας με τον Σερβικό λαό, που συνεχίζει ακόμα και στις μέρες μας να υφίσταται και να διατηρείται άσβεστη και αδιάρρηκτη, αποτέλεσε και μια πρόκληση για μένα, καθώς ήθελα να καταδείξω τις συνθήκες και όλα όσα στιγμάτισαν το πέρασμα των Σέρβων από την Κέρκυρα, μ’ έναν τέτοιο τρόπο που να είναι προσιτός για το ευρύ κοινό, αναδεικνύοντας τις αξίες του ανθρωπισμού, του αλτρουϊσμού και της αλληλεγγύης, όλα εκείνα πάνω στα οποία δομήθηκε αυτός ο διαχρονικός δεσμός που ακόμα και στις μέρες μας συνεχίζεται αδιατάραχτα.

Η συγγραφή του βιβλίου αποτέλεσε για μένα ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο. Περιηγήθηκα στα διάφορα σημεία που περιγράφει το βιβλίο, κι επέστρεψα μέσα από την απαραίτητη ιστορική έρευνα σε μια εποχή, που παρότι μοιάζει μακρινή από τη σημερινή, διατηρεί πολλές ομοιότητες μ’ όσα ζούμε σήμερα. Ο πόλεμος και η πανδημία που δοκιμάζει τον πλανήτη, επέστρεψαν καθώς έγραφα για εκείνες τις δύσκολες εποχές, μια συγκυρία που κάνει ακόμα πιο επίκαιρο το βιβλίο.

Οι ήρωες της ιστορίας, με τους οποίους ταυτίζεσαι κατά τη συγγραφή ενός βιβλίου, απέκτησαν τη δική τους δυνατή φωνή μέσα μου, διατράνωσαν τα δικά τους επιχειρήματα, όρθωσαν το ανάστημά τους, κι ήταν εκείνοι που τελικά οδήγησαν και το αφήγημά μου σε τελικό του διακύβευμα. Γράφοντας ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ένιωσα να ξαναζώ εκείνη την εποχή, και μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια, τις επιδημίες και τον θάνατο, να αγωνίζομαι και να επιβιώνω από τις κακουχίες και τις αντιξοότητες, συναισθήματα που θέλω να ελπίζω, πως περνάνε και στους αναγνώστες καθώς διαβάζουν την ιστορία που καταθέτω. Αυτό άλλωστε επιχείρησα να είναι και το μήνυμα του βιβλίου. Να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, που παρότι μοιάζει μακρινή από τη δική μας, αποδεικνύεται εν τέλη τόσο παρόμοια μ’ όσα βιώνουμε σήμερα.

Κεντρική ιστορία του βιβλίου μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενός Σέρβου στρατιώτη και μια Κερκυραίας χωριατοπούλας. Εκείνος βιώνει το σκληρό πρόσωπο του πολέμου, εκείνη μια αβάσταχτη καθημερινότητα στη σκιά ενός άχαρου γάμου μ’ έναν ξεπεσμένο άρχοντα ενός χωριού της Κέρκυρας. Η αγάπη τους παράταιρη, δύσκολη, επικίνδυνη, σε χαλεπούς καιρούς. Μια ιδιαίτερη σχέση λοιπόν γεννιέται βρίσκοντας γόνιμο έδαφος στα αποκαΐδια του πολέμου, βάλλεται από πολλές πλευρές, μα βρίσκει την απαραίτητη δύναμη και διατρανώνει την παρουσία της χρωματίζοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Κι η αγάπη, γίνεται ο απαραίτητος καταλύτης για να υπερκερασθούν τα αδιέξοδα των ηρώων του βιβλίου, να αναγεννηθούν, να παλέψουν και να υπερασπιστούν τον κοινό τους κόσμο. Κι η ιστορία του  πολέμου και του θανάτου περνά στο παρασκήνιο, αφού ο έρωτας αποτελεί το νέο σκηνικό που θα κινήσει τα νήματα της ζωής.

Διαβάζοντας ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ βιώνεις ένα ταξίδι στο παρελθόν που αξίζει να αναζητήσεις καθώς σε γεμίζει με δύναμη και πίστη για όσα θα φέρει το μέλλον.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Κέρκυρα, 1916. Δυο κόσμοι διαφορετικοί σμίγουν μοιραία, καθώς χιλιάδες Σέρβοι στρατιώτες και πρόσφυγες καταφθάνουν στο νησί του Ιονίου, μέσα στη δίνη του Μεγάλου Πολέμου. Μετά τον Αλβανικό Γολγοθά και την κατάληψη της χώρας τους, οι αποδεκατισμένοι Σέρβοι βρίσκουν έναν σωτήριο τόπο για να επουλώσουν τις αμέτρητες πληγές τους, μα τα βάσανά τους δεν έχουν τελειωμό, καθώς οι επιδημίες θα πλήξουν μεγάλο κομμάτι των διασωθέντων. Στη σκιά ετούτης της πρωτοφανούς κατάστασης, ο έρωτας, αν και φαντάζει περιττή πολυτέλεια, έρχεται δικαιωματικά στο προσκήνιο και διατρανώνει το μεγαλείο του.

Μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενός Σέρβου στρατιώτη, του Ντιμίτρι, και μιας Κερκυραίας, της Σωτηρίας, θα γεννηθεί απρόσμενα μέσα από τα αποκαΐδια του πολέμου και των κακουχιών. Εκείνη βιώνει έναν μαρτυρικό γάμο στη σκιά ενός αδίστακτου άρχοντα του νησιού. Εκείνος, κομμάτι ενός πολεμικού δράματος, ψάχνει απεγνωσμένα ελπίδα σε τούτον τον τόπο. Ο έρωτάς τους γεννιέται παράδοξα, γεφυρώνοντας δεσμεύσεις, πατρίδες, συνθήκες, κόσμους, ενάντια σε όλους και όλα. Μα είναι αποφασισμένοι να τον τιμήσουν. Θα τα καταφέρουν;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΓΙΝΟΣ γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1971. Σπούδασε στο Τμήμα Μηχανολόγων & Αεροναυπηγών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Κρεμάλα (2005), Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό ο έρωτας (2009), Το τάγμα της ελπίδας (2011), Ο κανόνας της ορθής γωνίας (2014) και Το Σταυροδρόμι των Ηρώων (2019), τη συλλογή διηγημάτων Ο σκαλιστής των μπαστουνιών (2016) και το αφήγημα Φάρος ζωής (2017). Ζει μόνιμα στην Κέρκυρα, είναι παντρεμένος κι έχει μια κόρη κι έναν γιο.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ

 ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΚΑΝΔΑΛΗ

για το "Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ"

από τις εκδόσεις ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ.

Το τρίτο μου βιβλίο «Η μελωδία τής οργής» βασίζεται στις αληθινές ιστορίες ανθρώπων. Το πρόσωπο το οποίο πρωταγωνιστεί, ο Βύρωνας, είναι μία σατανική ύπαρξη. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει ακόμη ανάμεσά μας σκορπίζοντας ανείπωτο ψυχικό πόνο. Κάθε άνθρωπος πού συναντάει ο Βύρωνας, είναι γι' αυτόν μια ευκαιρία για να αρπάξει οτιδήποτε μπορεί: αγάπη, χρήμα, νοιάξιμο, θαυμασμό, αναγνώριση, έρωτα.

Για τον Βύρωνα, οι άνθρωποι δεν έχουν υπόσταση. Είναι απλά αντικείμενα για χρήση. Είναι…τίποτα.

Γιατί ο Βύρωνας είναι ένας νάρκισσος.

Θα σε πλησιάσει στην αρχή με ένα γοητευτικό χαμόγελο, με έναν ζεστό λόγο. Θα σου δείξει πως και αυτός είναι πληγωμένος, όπως κι εσύ. Θα κερδίσει την εμπιστοσύνη σου μέχρι να αφήσεις την ψυχή σου στα σατανικά του χέρια.

Και τότε, όταν ο νάρκισσος καταλάβει πως σε έχει κατακτήσει, θα αρχίσει να αποδομεί σιγά-σιγά την προσωπικότητά σου. Παίζει με το μυαλό σου ο νάρκισσος. Θα σε πείσει ότι εσύ φταις για όλα, θα σε τιμωρήσει με μια ανελέητη σιωπή, θα σε κάνει να προσέχεις κάθε σου λέξη, ακόμα και κάθε σου σκέψη. Για να μην ξεσπάσει η ναρκισσιστική οργή.

Θα είναι αργά όταν νιώσεις την κακοποίηση σε κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου.

Γνώρισα την κόλαση, ζώντας με έναν τέτοιο άνθρωπο. Τον Βύρωνα, όπως τον έχω ονομάσει στο βιβλίο μου.

Κατάφερα να σκαρφαλώσω μέσα από το σκοτεινό πηγάδι της κατάθλιψης και να βγω στο φως.

Και θέλω να στείλω ένα ηχηρό μήνυμα στα θύματα της ναρκισσιστικής κακοποίησης.

Εμείς είμαστε τα φωτεινά πλάσματα που δίνουμε ζωή στους νάρκισσους. Από εμάς παίρνουν ενέργεια και ανάσες.

Χωρίς εμάς, οι νάρκισσοι είναι χαμένοι στα αιώνια σκοτάδια τους.

Ας τους αφήσουμε εκεί.

 

Με δύναμη και αγάπη

Φωτεινή Σκανδαλή

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Στη Σίφνο του 1930, στο αρχοντικό του Μενέλαου Γεροντάκη μπαίνει νύφη η Βέργα. Μια φτωχή, άξεστη κοπέλα, αλλά μεγαλομανής και πονηρή. Σύντομα ο κακός της χαρακτήρας θα φανεί, και τα τρία της παιδιά θα είναι εκείνα που θα υποφέρουν περισσότερο από την τρέλα της. Στην Αθήνα του 1958, μετά τον πόλεμο, ο Βύρωνας Μανέτας και η οικογένειά του στήνουν με κόπο τη ζωή τους και όλα φαίνονται να έχουν πάρει τον δρόμο τους. Η μοίρα, όμως, θα φέρει τις δύο οικογένειες κοντά και τα παιδιά τους θα παντρευτούν. Μέσα από τα κρίματα και τις αμαρτίες αυτής της ένωσης, θα γεννηθεί ένα αγόρι. Ένα παιδί που θα έρθει βίαια στη ζωή και βίαια θα ζήσει. Ένας άντρας που καθώς θα μεγαλώνει θα σπέρνει γύρω του την καταστροφή. Θα πατήσει πάνω στις ψυχές των ανθρώπων, θα ρουφήξει τις ζωές τους, για να ζήσει εκείνος.
Όταν με συναντήσεις, μη με πλησιάσεις. Φύγε μακριά. Τρέξε για να σώσεις το μυαλό σου, τη ζωή σου την ίδια. Την αγγελική ψυχή σου. Είμαι ο νάρκισσος!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Φωτεινή Σκανδαλή γεννήθηκε στο Αγρίνιο και πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα, και εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση ως καθηγήτρια γαλλικών. Έχοντας πάντα στην καρδιά της την αγάπη για το γράψιμο, μοιράζεται τις σκέψεις της με τους αναγνώστεςκαι αρθρογραφεί στα έντυπα Ο Δρυμώνας της Αιτωλοακαρνανίας, Ο Παλμός της Γλυφάδας και Hellenic Voice του Σικάγο.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΚΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΑΡΟΚΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

 ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΚΟΥΡΑ

για το "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΑΡΟΚΟ"

από τις ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

Χειμώνας 2021- φθινόπωρο 2022. Όλοι έχουμε κλειστεί στους τοίχους των σπιτιών μας για δεύτερη χρονιά. Φόβος και άγχος, θλίψη και ανία, απομόνωση και αισθήματα μοναξιάς είναι τα συναισθήματα που αναμετρηθήκαμε μαζί τους στη διάρκεια της παραπάνω περιόδου. Πολλά από αυτά διογκώθηκαν ανάλογα με τους προσωπικούς μας δαίμονες.                                                                                                             

 «Οι δυστυχίες στην πραγματικότητα είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν τόσες πανούκλες, όσες και οι πόλεμοι. Παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους» σύμφωνα με τον Καμύ.

Κι επειδή το μυαλό πάντα βρίσκει τρόπους διαφυγής, έπιασα το δικό μου να ανατρέχει σε ταξίδια προηγούμενων χρόνων· τότε που θεωρούσαμε την επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας δεδομένη και που χαιρετιόμαστε με αγκαλιές και φιλιά. Επωφελούμενη από τις άδειες μέρες και νύχτες δε στάθηκα στο προφανές. Βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά, προβληματίστηκα για το πόσο αληθινές είναι οι σχέσεις μας, για το πόσο κοντινοί είναι οι λεγόμενοι «δικοί μας» άνθρωποι, για τους λόγους που συχνά αισθανόμαστε μοναξιά ανάμεσα σε παρέα. Προβληματίστηκα για τις διαδικτυακές σχέσεις                     ( τις τόσο δημοφιλείς στις μέρες μας) και συζητώντας με φίλους συγκέντρωσα εμπειρίες. Αναρωτήθηκα γιατί εμμένουμε στη μοναξιά μας και δε δίνουμε χώρο σε καινούριους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μας αντί να βαλτώνουμε σε αρρωστημένες καταστάσεις. Ο στιγματισμός στις περιπτώσεις λοίμωξης από τον ιό, μ’ έκανε να σταθώ με διάθεση αυτοκριτικής μπροστά σε όλους εκείνους που βάζουμε στο περιθώριο κολλώντας τους την ταμπέλα της διαφορετικότητας, άλλοτε με αμηχανία, άλλοτε με φόβο μα πάντα με στάση ξεκάθαρα προσβλητική.  

Και κάπως έτσι γεννήθηκε το «Κάποτε στο Μαρόκο». Οι ήρωες του, που αντιπροσωπεύουν όλα όσα ανέφερα παραπάνω, μου κράτησαν παρέα μια ολόκληρη χρονιά. Μου μίλησαν για τη φιλία, την ειλικρίνεια, την ενσυναίσθηση, την παραδοχή και την αποδοχή. Μαζί τους δεν ταξίδεψα απλά από τη μια άκρη του Μαρόκου στην άλλη, αλλά κατάλαβα (όπως και οι ήρωες) ότι κανένας δεν είναι μόνος. Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης με τα ίδια πράγματα αναμετριούνται. Πασχίζουν να χωρέσουν στις αποσκευές τους όσα πιστεύουν απαραίτητα ξεχνώντας πως αυτά τα κουβαλούν πάνω τους. Σ’ εκείνο που διαφέρουν είναι το χρώμα της ψυχής και το βάρος της καρδιάς. Κι αυτά τα τελευταία, τα τεράστια, χωρούν παντού.  Τελειώνοντας σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

Στο διάβα μου παρατηρώ τους ανθρώπους. Τους ανταμώνω σε κάθε μου βήμα μέσα απ’ τις λεωφόρους και τα στενά. Σαν ιχνηλάτης προσπαθώ να αναγνωρίσω τις ιστορίες τους στις εκφράσεις των προσώπων, στις κινήσεις, στο βάδισμα. Αφουγκράζομαι τις διηγήσεις τους, χαζεύω εικόνες, συλλέγω στιγμές. Άνθρωποι από κάθε γωνιά της Γης έρχονται και φεύγουν για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλάζουν τόπους, γλώσσες, επαγγέλματα, ζωές. Ακολουθούν το όνειρο ή προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ την απελπισία τους. Ακούω τις σκέψεις μου στις ανάσες τους, μυρίζομαι τις αγωνίες τους και προς στιγμήν δειλιάζω. Αμέσως φέρνω στο νου μου την έρημο και ησυχάζω.                                                                              Αν τελικά, έμαθα κάτι στα απέραντα κενά και στις εκκωφαντικές σιωπές της είναι να διώχνω το φόβο. Να είμαι ελεύθερη. Έπειτα έρχονται μπροστά μου τ’ αστέρια.  Στο αχνοφέγγισμά τους κλειδώνω ευχές. Χαμογελώ και υποκλίνομαι στο φως…     

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μαρόκο, η χώρα των αντιθέσεων. Ένας τόπος όπου η οροσειρά του Άτλαντα αγναντεύει τον Ωκεανό και οι ακτές ενώνονται µε την έρηµο Σαχάρα, εκεί που οι κόκκοι της άµµου συναγωνίζονται σε αριθµό εκείνους της κλεψύδρας του χρόνου. Στο Μαρόκο θα συναντηθούν οι δρόµοι των τεσσάρων, άγνωστων µεταξύ τους πρωταγωνιστών µας, στην πορεία τους ανάµεσα σε πολύβουες πόλεις και την απεραντοσύνη της ερήµου.

Η Εκάβη αναµετριέται µε το παρελθόν και δίνει τον δικό της ορισµό για τον έρωτα και την αγάπη. Ο Μάνος βρίσκει στις δονήσεις της µουσικής τη δική του θεραπευτική πρόταση. Η Ιφιγένεια προσπαθεί να διαχειριστεί τις αλλαγές στη ζωή της, ανακαλύπτοντας πως το ψυχολογικό αξίωµα που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι µας έλκει το γνώριµο και όχι το ευχάριστο. Ο Κωνσταντίνος, οδηγούµενος για ακόµα µια φορά από το πάθος του τζόγου, βρίσκει τον εαυτό του ταξιδεύοντας ανάµεσά τους.

Ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα με φόντο τα στενά του Γιβραλτάρ, όπου, ανάμεσα από μύθους και την πραγματικότητα, οι ταξιδιώτες βλέπουν τους εφιάλτες να ζωντανεύουν σαν σκελετοί και αναμετριούνται μαζί τους. Θα καταφέρουν να τους ρίξουν στον ωκεανό;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Αντιγόνη Γκούρα γεννήθηκε στην Ιθάκη τη δεκαετία του ’60. Σπούδασε Χηµεία, ασχολήθηκε µε την εκπαίδευση, τη ναυτιλία, τη ζωγραφική και τα τελευταία χρόνια µε τη λογοτεχνία. Τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγηµάτων της και µια νουβέλα µε γενικό τίτλο Σοβαρές Αντενδείξεις: για όσους έχασαν τα 21 γραµµάρια. Το «Κάποτε στο Μαρόκο» είναι το πρώτο της µυθιστόρηµα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΕΡΓΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΕΡΓΗΣ

για το "ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ο τίτλος είναι συμβολικός. Το γαλάζιο αναφέρεται στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Είναι δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν έντονα το ελληνικό τοπίο. Αυτά τα δύο στοιχεία δρουν στην ιστορία ενοποιητικά. Προβάλλονται δηλαδή ως κοινά στοιχεία των Μικρασιατών προσφύγων και των Ελλήνων που ζούσαν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η φύση ανήκει σε όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, φύλου ή άλλων χαρακτηριστικών. Προσφέρεται σε όλους δωρεάν και λειτουργεί λίγο ή πολύ θετικά στη ζωή μας. Η φύση, μας χαρίζει στιγμές ομορφιάς, χαλάρωσης, ηρεμίας, διασκέδασης αλλά είναι και ένας χώρος όπου καταφεύγουμε για περισυλλογή, για ανασύνταξη ή για έμπνευση ακόμα. Προσωπικά, επειδή ζω δίπλα στη θάλασσα, είμαι απόλυτα συνδεδεμένος μαζί της και αποτελεί κομμάτι της ψυχολογίας μου. Αν λοιπόν, προεκτείνουμε τη σκέψη αυτή, το γαλάζιο που μας ενώνει αναφέρεται στο κάθετί που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους ως πλάσματα που μοιράζονται τον ίδιο πλανήτη. Υπάρχουν δηλαδή πολλά κοινά πάνω στα οποία μπορούμε να επικεντρωθούμε, αντί να εστιάζουμε στα αρνητικά και στις διαφορές μας. Και στην ιστορία αυτή, εστιάζω ακριβώς σε αυτό το σημείο. Στα κοινά που υπάρχουν ανάμεσα στους ήρωες και που καλούνται να τα εντοπίσουν μέσα από την πλοκή, ώστε ο καθένας από την πλευρά του να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του εμπόδια και να γνωρίσει τον άλλον όπως ακριβώς είναι, κι όχι με βάση την ταυτότητα που κουβαλά.

Το κύριο θέμα της ιστορίας είναι η Μικρασιατική καταστροφή. Πρόκειται για τεράστιο ζήτημα και μπορεί κανείς να το προσεγγίσει από διαφορετικές σκοπιές. Εγώ επέλεξα να δω το ζήτημα, όχι από την πλευρά των προσφύγων, αλλά από την πλευρά των Ελλήνων που υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες στον τόπο τους. Αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η ιδέα, ήταν μία αναφορά στη βιογραφία του Οδυσσέα Ελύτη, η οποία έλεγε πως η οικογένειά του, το 1922, δηλαδή όταν ο Ελύτης ήταν 11 χρονών, φιλοξένησε και περιέθαλψε πρόσφυγες στο σπίτι της στην Αθήνα. Με συνεπήρε, λοιπόν, η περιέργεια και προσπάθησα να φανταστώ πώς ένας έφηβος θα μπορούσε να αντιμετωπίσει όλη αυτή την κατάσταση. Συνδύασα αυτή την ιδέα με το γεγονός ότι η οικογένεια Αλεπουδέλη, είχε εξοχικό στις Σπέτσες και περνούσε εκεί τις καλοκαιρινές της διακοπές, και έστησα ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας στο νησί αυτό. Επιπλέον, η προσωπικότητα του Ελύτη, μου φάνηκε ιδανική για να περάσω τα μηνύματα που ήθελα μέσα από το βιβλίο. Είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του υπερρεαλισμού και της αισιοδοξίας, ο ποιητής που ύμνησε τη φύση και τη θάλασσα, κι επομένως η φιλοσοφία αυτή ταίριαξε γάντι με τους στόχους της ιστορίας.

Ο πόλεμος από όποια σκοπιά και να τον δει κανείς είναι απαίσιος. Προκαλεί τόσες καταστροφές, τόσο πόνο, τόσα προβλήματα κι όμως επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Όταν έγραφα πέρσι το ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ είχα στο μυαλό μου τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. Είχα στο μυαλό μου και την περίπτωση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 που ξερίζωσε και τη δική μου οικογένεια από τον τόπο της. Δεν μπορούσα να φανταστώ όμως ότι με την έκδοσή του θα ήταν και πάλι επίκαιρο, λόγω ενός άλλου πολέμου. Αυτό που γίνεται στην Ουκρανία σήμερα είναι πέρα από κάθε λογική, πληγώνει αφάνταστα τις αξίες και το όραμα των Ευρωπαίων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σίγουρα προβληματίζει τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Τα μεγαλύτερα θύματα βεβαίως είναι και πάλι τα παιδιά, τα οποία χάνουν το σπίτι τους, τους γονείς τους, το σχολείο τους, τους φίλους τους, τα παιχνίδια τους και αναγκάζονται να ξεκινήσουν τη ζωή τους με ένα ασήκωτο τραύμα που το πιο πιθανόν είναι να μην καταφέρει ποτέ να επουλωθεί.

Τα βιβλία μπορούν να δράσουν προληπτικά αλλά και θεραπευτικά. Ένας άνθρωπος, και ειδικά ένα παιδί, που διαβάζει καλά βιβλία, μπορεί να καλλιεργήσει τον χαρακτήρα του, να μάθει για αξίες και ιδανικά και να αγαπήσει την ομορφιά της ζωής. Μπορεί δηλαδή, να στρέψει το πνεύμα του προς το καλό, να ονειρευτεί και να αγωνιστεί για έναν καλύτερο κόσμο. Επίσης, σε δύσκολους καιρούς, όπως αυτούς που περνάμε, με την πανδημία και τον πόλεμο, τα βιβλία μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο, την μοναξιά και την ανασφάλεια. Μια καλή ιστορία, ένας ήρωας που καταφέρνει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα προβλήματά του, μπορεί να δώσει λύσεις και στον αναγνώστη του. Μπορεί να γίνει η παρηγοριά και το καταφύγιό του. Άρα, όσο πιο πολύ προωθούμε την φιλαναγνωσία τόσο περισσότερο μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

            Ο ίδιος είναι τύπος που του αρέσει να συζητά ελεύθερα με τους φίλους του για την πολιτική, να κρίνει ή να εμπνέεται από ιδέες και να εκφράζει τις διαφωνίες του. Τώρα όμως, αναίτια, στρέφει τα πυρά του σ’ αυτόν τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, γιατί άνθρωπος είναι κι όχι μια αφηρημένη ιδέα και ο οποίος σίγουρα δεν είναι ο φταίχτης της ιστορίας. Οπωσδήποτε, η στάση του δικαιολογείται κάπως, γιατί σ’ έναν πόλεμο τίποτα δε μένει το ίδιο για κανέναν, δεν παύει όμως να του προκαλεί ένα σφίξιμο στο στομάχι, καθώς ανακαλύπτει πλευρές του εαυτού του που ούτε γνώριζε μέχρι τώρα αλλά ούτε του αρέσουν. Πώς άραγε θα μπορούσαν κάποτε αυτοί οι δύο γνωστοί άγνωστοι να φτιάξουν μαζί ένα κοινό μέλλον;

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Καλοκαίρι του 1922. Ο Οδυσσέας απολαμβάνει τις διακοπές του στις Σπέτσες, όταν ξαφνικά εμφανίζονται στον ορίζοντα βάρκες γεμάτες κόσμο να πλησιάζουν στην ακτή. Ποιοι είναι άραγε αυτοί που τον αναγκάζουν να αλλάξει τα σχέδιά του και να επιστρέψει στην Αθήνα; Δείχνουν τόσο διαφορετικοί, ωστόσο, όταν καταφέρνει να ξεπεράσει την αναστάτωσή του και αποφασίζει να τους γνωρίσει καλύτερα, αντιλαμβάνεται πως οι ιστορίες που κουβαλούν μαζί τους είναι ικανές να μεταμορφώσουν και τη δική του ζωή. Κι όσο για το μέλλον, αυτό κρύβεται μονάχα στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας.
Ένα φανταστικό συναπάντημα του έφηβου ποιητή Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996) με μια οικογένεια Μικρασιατών προσφύγων ρίχνει άπλετο αισιόδοξο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές της ελληνικής ιστορίας αλλά και στο σήμερα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Αντώνης Σέργης είναι εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με μεταπτυχιακό τίτλο στη Μαθηματική Παιδεία (University of Bristol, UK) και συγγραφέας παιδικής/νεανικής λογοτεχνίας.

Κυκλοφορούν τα βιβλία του:

·                 «Η πυξίδα δε δείχνει πάντα τον Βορρά», (Ψυχογιός, 2017): Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας 2015 από τον ΚΣΠΝΒ (CyBBY), Βραβείο του περιοδικού «ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ» στην κατηγορία «Βιβλίο Γνώσεων για παιδιά/εφήβους 2018», βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Κύπρου 2018, βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Ελλάδας 2018, Βιβλιοδρομίες 2020.

·                 «Η συνάντηση των 5+2», (Ψυχογιός, 2019).

·                 «Πάμπλο. Ένας καμβάς αναμνήσεις», (Ψυχογιός, 2021) : Βραχεία λίστα των βραβείων του «Χάρτη», 2022.

·                 «Το γαλάζιο που μας ενώνει, (Ψυχογιός, 2022)

  Άλλα έργα του έχουν βραβευτεί σε διάφορους διαγωνισμούς. Συμμετέχει ενεργά σε συνέδρια και εργαστήρια για τη φιλαναγνωσία και τη δημιουργική γραφή.

   Ιστοσελίδα: https://antonissergis.com

ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΛΕ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

 ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΛΕ 

για το "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΟΥ"

από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

Άρχισα να γράφω την ιστορία της Φανής τον Μάρτιο του ’20 σε ένα τρένο που με πήγαινε από την Κωνσταντινούπολη στο Εσκί Σεχίρ. Το Εσκί Σεχίρ ήταν πάντα συνδεδεμένο στο μυαλό μου με τον προπάππου μου, τον Αναστάση, που πολέμησε εκεί κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Γύρισε με τα πόδια από το διαλυμένο μέτωπο, τραυματισμένος σωματικά και ψυχικά. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου ή τι περίμενα να βρω εκεί, αλλά είδα μια εξαιρετικά όμορφη πόλη κι αυτό έφερε μέσα μου μια αναπάντεχη σύγχυση. Στην παλιά πόλη με τα χρωματιστά οθωμανικά σπίτια συνεχώς σκεφτόμουν αν τα είχε δει κι ο προπάππους μου ή αν οι μάχες γίνονταν κάπου πιο μακριά και τα μάτια του είχαν αντικρίσει μόνο την ασχήμια του πολέμου.

Όταν γράφονταν οι πρώτες σελίδες του βιβλίου πάνω στο τρένο δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ πόσο δραματικά θα άλλαζε η πανδημία τη ζωή μου, τις ζωές όλων μας, σε λίγες μόνο μέρες από τότε. Ούτε φυσικά μπορούσα να προβλέψω ότι η κυκλοφορία του βιβλίου θα συνέπιπτε με έναν ακόμη πόλεμο στην Ευρώπη και χιλιάδες θα αναγκάζονταν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, όπως ακριβώς και η Φανή, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου.

Προέρχομαι και η ίδια από προσφυγική οικογένεια από τη μεριά της μητέρας μου, όπως και όλοι οι κάτοικοι στον Έβρο. Θεωρώ ότι οι όλοι οι πρόσφυγες έχουν κάτι κοινό: έχουν πείσμα για τη ζωή και μετουσιώνουν τη θλίψη σε ελπίδα. Στον «Δρόμο του σπαραγμού» διαβάζουμε τη συγκλονιστική ιστορία της Φανής και του Παναγιώτη που μαζί με τα τρία παιδιά τους αναγκάζονται να αφήσουν το 1923 τη δική τους γη της επαγγελίας, την Αδριανούπολη, και περνώντας τον ποταμό Έβρο να εγκατασταθούν στην απέναντι όχθη του. Βιώνουμε μαζί τους την προσπάθειά τους για επιβίωση, τις απώλειες που ανατρέπουν τη ζωή τους, τη νοσταλγία τους για τη γενέθλια γη. Παράλληλα θαυμάζουμε τη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης, που είναι θεμελιώδη στοιχεία για τη συνέχιση της ζωής.

Όσο έγραφα το βιβλίο, ομολογώ ότι συγκινήθηκα και έκλαψα πολλές φορές. Η ψυχική δύναμη της Φανής ήταν όμως αυτό που με παρακινούσε να συνεχίσω το γράψιμο μέχρι να ολοκληρώσω την ιστορία της. Μέσα μου το ένιωθα ως έναν φόρο τιμής στη μνήμη της, ως ένα είδος μνημόσυνου. Συγκινήθηκα όμως εξίσου όταν το είδα τυπωμένο και το έπιασα στα χέρια μου, αλλά και όταν διάβασα το πρώτο μήνυμα που μου έστειλε αναγνώστρια.

Καθώς είμαι και η ίδια «βιβλιοφάγος», πιστεύω ότι ένα βιβλίο είναι καλό, όταν καταφέρνει να αγγίξει ένα κομμάτι μέσα σου. Θα κλείσω λοιπόν αυτό το μικρό γράμμα προς όλους εσάς παραθέτοντας το κομμάτι του βιβλίου που συνεχίζει να με αγγίζει κάθε φορά που το διαβάζω:

«Ψηλαφίζω το πρόσωπο μου και αναρωτιέμαι αν έχει μείνει κάτι από τη νιότη μου. Δεν έμεινε ούτε μέσα μου, ούτε έξω μου. Ούτε αυτό με πειράζει. Αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν έζησα τις χαρές των παιδιών μου. Αυτό με ξεσκίζει ακόμη».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Αδριανούπολη, 1910

 

Η Φανή, νεαρή ακόμη κοπέλα, βλέπει το πεπρωμένο της να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Όλοι μακαρίζουν την καλή της τύχη να παντρευτεί τον όμορφο Παναγιώτη, τον γιο ενός πλούσιου μεγαλοκτηματία και να γίνει μέσα σε μια νύχτα η αρχόντισσα της Αδριανούπολης. Ζουν μαζί με τα τρία τους παιδιά μερικά χρόνια απόλυτης ευτυχίας σε μια γη που αναβλύζει αρώματα και καρπούς, μέχρι που η αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 ανατρέπει τις ζωές τους για πάντα.

 

Η Φανή και ο Παναγιώτης μαζί με τόσους άλλους συμπατριώτες τους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την εύφορη γη τους και να φτάσουν ως πρόσφυγες στην πονεμένη Ελλάδα του ’22. Η άλλη πλευρά του ποταμού Έβρου θα αγκαλιάσει τα τραύματά τους αλλά δεν θα κλείσει την πληγή του ξεριζωμού. Το χωριό που θα εγκατασταθούν δεν θυμίζει σε τίποτα τον τόπο τους. Σπίτια ερειπωμένα, χώμα και λάσπη παντού. Η πείνα, οι αρρώστιες και η εξαθλίωση θα γίνουν οι άσπονδοι εχθροί τους. Μα η ζωή σε κάνει να παλεύεις, ελπίζοντας να ξαναβρείς τον χαμένο σου παράδεισο…

 

Η αληθινή ιστορία της Φανής. Μιας γυναίκας που έμαθε να πορεύεται αντάμα με τον πόνο μέχρι τα στερνά της, που όσο και αν προσπάθησε να κάνει θολές τις εικόνες στο μυαλό της, η θύμηση της γενέθλιας γης αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς και νοσταλγίας της ζωής που έζησε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Στέλλα Καλλέ έχει σπουδάσει Αρχαιολογία, Παιδαγωγική, είναι διδάκτορας της Διδακτικής της Ιστορίας και εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μιλάει πέντε ξένες γλώσσες και ασχολείται με την κεραμική. Δεν της αρέσει να χρησιμοποιεί τροχό, γιατί θεωρεί ότι κάθε δημιουργία πρέπει να ενέχει ατέλειες. Απολαμβάνει το διάβασμα, τον κινηματογράφο και τα ταξίδια. Σε κάθε ταξίδι της προσπαθεί να μάθει κάτι καινούριο και να ανοίξει ακόμη περισσότερο το παράθυρο που βλέπει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της. Τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συγγραφή νιώθει ότι αφουγκράζεται καλύτερα τους ανθρώπους και ηρεμεί την αεικίνητη ορμή της.
Άλλα έργα της ιδίας: «Έρωτας και αλάτι» και «XL: Ιστορίες αγάπης».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΤΟΝ 5ο ΟΡΟΦΟ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ 

για το "ΣΤΟΝ 5ο ΌΡΟΦΟ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ"

από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Το τελευταίο πράγμα που πέρασε απ’ το μυαλό του εκείνη τη στιγμή δεν ήταν κάποια σκέψη. Δεν ήταν ξεχασμένες παιδικές αναμνήσεις, ήχοι κι εικόνες απ’ το παρελθόν, εμπειρίες και ταξίδια του νου που αγωνιούσαν να προλάβουν και να συνθέσουν μπρος στα μάτια του τη ζωή του σε φιλμάκι.

            Ήταν μια σφαίρα.

 

Στον 5^ο όροφο της Νομικής,

Χρήστος Μαρκογιαννάκης,

Εκδόσεις Μίνωας, 2022

 

 

Αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη,

            καλησπέρα απ’ το Παρίσι! Ίσως με θυμάστε, είχαμε συστηθεί πέρσι, αφού! Τότε, με το «Μυθιστόρημα με κλειδί» σας είχα προσκαλέσει σ’ ένα καλοκαιρινό ταξίδι στην ειδυλλιακή Νήσο, όπου τη θερινή ραστώνη του αστυνόμου Μάρκου διέκοψε η ανακάλυψη ενός πτώματος.

            Φέτος θα μείνουμε στην πόλη, «Στον 5^ο όροφο της Νομικής» στον Τομέα Εγκληματολογίας. Ξεκινώντας από εκεί, ο Μάρκου καλείται να εξιχνιάσει μια διπλή δολοφονία, μιας καθηγήτριας, με το παρατσούκλι Οχιά λόγω του χαρακτήρα της, κι ενός διδακτορικού φοιτητή. Πριν ο δολοφόνος ξαναχτυπήσει...

            Πιστός στο στυλ μου, σας παραδίδω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, φόρο τιμής απ’ τη μία στους αγαπημένους μου συγγραφείς, Agatha Christie, PD James, Patricia Highsmith και Georges Simenon, κι απ’ την άλλη στην επιστήμη που διαμόρφωσε την καριέρα μου, επαγγελματική και κυρίως συγγραφική, την Εγκληματολογία. Για μια ακόμα φορά δεν αναλώνομαι σε γκροτέσκ περιγραφές βίας κι αιμοσφαιρίνης, ή σε ανηλεή κυνηγητά. Εστιάζω στην έρευνα, στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών, στα στοιχεία –άλλοτε ειλικρινή άλλοτε απατηλά— που οδηγούν τον αστυνόμο και τον αναγνώστη προς διάφορες κατευθύνσεις, στις καλά δομημένες ανατροπές και σε μία λύση που έρχεται φυσικά αλλά ως έκπληξη, και που ελπίζω να σας κάνει να πείτε «μα πώς δεν το είχα καταλάβει;!»

            Ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου, δεν είναι πια ένας τουρίστας σ ένα άγνωστο νησί αποκλεισμένο απ’ τον άνεμο όπως στο «Μυθιστόρημα με κλειδί».  Αντίθετα επιστρέφει και κινείται σ’ ένα μέρος γνώριμο, «Στον 5^ο όροφο της Νομικής» όπου κι αυτός λίγα χρόνια πριν είχε ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του στην Εγκληματολογία. Τα θύματα και οι ύποπτοι είναι όλοι, λίγο-πολύ, γνωστοί του: καθηγητές, φοιτητές, διοικητικό προσωπικό. Ο χώρος, πνιγμένος στο σκοτάδι κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιμένει το φως της αποκάλυψης που έρχεται όμως αργά.

Α, μια μικρή προειδοποίηση: κάπου εκεί στη μέση θα είστε σίγουροι πως ανακαλύψατε τον δολοφόνο. Λίγο αργότερα θα επιβεβαιωθείτε, και θα συγχαρείτε τον εαυτό σας,  αφού η υπόθεση θα κλείσει επίσημα. Μα τότε τι μπορεί να κρύβουν οι επόμενες 90 σελίδες, αφού όλα μπήκαν στη θέση τους; ίσως αναρωτηθείτε στη συνέχεια.

            Θα δείτε... Η αλήθεια δεν είναι πάντα αυτή που φαίνεται, δεν είναι πάντα η πιο βολική. Και η λύση δεν φέρνει πάντα την κάθαρση.

            Στη διαδρομή αυτή για την αλήθεια, οι πρωταγωνιστές, όλοι με κίνητρο για τις δολοφονίες, θα κάνουν τα πάντα για να μπερδέψουν τον αστυνόμο κι εσάς. Θα πουν ψέματά, θα αποκρύψουν σημαντικά στοιχεία, θα προσποιηθούν άγνοια ή έκπληξη, θα ερμηνεύσουν με τον δικό τους τρόπο όσα αποκαλύπτονται εις βάρος τους. Είναι βλέπετε εγκληματολόγοι, ξέρουν πώς να χειριστούν δύσκολες καταστάσεις. Η αλήθεια όμως πάντα αποκαλύπτεται —στην αστυνομική λογοτεχνία τουλάχιστον, σε αντίθεση με την πραγματική ζωή!—κι όλα τα στοιχεία για να το κάνετε κι εσείς, πριν τον Μάρκου, είναι στη διάθεσή σας, από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου.

            Όταν φτάσουμε μαζί στο τέλος αυτής της διαδρομής, όταν βρούμε την έξοδο απ’ τον λαβύρινθο του 5^ου ορόφου της Νομικής, θα έχετε ίσως και την απάντηση στο ερώτημα: υπάρχει τελικά το τέλειο έγκλημα; Κι αν ναι, μπορεί ένας εγκληματολόγος, κάποιος δηλαδή που ασχολείται θεωρητικά με το εγκληματικό φαινόμενο, να είναι ο τέλειος εγκληματίας; 

            Καλή ανάγνωση και ...προσοχή στο σκοτάδι, ΑΦΟΥ!

 

            Χ.Μ.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Πέμπτος όροφος της Νομικής Αθηνών, Τομέας Εγκληματολο­γίας. Ο υποψήφιος διδάκτορας Άγγελος Κονδύλης ανακαλύπτει το πτώμα της Οχιάς, κατά κόσμον καθηγήτριας Λαμπρινής Σιώμου, πριν δολοφονηθεί κι αυτός με τη σειρά του.

Ο αστυνόμος του Τμήματος Ανθρωποκτονιών Αττικής Χριστόφορος Μάρκου, απόφοιτος του τομέα και παλιός γνώριμος των θυμάτων, αναλαμβάνει την έρευνα της διπλής ανθρωποκτονίας.

Κινούμενος στο σκοτάδι του πέμπτου ορόφου, σ’ έναν λαβύρινθο μυστικών, διαπλοκής, προσωπικών εμπαθειών κι ακαδημαϊκών φιλοδο­ξιών, καλείται να ανακαλύψει με τη βοήθεια ενός «πασπαρτού» ποιος μετέτρεψε το κτίριο του πανεπιστημίου σε σκηνικό δολοφονιών, και ν’ απαντήσει: Υπάρχει, τελικά, το τέλειο έγκλημα;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία στην Αθήνα και το Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, τα τελευταία χρόνια ζει στη γαλλική πρωτεύουσα.

Είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος, εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writers’ Association.

Το Μυθιστόρημα με κλειδί είναι το τρίτο του αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο εκδίδεται στα ελληνικά, ενώ θα ακολουθήσει και η έκδοσή του στα γαλλικά.

ΠΑΡΙΣ ΜΗΛΙΤΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΡΑΠΙΑΝ ΤΣΑΡΣΙ-ΑΘΗΝΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΠΑΡΙΣ ΜΗΛΙΤΣΗΣ

για το "ΑΡΑΠΙΑΝ ΤΣΑΡΣΙ-ΑΘΗΝΑ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Πηγή έμπνευσης για το “Αραπιάν Τσαρσί – Αθήνα” υπήρξε ένα διήγημα με το οποίο είχα ασχοληθεί πριν από χρόνια και το άφηνα να υπάρχει τελειωμένο κάπου στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου.  Όταν το ξαναδιάβασα, πριν περίπου δύο χρόνια, θεώρησα ότι έπρεπε να το εμπλουτίσω και άρχισα να προσθέτω γύρω του διάφορες ιστορίες ιστορικού και κοινωνικού περιεχομένου. Η ειρωνεία είναι, ότι όταν το μυθιστόρημα τελείωσε, ακριβώς λίγο πριν πάρω την απόφαση για να το δώσω στον εκδότη, αποφάσισα να αφαιρέσω το αρχικό διήγημα. Το έκανα για να ελαφρύνω την πλοκή και για να κάνω το βιβλίο πιο εύληπτο για τον αναγνώστη. Άλλη πηγή έμπνευσης υπήρξαν οι ιστορίες που άκουσα και διάβασα για τη Μικρά Ασία και ειδικότερα για τη Σμύρνη, όταν άρχισα να εργάζομαι ως εκπαιδευτικός στην περιοχή της Καβάλας. Με τον καιρό φαίνεται πως ζυμώθηκαν μέσα μου και όλο και πιο έντονα  απαιτούσαν να πάρουν μια συγκεκριμένη μορφή για να βγουν προς τα έξω.

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, έτυχε να παρακολουθήσω στην τηλεόραση μια συνέντευξη του Κώστα Καζάκου, στην οποία ανέφερε ότι ένα έργο για να αγαπηθεί από το κοινό πρέπει να είναι χρήσιμο, όμορφο και ενδιαφέρον. Με επηρέασαν τόσο πολύ τα λόγια του που από τη στιγμή εκείνη τα τρία αυτά χαρακτηριστικά άρχισαν να αποτελούν και τα βασικά κριτήρια για τον τρόπο και την ποιότητα της γραφής μου. Επιπλέον, φρόντιζα να μπαίνω συνεχώς στη θέση των ηρώων, γιατί ήθελα να κατανοήσω τον τρόπο που σκέφτονταν και να αισθανθώ τα συναισθήματα που βίωναν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αισθάνθηκα ότι οι σκέψεις μου κατευθύνονταν από τις δικές τους σκέψεις και τα συναισθήματά μου πήγαζαν από τα δικά τους συναισθήματα. Σαν οι ήρωες αυτοί να έπαιρναν ζωή από μόνοι τους και να έβαζαν τους νευρώνες του εγκεφάλου μου να δημιουργήσουν νέες συνάψεις και τους μυς της καρδιάς μου να χτυπήσουν με έναν διαφορετικό ρυθμό.

Περιγραφές τοπίων και εξωτερικών χαρακτηριστικών των ανθρώπων με απασχόλησαν ελάχιστα. Με ενδιέφερε ο ψυχισμός των ηρώων μου και η ερμηνεία της συμπεριφοράς τους. Το “είναι” όχι το “φαίνεσθαι”, το “σημαινόμενο” όχι το “σημαίνον” είχαν τον πρώτο λόγο στη συγκεκριμένη μυθοπλασία.

Στην πραγματική ζωή είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να κατανοήσουμε πότε κάτι αρχίζει, πώς εξελίσσεται και πότε τελειώνει. Τελείως αυθαίρετα τοποθετούμε σε μια γραμμική σειρά τα γεγονότα και τα συνδέουμε μεταξύ τους, γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε πως βάζουμε σε τάξη τον κόσμο μας. Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αυτοτελείς ιστορίες ούτε γεγονότα σε σειρά. Αντιθέτως υπάρχουν διάσπαρτα συμβάντα που αν τα συνδέσουμε με διαφορετικό τρόπο ή με τον ίδιο τρόπο αλλά με άλλη ψυχική διάθεση θα φτιάξουμε τελείως διαφορετικές ιστορίες. Η συγκεκριμένη αφήγηση ακολουθεί την ίδια τη ζωή γι’ αυτό και δεν είναι γραμμική. Ένα γεγονός δε διαδέχεται κατ’ ανάγκη το προηγούμενο, ούτε χρονολογικά ούτε νοηματικά. Για τον λόγο αυτό, ενώ έγραφα  κάποια ιστορία, κάποια άλλη από το παρελθόν ή και από το μέλλον, έβγαινε στην επιφάνεια, χαλούσε την προκαθορισμένη τάξη και διεκδικούσε να ειπωθεί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι, αν και υπήρχε ένα σχέδιο γραφής, συχνά αναγκαζόμουν να μην το ακολουθώ, γιατί οι ιστορίες τακτοποιούνταν και ξανατακτοποιούνταν μεταξύ τους, μέχρι που τελικά κατάφεραν να βρουν από μόνες τους τη θέση που τις ταίριαζε.

 Από πλευράς περιεχομένου το βιβλίο χωρίζεται σε ιστορικό και σε κοινωνικό μέρος. Τελείως δυσανάλογα μεταξύ τους, το πρώτο –με εικόνες από το παρελθόν και έντονα συναισθήματα για τον αναγνώστη– καταλαμβάνει μόνο τις 50 από τις 460 σελίδες του. Ξεκινάει από τη Σμύρνη των αρχών του 20ου αιώνα, την «ελληνική Σμύρνη» με τους 165.000 Έλληνες και τους 52.000 Τούρκους, που ήταν γεμάτη θέατρα, κινηματογράφους, λέσχες, ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, στάδια, αγορές. Μια από αυτές τις αγορές ήταν και το Αραπιάν Τσαρσί, στο οποίο είχε την επιχείρησή του ο πατέρας της κεντρικής ηρωίδας. Όταν το 1919 κατέλαβαν οι Έλληνες τη Σμύρνη οι σκέψεις της ήταν μπερδεμένες, γι’ αυτό και γράφει στο ημερολόγιό της: «Καλά δε ζούσαμε και πριν με τους Τούρκους;» ρωτούσα τους γνωστούς μου κι απάντηση δεν έπαιρνα από κανέναν. «Τι ήρθαν να κάνουν τώρα οι Έλληνες σε μια γη που έτσι κι αλλιώς ήταν δική μας;». Το 1922 η ηρωίδα βιώνει την καταστροφή της πόλης της και αναγκάζεται να καταφύγει στην Ελλάδα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί τη διαδρομή της και κάνει μαζί της ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο.

Το κοινωνικό μέρος του βιβλίου –με πλοκή και ηθικά διλλήματα–  περιπλέκεται γύρω από το ιστορικό με ιστορίες που εξελίσσονται στη σύγχρονη εποχή. Ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με ανεκπλήρωτα όνειρα, έρωτες, απιστίες, πάθη, θανάτους, τρομοκρατικές ενέργειες, πολιτικούς προβληματισμούς και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Διαλέγω κάποιες από αυτές τις ιστορίες:

Ο πρόεδρος ενός επιχειρηματικού ομίλου έχει τα πάντα στη ζωή του, εκτός από την αγάπη και τον σεβασμό της οικογένειάς του. Ο γιος του σκέφτεται γι’ αυτόν, τη μέρα που πήγε να τον συναντήσει στο Μπέρμιγχαμ: Στο κάτω κάτω, εκείνος –έτσι αποκαλούσε τον πατέρα του στον εσωτερικό διάλογο που είχε με τον εαυτό του– ήρθε απρόσκλητος και γνώριζε πολύ κα­λά πως δεν ήταν και τόσο επιθυμητός.

Ένας αστυνομικός, μέσω των σπουδών και του επαγγέλματός του προσπαθεί να ανέλθει κοινωνικά. Ο Φίλιππος είχε γεννηθεί σε μια οικογένεια που εκ των πραγμάτων ήταν καθηλωμένη στις δυο κατώτερες κατηγορίες αναγκών αυτής της πυραμίδας (των αναγκών του Maslow). Επομένως, απαραίτητη προϋπόθεση για την ικανοποίηση αυ­τών των κατηγοριών –και ταυτόχρονα και διακαής πόθος της μητέρας του– ήταν η ύπαρξη ενός αξιοπρεπούς και σταθερού εισοδήματος, κάτι που μόνο η αστυνομία ή ο στρατός μπο­ρούσαν να του εξασφαλίσουν. Γνωρίζει μια συμφοιτήτριά του τόσο όμορφη και εντυπωσιακή που δεν πίστευε ποτέ ότι θα γύριζε καν να τον κοιτάξει. Τα αγόρια κοίταζαν τη Βενίτα με θαυμα­σμό –από κάποια, μάλιστα, ακούστηκαν και μερικά άκομψα σχόλια– και τα κορίτσια με ζήλια. Από όπου περνούσε, ξε­σήκωνε τον κόσμο γύρω της. Αυτός πρώτη φορά κυκλοφο­ρούσε με μια τόσο εντυπωσιακή κοπέλα δίπλα του. Ένιωθε ωραία αλλά και αμήχανα ταυτόχρονα. Θα έρθουν κοντά οι δυο τους, μόνο όταν αυτή, εξαιτίας κάποιων άλλων γεγονότων, αισθανθεί την αληθινή αγάπη για πρώτη φορά στη ζωή της και καταφέρει να γιατρέψει τις πληγές που είχε μέσα της από την παιδική της ακόμη ηλικία.

Ένας καθηγητής πανεπιστημίου γοητεύεται από τα όμορφα μάτια μιας φοιτήτριας. Του θύμιζαν αυτά της Σαρμπάτ Γκούλα (του National Geographic), σε μια φωτογραφία που, όταν ήταν φοιτη­τής, είχε τοιχοκολλήσει απέναντι από το γραφείο του και την κοιτούσε κάθε φορά που ήθελε να ξεκουραστεί από το διά­βασμα. Έρχεται αντιμέτωπος με το δίλλημα της απιστίας και η αγάπη του για τη σύζυγό του, από τη μια μεριά, και ο νόμος της ερωτικής έλξης, από την άλλη, αντιμάχονται μέσα του. Ήταν ένα φιλί που έπρεπε οπωσδήποτε να δοθεί, διαφορετικά στα χρόνια που θα ακολουθούσαν θα  μαράζωναν και θα παρακαλούσαν να είχαν τη δύναμη να γύριζαν τον χρόνο πίσω για να διορθώ­σουν αυτό το μοιραίο λάθος... Αν δεν είχε δοθεί αυτό το φιλί, τότε όλος ο κόσμος θα γι­νόταν φτωχότερος από αγάπη, τότε όλος ο χρόνος θα έχανε μια στιγμή – ίσως κι έναν ολόκληρο αιώνα!

Μια γυναίκα, μητέρα και σύζυγος, μέσα στο βαγόνι ενός τρένου κάπου στη Λατινική Αμερική, έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της –το γεγονός του θανάτου– και κατακλύζεται από σκέψεις και υπαρξιακούς προβληματισμούς. Ποιος θα νοιαζόταν για τον θά­νατό της; Πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό άτομα; Τι νόημα έχει αυτός ο αριθμός μπροστά στα δισεκατομμύρια των ανθρώ­πων που ζουν τώρα στη Γη; Τι νόημα έχει μπροστά στα δισε­κατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν; Ποιον ενδιαφέρει ο θάνατος κάποιου; Και για πόσο χρόνο; Γιατί του δίνουμε τό­σο μεγάλη σημασία, όταν η λησμονιά απαλύνει γρήγορα την πληγή που αφήνει; Όλα σ’ αυτόν τον κόσμο, καλά και κακά, ξεπερνιούνται με τον καιρό. Επιβάτης στο τρένο της ζωής εί­ναι ο άνθρωπος, και ο κόσμος του εικόνες που περνούν σαν αστραπή έξω από το τζάμι του βαγονιού του. Και το τρένο προχωρά μπροστά. Και οι εικόνες μένουν πίσω, χάνονται, εξαφανίζονται, μένουν μόνο στη μνήμη. Και το τρένο κάνει στάσεις να ανεβούν και να κατεβούν οι επιβάτες. Δύο για τον καθένα, μία που ανεβαίνει και μία που κατεβαίνει.

Το ιστορικό και το κοινωνικό μέρος δένονται μεταξύ τους με τρία μυστικά που τρεις γυναίκες τα κρατούν καλά κρυμμένα μέσα τους, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να τα βγάλουν προς τα έξω. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, κάποιοι λυτρώνονται από αυτή, κάποιοι επωφελούνται και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ξεφύγουν από τις επιπτώσεις της.

Δεν επιδίωξα να περάσω στον αναγνώστη δικά μου μηνύματα. Πρόθεσή μου ήταν να μοιραστώ μαζί του σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες και προβληματισμούς, αφήνοντάς του χώρο να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί μου. Η  προσωπική μου ανάγκη να βγάλω από μέσα μου κάποια θέματα σχετικά με τον έρωτα και την αγάπη, την  ειρήνη και τον πόλεμο, τον σκοπό της ζωής και τον φόβο του θανάτου, ήταν που δημιούργησε τις επιμέρους ιστορίες και όχι το αντίθετο. Κάθε φορά το ζητούμενο δεν ήταν να βγουν στην επιφάνεια οι ιστορίες αυτές καθαυτές αλλά οι κυρίαρχες ιδέες τους. Στόχος μου ήταν ο καθένας που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο να κάνει ένα όμορφο ταξίδι γεμάτο σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Τα μυστικά τριών γυναικών παραδίνονται στη δίνη του χρόνου, όχι όμως και στη λήθη του. Ξεκινούν από την Καταστροφή της Σμύρνης και φτάνουν μέχρι σήμερα. Επηρεάζουν τη ζωή του προέδρου ενός ομίλου, της γυναίκας του, του γιου τους και αρκετών άλλων ανθρώπων. Εκατό χρόνια χρειάστηκε να περάσουν μέχρι να βγει η αλήθεια στην επιφάνεια. Η αλήθεια, όμως, απαιτεί το τίμημά της. Φθόνος, καταχρήσεις, παράνομα κυκλώματα, τρομοκρατικές ενέργειες είναι ορισμένα από τα δεινά που την ακολουθούν.
Διάφορες μικρές ιστορίες αρχίζουν σιγά σιγά να εκτυλίσσονται και να συνοδεύουν τις κύριες. Ένας φοιτητής με πολιτικούς προβληματισμούς καταφεύγει σε ακραίες ενέργειες, ένας καθηγητής πανεπιστημίου γνωρίζει μια όμορφη φοιτήτρια, μια μητέρα δύο κοριτσιών έρχεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της, μια νεαρή κοπέλα αναζητά διέξοδο σε ψυχικά τραύματα του παρελθόντος μέσα από τις ερωτικές της σχέσεις.
Ηθικά διλήμματα, ανεκπλήρωτα όνειρα, έρωτες, απιστίες, πάθη, θάνατοι είναι μερικά από τα κομμάτια του παζλ που μόνο ο αόρατος ιστός των τριών μυστικών καταφέρνει να συνδέσει μεταξύ τους. Τελικά, η λύτρωση για τους πρωταγωνιστές έρχεται μόνο όταν και το τελευταίο ψήγμα της αλήθειας καταφέρνει να αναδυθεί στην επιφάνεια.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο ΠΑΡΙΣ ΜΗΛΙΤΣΗΣ γεννήθηκε στην Καρδίτσα, μεγάλωσε στον Βόλο και από το 2003 μέχρι σήμερα ζει στην Καβάλα. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά, οικονομικά και ψυχολογία. Εργάστηκε ως δάσκαλος, καθηγητής οικονομικών και σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού. Έχει συγγράψει σχολικά βοηθήματα, παιδικά διηγήματα και μυθιστορήματα.