ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΚΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΑΡΟΚΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

 ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΚΟΥΡΑ

για το "ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΑΡΟΚΟ"

από τις ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

Χειμώνας 2021- φθινόπωρο 2022. Όλοι έχουμε κλειστεί στους τοίχους των σπιτιών μας για δεύτερη χρονιά. Φόβος και άγχος, θλίψη και ανία, απομόνωση και αισθήματα μοναξιάς είναι τα συναισθήματα που αναμετρηθήκαμε μαζί τους στη διάρκεια της παραπάνω περιόδου. Πολλά από αυτά διογκώθηκαν ανάλογα με τους προσωπικούς μας δαίμονες.                                                                                                             

 «Οι δυστυχίες στην πραγματικότητα είναι μια κοινή υπόθεση, αλλά δύσκολα τις πιστεύει κανείς όταν του πέσουν στο κεφάλι. Υπήρξαν τόσες πανούκλες, όσες και οι πόλεμοι. Παρόλα αυτά οι πανούκλες και οι πόλεμοι πάντα βρίσκουν τους ανθρώπους το ίδιο απροετοίμαστους» σύμφωνα με τον Καμύ.

Κι επειδή το μυαλό πάντα βρίσκει τρόπους διαφυγής, έπιασα το δικό μου να ανατρέχει σε ταξίδια προηγούμενων χρόνων· τότε που θεωρούσαμε την επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας δεδομένη και που χαιρετιόμαστε με αγκαλιές και φιλιά. Επωφελούμενη από τις άδειες μέρες και νύχτες δε στάθηκα στο προφανές. Βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά, προβληματίστηκα για το πόσο αληθινές είναι οι σχέσεις μας, για το πόσο κοντινοί είναι οι λεγόμενοι «δικοί μας» άνθρωποι, για τους λόγους που συχνά αισθανόμαστε μοναξιά ανάμεσα σε παρέα. Προβληματίστηκα για τις διαδικτυακές σχέσεις                     ( τις τόσο δημοφιλείς στις μέρες μας) και συζητώντας με φίλους συγκέντρωσα εμπειρίες. Αναρωτήθηκα γιατί εμμένουμε στη μοναξιά μας και δε δίνουμε χώρο σε καινούριους ανθρώπους να μπουν στη ζωή μας αντί να βαλτώνουμε σε αρρωστημένες καταστάσεις. Ο στιγματισμός στις περιπτώσεις λοίμωξης από τον ιό, μ’ έκανε να σταθώ με διάθεση αυτοκριτικής μπροστά σε όλους εκείνους που βάζουμε στο περιθώριο κολλώντας τους την ταμπέλα της διαφορετικότητας, άλλοτε με αμηχανία, άλλοτε με φόβο μα πάντα με στάση ξεκάθαρα προσβλητική.  

Και κάπως έτσι γεννήθηκε το «Κάποτε στο Μαρόκο». Οι ήρωες του, που αντιπροσωπεύουν όλα όσα ανέφερα παραπάνω, μου κράτησαν παρέα μια ολόκληρη χρονιά. Μου μίλησαν για τη φιλία, την ειλικρίνεια, την ενσυναίσθηση, την παραδοχή και την αποδοχή. Μαζί τους δεν ταξίδεψα απλά από τη μια άκρη του Μαρόκου στην άλλη, αλλά κατάλαβα (όπως και οι ήρωες) ότι κανένας δεν είναι μόνος. Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης με τα ίδια πράγματα αναμετριούνται. Πασχίζουν να χωρέσουν στις αποσκευές τους όσα πιστεύουν απαραίτητα ξεχνώντας πως αυτά τα κουβαλούν πάνω τους. Σ’ εκείνο που διαφέρουν είναι το χρώμα της ψυχής και το βάρος της καρδιάς. Κι αυτά τα τελευταία, τα τεράστια, χωρούν παντού.  Τελειώνοντας σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

Στο διάβα μου παρατηρώ τους ανθρώπους. Τους ανταμώνω σε κάθε μου βήμα μέσα απ’ τις λεωφόρους και τα στενά. Σαν ιχνηλάτης προσπαθώ να αναγνωρίσω τις ιστορίες τους στις εκφράσεις των προσώπων, στις κινήσεις, στο βάδισμα. Αφουγκράζομαι τις διηγήσεις τους, χαζεύω εικόνες, συλλέγω στιγμές. Άνθρωποι από κάθε γωνιά της Γης έρχονται και φεύγουν για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλάζουν τόπους, γλώσσες, επαγγέλματα, ζωές. Ακολουθούν το όνειρο ή προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ την απελπισία τους. Ακούω τις σκέψεις μου στις ανάσες τους, μυρίζομαι τις αγωνίες τους και προς στιγμήν δειλιάζω. Αμέσως φέρνω στο νου μου την έρημο και ησυχάζω.                                                                              Αν τελικά, έμαθα κάτι στα απέραντα κενά και στις εκκωφαντικές σιωπές της είναι να διώχνω το φόβο. Να είμαι ελεύθερη. Έπειτα έρχονται μπροστά μου τ’ αστέρια.  Στο αχνοφέγγισμά τους κλειδώνω ευχές. Χαμογελώ και υποκλίνομαι στο φως…     

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μαρόκο, η χώρα των αντιθέσεων. Ένας τόπος όπου η οροσειρά του Άτλαντα αγναντεύει τον Ωκεανό και οι ακτές ενώνονται µε την έρηµο Σαχάρα, εκεί που οι κόκκοι της άµµου συναγωνίζονται σε αριθµό εκείνους της κλεψύδρας του χρόνου. Στο Μαρόκο θα συναντηθούν οι δρόµοι των τεσσάρων, άγνωστων µεταξύ τους πρωταγωνιστών µας, στην πορεία τους ανάµεσα σε πολύβουες πόλεις και την απεραντοσύνη της ερήµου.

Η Εκάβη αναµετριέται µε το παρελθόν και δίνει τον δικό της ορισµό για τον έρωτα και την αγάπη. Ο Μάνος βρίσκει στις δονήσεις της µουσικής τη δική του θεραπευτική πρόταση. Η Ιφιγένεια προσπαθεί να διαχειριστεί τις αλλαγές στη ζωή της, ανακαλύπτοντας πως το ψυχολογικό αξίωµα που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι µας έλκει το γνώριµο και όχι το ευχάριστο. Ο Κωνσταντίνος, οδηγούµενος για ακόµα µια φορά από το πάθος του τζόγου, βρίσκει τον εαυτό του ταξιδεύοντας ανάµεσά τους.

Ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα με φόντο τα στενά του Γιβραλτάρ, όπου, ανάμεσα από μύθους και την πραγματικότητα, οι ταξιδιώτες βλέπουν τους εφιάλτες να ζωντανεύουν σαν σκελετοί και αναμετριούνται μαζί τους. Θα καταφέρουν να τους ρίξουν στον ωκεανό;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Αντιγόνη Γκούρα γεννήθηκε στην Ιθάκη τη δεκαετία του ’60. Σπούδασε Χηµεία, ασχολήθηκε µε την εκπαίδευση, τη ναυτιλία, τη ζωγραφική και τα τελευταία χρόνια µε τη λογοτεχνία. Τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγηµάτων της και µια νουβέλα µε γενικό τίτλο Σοβαρές Αντενδείξεις: για όσους έχασαν τα 21 γραµµάρια. Το «Κάποτε στο Μαρόκο» είναι το πρώτο της µυθιστόρηµα.