ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΛΕ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

 ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΛΕ 

για το "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΟΥ"

από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

Άρχισα να γράφω την ιστορία της Φανής τον Μάρτιο του ’20 σε ένα τρένο που με πήγαινε από την Κωνσταντινούπολη στο Εσκί Σεχίρ. Το Εσκί Σεχίρ ήταν πάντα συνδεδεμένο στο μυαλό μου με τον προπάππου μου, τον Αναστάση, που πολέμησε εκεί κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Γύρισε με τα πόδια από το διαλυμένο μέτωπο, τραυματισμένος σωματικά και ψυχικά. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου ή τι περίμενα να βρω εκεί, αλλά είδα μια εξαιρετικά όμορφη πόλη κι αυτό έφερε μέσα μου μια αναπάντεχη σύγχυση. Στην παλιά πόλη με τα χρωματιστά οθωμανικά σπίτια συνεχώς σκεφτόμουν αν τα είχε δει κι ο προπάππους μου ή αν οι μάχες γίνονταν κάπου πιο μακριά και τα μάτια του είχαν αντικρίσει μόνο την ασχήμια του πολέμου.

Όταν γράφονταν οι πρώτες σελίδες του βιβλίου πάνω στο τρένο δεν μπορούσα ούτε καν να φανταστώ πόσο δραματικά θα άλλαζε η πανδημία τη ζωή μου, τις ζωές όλων μας, σε λίγες μόνο μέρες από τότε. Ούτε φυσικά μπορούσα να προβλέψω ότι η κυκλοφορία του βιβλίου θα συνέπιπτε με έναν ακόμη πόλεμο στην Ευρώπη και χιλιάδες θα αναγκάζονταν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, όπως ακριβώς και η Φανή, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου.

Προέρχομαι και η ίδια από προσφυγική οικογένεια από τη μεριά της μητέρας μου, όπως και όλοι οι κάτοικοι στον Έβρο. Θεωρώ ότι οι όλοι οι πρόσφυγες έχουν κάτι κοινό: έχουν πείσμα για τη ζωή και μετουσιώνουν τη θλίψη σε ελπίδα. Στον «Δρόμο του σπαραγμού» διαβάζουμε τη συγκλονιστική ιστορία της Φανής και του Παναγιώτη που μαζί με τα τρία παιδιά τους αναγκάζονται να αφήσουν το 1923 τη δική τους γη της επαγγελίας, την Αδριανούπολη, και περνώντας τον ποταμό Έβρο να εγκατασταθούν στην απέναντι όχθη του. Βιώνουμε μαζί τους την προσπάθειά τους για επιβίωση, τις απώλειες που ανατρέπουν τη ζωή τους, τη νοσταλγία τους για τη γενέθλια γη. Παράλληλα θαυμάζουμε τη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης, που είναι θεμελιώδη στοιχεία για τη συνέχιση της ζωής.

Όσο έγραφα το βιβλίο, ομολογώ ότι συγκινήθηκα και έκλαψα πολλές φορές. Η ψυχική δύναμη της Φανής ήταν όμως αυτό που με παρακινούσε να συνεχίσω το γράψιμο μέχρι να ολοκληρώσω την ιστορία της. Μέσα μου το ένιωθα ως έναν φόρο τιμής στη μνήμη της, ως ένα είδος μνημόσυνου. Συγκινήθηκα όμως εξίσου όταν το είδα τυπωμένο και το έπιασα στα χέρια μου, αλλά και όταν διάβασα το πρώτο μήνυμα που μου έστειλε αναγνώστρια.

Καθώς είμαι και η ίδια «βιβλιοφάγος», πιστεύω ότι ένα βιβλίο είναι καλό, όταν καταφέρνει να αγγίξει ένα κομμάτι μέσα σου. Θα κλείσω λοιπόν αυτό το μικρό γράμμα προς όλους εσάς παραθέτοντας το κομμάτι του βιβλίου που συνεχίζει να με αγγίζει κάθε φορά που το διαβάζω:

«Ψηλαφίζω το πρόσωπο μου και αναρωτιέμαι αν έχει μείνει κάτι από τη νιότη μου. Δεν έμεινε ούτε μέσα μου, ούτε έξω μου. Ούτε αυτό με πειράζει. Αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν έζησα τις χαρές των παιδιών μου. Αυτό με ξεσκίζει ακόμη».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Αδριανούπολη, 1910

 

Η Φανή, νεαρή ακόμη κοπέλα, βλέπει το πεπρωμένο της να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Όλοι μακαρίζουν την καλή της τύχη να παντρευτεί τον όμορφο Παναγιώτη, τον γιο ενός πλούσιου μεγαλοκτηματία και να γίνει μέσα σε μια νύχτα η αρχόντισσα της Αδριανούπολης. Ζουν μαζί με τα τρία τους παιδιά μερικά χρόνια απόλυτης ευτυχίας σε μια γη που αναβλύζει αρώματα και καρπούς, μέχρι που η αναγκαστική ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 ανατρέπει τις ζωές τους για πάντα.

 

Η Φανή και ο Παναγιώτης μαζί με τόσους άλλους συμπατριώτες τους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την εύφορη γη τους και να φτάσουν ως πρόσφυγες στην πονεμένη Ελλάδα του ’22. Η άλλη πλευρά του ποταμού Έβρου θα αγκαλιάσει τα τραύματά τους αλλά δεν θα κλείσει την πληγή του ξεριζωμού. Το χωριό που θα εγκατασταθούν δεν θυμίζει σε τίποτα τον τόπο τους. Σπίτια ερειπωμένα, χώμα και λάσπη παντού. Η πείνα, οι αρρώστιες και η εξαθλίωση θα γίνουν οι άσπονδοι εχθροί τους. Μα η ζωή σε κάνει να παλεύεις, ελπίζοντας να ξαναβρείς τον χαμένο σου παράδεισο…

 

Η αληθινή ιστορία της Φανής. Μιας γυναίκας που έμαθε να πορεύεται αντάμα με τον πόνο μέχρι τα στερνά της, που όσο και αν προσπάθησε να κάνει θολές τις εικόνες στο μυαλό της, η θύμηση της γενέθλιας γης αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς και νοσταλγίας της ζωής που έζησε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Στέλλα Καλλέ έχει σπουδάσει Αρχαιολογία, Παιδαγωγική, είναι διδάκτορας της Διδακτικής της Ιστορίας και εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μιλάει πέντε ξένες γλώσσες και ασχολείται με την κεραμική. Δεν της αρέσει να χρησιμοποιεί τροχό, γιατί θεωρεί ότι κάθε δημιουργία πρέπει να ενέχει ατέλειες. Απολαμβάνει το διάβασμα, τον κινηματογράφο και τα ταξίδια. Σε κάθε ταξίδι της προσπαθεί να μάθει κάτι καινούριο και να ανοίξει ακόμη περισσότερο το παράθυρο που βλέπει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της. Τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συγγραφή νιώθει ότι αφουγκράζεται καλύτερα τους ανθρώπους και ηρεμεί την αεικίνητη ορμή της.
Άλλα έργα της ιδίας: «Έρωτας και αλάτι» και «XL: Ιστορίες αγάπης».