ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΕΡΓΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΕΡΓΗΣ

για το "ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ο τίτλος είναι συμβολικός. Το γαλάζιο αναφέρεται στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Είναι δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν έντονα το ελληνικό τοπίο. Αυτά τα δύο στοιχεία δρουν στην ιστορία ενοποιητικά. Προβάλλονται δηλαδή ως κοινά στοιχεία των Μικρασιατών προσφύγων και των Ελλήνων που ζούσαν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Η φύση ανήκει σε όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, φύλου ή άλλων χαρακτηριστικών. Προσφέρεται σε όλους δωρεάν και λειτουργεί λίγο ή πολύ θετικά στη ζωή μας. Η φύση, μας χαρίζει στιγμές ομορφιάς, χαλάρωσης, ηρεμίας, διασκέδασης αλλά είναι και ένας χώρος όπου καταφεύγουμε για περισυλλογή, για ανασύνταξη ή για έμπνευση ακόμα. Προσωπικά, επειδή ζω δίπλα στη θάλασσα, είμαι απόλυτα συνδεδεμένος μαζί της και αποτελεί κομμάτι της ψυχολογίας μου. Αν λοιπόν, προεκτείνουμε τη σκέψη αυτή, το γαλάζιο που μας ενώνει αναφέρεται στο κάθετί που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους ως πλάσματα που μοιράζονται τον ίδιο πλανήτη. Υπάρχουν δηλαδή πολλά κοινά πάνω στα οποία μπορούμε να επικεντρωθούμε, αντί να εστιάζουμε στα αρνητικά και στις διαφορές μας. Και στην ιστορία αυτή, εστιάζω ακριβώς σε αυτό το σημείο. Στα κοινά που υπάρχουν ανάμεσα στους ήρωες και που καλούνται να τα εντοπίσουν μέσα από την πλοκή, ώστε ο καθένας από την πλευρά του να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του εμπόδια και να γνωρίσει τον άλλον όπως ακριβώς είναι, κι όχι με βάση την ταυτότητα που κουβαλά.

Το κύριο θέμα της ιστορίας είναι η Μικρασιατική καταστροφή. Πρόκειται για τεράστιο ζήτημα και μπορεί κανείς να το προσεγγίσει από διαφορετικές σκοπιές. Εγώ επέλεξα να δω το ζήτημα, όχι από την πλευρά των προσφύγων, αλλά από την πλευρά των Ελλήνων που υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες στον τόπο τους. Αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η ιδέα, ήταν μία αναφορά στη βιογραφία του Οδυσσέα Ελύτη, η οποία έλεγε πως η οικογένειά του, το 1922, δηλαδή όταν ο Ελύτης ήταν 11 χρονών, φιλοξένησε και περιέθαλψε πρόσφυγες στο σπίτι της στην Αθήνα. Με συνεπήρε, λοιπόν, η περιέργεια και προσπάθησα να φανταστώ πώς ένας έφηβος θα μπορούσε να αντιμετωπίσει όλη αυτή την κατάσταση. Συνδύασα αυτή την ιδέα με το γεγονός ότι η οικογένεια Αλεπουδέλη, είχε εξοχικό στις Σπέτσες και περνούσε εκεί τις καλοκαιρινές της διακοπές, και έστησα ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας στο νησί αυτό. Επιπλέον, η προσωπικότητα του Ελύτη, μου φάνηκε ιδανική για να περάσω τα μηνύματα που ήθελα μέσα από το βιβλίο. Είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του υπερρεαλισμού και της αισιοδοξίας, ο ποιητής που ύμνησε τη φύση και τη θάλασσα, κι επομένως η φιλοσοφία αυτή ταίριαξε γάντι με τους στόχους της ιστορίας.

Ο πόλεμος από όποια σκοπιά και να τον δει κανείς είναι απαίσιος. Προκαλεί τόσες καταστροφές, τόσο πόνο, τόσα προβλήματα κι όμως επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Όταν έγραφα πέρσι το ΓΑΛΑΖΙΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ είχα στο μυαλό μου τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. Είχα στο μυαλό μου και την περίπτωση της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 που ξερίζωσε και τη δική μου οικογένεια από τον τόπο της. Δεν μπορούσα να φανταστώ όμως ότι με την έκδοσή του θα ήταν και πάλι επίκαιρο, λόγω ενός άλλου πολέμου. Αυτό που γίνεται στην Ουκρανία σήμερα είναι πέρα από κάθε λογική, πληγώνει αφάνταστα τις αξίες και το όραμα των Ευρωπαίων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σίγουρα προβληματίζει τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Τα μεγαλύτερα θύματα βεβαίως είναι και πάλι τα παιδιά, τα οποία χάνουν το σπίτι τους, τους γονείς τους, το σχολείο τους, τους φίλους τους, τα παιχνίδια τους και αναγκάζονται να ξεκινήσουν τη ζωή τους με ένα ασήκωτο τραύμα που το πιο πιθανόν είναι να μην καταφέρει ποτέ να επουλωθεί.

Τα βιβλία μπορούν να δράσουν προληπτικά αλλά και θεραπευτικά. Ένας άνθρωπος, και ειδικά ένα παιδί, που διαβάζει καλά βιβλία, μπορεί να καλλιεργήσει τον χαρακτήρα του, να μάθει για αξίες και ιδανικά και να αγαπήσει την ομορφιά της ζωής. Μπορεί δηλαδή, να στρέψει το πνεύμα του προς το καλό, να ονειρευτεί και να αγωνιστεί για έναν καλύτερο κόσμο. Επίσης, σε δύσκολους καιρούς, όπως αυτούς που περνάμε, με την πανδημία και τον πόλεμο, τα βιβλία μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο, την μοναξιά και την ανασφάλεια. Μια καλή ιστορία, ένας ήρωας που καταφέρνει να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα προβλήματά του, μπορεί να δώσει λύσεις και στον αναγνώστη του. Μπορεί να γίνει η παρηγοριά και το καταφύγιό του. Άρα, όσο πιο πολύ προωθούμε την φιλαναγνωσία τόσο περισσότερο μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

            Ο ίδιος είναι τύπος που του αρέσει να συζητά ελεύθερα με τους φίλους του για την πολιτική, να κρίνει ή να εμπνέεται από ιδέες και να εκφράζει τις διαφωνίες του. Τώρα όμως, αναίτια, στρέφει τα πυρά του σ’ αυτόν τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, γιατί άνθρωπος είναι κι όχι μια αφηρημένη ιδέα και ο οποίος σίγουρα δεν είναι ο φταίχτης της ιστορίας. Οπωσδήποτε, η στάση του δικαιολογείται κάπως, γιατί σ’ έναν πόλεμο τίποτα δε μένει το ίδιο για κανέναν, δεν παύει όμως να του προκαλεί ένα σφίξιμο στο στομάχι, καθώς ανακαλύπτει πλευρές του εαυτού του που ούτε γνώριζε μέχρι τώρα αλλά ούτε του αρέσουν. Πώς άραγε θα μπορούσαν κάποτε αυτοί οι δύο γνωστοί άγνωστοι να φτιάξουν μαζί ένα κοινό μέλλον;

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Καλοκαίρι του 1922. Ο Οδυσσέας απολαμβάνει τις διακοπές του στις Σπέτσες, όταν ξαφνικά εμφανίζονται στον ορίζοντα βάρκες γεμάτες κόσμο να πλησιάζουν στην ακτή. Ποιοι είναι άραγε αυτοί που τον αναγκάζουν να αλλάξει τα σχέδιά του και να επιστρέψει στην Αθήνα; Δείχνουν τόσο διαφορετικοί, ωστόσο, όταν καταφέρνει να ξεπεράσει την αναστάτωσή του και αποφασίζει να τους γνωρίσει καλύτερα, αντιλαμβάνεται πως οι ιστορίες που κουβαλούν μαζί τους είναι ικανές να μεταμορφώσουν και τη δική του ζωή. Κι όσο για το μέλλον, αυτό κρύβεται μονάχα στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας.
Ένα φανταστικό συναπάντημα του έφηβου ποιητή Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996) με μια οικογένεια Μικρασιατών προσφύγων ρίχνει άπλετο αισιόδοξο φως στις πιο σκοτεινές πτυχές της ελληνικής ιστορίας αλλά και στο σήμερα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Αντώνης Σέργης είναι εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με μεταπτυχιακό τίτλο στη Μαθηματική Παιδεία (University of Bristol, UK) και συγγραφέας παιδικής/νεανικής λογοτεχνίας.

Κυκλοφορούν τα βιβλία του:

·                 «Η πυξίδα δε δείχνει πάντα τον Βορρά», (Ψυχογιός, 2017): Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας 2015 από τον ΚΣΠΝΒ (CyBBY), Βραβείο του περιοδικού «ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ» στην κατηγορία «Βιβλίο Γνώσεων για παιδιά/εφήβους 2018», βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Κύπρου 2018, βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Ελλάδας 2018, Βιβλιοδρομίες 2020.

·                 «Η συνάντηση των 5+2», (Ψυχογιός, 2019).

·                 «Πάμπλο. Ένας καμβάς αναμνήσεις», (Ψυχογιός, 2021) : Βραχεία λίστα των βραβείων του «Χάρτη», 2022.

·                 «Το γαλάζιο που μας ενώνει, (Ψυχογιός, 2022)

  Άλλα έργα του έχουν βραβευτεί σε διάφορους διαγωνισμούς. Συμμετέχει ενεργά σε συνέδρια και εργαστήρια για τη φιλαναγνωσία και τη δημιουργική γραφή.

   Ιστοσελίδα: https://antonissergis.com