ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΣΕΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΣΕΛΟΥ

για το "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Μόλις είχε εκδοθεί το πρώτο μου βιβλίο, το «Όλα όσα ψιθυρίσαμε», και αναρωτιόμουν ποιο θα ήταν το επόμενο μυθιστόρημα που θα έγραφα. Είχα διάφορες ιστορίες στο νου μου, όμως μια συγκεκριμένη φώλιασε στο μυαλό μου και απαίτησε την προσοχή μου. Η ηρωίδα κυριολεκτικά μου μίλησε, αποζητούσε την αφοσίωση μου. Είμαι η Ηλέκτρα, μου είπε, και είμαι τριάντα χρονών, ναι καλά κατάλαβες είμαι η κόρη της Ερατώς και ήρθε η ώρα να σου πω την δική μου ιστορία…

Η Ηλέκτρα υπήρχε στο πρώτο μου βιβλίο ως κοριτσάκι, ήταν η κόρη της κεντρικής ηρωίδας της Ερατώς, και τώρα στο δεύτερο βιβλίο μου είχε επιστρέψει ως μια σαγηνευτική, δυναμική, πετυχημένη γυναίκα η οποία απαιτούσε να μοιραστεί ότι της συνέβη τα χρόνιά που ακολούθησαν. Στο βιβλίο υπάρχει και η Δανάη, η οποία είναι Θεσσαλονικιά και είναι το ακριβώς αντίθετο από την Ηλέκτρα, είναι συνεσταλμένη, ντροπαλή, και αφοσιωμένη αποκλειστικά στον σύζυγο και τα παιδιά της. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένα παιχνίδι μυστηρίου και αποπλάνησης με την Ηλέκτρα να διεκδικεί τον άντρα της Δανάης, και να απαιτεί με θράσος ότι θεωρεί κεκτημένο της. 

Επέλεξα αυτή την φορά διαφορετικό ύφος αφήγησης, με έντονη την αμεσότητα (σχεδόν όλο το βιβλίο είναι σε πρώτο πρόσωπο), πιο σκληρή γλώσσα, οριακές - άγριες καταστάσεις, και ρίσκαρα αρκετά. Ο ερωτισμός είναι διάχυτος όπως και η προδοσία, η οργή, η απόγνωση, μα και η ελπίδα που πάντα αχνοφαίνεται.

 Όσο έγραφα ήταν στιγμές που σοκαρίστηκα και εγώ η ίδια με αυτά που συνέβαιναν στους ήρωες μου, με όσα πέρασαν, με όσα έκαναν. Και ύστερα αναρωτήθηκα για τις ζωές όλων μας.

Τελικά ποιοι είμαστε αληθινά;

Θα ήθελα να πω πολλά παραπάνω για την υπόθεση του βιβλίου μου, όμως προτιμώ να αφήσω μόνους σας να ανακαλύψετε την «Επικίνδυνη»…

 

Πρώτο απόσπασμα

Αδημονούσα να τον συναντήσω. Σκεφτόμουν τι να φορέσω, πώς να βαφτώ, ήθελα επιτέλους να με δει. Την προηγούμενη φορά δεν τα είχα καταφέρει. Ίσως το επίσημο ένδυμα της κυριλέ και επιτυχημένης μεσίτριας που φορούσα στην πρώτη μας συνάντηση να ήταν λίγο έως πολύ παρωχημένο. Εκείνος έδειχνε να είναι από τζάκι και ίσως κατάλαβε τις μικροαστικές καταβολές μου. Αργυρούπολη, δημόσιο σχολείο, κατασκήνωση στον Άγιο Ανδρέα. Όχι, δε θέλω να φαίνεται η αλήθεια μου, δε μου αρέσει αυτή η βιτρίνα, θέλω να την αποτινάξω, να την εξαφανίσω.

 

Δεύτερο απόσπασμα

Έκανα κύκλους και φαντασιωνόμουν συζητήσεις και καταστάσεις, βλέμματα, υπονοούμενα, ίσως ένα κρυφό χάδι μαζί του. Ένιωθα μέσα μου κάτι να με γαργαλάει, αισθανόμουν σαν παιδί που θέλει να κάνει σκανταλιά, με την προϋπόθεση να μην το πιάσουν. Πάντα ήμουν πονηρή, όμως κουτοπόνηρη δεν υπήρξα ποτέ. Ξαναπήγα κάτω από το σπίτι τους. Έβλεπα ζεστό φως να διαχέεται από το τεράστιο παράθυρο του σαλονιού τους. Το διαμέρισμα ήταν ρετιρέ και έτσι δυσκολευόμουν να εντοπίσω κάποια κίνηση μέσα στο σπίτι. Περπάτησα μέχρι την άκρη της παραλίας ανάμεσα από τα μικρά βότσαλα και τα πετραδάκια, σχεδόν ακούμπησα τη θάλασσα, φόρεσα την κουκούλα της μπλούζας μου και τεντώθηκα μήπως κατάφερνα να δω κάτι. Ήμουν σαν τον ναρκομανή που αποζητά τη δόση του απελπισμένα. Ήταν ξεκάθαρο, είχα υποτροπιάσει, είχα παραδοθεί και πάλι στις ορέξεις του ακυβέρνητου μυαλού μου. Όλεθρος.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Ηλέκτρα είναι μια γυναίκα γεμάτη αυτοπεποίθηση· προσηλωμένη πάντα στον στόχο της, ξέρει τι θέλει και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην επιθυμία της. Έχει σχεδιάσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια στη φαινομενικά τέλεια ζωή της. Είναι επιτυχημένη κοινωνικά, επαγγελματικά, αγαπητή στον περίγυρό της και έχει μια υπέροχη σχέση με τον Στέφανο. Τίποτα όμως δεν της είναι αρκετό… Το ανικανοποίητο συνεχώς της κατατρώει την ψυχή…
Όταν γνωρίζει τον Δημήτρη σε ένα επαγγελματικό ραντεβού, αισθάνεται για εκείνον ακατανίκητη έλξη. Η αδιαφορία όμως που εισπράττει από μέρους του την εξωθεί στα άκρα. Η Ηλέκτρα έχει μάθει να παίρνει πάντα αυτό που θέλει με κάθε τίμημα. Ο μοναδικός τρόπος για να πλησιάσει τον Δημήτρη και να τον σαγηνέψει είναι να εισβάλει στην οικογένειά του και να προσποιηθεί τη φίλη στη σύζυγό του τη Δανάη. Και τότε ένα σκληρό παιχνίδι αποπλάνησης, γεμάτο με οικογενειακά μυστικά και ψέματα, ξεκινάει…
Αλήθεια, πόσο καλά νομίζεις ότι γνωρίζεις τους πιο κοντινούς ανθρώπους της ζωής σου;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΣΕΛΟΥ γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και τα τελευταία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τη γυναίκεια ένδυση. Η αγάπη της για τη λογοτεχνία την ώθησε να παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής από καταξιωμένους Έλληνες συγγραφείς.

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ ΓΙΑ ΤΟ"Ο ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ

για του "Ο ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΕΝΩΝ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

«Ο συλλέκτης των τρένων»

Η πρώτη μου απόπειρα στην αστυνομική λογοτεχνία, ένα είδος που αγαπώ πολύ και ξεχωρίζω. Αφορμή για το συγκεκριμένο βιβλίο στάθηκε η επιθυμία μου να δώσω στον αναγνώστη που αγαπάει τα αστυνομικά μια πλοκή ιδιαίτερη, η οποία εμπερικλείει μυστήριο και αγωνία, αλλά παράλληλα  παρουσιάζει θέματα κοινωνικού χαρακτήρα που με ταλανίζουν.

Η κακοποίηση, τόσο η λεκτική όσο και η σωματική.

Η ψυχική διαταραχή, μέσα από το πρίσμα του θύτη, αλλά ταυτόχρονα και θύματος.

Η αγάπη, αυτό το ασαφές συναίσθημα. Πώς συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπά, μέχρι που είναι ικανός να φτάσει για να την αποδείξει και ποια όρια καλείται να ξεπεράσει;

Με λίγα λόγια λοιπόν θα έλεγα ότι «Ο συλλέκτης των τρένων» είναι εμπνευσμένος από τα απροσδόκητα που επιφυλάσει η ζωή και τον τρόπο που μπορεί να οδηγήσει στην ολισθηρή κάθοδο του ανθρώπου προς το κακό, όταν το αποτύπωμα του πόνου είναι δυσβάστακτο.

Στο βιβλίο θα  περιπλανηθείτε στους σκοτεινούς δρόμους της Αθήνας και τους κινδύνους που κρύβουν. Εκεί θα συναντήσετε την υπαστυνόμο Ρίζου, μια νεαρή, επίμονη και ικανή ντετέκτιβ στην προσπάθειά της να διελευκάνει την πιο δύσκολη υπόθεση στη μέχρι τώρα καριέρα της. Όμως όπως ὀλοι μας, έτσι και εκείνη έχει το παρελθόν της, ένα παρελθόν που τη στοιχειώνει και δαίμονες που παλεύει μαζί τους καθημερινά.

Μέσα στις σελίδες του θα γνωρίσετε και τον Συλλέκτη των τρένων. Η αστυνομία του προσδίδει το πρωσονύμιο «Κολομβιάνος» λόγω των αποτρόπαιων φονικών που του προσάπτουν. Είναι αυτός τελικά ο ένοχος; Σας καλώ να ανακαλύψουμε μαζί την αλήθεια του, καθώς και τι κρύβεται πίσω από τη περίφημη συλλογή του…

 

Απόσπασμα από το βιβλίο:

 

«Ξέρω πως δεν εγκρίνεις αυτό που κάνω. Όμως δεν γίνεται να κάνω πίσω. Είναι αρρώστια· με πνίγει, όπως η χολή που ανεβαίνει στον λαιμό. Ο Πασκάλ είχε πει πως εύκολα μπορεί κανείς να διολισθήσει από τον άγγελο στο κτήνος. Και είναι αλήθεια. Γίνομαι κτήνος· ο πόθος της εκδίκησης μ’ έχει αδράξει· έχει εκμηδενίσει κάθε άλλο συναίσθημα.

Βλέπουν σ’ εμένα την ομορφιά μου. Μαγεύονται από αυτήν. Δεν ξέρουν όμως ότι οι καλαμιές, για να παραμείνουν λυγερές και ψηλές, τρέφονται από τη λάσπη, από τα σκατά. […]

Είναι περίεργο που το λέω, αλήθεια, αλλά δεν νιώθω τύψεις ή ενοχές για ό,τι κάνω. Πώς γίνεται αυτό; Έγινα τόσο ρηχή τελικά; Ο χορός μου, όταν μένουμε οι δυο μας, δεν είναι πλέον προνόμιο που το έχεις μόνον εσύ. Εκατοντάδες άντρες με κοιτάνε να χορεύω. Εκατοντάδες μάτια χαϊδεύουν το κορμί μου–τη γύμνια μου. Χορεύω για εκείνους πρόστυχα, χυδαία. Όμως δεν νιώθω ντροπή· ούτε βρόμικη ούτε φθηνή. Είναι που έχω επικεντρωθεί στον μοναδικό μου στόχο.

Πώς γίνεται; Η θέληση να είναι τόσο δυνατή, ώστε να μπορεί να σβήσει κομμάτι της προσωπικότητας του άλλου; Πώς;

Σ’ αυτό πιστεύω πως έχεις την απάντηση· μπορείς να με βοηθήσεις. Ω ναι, είσαι σπουδαίος ψυχίατρος· ο κορυφαίος όλων! Σίγουρα θα μπορείς…»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ένα κρύο πρωινό του Νοέμβρη, μια νεαρή καλόγρια θα βρεθεί κρεμασμένη στο κελί της. Μπορεί ο θάνατός της να συνδέεται με τις αποτρόπαιες δολοφονίες νεαρών κοριτσιών που το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η ψυχαγωγία ενηλίκων;

Στους δρόμους της Αθήνας έχει εξαπολυθεί ανθρωποκυνηγητό. Ένας επικίνδυνος δολοφόνος, γνωστός στην πιάτσα ως Κολομβιάνος, κυκλοφορεί ελεύθερος και περιμένει υπομονετικά. Ένα και μόνο βλέμμα αρκεί για να διαβάσει την ψυχή τους. Τότε θα επιφέρει τη λύτρωση όπως μονάχα εκείνος γνωρίζει.

Η υπαστυνόμος Ρίζου καλείται να εξιχνιάσει την πιο δύσκολη υπόθεση στη μέχρι τώρα καριέρα της. Ένα αρρωστημένο παιχνίδι έχει στηθεί στα σκοτεινά πλοκάμια του διαδικτύου. Θα τα καταφέρει; Το παρόν της έρχεται αντιμέτωπο με το παρελθόν. Όμως τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει, γιατί σαν πέφτει η νύχτα, οι εφιάλτες ζωντανεύουν.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μαρία Κυριαζή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα με την οικογένειά της. Έχει σπουδάσει Εργοθεραπεία στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και έχει μετεκπαιδευτεί στην Παιδιατρική Αισθητηριακή Ολοκλήρωση.

Από το 2013 εργάζεται κατ᾽ οίκον και σε κέντρα ειδικής αγωγής με παιδιά που παρουσιάζουν κυρίως νευροαναπτυξιακές διαταραχές, και ως επόπτρια επαγγελματιών εργοθεραπείας. Έχει δημοσιεύσει άρθρα που σχετίζονται με τα παιδιά και την εργοθεραπεία και είναι διαχειρίστρια της ηλεκτρονικής ιστοσελίδας www.ergotherapeiakids.blogspot.gr.

Έχει εκδώσει το βιβλίο «Οδηγός Σχολικής Προετοιμασίας για την Α΄ Δημοτικού και Δυσγραφία – Ασκήσεις αντιμετώπισης στο σπίτι», από τις εκδόσεις Upbility. Τα μυθιστορήματά της «Καρδιά δύο νούμερα μικρότερη» και «Ο συλλέκτης των τρένων» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πνοή.

 

ΧΑΡΑ ΑΝΔΡΕ΄Ι'ΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΝΑ ΧΝΑΡΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

 ΧΑΡΑ ΑΝΔΡΕ'Ι'ΔΟΥ

για το "ΕΝΑ ΧΝΑΡΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ"

από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Σε μια «περασμένη» ζωή μου, ήμουν ταγμένη στην επιστήμη της αρχαιολογίας. Σπούδασα αρχαιολογία, έκανα το διδακτορικό μου σε αυτόν τον τομέα και δούλεψα αρκετά χρόνια στις ανασκαφές της μακεδονικής – κυρίως – γης. Πώς έφτασα ως εκεί; Από μικρή, μεγάλωσα μέσα στα παραμύθια που αφηγούνταν η γιαγιά μου κι ο παππούς μου, μεγάλοι παραμυθάδες και οι δύο, από εκείνους τους παλιούς, που διέσωζαν στην προφορική μνήμη την ιστορία του κόσμου μέχρι βαθιά τις ρίζες του, στα βάθη του χρόνου. Έτσι απέκτησα κι εγώ τις ρίζες μου πολύ βαθιά στον χρόνο, στο παρελθόν, ένιωθα άρρηκτα δεμένη μαζί του. Έτσι απέκτησα και τη μεγάλη μου αγάπη για τις ιστορίες και την ευκολία μου με τις λέξεις που – πιστεύω πως – μου κληροδοτήθηκε μέσα από μια μακρά σειρά προγόνων μου  παραμυθάδων. Πολύτιμη κληρονομιά!Κάποια στιγμή αποχώρησα από τον επαγγελματικό χώρο της αρχαιολογίας, η αγάπη όμως για το παρελθόν, για τις ρίζες, με συντροφεύει πάντα. Έδεσε και με την αγάπη για τις λέξεις και τις ιστορίες, και προέκυψε αυτό το βιβλίο.

Ο καμβάς είναι μια αρχαιολογική ανασκαφή κάπου στον μακεδονικό κάμπο, και οι ήρωες είναι αρχαιολόγοι ή συνεργάτες της ανασκαφής. Είχα ανάγκη να καταγράψω τον μαγικό κόσμο μιας ανασκαφής, το συγκλονιστικό αίσθημα όταν βγάζεις μέσα από το χώμα ένα αντικείμενο που το άγγιζε και το χρησιμοποιούσε κάποιος άλλος δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν! Μαζί με αντικείμενα, φέρνεις στο φως και την ιστορία των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, τα δικά τους χνάρια που άφησαν στο χώμα. Και παράλληλα, ήθελα να αναφερθώ και στον άλλο κόσμο, τον ζοφερό και καιροσκόπο, του πανεπιστημιακού κατεστημένου∙ εκείνον που κατατρώει τα όνειρα και διαβρώνει εκατοστό με εκατοστό τους ανθρώπους.

Αγάπη για την επιστήμη, εμμονή για την εξουσία και ο πανταχού παρών έρωτας, αυτοί είναι οι τρεις άξονες γύρω από τους οποίους κινούνται οι ήρωες του βιβλίου. Διαφορετικοί χαρακτήρες ο καθένας, με διαφορετικές αξίες για τη ζωή, αντιμετωπίζουν την παγιωμένη κατάσταση και καλούνται να πάρουν θέση, ο καθένας σύμφωνα με τις αντοχές του, σε ένα παιχνίδι που – εν πολλοίς – είναι στημένο από την αρχή∙ όπως κάνουμε όλοι μας, σε όλα τα «παιχνίδια»…

Για το τέλος, μια αγαπημένη φράση  - από τις πολλές – μέσα από το βιβλίο:

«Η ζωή δεν είναι μονοπάτι, είναι δένδρο. Δένδρο γεμάτο με κλαδιά και παρακλάδια».

Ευχαριστώ.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ποιος δεν θέλει, περνώντας από αυτή τη ζωή, να αφήσει πίσω του ένα χνάρι του στο χώμα;

Το νέο μυθιστόρημα της Χαράς Ανδρεϊδου μας μεταφέρει στον συναρπαστικό κόσμο μιας αρχαιολογικής ανασκαφής.

Η Θάλεια, δυναμική νέα αρχαιολόγος και πανεπιστημιακός, και γύρω της ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων –φοιτητές, καθηγητές, εργάτες... Ονειρεύονται, ερωτεύονται, εργάζονται αλλά και πληγώνονται, υπονομεύουν και υπονομεύονται, δοκιμάζοντας τα όριά τους κάτω από τον ανελέητο ήλιο της ανασκαφής.

Ο μαγικός χώρος μιας αρχαιολογικής ανασκαφής και οι έντονες συγκινήσεις που γεννά η ανακάλυψη της ιστορίας των ανθρώπων, της θαμμένης στο χώμα, αντιμάχονται τις δυσκολίες, τις ίντριγκες και τις παγίδες που παραφυλάνε σε κάθε βήμα στο πανεπιστημιακό κατεστημένο. Τα όνειρα, οι προσδοκίες, ο αγνός ενθουσιασμός, η συγκινητική αφοσίωση, από τη μια, οι ανεκπλήρωτες ευχές, η ανελέητη πάλη για επικράτηση, τα βαθιά τραύματα και η επιδίωξη της επιτυχίας με κάθε τρόπο, από την άλλη.

Ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων –φοιτητές, καθηγητές, μεταπτυχιακοί, συνεργάτες– κάθε ηλικίας, υπόβαθρου, δυναμικής, επιλογών, στόχων, ονειρεύεται, ερωτεύεται, εργάζεται, προσδοκεί, χαίρεται και πληγώνεται, γκρεμίζεται, δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς, καραδοκεί, δολοπλοκεί, υπονομεύει και υπονομεύεται, δοκιμάζει τις αντοχές του και εξερευνά τα όριά του κάτω από τον ανελέητο ήλιο, πάνω στη μάνα γη∙ τη μάνα γη που είδε κι έζησε και σκέπασε ευλαβικά κι έκρυψε μέσα της τις ίδιες ιστορίες χιλιάδων ανθρώπων, χιλιάδες χρόνια τώρα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χαρά Ανδρεΐδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει, σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, Παιδαγωγικές Επιστήμες, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, καθώς και Μουσειολογία. Έχει διδακτορικό στην Κλασική Αρχαιολογία και μεταπτυχιακό στην Ανοικτή και Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση. Εργάστηκε κατά διαστήματα σε όλους αυτούς τους τομείς, όπως και σε πολλούς άλλους, για να την κερδίσει στο τέλος η Εκπαίδευση.
Νιώθει ευτυχής που έχει κατορθώσει να συνδυάσει τις μεγάλες της αγάπες –συγγραφή, διδασκαλία, επιστήμες του παρελθόντος και έρευνα– μέσα από τα πεδία στα οποία δραστηριοποιείται και που δεν μένουν ποτέ στάσιμα. Η περιπέτειά της στη θάλασσα της γραφής ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, και έχουν εκδοθεί ήδη τέσσερα μυθιστορήματά της από γνωστούς εκδοτικούς οίκους. Όλα πραγματεύονται το βάθος του Εαυτού, την απλότητα και την πολυπλοκότητα των σχέσεων με τους σημαντικούς άλλους, το εύρος του Κόσμου, την απόλυτη αναγκαιότητά μας για θεατές και για συνοδοιπόρους.
Όπως λέει η ίδια: «Δεν ζωγραφίζω, δεν χορεύω, δεν ξέρω να παίζω μουσική· ο δικός μου τρόπος για να εκφράζομαι είναι με τις λέξεις…»

ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΙΚΡΑΣΙΑ-ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

για το "ΜΙΚΡΑΣΙΑ-ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από τη μεγάλη καταστροφή της Μικρασίας και τούτο το αυτοτελές μυθιστόρημα είναι ο δικός μου τρόπος να τιμήσω τις ιερές μνήμες και τους ανθρώπους μας που μαρτύρησαν σ’ εκείνα τα ευλογημένα χώματα.

Πολλές και πολλοί, θα αναρωτιέστε. Και λοιπόν; Άλλο ένα μυθιστόρημα για τη Σμύρνη ενώ έχουν εκδοθεί και κυκλοφορήσει εκατοντάδες; Έχετε δίκιο να αναρωτιέστε, αυτή είναι η αλήθεια.

Μα τούτο δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα για τη Σμύρνη των εκατόν ογδόντα χιλιάδων Ελλήνων, είναι ένα μυθιστόρημα για ολάκερη τη Μικρασία του ενάμιση εκατομμυρίου. Για τη Φώκαια, το Αϊβαλί, την Ερυθραία, το Ικόνιο, τη Σύλλη, την Καππαδοκία, το Αϊδίνι. Σε όλους αυτούς τους ευλογημένους τόπους διαδραματίζεται η μυθιστορηματική πλοκή, πλεγμένη αξεδιάλυτα, όπως πάντα, με την Ιστορία.

Κατ’ αρχάς δεν είναι ένα μυθιστόρημα για μάγισσες, μαγικά, μαντζούνια, ξόρκια και άλλες τέτοιες ανοησίες, υποτιμητικές για τους Μικρασιάτες και τις Μικρασιάτισσες. Ούτε είναι ένα μυθιστόρημα για τους ολίγους έχοντες και κατέχοντες, με τα αρχοντικά, τα ασημικά και τα πορσελάνινα σερβίτσια. Είναι ένα μυθιστόρημα για τους απλούς και αξιοπρεπείς ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, όταν χρειάστηκε και του εθνικού αγώνα, που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των Μικρασιατών, για τους προπάτορες και τους προγόνους πολλών από εμάς που έχουμε προσφυγικές ρίζες.

Είναι, επίσης ένα μυθιστόρημα για την άγνωστη, την υπόγεια Σμύρνη που σαν μεγάλο λιμάνι, όπως η Μασσαλία και η Αλεξάνδρεια, διέθετε πληθώρα από καταγώγια, καφέ αμάν, καφέ σαντάν, μπορντέλα και σκλαβοπάζαρα, καταγώγια στα οποία θα παλέψει με νύχια και δόντια να επιβιώσει η κεντρική ηρωίδα Άννα Παπάζογλου.

Είναι, τέλος, ένα μυθιστόρημα για τη λύτρωση και την απελευθέρωση από αιώνες σκλαβιάς, καταπιέσεων, διώξεων και αδικοχαμένου αίματος.

Η ιστορία ξεκινά το 1914, από τη Φώκαια, μια πόλη στα παράλια της Μικρασίας, εξήντα   χιλιόμετρα βόρεια από τη Σμύρνη, αρχαία ελληνική αποικία υπό την ηγεσία των Αθηναίων.

Ετούτη η φημισμένη πόλη, δέχθηκε εκείνη τη χρονιά το φρικτότερο κύμα βίας, πυρπολήσεων και λεηλασιών από τους Τούρκους. Μέσα σε ένα μερόνυχτο, οι δώδεκα χιλιάδες Έλληνες κάτοικοί της εξαφανίστηκαν. Άλλοι σφαγιάστηκαν στους δρόμους από τον μαινόμενο τουρκικό όχλο, άλλοι κάηκαν ζωντανοί μέσα στα σπίτια τους, ενώ οι τυχεροί κατάφεραν να επιβιβαστούν σε βάρκες και καΐκια και να φύγουν ξεγυμνωμένοι. Ήταν μια πρόβα τζενεράλε για το τι είχαν σκοπό να κάνουν και τι έκαναν τελικά οι Τούρκοι όταν μπήκαν στη Σμύρνη οκτώ χρόνια αργότερα. Η Φώκαια, λοιπόν, είναι το λιμάνι απ’ το οποίο ξεκινά το τρικυμισμένο μυθιστορηματικό ταξίδι της «Μικρασίας» και της Αννιώς Παπάζογλου, που καταλήγει στην Κόνια, την Καππαδοκία, το Αϊδίνι και τη απελευθερωμένη Σμύρνη.

Προσωπικά δεν ήθελα ένα ακόμη βιβλίο λύπης, θλίψης, στενοχώριας και κλαυθμού για την Μικρασιατική Καταστροφή. Ήθελα ένα βιβλίο τιμής και συγκίνησης για τους απλούς ανθρώπους που αλέστηκαν από το ίδιο τους το όνειρο και τις μυλόπετρες της Ιστορίας. Μα πιότερο απ’ όλα ήθελα ένα βιβλίο περηφάνιας για το έθνος μας, τον λαό μας και τον στρατό μας, τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας δηλαδή, που ξεκίνησαν το 1912 από τη Θεσσαλία και προελαύνοντας νικηφόρα έφτασαν δέκα χρόνια μετά να καταλάβουν ολόκληρη σχεδόν την Τουρκία και να απελευθερώσουν τη Μικρασία.

Αν κάτι χαρακτηρίζει το μυθιστόρημα πέρα από την απόλαυση της ανάγνωσης και την αγωνία της πλοκής, είναι ετούτες οι τρεις λέξεις: τιμή, συγκίνηση και περηφάνια. Αυτές προσπάθησα να υπηρετήσω, αυτές προσπάθησα να εμφυσήσω στις σελίδες, στις περιγραφές και στις κουβέντες της Άννας Παπάζογλου που ενσαρκώνει την κάθε κόρη, την κάθε αδερφή, την κάθε μάνα της Μικρασίας, του Πόντου και της Θράκης.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Αχ αμάν αμάν, σεκερίμ αμάν…

Αυτό το παθιάρικο, ερωτικό τραγούδι έρχεται στα χείλη μου καθώς η λεπίδα χαρακώνει το λαρύγγι μου. Το μαυριδερό, λιγδιασμένο χέρι του τσέτη που την κρατάει φέρνει τις τουρκικές λέξεις στον νου μου. Παντού γύρω μου νιώθω τον αχό της λυσσασμένης Τουρκιάς κι ακούω βλαστήμιες για τους γκιαούρηδες.

Βάι βάι, ζαβαλίμ βάι…

Το ερωτικό τραγούδι γίνεται σπαρακτικό μοιρολόι καθώς η τραχιά, σερνική φωνή πίσω μου με προστάζει να κάνω την προσευχή μου. Καταπώς λένε, η ζωή μου όλη διαβαίνει μπρος απ’ τα σφαλισμένα βλέφαρά μου.
Το σπίτι μας στη Φώκαια, η σφαγή κι ο καταδιωγμός, το φραγκομονάστηρο και το σκλαβοπάζαρο, το καφέ σαντάν και το μπορντέλο της κιορ Ταρούς, το καφέ αμάν κι ο Νεντίμ πασάς, η σκλαβιά κι η λευτεριά, η Σμύρνη, η Κόνια, η Καππαδοκία, το Αϊβαλί, το Αϊδίνι. Κι ο Γιάννος μου που με κοιτά κατάβαθα, με μάτια βουρκωμένα.
Εγώ όμως δε βουρκώνω τώρα, δεν προσεύχομαι, δεν ικετεύω. Στέκω απλώς και καρτεράω, καθώς το μαχαίρι του ματώνει το πετσί μου. Από φοβέρες έχω χορτάσει πια, λίγα τα χρόνια μου, αμά πολλές φορές ανταμώθηκα καρσί καρσί με τον χάρο.
Εγώ, η Αννιώ, η Αννέτ, η Αϊνούρ, η Άννα Παπάζογλου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ έχει δημοσιεύσει είκοσι τρία μυθιστορήματα ενηλίκων, μεταξύ των οποίων την Τετραλογία του Εμφυλίου Πολέμου, την Τριλογία του Μακεδονικού Αγώνα και την Τριλογία της Ελληνικής Επανάστασης, πέντε μυθιστορήματα για παιδιά και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ έχει συμμετάσχει σε τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του ΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημα ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, και το ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης.

ΚΩΣΤΗΣ Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΥΠΛΟΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

 ΚΩΣΤΗΣ Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ

για το "ΕΥΠΛΟΙΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Πριν από χρόνια, την εποχή των τολμηρών αμφισβητήσεων και των μεγάλων οραμάτων, αναρωτήθηκα, «πόσο δικές μου είναι οι ιδέες και οι πεποιθήσεις μου, ό,τι με κάνει να πιστεύω πως έχω τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη ζωή μου; Είναι άραγε δυνατόν να ξαναγράψει κανείς από την αρχή τη ζωή του, να κάνει τον εαυτό του ολότελα δικό του και να ακολουθήσει μια πορεία σε συνάρτηση και συνέπεια με το βαθύτερο είναι του;» Όλα τούτα κρατήθηκαν σε μιαν άκρη του μυαλού μου και επανέρχονταν από καιρό σε καιρό αποζητώντας μιαν απάντηση. Από τη στιγμή που η αποσπασματική καταγραφή σκέψεων στον αυστηρά ιδιωτικό χώρο έπαψε να δίνει διέξοδο σε προβληματισμούς και πνευματικές ανησυχίες, άναψε μέσα μου ο πόθος της συγγραφής μιας ιστορίας γύρω από τα ερωτήματα αυτά. Ο κόσμος της μουσικής έδωσε την ύλη. Γιατί μόνο η μουσική έχει τη δύναμη να ξυπνά την ψυχή από τον λήθαργο, τον νου από τη νάρκη, να φωτίζει ό,τι πραγματικά υπάρχει και αποκρύπτεται, να αποκαλύπτει ό,τι άξιο να βιωθεί και που, ακατανόητα γιατί, παραμένει απρόσιτο στη διάνοιά μας ως τη στιγμή της επαφής μαζί της.

Το μυθιστόρημα ακροβατεί μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Εσκεμμένη απόφαση ώστε να επικοινωνήσει το συνειδητό με όσα διαφαίνονται στον ομιχλώδη κόσμο του υποσυνείδητου ή και με όσα υπάρχουν πέρα από αυτό. Οδηγοί μου, ανάμεσα σε άλλους, ο Sun Ra και οι ισχυρισμοί του για την εξωγήινη καταγωγή του και όχι μόνο, ο Ξενάκης και τα πολύτοπά του, ο Brian Jones και η περιπλάνησή του στα βουνά Ριφ ηχογραφώντας τους Μαροκινούς Master Musicians of Jajouka, ο John Cale και η βιόλα του, ο Astor Piazzola και το τάνγκο του, η Jazz, η avant - garde και γενικότερα το είδος εκείνο της μουσικής που τιμά το όνομα αυτής της τέχνης.

Το αθώο πάθος του Πάρι Σο για τη μουσική αποδεικνύεται λυτρωτική διέξοδος από τα βάρη που στοιβάζει στην ψυχή του το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον. Ο Ηλιόφαντος και η Ορχήστρα του τον υποδέχονται σ’ έναν κόσμο όπου μόνο στη φαντασία πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Η πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας που γεύεται από την πρώτη στιγμή, καλλιεργεί την πεποίθηση πως μπορεί να σβήσει μονοκοντυλιά το παρελθόν, να ξαναπάρει από την αρχή τη ζωή του, να είναι επιτέλους εκείνος που θα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο και να τη ζήσει άνευ όρων και άνευ ορίων. Αγνοεί όμως πόσο σκληρά πρέπει να παλέψει ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό για να εκπληρωθούν τέτοιοι στόχοι.

Κοντά στον Σαμ και την Ιλέιν αφουγκράζεται τους χτύπους της αγνής και ανυπόκριτης καρδιάς. Η Ασάμι συντροφεύει τα βήματά του από τα άγουρα δεκάξι της χρόνια. Η Φράνκα μεθά τη σάρκα και βασανίζει την καρδιά. Στην αγκαλιά της Τιζέμτ τα συναισθήματα τον οδηγούν πέρα απ’ όσα ποθεί η σάρκα, αναζητά όσα θα τον κάνουν λιγότερο ατελή, λιγότερο ατομικό και τολμά να πιστέψει πως η υποσχόμενη ευτυχία δεν είναι άπιαστο πουλί, μα διστάζει να της παραδοθεί καθώς αναλογίζεται το τίμημα που πρέπει να πληρώσει. Δίπλα στον Αγκουστίν, γεύεται το πικρό συναίσθημα της απογοήτευσης, όταν συνειδητοποιεί πόσο ατομικός στάθηκε απέναντι στον επιστήθιο φίλο του. Όλα ένα σάστισμα του νου, μια παραζάλη, τη στιγμή που πρέπει  να πάρει αποφάσεις και να διαλέξει τον δρόμο που πρέπει να διαβεί για να μην εγκλωβιστεί σε μια αδιέξοδη πορεία, να μη χαθεί σε ερεβώδη βάθη.

Το μυθιστόρημα στην καθάρια ουσία του είναι καταστάλαγμα πεποιθήσεων που διαμορφώθηκαν στο διάβα της ζωής μου και δεν το κρύβω. Αν κάποιο απόσπασμά του τις απηχεί ως ένα βαθμό, είναι ετούτο:

«...τώρα πια ξέρεις πως το σπουδαίο που μέχρι σήμερα πίστευες ότι δημιούργησες, είναι μικρής αξίας. Χωρίς να το καταλάβεις, άλλοι είχαν χαράξει την πορεία για λογαριασμό σου, καθώς αφελής και αλαφρόπιστος τους είχες αφήσει να σεργιανούν μέσα σου, να σπέρνουν κίβδηλες βεβαιότητες και να διαφεντεύουν το μυαλό σου. Κανένα “θέλω” δεν ήταν “θέλω” σου, κανένας στόχος δεν ήταν πραγματικά δικός σου. Σπάσε τα δεσμά της αυταπάτης, γίνε ο εαυτός σου, άνοιξε τα φτερά σου και πέτα μακριά.»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Ένας ρακένδυτος ηλικιωμένος περιπλανώμενος καταλαμβάνεται από υστερικό παραλήρημα προτού καταρρεύσει στους πυρπολημένους από τον καύσωνα δρόμους της Αθήνας. Η συνέχεια δίνεται στον θάλαμο της ψυχιατρικής κλινικής, όπου ο Ζήσιμος, ένας νεαρός ψυχίατρος, επιχειρεί να ανακαλύψει τις αιτίες του κλονισμένου ψυχισμού του, μέσω ενός ημερολογίου και μίας μυστηριώδους συσκευής που θα βρεθούν στα χέρια του. Η σχέση γιατρού και ασθενή υποχωρεί καθώς το παρελθόν του Πάρι Σο αποκαλύπτεται με τρόπο αναπάντεχο. Ένας κόσμος πέρα από κάθε φαντασία φανερώνεται, στον οποίο ο Ζήσιμος βυθίζεται όλο και περισσότερο. Το απίστευτο δίνει τη θέση του στο αλλόκοτο, κι εκείνο με τη σειρά του, στο κραυγαλέο, θέτοντας σε δοκιμασία αντιλήψεις και πεποιθήσεις και ανάβοντας τον πόθο για ένα ταξίδι στον κόσμο πίσω από την απατηλή εικόνα του. Όχι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι συνέβη πίσω στον χρόνο, όταν ο Ηλιόφαντος και η Ορχήστρα του παρέσυραν τον Πάρι Σο στον μαγευτικό τους κόσμο, κι εκείνος ακολουθώντας τις προτροπές τους έτρεξε σαν δραπέτης μακριά, αναζητώντας μιαν άλλη ζωή.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κωστής Αγγελάκης γεννήθηκε το 1962 στον Μέρωνα Ρεθύμνης και από το 1971 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά. Η «Εύπλοια» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του ύστερα από την «Αναρρούσα» που εκδόθηκε το 2020 από τις εκδόσεις Πνοή..