ΒΕΡΑ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗ
για το "Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ"
από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Η ιδέα
για την «Αδελφή της Χριστίνας» μου ήρθε όταν γνώρισα ένα κορίτσι, το οποίο
ένιωθε ότι όλοι το κοιτούσαν, αλλά κανείς δεν το έβλεπε πραγματικά. Μιλώντας
μαζί του αντιλήφθηκα πως ένιωθε. Ένιωσα τον πόνο και το παράπονο που είχε μέσα
του. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι η απελπισία του το οδηγούσε συχνά σε σκοτεινά μονοπάτια.
Με άγγιξε πολύ το βίωμά του, ο χαρακτήρας του κοριτσιού αυτού. Εκεί σκέφτηκα
πως κάποιοι άνθρωποι κουβαλούν πολύ περισσότερο βάρος από ότι τους αναλογεί.
Και ότι πολλές φορές αν δεν αφιερώσουμε χρόνο να γνωρίσουμε πραγματικά έναν
άνθρωπο δεν καταλαβαίνουμε πόσες δυσκολίες μπορεί να χρειάζεται να
αντιμετωπίσει.
Ο κόσμος είναι συχνά
σκληρός, και ο κόσμος των παιδιών δεν εξαιρείται. Η περιθωριοποίηση, η
απομόνωση, η κοροϊδία είναι βιώματα που δυστυχώς αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά. Κάποια
παιδιά νιώθουν ότι χρειάζεται να κόψουν τον εαυτό τους στα δυο, να ζουν σε δυο
παράλληλους κόσμους, όπως ακριβώς και η αδελφή της Χριστίνας. Μόνο και μόνο για
να είναι αποδεκτά. Δυστυχώς στην κοινωνία μας υπάρχει έλλειψη σεβασμού και αυτό
το βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις. Πολύς κόσμος βιώνει αδικία και διακρίσεις.
Οι ταμπέλες ενώ έχουν σαν στόχο να προσφέρουν βοήθεια, τελικά συχνά
στιγματίζουν. Η διαφορετικότητα ακόμα δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Και αυτό
έχει έναν τρομακτικό αντίκτυπο στους ανθρώπους, που καταλήγουν να
εσωτερικοποιούν μια αίσθηση βαθιάς υπαρξιακής μειονεξίας και απόρριψης.
Ένας από
τους λόγους που θέλησα να γράψω αυτό το βιβλίο είναι για να δείξω πως όταν ένα
μέλος της οικογένειας συγκεντρώνει αναγκαστικά την περισσότερη προσοχή πάνω
του, τα άλλα μέλη μπορεί να βιώνουν συναισθηματική παραμέληση. Με συγκινεί να
σκέφτομαι πόσο μεγάλη ανάγκη έχει κανείς από προσοχή και μέχρι που μπορεί να
φτάσει για να την αποκτήσει. Αν και η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου ζει σε ένα
πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, το βίωμά της είναι πολύ πιο ευρύ. Δεν είναι
απαραίτητο να έχεις μια αδελφή με βαρύ αυτισμό για να νιώθεις όπως νιώθει κι
εκείνη.
Η
κεντρική ιδέα είναι ότι νιώθει αόρατη και αναγκάζεται να φροντίζει μόνη της τον
εαυτό της, όχι φυσικά με ιδιαίτερη επιτυχία. Για να το τονίσω ακόμα περισσότερο
αυτό επέλεξα να μην αναφέρω καθόλου το όνομά της παρά μόνο στην τελευταία λέξη
του βιβλίου. Ακολουθούμε ως αναγνώστες την πορεία της και την γνωρίζουμε μόνο
ως «η αδελφή της Χριστίνας».
Προσπάθησα
να μην υπάρχει η αίσθηση κατηγορίας και επίκρισης προς την μητέρα της κεντρικής
ηρωίδας, γιατί κάνει το καλύτερο που μπορεί, όπως και πολλοί άλλοι γονείς σε
παρόμοιες καταστάσεις. Και όταν καταλαβαίνει τον αντίκτυπο της στάσης της
νιώθει συντετριμμένη. Πολλές φορές οι γονείς παρασυρμένοι από τις απαιτήσεις
και τον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο
χωρίς να συνειδητοποιούν τον αντίκτυπο κάποιων συμπεριφορών τους. Δυστυχώς
συχνά το αντιλαμβάνονται μόνο αν κάποιο μέλος της οικογένειας εμφανίσει ένα
σύμπτωμα. Θεωρώ πολύ σημαντικό όμως να αναγνωριστεί το βάρος που νιώθει ένα
«παιδί-δεκανίκι». Η δυσκολία που έχει να ταιριάξει μέσα του πολλά και πολύ
αντίθετα και έντονα συναισθήματα. Η δυσκολία του να υπάρξει ως ανεξάρτητος
άνθρωπος και να αισθανθεί άξιος και σημαντικός.
Ένα παιδί
«αόρατο» που δεν δημιουργεί πρόβλημα, δεν εκφράζει το τι νιώθει, δεν σημαίνει
απαραίτητα ότι είναι καλά. Η σιωπή κρύβει μυστικά. Ένα τέτοιο παιδί αξίζει και
έχει ανάγκη την ίδια προσοχή και φροντίδα, όπως και ένα παιδί που φωνάζει
(άμεσα ή έμμεσα μέσα από δύσκολες συμπεριφορές) για βοήθεια. Ένας στόχος μου
γράφοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν να δείξω την σημασία της επικοινωνίας και
της σύνδεσης. Το πώς οτιδήποτε επικοινωνείται, όσο δύσκολο και αν είναι, είναι
καλύτερο από το να μην επικοινωνείται.
Ήθελα επίσης να δείξω διαφορετικούς τρόπους συναισθηματικής ανακούφισης, κάποιοι είναι λειτουργικοί και κάποιοι όχι. Η κεντρική ηρωίδα έχει ανάγκη την δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου, ο οποίος της προσφέρει την φροντίδα που χρειάζεται. Στην προσπάθειά της όμως να αντιμετωπίσει τα δύσκολα συναισθήματα που βιώνει καταλήγει να χρησιμοποιεί και πολύ επικίνδυνους τρόπους. Αυτό είναι κάτι που δυστυχώς συμβαίνει πολύ στην εφηβεία. Παρορμητικές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου παρατηρούνται συχνά όταν η αίσθηση της απελπισίας και της μοναξιάς κορυφώνεται. Εκεί το «αντίδοτο» είναι η σύνδεση, η κατανόηση, η αποδοχή, η σημασία, η συναισθηματική φροντίδα που μπορεί να έρθει από έναν άλλο άνθρωπο που νοιάζεται.
Τέλος στο
βιβλίο ήθελα να τονίσω την σημασία της ζωής, την αξία της ζωής και την σημασία
του προσωπικού νοήματος του καθενός. Η φράση του Νίτσε «όποιος έχει ένα γιατί
για να ζει μπορεί να αντέξει σχεδόν το κάθε πως» μου φάνηκε πολύ σοφή. Όλοι μας
ψάχνουμε το νόημα. Και τις περισσότερες φορές το νόημα κρύβεται στις ανθρώπινες
σχέσεις, στην στήριξη, στην αποδοχή και την αγάπη.
Η αδελφή
της Χριστίνας για μένα είναι ένας φόρος τιμής σε όλους τους ανθρώπους που
βρίσκονται σε μια αντίστοιχη θέση. Μια προσπάθεια ώστε να νιώσουν ότι
ακούγονται, αναγνωρίζονται, ενθαρρύνονται και βοηθιούνται στον αγώνα που δίνουν
καθημερινά.
 |
| Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ |
από ό,τι τους αναλογεί. Και οι άλλοι σπάνια το βλέπουν.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι πρέπει να κάνω για να κάνω φίλους, αλλά από την άλλη έχω μάθει τι δεν πρέπει να κάνω: δεν πρέπει να αναφέρω ότι έχω μια αδελφή με βαρύ αυτισμό. Γιατί οι άνθρωποι που ακούν για την αδελφή μου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: σε αυτούς που με λυπούνται, σε αυτούς που απομακρύνονται και σε αυτούς που κοροϊδεύουν. Και τίποτε από αυτά δε θέλω να συμβεί στο καινούριο μου σχολείο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να έχεις αυτισμό. Ούτε βέβαια να ζεις και με κάποιον που έχει.
Ένα βιβλίο για την εφηβεία. Για τη φιλία και τους προσωπικούς αγώνες που δίνει ο καθένας. Για την αναζήτηση ταυτότητας και θέσης στον κόσμο. Ένα βιβλίο για την απελπισία και την ελπίδα. Για τη μοναξιά και τις σχέσεις. Τα ψέματα και τις αλήθειες. Για τον θυμό και την αποδοχή. Για τα λάθη και την συγχώρεση. Για το θάρρος και τη δύναμη που πολλοί έφηβοι καλούνται να ανακαλύψουν μέσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου