ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

 ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ 

για το "ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Οι ιστορίες είναι σημαντικές. Μάλιστα όσο πιο αληθινές οι ιστορίες, τόσο πιο σημαντικές είναι. Και τα μυθιστορήματα είναι η πιο αληθινή μορφή ιστορίας που έχει εφευρεθεί, ακόμα πιο αληθινά και από την ίδια την πραγματικότητα. Γιατί ενώ η πραγματικότητα περιορίζεται από τα ήθη των καιρών, προσαρμόζεται σε προσδοκίες και προσδιορίζεται από φιλοδοξίες, το μυθιστόρημα έχει μόνο έναν αυτοσκοπό, την αλήθεια. Όχι αυτή την τυχάρπαστη σύμπτωση γεγονότων που συμπτύχθηκαν σε μια πρόταση για να χωρέσουν σε μια επικεφαλίδα ή λεζάντα εφημερίδας. Η αλήθεια του μυθιστορήματος δεν περιορίζεται από τα γεγονότα που συμβαίνουν, αλλά εξερευνεί τις άπειρες δυνητικές πιθανότητες που παραμονεύουν στις σκιές. Το Πρίσμα είναι μια τέτοια αλήθεια που ξεμύτησε για λίγο από το σκοτάδι.

Ο Οδυσσέας, η Σόφι και ο Πέτρος ήταν τρεις άγνωστοι, ο καθένας με τα ιδιαίτερά του πάθη και φιλοδοξίες. Θα μπορούσε να είχε προσπεράσει ο ένας τον άλλον χωρίς δεύτερο βλέμμα στα μονοπάτια της ζωής, το Πρίσμα όμως τους έφερε κοντά, και η ζωή και των τριών δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Ας τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα όσο υπάρχει ακόμα χρόνος…

 

Απόσπασμα 1: Οδυσσέας

Είχε το χαμόγελο μιας σταρ του σινεμά η Σόφι μου. Δεν της το είχα πει ποτέ, ακριβώς επειδή το γνώριζε ήδη καλά από μόνη της. Ήταν από εκείνα τα λαμπερά χαμόγελα που εξαιτίας κάποιου προαιώνιου πρότυπου ομορφιάς εντυπω­μένου στα βάθη του νου, θολώνουν τα μυαλά των ανδρών. Είχα αντικρίσει ορισμένα ακόμη τέτοια χαμόγελα κατά τη διάρκεια της νιότης μου. Στο προαύλιο του σχολείου, έξω από το φροντιστήριο, στο αμφιθέατρο της σχολής. Είχα ξαγρυπνήσει μάταια εξυφαίνοντας φαιδρά σενάρια εξαιτί­ας τους. Είχα χτυπήσει το κεφάλι μου στο γραφείο προ­σπαθώντας να τα βγάλω από τον νου μου ώστε να κα­ταφέρω να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Παρ’ όλ’ αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της νιότης μου ποτέ ένα απ’ αυτά τα χαμόγελα δεν είχε στραφεί προς τα εμένα. Χρειάστηκε πρώτα να δημιουργήσω το Πρίσμα για να φτάσει η δική μου ώρα. Για να γυρίσει να με κοιτάξει μια γυναίκα σαν τη Σόφι. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να το ξεχάσει ποτέ αυτό. Χωρίς όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, χωρίς το Πρίσμα, δεν θα υπήρχαν άλλα χα­μόγελα για μένα. Η ομορφιά που θωρούσα μπρος μου δεν ήταν παρά η αντανάκλαση της ίδιας μου της επιτυχίας. Η ομορφιά αυτή μου ανήκε.

 Απόσπασμα 2: Σόφι

Αγαπητή Ισμήνη,

Πέρασε πολύς καιρός που δεν σου έγραψα. Τι καιρός δηλαδή, χρόνια ολόκληρα κυλήσανε. Την τελευταία φορά που άνοιξα το ημερολόγιο πρέπει να πήγαινα ακόμα Λύ­κειο. Ελπίζω να μη μου κρατάς μούτρα γι’ αυτό.

Τότε δεν είχα μάθει ακόμα πώς είναι πραγματικά η ζωή, πώς τα χρώματα ξεθωριάζουν μέ­χρι που όλα καταλήγουν μουντές αποχρώσεις του γκρι. Ή σχεδόν όλα. Λίγη μαγεία παραμένει ακόμα ζωντανή στα γράμματα που σου γράφω, αλλά όταν κλείσω και πάλι το ημερολόγιο… Ω, Θεέ μου, πώς κατάφερα να μπλέξω έτσι; Αχ, Ισμήνη, χρειάζομαι τη βοήθειά σου τώρα περισσότερο από ποτέ!

Σόφι

 Απόσπασμα 3: Πέτρος

Όταν είχα φύγει από το σπίτι, δίπλα ήταν μόνο ένα άδειο οικόπεδο με μερικά πεύκα και θάμνους. Στη θέση τους είχε τώρα ξεφυτρώσει αυτό το περίεργο γυάλινο κατασκεύα­σμα.

Αστυνόμος Παπαναστασίου: Η οικία Σιδέρη.

Πέτρος Φωτιάδης: Σου είπα πως τότε…

Αστυνόμος Γαβρίλης: Ναι, ναι, ούτε που τον είχες ακου­στά.

Πέτρος Φωτιάδης: Α, γεια σου. Για κακή μου τύχη όμως ήταν γραφτό μου να τον μάθω. Και πώς να μην τον μάθω δηλαδή, αφού από το πατάρι μου μπορούσα να δω μέσα σε όλο του το σπίτι, λες κι ήταν γυάλα με ψάρια. Πρέπει να κόντευαν μεσάνυχτα όταν άναψαν απέναντι τα φώτα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα προσέξει ψυχή δίπλα, και ήμουν περίεργος να δω ποιος μπορεί να έμενε μέσα σ’ αυτή τη γυάλα.

 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Μέσα στο Πρίσμα τίποτα δεν είναι όπως δείχνει.

«Το Πρίσμα». Μια καινοφανής κατασκευή από γυαλί και ατσάλι η οποία αφήνει τις ακτίνες του φωτός να τη διαπερνούν απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά όχι μόνο αυτές… Τραβά επίσης τα βλέμματα των περαστικών, τα προσκαλεί μέσα, κι ύστερα τα παγιδεύει ανάμεσα σε αντανακλάσεις, σκιές, ψευδαισθήσεις και μυστικά. Μέσα του θα συγκλίνουν τρεις ζωές, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ένας διάσημος αρχιτέκτονας, έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για την επιτυχία. Μια απογοητευμένη ηθοποιός που πασχίζει να εξέλθει από την αφάνεια. Ένας τοξικομανής από καλή οικογένεια σε θανάσιμο αδιέξοδο. Όλοι τους έχουν ένα κοινό: είναι εξαιρετικοί στα ψέματα. Μια διάρρηξη χωρίς κλοπιμαία, ένας βιασμός στο σκοτάδι, ένας φόνος. Ένα έγκλημα με τρεις υπόπτους. Ποιον μπορείς να πιστέψεις όταν όλοι έχουν κάτι να κρύψουν;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Θεόδωρος Μπογιατζής γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στις ΗΠΑ και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα Οικονομικά στο Λονδίνο. Δραστηριοποιείται στον χώρο της εκπαίδευσης ως καθηγητής για διεθνή τεστ αξιολόγησης φοιτητών. Κατά το παρελθόν έχει συνεκδώσει στην αγγλική γλώσσα βιβλία εκπαιδευτικού περιεχομένου, το διάβασμα και η συγγραφή μυθιστορημάτων παραμένουν όμως το μεγάλο του πάθος. «Το Πρίσμα» είναι το πρώτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.