ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙ...ΤΕΛΟΥΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ 

για το "ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙ...ΤΕΛΟΥΣ" 

από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.

Το έργο μου «Άνθρωποι επι… τέλους», είναι ένα έργο που έγραψα πριν είκοσι και πλέον χρόνια. Ήταν το τρίτο βιβλίο που ολοκλήρωνα. Θα έλεγα πως ήταν το έργο που με έκανε να αγαπήσω πραγματικά τη συγγραφή και να προσαρμόσω τη ζωή μου πάνω της. Ολοκληρώνοντας το, ήξερα πως ο έρωτας με την πρώτη ματιά, είχε σφραγιστεί με γάμο. Το ξέρω πως γράφοντας το τέλος του, είχα αλλάξει και ως άνθρωπος. Είχα γίνει πιο ευαίσθητος με τους ανθρώπους, αλλά και πιο σκληρός με τους παλιανθρώπους.

Η αγάπη μου για τον άνθρωπο ήταν αυτή που με ώθησε στην ολοκλήρωση του. Εκείνη την εποχή άκουγα και εγώ, όπως όλοι τα περί καταστροφής του κόσμου, μια το 2000, μια το 2012, προσπαθώντας λοιπόν να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται, ή να γελούν με όλα εκείνα, προσπάθησα να κοιτάξω πιο βαθιά.

Ο ήρωας μου, είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι γιος, είναι θείος, είναι φίλος, είναι ο καθένας. Ένας άντρας, με λάθη, με πάθη, με εγκλωβισμένο, όμως ζωντανό τον άνθρωπο μέσα του. Ο ήρωας μου είναι ο άνθρωπος, που μέσα από τα μάτια του ενός, συλλεγεί τον εαυτό του μέσα από αληθινούς ανθρώπους.

Ανθρώπινες σχέσεις, πολιτική, κοινωνία, κοινωνικός διαχωρισμός, στιγματισμός, κλιματική αλλαγή και συνεχώς ο άνθρωπος σε διαίρεση. Τα πάντα γύρω μας σε έναν τροχό καταστροφής, πολλές φορές με τη συμμετοχή, την αμέλεια, την απροσεξία, ή τη μη δράση μας, όμως εμείς, αδιαφορούμε.

Μήπως τελικά θα έρθει η ώρα το σύμπαν να εκτελέσει αυτό που για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος επιδιώκει με τον πολιτισμό του; Ή μήπως ήρθε η ώρα να υψώσουμε το ανάστημα μας ανάμεσα στην κάθε μάχη ανθρώπων εναντίων ανθρώπων;

Γιατί πρέπει να φτάσει ο άνθρωπος επι τέλους, για να υπάρξει επιτέλους ως άνθρωπος, ως έλλογο ον; Μήπως μπορούμε αλλά και οφείλουμε να γίνουμε ενεργοί άνθρωποι…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

(… Δεν υπάρχει μονάχα το άκρο της παραβατικότητας, μα και αυτό που βλέπω, εδώ στη γεμάτη από κόσμο πλατεία. Επιτέλους διαφορές δεν υπάρχουν. Η υπεροψία και οι αποστάσεις έχουν διαγραφεί. Ο χρόνος είναι περιττός. Όπως νωρίτερα τα γεροντάκια μεταφέρθηκαν στην παιδική τους ηλικία, έτσι και τώρα, έχουμε μεταφερθεί στην ουτοπία, στην εποχή που δεν έχει ανακαλυφθεί το χρήμα και η τιμή των πραγμάτων, είμαστε στην εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις αναζητούν ως πρώτιστο το λόγο ύπαρξης και αξίας τους, μιας αξίας δίχως ιδιοτέλεια, δίχως εγωισμούς, και πάνω από όλα, δίχως κοστολόγηση.

Αγαλλίαση κατέκλυσε την ψυχή μου. Χαμογέλασα. Η στιγμή διλημματική. Απαιτείται το τέλος για να καταλάβουμε ότι εξαρτάται ο ένας από τον άλλο; Μα γιατί δε ζούσαμε με μόνες διαφορές τις προσωπικές επιλογές μας, επιλογές που να είχαν να κάνουν με τα δικά μας θέλω και όχι με τις ανάγκες των άλλων για εξουσία. …)

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Εν αρχή ην… ο πλανήτης μας, η Γη μας, ένα πραγματικό ποίημα του Χάους, φερμένο από την απεραντοσύνη του τυχαίου, χτισμένος στην ουτοπία του Πλάτωνα, με νότες βγαλμένες από την αρμονία του Πυθαγόρα, γέννημα της μητέρας φύσης! Όμως, η τόση ομορφιά είναι χτισμένη σε ένα σύμπαν όπου τα πάντα ρέουν και μεταβάλλονται. Τότε, ήρθε ο άνθρωπος και ο υποτιθέμενος πολιτισμός του και ενώ όλα παράγονται μόνα τους, εμείς θελήσαμε τα δανεικά… αγύριστα. Αρπάξαμε, εμπορευματοποιήσαμε και τελικά, μετατρέψαμε τα δανεικά σε ανάγκη των άλλων. Πείσαμε πως χωρίς την ύπαρξη υλιστικών αναγκών, οι άνθρωποι ήταν ξένα σώματα για τον πολιτισμό. Να όμως που ήρθε η ώρα να ζητηθούν τα δανεικά πίσω. Ήρθε η ώρα της απογύμνωσης. Ήρθε η ώρα της αντίστροφης μέτρησης… Το αύριο εξαρτάται από το χθες και εμείς εδώ, στο τώρα, γαντζωμένοι στο τίποτα, ανίεροι δέσμιοι των επιλογών του τότε. Και εκείνη την ώρα, την ώρα της αποκάλυψης της δυστοπίας, το ερώτημα βροντοφωνάζει: «Άνθρωποι επί… τέλους ή Άνθρωποι επιτέλους;»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Βασίλης Μακαρίου, γεννημένος το 1976, κατάγεται από τον δήμο Εορδαίας του Νομού Κοζάνης. Πλέον, κατοικεί στη Θεσσαλονίκη, όπου για χρόνια εργάσθηκε στη διαφήμιση ως ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρίας και εταιρίας τρισδιάστατων γραφικών. Οι σπουδές του είναι στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Πρώτη έκδοση βιβλίου του το μυθιστόρημα «Oι χαμένοι θεοί» το 2017, για να ακολουθήσει το δεύτερο, ψυχολογικό θρίλερ «‘Eνας φάρος στην ψυχή μου». Το τρίτο του έργο «Άνθρωποι επί… τέλους», είναι ένα δυστοπικό-κοινωνικό μυθιστόρημα. Τον χαρακτηρίζει η προσφορά στον συνάνθρωπο και η αγωνία του για έναν καλύτερο κόσμο.