ΑΣΠΑΣΙΑ ΒΛΑΧΟΥ-ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΝΗΝΕΜΙΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ

Κολύμπησα προς την ξηρά σηκώνοντας το βλέμμα στον ουρανό. Ήταν ντυμένος ένα στρώμα χαμηλά γκριζόλευκα σύννεφα που έδειχναν διάφανα στο πρωινό φως. Δύο γλάροι πετούσαν από κάτω τους νωχελικά. Το κρύο ήταν ήπιο φέτος, ο χειμώνας γλυκός. Ξάπλωσα πάνω στο νερό κι έκλεισα τα μάτια, τα κύματα με κανάκεψαν ήρεμα. Παραμονή Χριστουγέννων... Ήταν σαν ένα καλό όνειρο. Ένα χρόνο πριν, καρφωμένη στην αναπηρική καρέκλα, θεωρούσα τον εαυτό μου τελειωμένο και τώρα ξανάρχιζα την αγωνιστική κολύμβηση με όλα μου τα κύταρα, όπως παλιά, να αναπνέουν μέσα στο νερό. Πόσα άλλαξαν μέσα σε ένα χρόνο, πόσα απίστευτα, ανατρεπτικά γεγονότα έφεραν τις ζωές μας τα πάνω κάτω... τη δική μου με ανέλπιστα θετικό αποτέλεσμα. Πόσο λάθος είναι τελικά να χάνει κανείς την ελπίδα! Έφτασα στα ρηχά και και στάθηκα όρθια. Η πιο γενναία κίνηση της ημέρας. Το κρύο με τύλιξε ολόκληρη. Ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι πεινούσα. Ώρα για πρωινό. Τυλίχτηκα με την πετσέτα κι έτρεξα προς το σπίτι. Τα φωτάκια στα δέντρα του κήπου έλαμπαν ακόμα από το προηγούμενο βράδυ και μαζί με το γλυκό κίτρινο φως στα παράθυρα έφτιαχναν ένα γιορτινό καλωσόρισμα. Πριν αγγίξω το πόμολο η πόρτα άνοιξε από μέσα. Μυρωδιά από φρεσκοψημένα μελομακάρονα, καφέ, κι αναμένο τζάκι. Το ζωηρό χρώμα από τις φλόγες ζέσταινε ολόκληρο το σαλόνι. «Έλα μέσα, θεότρελη γυναίκα. Θα παγώσεις!» αγρίεψε ο Αχιλλέας, αλλά η χαρούμενη φωτιά στα μάτια του ήταν πιο ζεστή από του τζακιού. Με την άκρη του ματιού μου είδα την Ελένη με το Νίκο να έρχονται από την κουζίνα αγκαλιασμένοι. Η κοιλιά της είχε φουσκώσει κι άλλο. Ο Αχιλλέας έκλεισε την πόρτα πίσω μου και η ζεστασιά με τύλιξε από την κορφή ως τα νύχια. Από την κορφή ως την ψυχή. Η ευτυχία όρμησε μέσα μου ανεξέλεγκτη κι εξόρισε όλα τα παλιά σκοτάδια. Αυτή είναι η ευχή μου για όλους σήμερα: υγεία, δύναμη, ελπίδα, αισιοδοξία και το σπίτι ή ακόμα και μόνο την καρδιά γεμάτα αγαπημένους μας ανθρώπους. Καλές γιορτές! Άρτεμις, από το μυθιστόρημά μου «Επικίνδυνη Νηνεμία»

"... δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν. Είναι σαν να έχω να κάνω με έναν διαφορετικό άνθρωπο. Δεν με κακομεταχειρίζεται, αλλά στον αέρα υπάρχει ηλεκτρισμός. Ξέρει ότι έχω ανακαλύψει την αλήθεια και μετά από εκείνη τη φοβερή νύχτα δεν τον κοιτάζω καν στα μάτια, φοβάμαι μην προκαλέσω κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Πρέπει να με βοηθήσεις. Μη διανοηθείς να τηλεφωνήσεις, απλώς έλα. Νομίζω ότι συνέχεια αναπνέει πίσω από τον ώμο μου, ότι ακούω τα βήματά του ακόμα και αυτή τη στιγμή..."

Η απελπισμένη έκκληση της Άρτεμης για βοήθεια φτάνει στην Ελένη σε ένα σημείωμα κρυμμένο μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Με έναυσμα ακόμα έναν σφοδρό καβγά με τον άντρα της, η Ελένη εγκαταλείπει την Αθήνα για να βρει τη φίλη της. Η Άρτεμη, με ψυχή και σώμα τραυματισμένα από ένα ατύχημα αλλά πάντα
αδάμαστη σαν τα κύματα που παλιότερα έσχιζε σαν γοργόνα, ζει στην Κάλυμνο με τον αδελφό της τον Ταξιάρχη. Όταν η Ελένη τη συναντά, βρίσκει τον χαρακτήρα της αλλαγμένο. Είναι όμως ο Ταξιάρχης η αιτία για το μυστηριώδες σημείωμα;
Ταυτόχρονα, σε μια κρυφή σπηλιά και σε ένα καράβι που κάνει "επιδρομές" στους κοντινούς βυθούς, διεξάγεται μια παράνομη επιχείρηση οργανωμένη προσεκτικά από έναν ισχυρό και ύπουλο άνθρωπο.
Στα δωμάτια του σπιτιού τής Άρτεμης και του Ταξιάρχη η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Αργά τη νύχτα η αποθήκη με τη σφηνωμένη πόρτα έχει φως και στο παράθυρό της η Άρτεμη ισχυρίζεται ότι βλέπει έναν άγγελο κάνοντας την Ελένη να αμφιβάλλει για το μυαλό της. Η Ελένη, ωστόσο, φοράει ακόμα τη βέρα του Νίκου και ο Νίκος, ένας καταδυόμενος αρχαιολόγος που τον δένουν δυνατοί όσο και επώδυνοι δεσμοί με την Κάλυμνο, δεν είναι διατεθειμένος να τη χάσει. Θα κινήσει γη και ουρανό για
να σπάσει τον κλοιό που σφίγγει συνεχώς γύρω από τις δύο γυναίκες.
Μέσα στο υπέροχο, άγριο σκηνικό του νησιού, οι ρόλοι αντιστρέφονται συνεχώς, ο κίνδυνος ελλοχεύει, η απληστία, ο έρωτας, το μίσος και η ιδεολογία επηρεάζουν τις εξελίξεις και οι ήρωες υπερβαίνουν τα όριά τους και επιχειρούν το ακατόρθωτο.