"Το πρώτο παιδί της Μακρίνας και του Αβραάμ Χατζηαβράμογλου, γεννήθηκε την προπαραμονή της πρωτοχρονιάς του 1904, ύστερα από μια μικρή καθυστέρηση και μια μεγάλη αγωνία για την έκβαση του δύσκολου τοκετού. Η κοπέλα κοιλοπονούσε τρεις ολόκληρες μέρες, αλλά μιλιά δεν έβγαλε, μόνο δάγκωνε τα χείλη της και τα μάτωνε, ενώ στο όμορφο, πάλλευκο πρόσωπό της, χιλιάδες μικρά αγγεία έσπασαν, και η Κιμάτη έκλαιγε στα κρυφά –όταν δεν προσευχόταν– που το κοριτσάκι της είχε χάσει την ομορφάδα του. Ο γιατρός είχε εγκατασταθεί στο σπίτι της οικογένειας και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να βοηθήσει την κοπέλα που δεν μπορούσε να γεννήσει, γιατί μάλλον το παιδί «ερχόταν ανάποδα», δηλαδή ήταν με τα πόδια προς τα κάτω. Η Σεβαστή, άυπνη και μονίμως στο πλάι της νύφης της, έδινε συνέχεια οδηγίες στις υπηρέτριες που, αθόρυβα, ανανέωναν σεντόνια, νερά, πεσκίρια, νυχτικά, κεριά, θυμιάματα στα λιβανιστήρια, πετρέλαιο στις λάμπες, κεριά στα παράθυρα. Κανείς δεν κοιμήθηκε τα τρία εκείνα βράδια, όλο το σπίτι στο πόδι και στο μαγειρειό άχνιζαν οι πατσάδες που έκαναν καλό στους πόνους της γέννας, ετοίμαζαν οι μαγείρισσες και το χερσέ πιλάφι για τη λεχώνα, πιστεύοντας πως από ώρα σε ώρα θα γεννούσε, ζέσταιναν γάλατα και σερμπέτια, έβραζαν οκάδες χαμομήλι και δυόσμο, σέρβιραν καυτά μαντί, ζύμωναν πίτες και έψηναν απανωτούς καφέδες στον γιατρό, στον πεθερό και στον υποψήφιο πατέρα που πρώτη φορά τον έβλεπαν, αυτόν τον μελαχρινό άνδρα, τόσο χλωμό. Και ενώ μέσα στο σπίτι άχνιζαν φαγιά, ροφήματα, έξω, στην πίσω αυλή, άχνιζαν τα αίματα από τα τρία φρεσκοσφαγμένα αρνιά που είχε φέρει ο υποψήφιος παππούς από το Ανδρονίκι, να τραπεζώσει φίλους και εχθρούς, που λέει ο λόγος, για τα γεννητούρια."
Στο νέο χρόνο που γεννιέται σαν το παιδί της Μακρίνας του βιβλίου μου, εύχομαι να κοιτάξουμε μέσα μας και να ανακαλύψουμε και πάλι τις χαμένες αξίες. Καλή χρονιά, υγεία, αγάπη, φως στις ψυχές μας.
ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου