ΙΟΥΛΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ-ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΜΑΤΙΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

«Πλησίαζαν κιόλας Χριστούγεννα. Πόσο μόνη ένιωθα για άλλη μια φορά και πόσο πολύ πονούσα… Τον έχασα, οριστικά. Πάνε δύο μήνες σχεδόν και δεν είχα νέα του. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι όλα ήταν ένα ψέμα. Ήταν στιγμές που πίστευα ότι όλα τα έζησα στα όνειρά μου, με τη φαντασία μου και μόνο. Κι όμως, άγγιζα το σώμα μου, τα σημάδια του ήταν ακόμη πάνω μου και μέσα μου πια. Μέσα μου μεγάλωνε μια νέα ζωή, η δική του συνέχεια. Θα έφερνα στον κόσμο το παιδί του, κι αυτός δεν θα το μάθαινε ποτέ. Ήμουν μόνη μου. Η Στέλλα επέστρεψε στην Αθήνα. Δεν θέλησα να πάω μαζί της. Όσο κι αν επέμενε, όσο κι αν με παρακάλεσε, δεν ήθελα να φύγω. Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή γύριζε. Και ήθελα να ήμουν εδώ και να τον περιμένω. Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν όταν χανόμουν μ’ ένα βιβλίο. Προσπαθούσα να ταξιδέψω μέσα από τις σελίδες του μακριά απ’ όσα στοίχειωναν τη σκέψη μου. Άλλοτε τα κατάφερνα κι άλλοτε όχι. Εκεί που διάβαζα για μια μεγάλη αγάπη, θυμόμουν τις δικές του υποσχέσεις, τα δικά του λόγια και βούρκωνα. Ένιωθα ότι δεν θα αντέξω άλλο την απουσία του, αλλά έπρεπε να προσπαθήσω. Χάιδευα το μωρό μου και ήταν σαν να με ένιωθε κι εκείνο, αν και ήταν πολύ νωρίς για να μου δείξει τα σημάδια του. Άφηνα το βλέμμα μου να χαθεί έξω, στις μεγάλες πια τριανταφυλλιές που με τόση αγάπη ανάστησε ο Νίκος το καλοκαίρι. Δεν είχαν πια φύλλα, όμως ένα μόνο κόκκινο τριαντάφυλλο άντεχε το κρύο και τη βροχή, στεκόταν εκεί σαν να μου κρατούσε συντροφιά, σαν να μοιραζόταν τη μοναξιά μου. Ξεχώριζε ανάμεσα στα ψηλά δέντρα που έκλειναν τον φράχτη του κήπου και πρόσφεραν μια φυσική προστασία από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτό άλλωστε ήθελα, να μην ξέρει κανείς πού βρισκόμουν. Δεν γνώριζα πόσος καιρός θα χρειαζόταν για να καταφέρω να ξεπεράσω τη φυγή του».
Υπάρχουν στιγμές που έχουμε ανάγκη να μείνουμε μόνοι, με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μας... όπως η Νίκη μου από το βιβλίο μου «Ασημένια μάτια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Εγώ όμως θα ευχηθώ, τούτες τις άγιες μέρες να έχετε όλοι σας έναν άνθρωπο πλάι σας, γιατί ακόμη και οι μεγαλύτερες σιωπές ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, κρύβουν τα περισσότερα νοήματα που εκφράζονται με τα μάτια... αρκεί να υπάρχει η αίσθηση μιας ζεστής αγκαλιάς δίπλα σας όταν την χρειαστείτε... Καλά Χριστούγεννα σε όλους, ευτυχισμένο και δημιουργικό, γεμάτο υγεία και αγάπη να είναι το 2018.

Τυχαία συναντιούνται οι άνθρωποι στη ζωή; Τυχαία ερωτεύονται; Τι είναι αυτό που κινεί τα νήματα και οδηγεί τα βήματά μας; Η Νίκη και ο Ντεμίρ θα ζήσουν έναν συγκλονιστικό μα σύντομο έρωτα. Εκείνος θα εξαφανιστεί από τη ζωή της κι εκείνη θα μείνει πίσω να τον σκέφτεται και να αναρωτιέται γιατί την πρόδωσε. Η αλήθεια όμως είναι πάντα πολύ διαφορετική από αυτή που τα μάτια και η καρδιά μας μπορούν να καταλάβουν. Το κυνήγι ενός αμύθητου θησαυρού, μια παλιά προφητεία, ένα μοναστήρι, θα παίξουν απρόσμενο ρόλο στις ζωές τους. Η απληστία φέρνει μόνο καταστροφή και θάνατο. Μπορεί άραγε η αγάπη ν’ αλλάξει τη ροή των γεγονότων;