Άντεξα πολύ, όλα αυτά τα χρόνια, για να δω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Συναρμολόγησα πολλές φορές τον εαυτό μου, μέχρι που το συνήθισα κι αυτό. Αηδιάζω, όταν συνηθίζω. Η συνήθεια μου προκαλεί κυνισμό και δυστυχώς είμαι γεμάτη από αυτόν. Άδειασε η ψυχή μου. Και τώρα πια, στα 64 χρόνια μου, σε αυτό το τεράστιο νεοκλασικό σπίτι στην Πλάκα, μπορώ σιωπή μόνο ν' ακούσω. Το τρίξιμο της σκάλας είναι ο μοναδικός ήχος που ακουμπά τις αισθήσεις μου εδώ μέσα. Συχνά, την ανεβοκατεβαίνω, για να ξεγελάω με το θόρυβο τον εαυτό μου, δήθεν πως κάποιος περιφέρεται στο χώρο.
Όλα γυαλίζουν μες στη σκόνη τους. Έχω σκεπάσει εδώ και χρόνια τούτες τις φωτογραφίες. Δεν θέλω πια να νιώθω, δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να τον βλέπω στα άψυχα χαρτιά. Η μνήμη κρατά λεπίδια. Ή θα σε γδάρει ή θα σε σκοτώσει … Κι ύστερα, ξέρω τη λύση. Μερικά ποτήρια ουίσκι, ένα δυο αντικαταθλιπτικά, λίγη μουσική κι όπου με πάρει ο ύπνος, εκεί θα βρω το καταφύγιό μου. Κάθε μέρα αισθάνομαι λες και είμαι μόνη στις γιορτές … Αυτή είναι η τιμωρία μου για όσα λάθη πρόλαβα να κάνω. Τα πλήρωσα ένα ένα τα σφάλματά μου. Κανένα δεν στάθηκε γενναιόδωρο. Κανένα δεν μου έδωσε άφεση …
Ασημίνα | Εκεί Που Πετάει Ο Νους
Χρόνια πολλά στους … μόνους αυτών των εορτών!
Χάρης Βασιλάκος
Με λένε Οδυσσέα και θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία με πριγκίπισσες, δράκους, φως και σκοτάδι, έρωτα, λάθη και αναμνήσεις. «Εκεί Που Πετάει Ο Νους». Εκεί που ο Έρωτας, η Δοκιμασία, η Σιωπή, ο Φόβος, η Μοναξιά, ο Θάνατος χαράζουν νέες πορείες και μας απελευθερώνουν. Εκεί που η ποίηση συναντά τον πεζό λόγο κι ένα κρεσέντο συναισθημάτων ξεπηδά από τις σελίδες του. Μια μετωπική σύγκρουση που αλλάζει τα πάντα. Τα λαμπερά καρφιά της προδοσίας. Οι ρωγμές των ανθρώπων που αγαπούν μες στα ερείπια. Η δεύτερη ζαριά που ρίχνουν, για να γίνουν όσα δεν τους επέτρεψαν τα απωθημένα. 11 ιστορίες που ζητούν αποσπασματικά το χώρο τους στο μυαλό του Οδυσσέα. Στο τέλος της διαδρομής τίποτα δεν θα είναι ίδιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου