ΣΠΥΡΟΣ ΚΙΖΙΡΙΔΗΣ-ΕΝΤΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

ΣΠΥΡΟΣ ΚΙΖΙΡΙΔΗΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,

Επειδή ολοένα και κακοφορμίζουν στο κορμί της ανθρωπιάς οι πληγές της αγνωσίας, του ψέματος προς τον εαυτό και τους άλλους, της προτεραιότητας για καταναλωτική ευχέρεια, και ένεκα που η «Μέριμνα» ως μυθολογική περσόνα, ανέκαθεν και ιδίως τώρα, κυριαρχεί τυραννικά στη ζωή, φορτώνοντάς μας με έγνοιες για τα πράγματα και εθίζοντάς μας στη ντρόγκα των εμμονών και του άγχους για την υλική επιβίωση, επ’ ευκαιρία των γιορτών που πλησιάζουν, εύχομαι ολόψυχα σε όλον τον κόσμο για υγεία, εντιμότητα, δικαιοσύνη, ειρήνη, ευζωία, επάρκεια! Κι όλα αυτά, με ουσιώδεις προϋποθέσεις την  α γ ω γ ή, δηλαδή τον εθισμό των παιδιών στην ανάπτυξη ειλικρινούς σχέσης με τον εαυτό τους, τους άλλους, τη φύση και τα υλικά αγαθά, έπειτα το επακόλουθο προσωπικό  ξ ε β ό λ ε μ α χάρη στον συνάνθρωπο και, τέλος, τη συνεπαγόμενη  γ ν ώ σ η  συν τη διαρκή αναζήτηση -έστω ψηγμάτων- της  α λ ή θ ε ι α ς  για τη ζωή, τον κόσμο και την ιστορία!

Το λοιπόν, καλά νοούγεννα και ψυχωμένη η νέα χρονιά!

Σπύρος Κιζιρίδης, συγγραφέας του “Έντεκα Ιστορίες Αγιότητας και Αγριότητας”

Στο δίπολο αρετής και κακίας, αγιότητας και κυριαρχίας των πιο άγριων ενστίκτων, κινούμαστε όλοι καθημερινά. Πότε μαγνητισμένοι από τον έναν, πότε από τον άλλο πόλο. Παραδέρνουμε μέσα σε συμπληγάδες ανθρωπιάς κι απανθρωπιάς, αναζητώντας νόημα κι ευτυχία στη ζήση μας. Κι επειδή ο στόχος αυτός αποδεικνύεται συνήθως χίμαιρα, το πιο ψηλαφητό σε τούτο το ταξίδι είναι οι εμπειρίες, θελημένες ή αθέλητες, ανθρώπινες κι απάνθρωπες. Πείρα που αφήνει γεύση ανάμεικτη, με μπόλικη την πικράδα, λίγη κι ανεκτίμητη τη γλύκα.
Οι πρωταγωνιστές των έντεκα αυτοτελών ιστοριών της παρούσας συλλογής είναι κι ετούτοι βουτηγμένοι πατόκορφα στο αγριοπέλαγο της ζωής. Κι όπως συμβαίνει, τραβούν ρότα ακραία, σπανιότερα ορισμένη με την πυξίδα της αυτογνωσίας και τα πέρατα του μέτρου. Άλλοτε, γίνονται ή και αφήνονται να γίνουν έρμαια των πιο ταπεινών ορμεμφύτων τους, κυρίως του ενστίκτου της κυριαρχίας έναντι των άλλων και της εγωτικής αυτοθωράκισης. Άλλοτε, πορεύονται ανήμποροι να τα βάλουν με τον δαίμονα της καταρρακωμένης αυτοπεποίθησης, καταλήγοντας θύματα των άλλων, περιθωριακές φιγούρες. Κάποτε, πάλι, διάγουν ζωή, γεμάτη από την κενότητα της αφοσίωσης σε ιδανικά ιδεολογήματα και στερεότυπα. Είναι και φορές που ξεπερνώντας την ανθρώπινη ηθική, τη φτιασμένη στα μέτρα των δυνατών, των αυθεντιών και των τυποποιών, φθάνουν στην αυθυπέρβαση ξεχειλίζοντας το απόσταγμα της λογικής στοργής για τον συνάνθρωπο, τούτο το ακριβά σπάνιο ελιξίριο που οι άνθρωποι έχουν ονοματίσει με τη βαρύτιμη λέξη «αγάπη».