«Είμαι η Άννα, κάποια που έχασε τη μητέρα
της επειδή έτσι το θέλησε ο θείος. Θα μου πείτε πως, ιστορίες για κλάματα δεν ταιριάζουν αυτές τις άγιες
μέρες. Εκείνο που θέλουμε είναι χαρά, λαμπάκια που αναβοσβήνουν, αχνιστά
μελωμένα γλυκάκια, δώρα μικρά ή μεγάλα που γεννούν χαμόγελα, τσιριχτές
χαρούμενες φωνούλες. Κάπου όμως υπάρχουν και οι άλλοι. Που δεν γελούν, που
γκρινιάζουν, που μαλώνουν, που πετούν από πάνω τους ό,τι ωραίο έχει ο άνθρωπος.
»Εύχομαι… με το βλέμμα σκυμμένο στην ψυχή
μου, γιατί θα μου πάρει κάμποσα χρόνια ώσπου να καταφέρω να σας κοιτάξω
κατάματα, να βγω στη σκηνή και να γίνω η μεγάλη ηθοποιός που ονειρεύομαι…
Εύχομαι να είστε Άνθρωποι. Να αγαπάτε.
Να δίνετε. Σε όσους το αξίζουν. Και είναι πολλοί αυτοί – θα το ανακαλύψετε
αρκεί να μη μιλάτε σε τοίχους. Γυρίστε την πλάτη στον τοίχο και ανοίξτε τα
χέρια σε μια μεγάλη αγκαλιά. Δώστε ό,τι είναι να σας λείψει, χωρίς να λυπάστε
γι’ αυτό. Αδειάστε, για να νιώσετε γεμάτοι. Χρόνια καλά σε όλους!»
Η παραπάνω ευχή από την Άννα, ηρωίδα του
βιβλίου «Σταχτόνερο» της Κωνσταντίνας Μόσχου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell.
«Σταχτόνερο»: Τι είναι αυτό που κρατά
σφραγισμένα τα στόματα στο Λίθι; Στο μικρό απομονωμένο χωριό, πίσω από τις
δαντελωτές κουρτίνες των κλειστών παραθύρων, κάποιοι παρακολουθούν αμέτοχοι,
θεατές ενός φονικού που άφησε πίσω του μια ρημαγμένη οικογένεια.
Η δημοσιογράφος Ξένια Μαρίνη
είναι εκείνη που θα λύσει τη σιωπηλή συμφωνία τους. Γιατί οι ένοχοι πρέπει να
πληρώσουν. Δεν αρκεί όμως να μάθει ποιος είναι ο φονιάς. Πρέπει να μάθει γιατί
το έκανε. Η Ξένια είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να φτάσει στην
κάθαρση, και το τίμημα θα είναι ακριβό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου