ΕΛΕΝΗ ΚΕΡΑΜΑΡΗ-ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΞΗΜΕΡΩΝΟΥΝ ΜΟΝΕΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

«Μοναχή μου έστεκα εκεί στο παραθύρι κι αγνάντευα τις αφράτες νιφάδες του χιονιού που πέφτανε απαλά πάνω στην κρυσταλλένια επιφάνεια της λίμνης. Τα μάτια μου κόντευαν να λησμονήσουν την όψη σου, όχι όμως κι η καρδιά. Εκείνη είχε το δικό της θυμητικό.. Και συνέχισα να περιμένω γιατί ήσουν το φως στα μάτια μου..» Στους ασθενείς και στους οδοιπόρους λοιπόν, με την ευχή να γυρίσουν γρήγορα σπίτια τους γεροί σαν σίδερο και να χαθούν μέσα σε μυρωδάτες και ζεστές αγκαλιές. Σε όλους μας, καλές γιορτές με υγεία! Από τη Μαγδαληνή, την ηρωίδα του βιβλίου «Οι μεγάλες αγάπες ξημερώνουν μόνες.»

Όταν οι μελανιές στο κορμί της άρχισαν να γίνονται ο μόνιμος σύντροφός της, η Μελίνα αποφάσισε πως έπρεπε να φύγει. Το αρχοντικό δίπλα στη λίμνη ήταν η τελευταία ελπίδα σωτηρίας της, εκεί δεν θα μπορούσε να τη βρει κανείς… ούτε εκείνος. Ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να κρύψει τη ντροπή της ψυχής της. Όπως έκανε κάποτε κι εκείνη…

Το γράμμα που βρίσκει μέσα στο μπαούλο της σοφίτας, γραμμένο πενήντα χρόνια πριν, μοιάζει να έχει αποδέκτη του την ίδια. Καινούργια πρόσωπα έρχονται στη ζωή της, που όμως κάτι της κρύβουν. Ακόμα και το βλέμμα του Σταύρου, που της δείχνει ότι την έχει ερωτευτεί παράφορα, το σκεπάζει μια ενοχή που δεν μπορεί να εξηγήσει. Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του παρελθόντος στοιχειώνουν το παρόν της. Γιατί χωρίς να το γνωρίζει, αποτελεί μέρος μιας παλιάς και ξεχασμένης ιστορίας, που κρύβει μέσα της μίση και πάθη, μα και την ανάγκη για εκδίκηση και δικαίωση.

Κανείς δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από το παρελθόν του, όσο κι αν το προσπάθησε. Γιατί η ζωή σε φέρνει πάντα αντιμέτωπο με αυτό που φοβάσαι περισσότερο, με την αλήθεια της ψυχής σου.