ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΙΓΚΕ -ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΣΟΥΝΗ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΤΙ

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Κύθηρα, χωριό Μυλοπόταμος, 1928
Η Εριφύλη Ανδριανού γεννά το δεύτερο παιδί της, που σαν αντικρίζει το φως της μέρας, τα πάντα αλλάζουν, αφού το κακό έχει πια εισβάλει στο σπιτικό της. Οι χωριανοί μιλούν για κατάρες και για μάγια. Για εκείνες τις μαύρες Ερινύες που, αν τις ακολουθήσεις πιστά, σου τρυπούν το μυαλό και σε παρατούν αβοήθητο, στην άκρη του δύσβατου μονοπατιού, να ξεψυχάς μόνος. Το βαθύ σκοτάδι την έχει περικυκλώσει και αφήνει πίσω της μια και καλή όσους την αγαπούν. Τον άντρα της Φώτη και την κόρη της Αριστούλα, που ζει μονάχα για ένα της χάδι. Πλέον για παρέα της έχει το μίσος και το αρρωστημένο της μυαλό.

Ηράκλειο Κρήτης, γυναικείες φυλακές Αλικαρνασσού, 2006

Οι ώρες μετρούν αντίστροφα για την Αριστούλα Ανδριανού, που στα γεράματά της καταλήγει στη φυλακή. Για συντροφιά της έχει μόνο μια δεσμοφύλακα, στην οποία διηγείται όλα τα δεινά που της έφερε η μοίρα. Καθώς της εξιστορεί τα γεγονότα που τη στιγμάτισαν, ο πόνος και ο φόβος περικυκλώνουν το ζαρωμένο της κορμί. Το κελί της κάθε στιγμή γεμίζει από τους αναστεναγμούς της, αφού θυμάται όσους βεβήλωσαν την αγνότητά της, όσους της στέρησαν τον έρωτα. Είναι χρέος της όμως να ελευθερώσει την αλήθεια, για να βρει η ψυχή της επιτέλους τη συγχώρεση και τη λύτρωση, για να αφήσει πίσω της για πάντα τις πύλες της κολάσεως.

Η ζωή της Αριστούλας Ανδριανού είναι γραμμένη σε τούτες τις σελίδες. Μονάχα όποιος τολμήσει να περάσει τούτο το κατώφλι της βίας, της απαξίωσης και της απόλυτης σιωπής, θα νιώσει πως όταν Εκείνη κλαίει, τα δάκρυα μεταμορφώνονται σε λουλούδια που ανθίζουν μόνο για έναν λόγο… την αληθινή αγάπη.

Δείτε τη σελίδα της συγγραφέως ΕΔΩ

Η άποψη μου ΑΦΟΥ!!!
Γράφει η Κωνσταντίνα Σιάφη Διαμάντη







Διαβάζοντάς το, αυτά που αισθάνθηκα ήταν πολλά. Πόνος, μίσος, απογοήτευση, αγωνία, μένος, χαρά, ικανοποίηση. ‘Ήταν μια ιστορία που με συγκλόνισε με λίγα λόγια. Το εξώφυλλο, με ενθουσίασε. Είναι πάρα πολύ προσεγμένο. Τα χρώματα αρμονικά δεμένα μεταξύ τους. Τα λουλούδια, το μπουκαλάκι, το μαντήλι βαμμένο με αίμα, η εικόνα της κοπέλας μα και τα κάγκελα της φυλακής στο βάθος, με μαγνήτισαν. Αμέσως με έκαναν να αναρωτηθώ πόσα μπορεί να πέρασε εκείνη η κοπέλα; Ποια ήταν εκείνα που την κρατούσαν αιχμάλωτη; Κατάφερε να ελευθερωθεί η ψυχή της από τα δεσμά; Στην αρχή πίστεψα πως είναι ένα όνομα. Βέβαια μετά έμαθα πως το Μιγκέ είναι λουλούδι. Το δάκρυ της Παναγίας. Μπήκα λοιπόν στην διαδικασία να το ψάξω στο διαδίκτυο. Πληροφορήθηκα πως η λέξη Μιγκέ είναι Γαλλικά και οι ολάνθιστες καμπανίτσες θεωρούνται γούρι. Σύμφωνα με ένα μύθο, το αηδόνι δεν κελαηδάει αν πρώτα δεν ανθίσει το Μιγκέ. Όσο πανέμορφο και αν είναι το κρινάκι, όσο χρήσιμο και αν είναι σε κάποια ιατρικά σκευάσματα, άλλο τόσο είναι και επικίνδυνο, γιατί είναι δηλητηριώδες σε λάθος ποσότητες. Δηλητηριώδες, αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Τι θα διάβαζα; Ποια ήταν η ιστορία του βιβλίου; Η Βασιλική λοιπόν, ξεκινά με τον μονόλογο της Αριστούλας. Δύσκολο κατά την γνώμη μου να καταφέρεις να γράψεις έναν μονόλογο, όπου θα μπορέσει να σε ταξιδέψει στο παρόν αλλά και στο παρελθόν. Κι όμως για εμένα τα κατάφερε. Ο μονόλογος της Αριστούλας είναι υπέροχα δοσμένος. Ένιωσα την κραυγή της απόγνωσής της, για να βγει στο φως η αλήθεια και να επέλθει η ηρεμία. Μια αλήθεια που πόνεσε πολλούς, πόνεσε όμως την ίδια περισσότερο και την έμαθε πολύ αργά. Οι ευτυχισμένες στιγμές της ελάχιστες στην ζωή της και αυτές με πολύ κόπο. Η απόρριψη από την ίδια της την μητέρα, της κόστισε ακριβά. Την καταδίκασε σε μια ζωή όπου ο βασανισμός όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής της θα συνεχιζόταν.

Η γέννηση του αδερφού της, αντί να είναι χαρμόσυνο γεγονός, καταλήγει να είναι μια οδύσσεια για την οικογένεια και το κακό δεν αργεί να εισβάλει στην ζωή τους. Στο μυαλό της Εριφύλλης, μητέρα της Αριστούλας, αντί να επικρατήσει η λογική και να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή πραγματικότητα, ψάχνει απεγνωσμένα τη λύτρωση στα μάγια και στο σκοτάδι. Το αποτέλεσμα οδυνηρό για την Αριστούλα. Όλο το σκοτάδι και το μίσος, είχε πέσει πάνω της να την κατασπαράξει. Ο φόβος και ο τρόμος την στοιχειώνουν μέχρι και σήμερα. Το κορμί της βεβηλώθηκε και βασανίστηκε και με την βία της κομμάτιασαν την αγνότητα ενός παιδιού και πλέον παλεύει για την σωτηρία της ψυχής της. Ο έρωτας όμως λύτρωση για εκείνη. Ο Δημητρός της, το μόνο φωτεινό αστέρι στον ουρανό, ο ήλιος της στις συννεφιασμένες ημέρες που περνούσε. Της τον στέρησαν και αυτόν εσκεμμένα. Της στέρησαν το οξυγόνο της, το χαμόγελό της έσβησε. Δεν υπολόγισαν όμως πως οι μεγάλοι έρωτες έχουν το δικαίωμα να ζήσουν κάποιες ευτυχισμένες στιγμές, έστω κρυφά, έστω και για λίγο. Η αγάπη φαίνεται στα μάτια και το βλέμμα τους φανέρωνε αυτή την μεγάλη αγάπη. Αυτές ήταν οι στιγμές που την κράτησαν ζωντανή και γι’ αυτές τις στιγμές αποφάσισε να παλέψει για να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Πλέον είχε φτάσει η ώρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Όσοι της στέρησαν το δικαίωμα να ζήσει δίπλα στους ανθρώπους που αγάπησε, όπως ο πατέρας της που έφυγε άδικα χωρίς να την αποχαιρετίσει, όπως ο Δημητρός της που γινόταν θυσία για εκείνη, όπως όλοι οι αθώοι που μπλέχτηκαν άδικα στην πλεκτάνη. Οι πισώπλατες μαχαιριές που δέχτηκε από φίλους και συγγενείς έπρεπε να τις ανταποδώσει για να λυτρωθούν όλων οι ψυχές. Αντέχεται όμως η σκληρή αλήθεια;;;; Μέσα από «Το άρωμα του Μιγκέ» και την γραφή της Βασιλικής ταξίδεψα στα μαγευτικά Κύθηρα. Αυτό το πανέμορφο νησί με τα κρινάκια της Παναγίας με το ευωδιαστό άρωμα. Περπάτησα στα στενά σοκάκια του, μύρισα λογιών βοτάνια, γεύτηκα τους υπέροχους ροζέδες (γλυκό) και ξεδίψασα με την φατουράδα (ποτό), χόρεψα τους παραδοσιακούς χορούς.

Κατέβηκα το μυστικό μονοπάτι της Αριστούλας και η ρεματιά με τους νερόμυλους εμφανίστηκαν μπροστά μου και κάπου στο βάθος, μου αποκαλύφθηκε ο Καταρράκτης της Φόνισσας. Εκεί όπου ο ήχος από τα κρυστάλλινα νερά και το κελάηδισμα των πουλιών με την πλούσια βλάστηση τριγύρω με μάγεψαν και με ταξίδεψαν στο μυστικό τους κόσμο. Εύχομαι «Το Άρωμα του Μιγκέ» να έχει ούριο άνεμο στο ταξίδι του!