Ευχές του Στέφανου Μπαλή, από το «Περίμενέ
με θα γυρίσω»
-«Σήμερα όμως, πρέπει να προσπεράσουμε τα
χρόνια της αμφισβήτησης. Να δώσουμε χώρο στη συμφιλίωση. Να μάθουμε να ζούμε με
τις απώλειες, μέχρι οι πληγές μας να γίνουν ουλές. Γιατί όπως γνωρίζετε όλοι,
οι ουλές μπορεί να είναι ανεξίτηλες, μα δεν πονάνε.
Κουραστήκαμε να κουβαλάμε στις πλάτες μας τις αμαρτίες μας. Ήρθε η ώρα
να τις πάρουμε στην αγκαλιά μας και να διδαχτούμε απ’ αυτές. Στη θέση του
πόνου, να βάλουμε τη ζωή και να ξορκίσουμε το θάνατο. Να χτίσουμε έναν κόσμο
που θα ξεπερνά τα λάθη και τους διαχωρισμούς. Έναν κόσμο που θ’ απαντά στη
συγγνώμη με έλεος. Είναι ανάγκη όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας,
να προσφέρουμε ελπίδα, προοπτική και όραμα σ’ αυτόν τον τόπο. Να σταματήσουμε
τις θύελλες στον ορίζοντα, για να μπορούν τα όνειρά μας να ταξιδεύουν ελεύθερα
τις νύχτες στον ουρανό της πατρίδας μας. Για να μπορούμε όλοι μας να κοιμόμαστε
ήσυχοι τα βράδια. Να χτίσουμε γέφυρες που μας ενώνουν! Να γκρεμίσουμε τα τείχη
της άρνησης». (σελίδα 498)
«Καλές γιορτές και ευτυχισμένος ο
καινούριος χρόνος! Με αγάπη».
28η Οκτωβρίου 1940. Η καμπάνα αρχίζει να χτυπά ασυνήθιστα γρήγορα. Η οικογένεια της Σοφίας εγκλωβίζεται στις Μυρτιές, ένα μικρό χωριό του Κιλκίς, καθώς όλα τα μεταφορικά μέσα επιτάσσονται. Ο πόλεμος ξεσπά, μα η μοίρα της Σοφίας ακολουθεί μελανότερη πορεία. Ο Αφέντης της περιοχής θέλει να την κάνει γυναίκα του και την αρπάζει με τη βία. Σύμμαχοί του ο πόλεμος και τα σφραγισμένα από φόβο στόματα των κατοίκων. Έκτοτε, οι βιασμοί και οι ταπεινώσεις είναι οι μόνιμοι επισκέπτες της ζωής της. Εγκλωβισμένη και μόνη, υπομένει τα πάντα. Όμως η Σοφία είναι αγωνίστρια και η ψυχή της δεν μπορεί να δεχτεί κανενός είδους κατακτητή. Μοναδικός της σύμμαχος, η αγάπη. Μια αγάπη κι από το θάνατο πιο δυνατή.
Παλικάρια από όλα τα μέρη της Ελλάδας καταφτάνουν στο μέτωπο για να πολεμήσουν τον κατακτητή. Η αντιστασιακή ομάδα Εμπρός αναλαμβάνει δράση στην περιοχή του Κιλκίς. Ανάμεσά τους κι εκείνος… Εικόνες φρίκης και δυστυχίας εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια τους, μα των γενναίων το φρόνημα δεν κάμπτεται ποτέ. Η Σοφία κρατά στα χέρια της την τύχη του χωρίς να το γνωρίζει. Ώσπου έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξει. Οι κρεμάλες στήνονται στην πλατεία του χωριού, τα όπλα είναι έτοιμα να στείλουν τη σφαίρα κατ’ ευθείαν στην καρδιά του…
Ο πόνος δεν έχει φωνή. Μια υπόσχεση που γίνεται κραυγή, βγαίνει από τα χείλη της. «Περίμενέ με, θα γυρίσω…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου