ΕΛΕΝΑ ΧΟΥΣΝΗ-ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΦΑΝΤΑ

"Mε ρωτάτε αν μετάνιωσα για τις επιλογές μου, αν έχω δεύτερες σκέψεις, αν θα έπρεπε κάτι άλλο να κάνω παρά να παραδοθώ μόνη μου στην... πυρά. Αν είχα συνείδηση ότι ο δρόμος που διάλεξα ήταν ένας αυτοκαταστροφικός μονόδρομος. Οι άνθρωποι είχαν πάντα δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή. Το ζητούμενο ήταν πάντα το αντίτιμο, αυτό που κερδίζεις ή χάνεις. Είναι λέτε προνόμιο των ευφυών να αυτοκαταστρέφονται; Μπορεί. Ή ίσως και των ανόητων. Αυτών που δεν τους αρέσει το ξεπούλημα στους μέσους όρους, στο λογικό, στο οριοθετημένο. Εγώ αυτό ήθελα. Να μην μπω στην κρεατομηχανή που σου προσθέτει χρόνο ζωής αλλά σου αφαιρεί την ίδια την ζωή. Με ρωτάτε αν το μετάνιωσα. Όχι. Ένας χρόνος κερδισμένης αποκοτιάς είναι μια ζωή ολόκληρη. Μια ζωή χαμένη, στριμωγμένη στις λάθος στιγμές, ξεπουλημένη σε λάθος ανθρώπους, με καρτελάκι εκπτώσεων. Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να σας ευχηθώ το ίδιο. Ποια είμαι εγώ; Μόνο ένα να πω... Καείτε στην πυρά της ζωής, μην την αποφεύγετε.. Τσουρουφλιστείτε, σηκώστε λίγο ανάστημα, όσο μπορείτε, όσο αντέχετε. Στο τέλος θα ξέρετε πως στην προκρούστεια κλίνη εσείς ήσασταν το μέτρο και όχι το μικρό ή μεγάλο κρεβάτι...Κανείς δεν έχασε από το μπόι του. Μόνο από το μετρημένο ύψος του. Καλές γιορτές!"

Ευτυχία Γιοβάνη, "Καταραμένες Πολιτείες", Εκδόσεις ΚΥΦΑΝΤΑ

Έλενα Χουσνή

Η λέπρα εγκατέλειψε τα λημέρια τους, ερείπωσε η φυλακή τους, γκρέμισαν οι τοίχοι, έπεσε η στέγη, ερήμωσε ο τόπος, δεν είναι πια το ρέμα το σύνορο του κόσμου, και πάλι όμως η ιερή απόσταση δεν περπατήθηκε.

Αυτή την αρρώστια δεν την νίκησαν ποτέ. Δεν έχει φάρμακο. Εκεί έξω έγιναν πολυτραυματίες, μέτρησαν πληγές που δεν τις γνώριζαν και δεν ήξεραν να τις γιατρέψουν. Βαθιές, κοφτερές, με μπόλικο φαρμάκι. Καινούριο φαρμάκι, ανίκητο. Καθάρισε το σώμα τους μα οι άλλοι ήθελαν μια κάθαρση διαφορετική, τελειωτική, να έχει σύνορα συγκεκριμένα, αδιάβατα. Δεν βρέθηκε διαβατήριο για αυτά τα σύνορα. Ακόμη αδιάβατα είναι.