Η κ.Μαίρη Κόντζογλου μας στέλνει τις ευχές της χρησιμοποιώντας ένα επίκαιρο απόσπασμα από το υπό συγγραφή,ατιτλοφόρητο ακόμη,έργο της!!!!
Η φωνή της μετά βίας έφτανε ως εκεί, δεν καταλάβαινε τι έλεγε, πιο πολύ με το μουρμούρισμα των φύλων σαν περνάει από μέσα τους το αεράκι, του έμοιασε. Όταν επιτέλους ‘έπιασε΄’ μια λέξη, κάστανα, έλεγε... και πάλι σίγουρος δεν ήταν, συγκινήθηκε, τον πήραν τα δάκρυα. Μια λευκή αντάρα τον άρπαξε και τον πέταξε πίσω, πολύ πίσω, τότε που όλα ήταν όμορφα γιατί ήταν μικρό αγόρι σαν τον γιο του, μικρό αγόρι και ο κόσμος όλος ζωγραφιζόταν σε δυο πρόσωπα, της μάνας και του πατέρας του. Το σύννεφο τον απίθωσε στο ταπεινό τους σπιτάκι, Χριστούγεννα και τα ξύλα έτριζαν στη φουφού, ένα πορτοκαλί φως γέμιζε την κάμαρα που ήταν και σάλα και κουζίνα και υπνοδωμάτιο. Με κοντά παντελονάκια η αφεντιά του, ξεκαρδιζόταν, κοβόταν η αναπνοή του από τα γέλια, ενώ σορόπια έσταζαν πάνω στα ρούχα του καθώς με λαχτάρα έσφιγγε στη χούφτα έναν μελωμένο σβίγκο και ένα καυτό κάστανο που μόλις είχε βγει από τη φωτιά.
Η μάνα του ‘Θα καείς, γιε μου…’ τον προειδοποιούσε και μέλι γέμιζε το στόμα της από την τελευταία λέξη, μεγάλο καμάρι να έχεις γιο, ‘γιε μου’ και ‘άνδρα μου’, εκεί άρχιζε και τέλειωνε ο κόσμος μιας γυναίκας. ‘Μην καεί το παιδί…’ συμβούλευε τον άνδρα της, παλικάρι στον καιρό του τότε που πετούσε από τη μια παλάμη στην άλλη τα κάστανα, βγάζοντας αστείες κραυγές, τάχα μου καιγόταν, τάχα μου δεν άντεχε άλλο. Ποιος; Ο Νικόλας με τ’ όνομα, ο πιο σκληροτράχηλος ναύτης του νησιού!
ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου