ΤΖΟΥΛΙ ΤΣΕΝΕ-ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΞΥΠΟΛΗΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

Ο Δόκτορας Μ. παραμέρισε τις σημειώσεις του. Φύσηξε και ξεφύσηξε, έβγαλε τα γυαλιά του και σήκωσε το βλέμμα του. Τα λαμπιόνια στο μικρό, καχεκτικό χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλιζε το ιατρείο του τρεμόπαιζαν ζωηρά.

Ένας νεαρός μπήκε τότε απ’ το παράθυρο. Άφησε πίσω του το τελευταίο σύννεφο και προσγειώθηκε στο περβάζι. Ο Δόκτορας Μ. τον αναγνώρισε αμέσως. Ήταν εκείνος που είχε διαγνωστεί προ καιρού με «μια χαρακτηριστική περίπτωση χρόνιας ονειροπόλησης σε συνδυασμό με μια καλπάζουσα μορφή αισιοδοξίας».

«Τι θέλεις πάλι εδώ;» του απευθύνθηκε, πριν ο επισκέπτης του προλάβει να μιλήσει. «Αφού σου είπα πως η περίπτωσή σου... είναι ανίατη».

«Α, τίποτα ιδιαίτερο» αποκρίθηκε ο νεαρός και τα πελώρια μάτια του φωτίστηκαν. «Ήρθα μονάχα να ευχηθώ για τον καινούριο χρόνο. Μακάρι το έτος που καταφτάνει να ’χουμε όλοι πίστη ακλόνητη κι ελπίδα ό,τι κι αν γίνει. Και είθε να θυμόμαστε πως το αδύνατο είναι μονάχα προσωρινό και πως η αγάπη είναι σε όλα η μόνη απάντηση».

Ύστερα σηκώθηκε και κατευθύνθηκε ξανά προς το περβάζι. Εκεί τον περίμενε κάποιο καινούριο όνειρό του. Τον έπιασε απ’ το χέρι και τον ανέβασε πάλι ψηλά, στον ουρανό όπου μόλις ανέτελλε το Αστέρι των Χριστουγέννων.

(Τζούλι Τσενέ, Από τη συλλογή διηγημάτων φαντασίας «Στα Μπαράκια των Ξυπόλυτων Αγγέλων», εκδ. Πηγή, διήγημα «ΔΙΑΓΝΩΣΗ»)

Άγγελοι, άγγελοι πολλοί, γέμισε ο κόσμος πάλι αγγέλους. Άγγελοι που γελάνε όλο νόημα, άγγελοι που κλαίνε από τύψεις. Άγγελοι φοβισμένοι, ανήμποροι να πιστέψουν στα φτερά τους. Άγγελοι δίχως πρόσωπο, μα μόνο μ’ ένα ζευγάρι μάτια. Άγγελοι όπως πάντοτε ξυπόλυτοι και με τα χρυσοκέντητα άμφιά τους ξεσχισμένα. Άγγελοι παραστάτες, άγγελοι εκδικητές, θανάτου άγγελοι και άγγελοι-σωτήρες.

Στα Μπαράκια των ξυπόλυτων αγγέλων οι πρωταγωνιστές είναι άγγελοι, λίγο πιο ανθρώπινοι από το αναμενόμενο. Άγγελοι που παλεύουν με τη μοναξιά, την αποξένωση, την αλλοτρίωση, τις υπαρξιακές κρίσεις, υπενθυμίζοντας τη μαγεία της αγάπης και του Μαζί. Άγγελοι που υψώνονται πάνω από τα άπιαστα –μέχρι αποδείξεως του εναντίου– όνειρά τους, απλώνουν τα σπασμένα τους φτερά –ενθύμια πρόσκρουσης– και χαράζουν νέες πορείες στους αιθέρες, με πυξίδα την ελπίδα, τη δύναμη, τη δίψα για ζωή. Στα Μπαράκια των ξυπόλυτων αγγέλων η κάθε πτώση αποτελεί μονάχα αφορμή για μια καινούρια πτήση…

Κι ανάμεσά τους, ένας άγγελος-τιμωρός. Με τσακισμένα μάτια να διαφεντεύει τα πέλαγα, που γι’ άλλη μια φορά αρνήθηκαν να υποταχτούνε.