ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ-ΟΣΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

Όσο και αν γερνά ο χρόνος τον πόνο της κάθε απώλειας, η φωνή του θα συνεχίσει να μετουσιώνεται σε αλυσίδες οι οποίες θα επιβραδύνουν το περπάτημά μας στην ατραπό του αύριο. Έχουμε δύο επιλογές, ή να πορευόμαστε έτσι μέχρι να λυγίσουν τα πόδια μας και να γονατίσουμε ή να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα δεσμά τα σέρνουμε επειδή το θέλουμε,  να τα αποτινάξουμε από πάνω μας και να αφήσουμε το βήμα μας να ξεμουδιάσει.

Το παρελθόν παρασιτεί συχνά στα σωθικά του μέλλοντος. Η πιο αποτελεσματική θεραπεία είναι να πάψουμε να υποτιμούμε και να αγνοούμε την Αγάπη που υπάρχει γύρω μας αλλά και, ως δώρο από την γέννηση μας, εντός μας.

Όλα αυτά τα διδάχτηκα την ώρα που χάραζε ο εαυτός μου και διέκρινα στον έσω ουρανό του βλέμματός μου πως υπήρχαν κάποια αστέρια που δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα.

Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά και κάθε νέο έτος να είναι ένα φιλί φωτός στα μέτωπα των ψυχών μας.

Ξενοφάνης Δαμάνος, από το διήγημα «Μονάχα τα δάκρυα ξέρουν να αγαπούν»  της συλλογής «Όσα αστέρια δεν φοβήθηκαν το ξημέρωμα» εκδόσεις Πνοή.   

Τέσσερις ιστορίες. Τέσσερις βαθιές βουτιές, με μία μόνο ανάσα, στον ψυχισμό μας, όπου συναντάμε όλες τις χάρες του κόσμου τούτου μα και τους χειρότερους εφιάλτες του. Τέσσερις άνθρωποι αποδεικνύουν με τις ζωές τους πως υπάρχουν αστέρια που δεν φοβούνται το ξημέρωμα.