ΚΛΗΡΩΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΛΕΥΡΙ"-ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΜΑ'Ι'ΠΑΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ

ΕΧΟΥΜΕ ΚΛΗΡΩΣΗ ΑΦΟΥ!!!!

 ΚΛΗΡΩΣΗ :ΤΕΤΑΡΤΗ 5/8/2020

1)Αφήστε ένα σχόλιο σας στην Σελίδα μας ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ στην ανάρτηση με την κλήρωση του βιβλίου ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΛΕΥΡΙ  του Σωτηριου Μάιπα   από τις  Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη - Ekdoseis Michali Sideri

2)Κοινοποιήστε (ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ) στον τοίχο σας, και μπείτε στην κλήρωση που θα πραγματοποιηθεί στις 5 Αυγούστου!!!

3) Like στη ΣΕΛΙΔΑ μας ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ

4)Η κλήρωση είναι για τα μέλη της ομάδας μας οπότε αν δεν είστε ήδη μέλος μπορείτε να γίνετε κάνοντας αίτημα ΕΔΩ.

Κερδίστε extra συμμετοχές:

1) Κάνoντας tag τους φίλους σας στη ανάρτηση της κλήρωσης στη ΣΕΛΙΔΑ μας ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ.

2)Αν έχετε gmail ακολουθήστε-κλικ στο ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ(ακόλουθοι)- το blog μας για να ενημερώνεστε για τα νέα μας💓



ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ

1 τυχερή/ος που θα αναδειχθεί μέσω του προγράμματος https://www.random.org/ θα κερδίσει  ένα αντίτυπο του βιβλίου ευγενική προσφορά από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη - Ekdoseis Michali Sideri

ΠΡΟΣΟΧΗ:Ο διαγωνισμός ισχύει για κατοίκους ΕΛΛΑΔΑΣ!!Οι κάτοικοι Αττικής παραλαμβάνουν από το κατάστημα του εκδοτικού , οι κάτοικοι περιφέρειας παραλαμβάνουν στην διεύθυνση που δηλώνουν με κούριερ,ενώ αν το δώρο δεν παραλειφθεί και επιστραφεί η αποστολή δεν επαναλαμβάνεται  !!!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο Γιόζεφ, ο νεαρός Γερμανός, ακολουθεί τον πατέρα του στην Αίγινα. Ο σκληροτράχηλος διοικητής που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τον Χίτλερ λεηλατεί τα πάντα και αφήνει τους Έλληνες να πεινούν και να αργοπεθαίνουν. Δεν έχει υπολογίσει όμως την αντίσταση! Μπορεί μια χούφτα αλεύρι να κατατροπώσει το ναζιστικό ιδεώδες; Μπορεί ένα χωριό από σκελετωμένα κορμιά να κερδίσει τους χιτλερικούς και τους προδότες; Ένα ταξίδι στον χρόνο, στη θυελλώδη εποχή του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, με φόντο την Αίγινα, το Βερολίνο και τη Ρώμη, αλλά και τις άγριες θάλασσες όπου βρέθηκαν Έλληνες ναυτικοί, με τελικό προορισμό την ήττα των χιτλερικών και τον διωγμό τους από το ελληνικό νησί.
Δεν έφυγαν όμως έτσι απλά… Κάτι άφησαν πίσω τους.

Κάθε κοινό μέλλον, μία αδιάκοπη μάχη ενάντια στον ναζισμό και σε κάθε μασκαρεμένη όψη του. Ας εδραιώσουμε και το δικό μας κοινό μέλλον πάνω στις αξίες που προσπαθεί εναγωνίως να σβήσει ο ναζισμός. Τότε, μπορούμε να πούμε ότι ξεκινήσαμε να κερδίζουμε.

ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΜΑ'Ι'ΠΑΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΛΕΥΡΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ

ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΜΑ'Ι'ΠΑΣ
για το "ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΛΕΥΡΙ"
από τις εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ.

Έχοντας μεγαλώσει στο νησί της Αίγινας, έχοντας δει στα μάτια των ανθρώπων που βίωσαν τις καταστάσεις εκείνης της εποχής ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, αποφάσισα, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τις γενιές της Κατοχής, να συγγράψω το βιβλίο «Για μια χούφτα αλεύρι». Έχω ακούσει πολλές ιστορίες από εκείνη την περίοδο. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το συναίσθημα που αγκάλιαζε αυτές τις ιστορίες. Τα δάκρυα για τους δικούς τους ανθρώπους που έχασαν, το παράπονο για τους προδότες, η ικανοποίηση από τη νίκη, η περηφάνεια στα λόγια των αντιστασιακών που, παρά το προχωρημένο της ηλικίας τους, θα έμπαιναν πάλι μπροστά αν ήταν αναγκαίο. Και τέλος, το παράπονο για ό,τι ακολούθησε μετά. Αναφέρομαι στον εμφύλιο φυσικά.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που επιθυμώ να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη κάθε ηλικίας. Στο βιβλίο, το οποίο έχει καθαρά αντιναζιστικό χαρακτήρα, εκτός από τους βασικούς ήρωες της ιστορίας, θα συναντήσετε και πρόσωπα όπως τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Το ναζιστικό ιδεώδες θεωρώ ότι αποδομείται. «Μια χούφτα αλεύρι», όπως είναι και ο τίτλος του βιβλίου, με το «αλεύρι» να αντιπροσωπεύει τη «ζωή» και την «ανθρωπιά», κερδίζει το «ναζισμό» και την «απανθρωπιά». Γιατί αλεύρι; Γιατί το αλεύρι τροφοδοτεί τη ζωή. Γιατί οι άνθρωποι τότε το στερήθηκαν. Κι αν είχαν αλεύρι, οι περισσότεροι είχαν μια χούφτα.

Κατά τη συγγραφή του βιβλίου, με θυμάμαι να χτυπάω τα πλήκτρα με μανία. Όταν γράφεις γι’ αυτές τις συνθήκες και δίνεις γραπτή μορφή στις σκέψεις σου, το ζεις. Όταν κάποιος τραυματίζεται, όταν κάποιος σκοτώνεται ή πέφτει θύμα βιασμού, ακόμα κι όταν κινδυνεύει ή όταν πεινάει, δεν μπορείς να είσαι συναισθηματικά αμέτοχος. Ακόμα κι όταν εσύ γράφεις την ιστορία και εσύ είσαι αυτός που καθορίζεις το μέλλον του. Το οποίο, εδώ που τα λέμε, ούτε και εσύ ο ίδιος δεν το γνωρίζεις. Αύριο το πρωί, μπορεί να σβήσεις τις σελίδες που έγραψες και να δώσεις άλλη τροπή. Μια σκέψη πριν κοιμηθείς που δεν θα σ’ αφήσει να κοιμηθείς ή ένα όνειρο που είδες αρκούν για να αλλάξουν τα πάντα.

Πραγματικά, τα συναισθήματα ήταν πολλά και πολύ έντονα. Ενδεχομένως, γι’ αυτό οι σκηνές που περιγράφονται στο βιβλίο να είναι τόσο έντονες. Τις ζούσα. Ήμουν εκεί. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Συνεχείς εναλλαγές σκηνών, συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων, έχοντας στο επίκεντρο το στρατόπεδο που χρησιμοποίησαν τότε οι χιτλερικοί στην Αίγινα στην περιοχή του Τούρλου, αλλά και το χωριό όπου μεγάλωσα, το Μεσαγρό.

Και η ευθύνη που ένιωθα ήταν μεγάλη. Είναι εξαιρετικά ευαίσθητη αυτή η περίοδος. Θεωρούσα χρέος μου να ολοκληρώσω το βιβλίο. Και σαφώς και ήθελα να προετοιμάσω κάτι που να αρέσει και στον κόσμο. Κάτι που να γεννήσει συναισθήματα και σκέψεις για το μέλλον μας. Το συναίσθημα, για μένα, είναι μία μορφή πολύ ισχυρής ενέργειας. Ελπίζω, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, να έχω καταφέρει να μεταδώσω αυτήν την ενέργεια στους αναγνώστες. Προφανώς, εσείς είσαστε αυτοί που θα κρίνετε εάν τα κατάφερα.

Οι Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη αγκάλιασαν αυτήν την προσπάθεια, κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή τι ήθελα να παρουσιάσω στο αναγνωστικό κοινό και προχωρήσαμε σε αυτήν την έκδοση, η οποία με κάθε ειλικρίνεια, είναι εξαιρετικά προσεγμένη από το σύνολο των συντελεστών. Πιάνοντας το πρώτο αντίτυπο στα χέρια μου, δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από το εξώφυλλο. Τίτλος, εξώφυλλο και περιεχόμενο σε μοναδική αρμονία. Επιτρέψτε μου, μέσα από το βήμα που μου προσφέρθηκε, να ευχαριστήσω ξανά τον εκδοτικό οίκο για την ποιότητα της συνεργασίας.

Κλείνοντας, επιθυμώ να ξαναγραφτούν εδώ κάποιες γραμμές από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Κάθε κοινό μέλλον, μία αδιάκοπη μάχη ενάντια στον ναζισμό και σε κάθε μασκαρεμένη όψη του. Ας εδραιώσουμε και το δικό μας κοινό μέλλον πάνω στις αξίες που προσπαθεί εναγωνίως να σβήσει ο ναζισμός. Τότε, μπορούμε να πούμε ότι ξεκινήσαμε να κερδίζουμε.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Ο Γιόζεφ, ο νεαρός Γερμανός, ακολουθεί τον πατέρα του στην Αίγινα. Ο σκληροτράχηλος διοικητής που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τον Χίτλερ λεηλατεί τα πάντα και αφήνει τους Έλληνες να πεινούν και να αργοπεθαίνουν. Δεν έχει υπολογίσει όμως την αντίσταση! Μπορεί μια χούφτα αλεύρι να κατατροπώσει το ναζιστικό ιδεώδες; Μπορεί ένα χωριό από σκελετωμένα κορμιά να κερδίσει τους χιτλερικούς και τους προδότες; Ένα ταξίδι στον χρόνο, στη θυελλώδη εποχή του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, με φόντο την Αίγινα, το Βερολίνο και τη Ρώμη, αλλά και τις άγριες θάλασσες όπου βρέθηκαν Έλληνες ναυτικοί, με τελικό προορισμό την ήττα των χιτλερικών και τον διωγμό τους από το ελληνικό νησί.
Δεν έφυγαν όμως έτσι απλά… Κάτι άφησαν πίσω τους.

Κάθε κοινό μέλλον, μία αδιάκοπη μάχη ενάντια στον ναζισμό και σε κάθε μασκαρεμένη όψη του. Ας εδραιώσουμε και το δικό μας κοινό μέλλον πάνω στις αξίες που προσπαθεί εναγωνίως να σβήσει ο ναζισμός. Τότε, μπορούμε να πούμε ότι ξεκινήσαμε να κερδίζουμε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΖΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΘΛΙΨΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΖΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
για το "ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΘΛΙΨΗΣ"
από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Γεια σου, φίλε αναγνώστη.

Μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό γράμμα, να μιλήσω για το βιβλίο. Σε ποιόν; Σ’ εμένα! Τον —κόντρα στις προφανείς προβλέψεις— πιο ανίκανο άνθρωπο στον κόσμο να μιλήσει γι’ αυτό. Θα προσπαθήσω, όμως.

Καταρχάς, όταν με ρωτούν για την αρχική πηγή έμπνευσης του βιβλίου ή «περί τίνος πρόκειται», τραυλίζω, αδυνατώ να απαντήσω. Μια αρχική έμπνευση προσφέρει καθημερινά η παρατήρηση των ανθρώπων, των κοινωνικών αλληλεπιδράσεών τους, και του ίδιου μας του εαυτού. Βέβαια, θεωρώ πως αυθεντική πρωτογενή έμπνευση συνιστά ο πόνος, η μοναξιά, η αναζήτηση κάποιου ανώτερου νοήματος, η απώλεια, το δυσβάσταχτο άχθος της ύπαρξης, εν γένει. Κάπως έτσι προέκυψε το βιβλίο, αλλά κι η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή. Στην ουσία του, είναι ένα βιβλίο για την ίδια τη ζωή, για τη ματαιότητα που τη διέπει —και το πόσο βασανιστική είναι αυτή η συνειδητοποίηση, αυτός ο αρχέγονος φόβος. Για το πόσο αποκαρδιωτικό είναι το να μην μπορείς να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, από αυτό που σε ανάγκασαν οι συνθήκες να γίνεις, από τη μοίρα σου· όσο κι αν προσπαθήσεις. Κάπου εκεί κρύβεται όμως και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, που μάχεται και θα μάχεται αέναα κόντρα σε όλους και όλα. Ακόμη κι όταν η παρτίδα μοιάζει εξαρχής χαμένη. Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν λόγο ύπαρξης, τίποτα δε γράφτηκε τυχαία ή διεκπεραιωτικά. Ωστόσο, κεντρικοί ήρωες είναι ο Παύλος, ο Ιάσονας κι η Μαριάννα. Όλοι τους έρμαια της μοίρας, δεν επέλεξαν να είναι αυτό που είναι. Ίσως οι δύο πρώτοι να εκπροσωπούν δυο πόλους, ο ένας τον ρομαντισμό κι άλλος τον ωμό ρεαλισμό, την κυνικότητα και τη σοφία που προκύπτει σαν απόσταγμα της περιπλάνησης σε αυτόν τον κόσμο με τα χρόνια. Η Μαριάννα, από την άλλη, μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσά τους, και ανάμεσα στους κόσμους τους… Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να γράφεις. Δε σου εγγυάται κανείς πως δεν είσαι απλά ένας θλιβερός ατάλαντος τύπος, τον οποίο δεν θα ενδιαφερθεί απολύτως κανένας να εκδώσει ή να διαβάσει. Όταν έγραφα το βιβλίο βρισκόμουν σε απόγνωση. Οι περισσότερες μέρες ήταν αποτυχημένες, μίζερες και επώδυνες· κάποιες ελάχιστες ήταν λυτρωτικές. Ίσως γι’ αυτές να άξιζε αυτό το ταξίδι. Με ρώτησαν γιατί θα σου πρότεινα το βιβλίο… Θα στο «πρότεινα» (ενοχλητική φράση, δε βρίσκεις;) αν έχεις χάσει κάτι ή κάποιον δικό σου για πάντα... Αν αισθάνεσαι ολομόναχος σ’ αυτόν τον κόσμο κι έχεις ανάγκη να «επικοινωνήσεις», να μάθεις ότι δεν είσαι ο μόνος που νιώθει έτσι, ο μόνος «μόνος». Αν η ζωή σε τρομάζει και σε συναρπάζει ταυτόχρονα. Αν θες να διαβάσεις κάτι αληθινό, που δε γράφτηκε απλά για να γραφτεί. Αυτά αρκούν, νομίζω. Άλλωστε κι εγώ δεν αγαπώ παρά μονάχα όσα έχουν γραφτεί με αίμα...

«…καταλάγιασε κάπως την αυτοκαταστροφική οργή μου και τη θέση της πήρε μια παραλυτική θλίψη. Παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό, διπλό, και βυθίστηκα στη δίνη της. Δεν ήταν ξένη. Γνωριζόμασταν πολύ καλά. Ήμασταν παλιοί φίλοι – αν μπορούσε να ονομάσει κανείς αυτή την αρρωστημένη σχέση «φιλία». Ήταν πάντα εκεί, και όσες  μάχες κι αν κέρδιζα, κάθε φορά που τα έβαζα μαζί της, εκείνη νικούσε θριαμβευτικά τον πόλεμο στο τέλος. Αισθάνθηκα τη θηλιά της να τυλίγει ξανά τον λαιμό μου και τον κόμπο στο στήθος να στενεύει, σφίγγοντας την καρδιά μου. «Τι ανόητος», ψέλλισα ξανά στον εαυτό μου· για λίγο πίστεψα πως υπήρχε το οποιοδήποτε νόημα σ’ αυτόν τον κόσμο».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Ο Ιάσονας και οι φίλοι του πασχίζουν να επιβιώσουν σε μια Αθήνα που μαστίζεται από λιμό. Στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή πέφτουν σε ενέδρα, με αποτέλεσμα να χάσει τους συντρόφους του. Ο ίδιος καταφέρνει να διαφύγει και κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Στην πορεία γνωρίζει έναν μυστηριώδη ξένο που θα αλλάξει όλα όσα νόμιζε πως ήξερε, καθώς και τον έρωτα της ζωής του. Μέσα από ζωντανές περιγραφές, αναδρομές στο παρελθόν και αλλεπάλληλες ανατροπές, ξετυλίγεται μαεστρικά μια αλληλουχία γεγονότων η οποία οδηγεί την πλοκή προς μία κορύφωση που έχει χτιστεί από την πρώτη κιόλας σελίδα.

Πρόκειται για μια ιστορία για τις ιδέες, τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία, τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Οι κεντρικοί χαρακτήρες μοιάζουν παγιδευμένοι σε μια σκακιστική παρτίδα στον χωροχρόνο, και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κατά πόσον μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή και τη μοίρα μας. Ένα αλληγορικό αστικό μυθιστόρημα, ένα σκοτεινό παραμύθι, που ακροβατεί ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό της καθημερινότητας και τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένο από την κλασική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο γι’ αυτούς που έχουν χάσει κάτι δικό τους για πάντα, για όσους έχουν την ανάγκη να αισθανθούν. Ένα βιβλίο για τους μοναχικούς νοσταλγούς του επέκεινα…

«Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί, και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε, τουλάχιστον, προκύψει κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…»

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΝΑΣ ΦΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΕΡΕ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ
για το "ΕΝΑΣ ΦΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ"
από τις εκδόσεις ΔΕΡΕ.













Ένα καράβι είναι η ζωή, είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα. Το μόνο που αλλάζει είναι η πηγή ενέργειας σου, μα όσο και αν διαφοροποιείται, πάντοτε παραμένει άπειρη όσο η ψυχή μας βρίσκεται οδηγός στο υψηλότερο κατάρτι. Ένα καράβι, σε ωκεανούς δίχως πυξίδα, δίχως χάρτη, με άπειρες πιθανότητες πορείας, διλήμματα και υφάλους, αλλά και με διάσπαρτους φάρους που έλκουν μα και απ-ωθούν την πορεία μας. Αυτό είναι η ζωή, μια εξίσωση που οι πράξεις μας καθορίζουν και μεταβάλουν το πρόσημο στο πηλίκο της. Όμως, ποιοι άραγε κανόνες ισχύουν όταν η πορεία συναντήσει το φάρο της μητρότητας; Πρόκληση ανεξερεύνητη ή μήπως μαγική; Ένα βιβλίο αναζήτηση, μια ιστορία Άγιο δισκοπότηρο για τη δική μου ψυχή και ας είμαι άντρας. Μέσα από τη δική μου εξερεύνηση, καλώ κάθε άντρα, κάθε γυναίκα, να αισθανθεί, να σκεφτεί, αλλά και να γίνει ο πλοηγός μάνα. Να γίνει και να αναλογιστεί την αξία της Σχέσης ζωής, «σχέση σηματοδότη», προς το ζητούμενο Συν, την απαρχή της συν-εννόησης, του κοινού νου, της επικοινωνίας, δηλαδή της μαγιάς του αύριο.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Δεν ξέρω πώς και πού να βρω το κουράγιο να επιστρέψω ξανά στο σπίτι μου. Και μπορεί, νωρίτερα, να συμμάζεψα το σπίτι από τα παιχνίδια της, μα ο χώρος παραμένει γεμάτος από εκείνην. Στην κουζίνα, τα πιάτα και τα σκεύη της. Στο σαλόνι, οι δίσκοι με τις παιδικές ταινίες της. Στον κήπο, το ποδήλατο και η κούνια της, στο μπάνιο, οι πετσέτες και όλα τα άλλα είδη υγιεινής της, για το δωμάτιό της, ούτε λέξη. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως από όλα, θα είναι να αντιμετωπίσω τις αμέτρητες φωτογραφίες της. Παντού υπάρχουν φωτογραφίες της, άλλοτε μόνη και άλλοτε με τη μανούλα. Νομίζω πως όταν τις αντικρύσω, κάθε μια ξεχωριστά, θα φωνάζει «μανούλα σώσε με», όπως ήδη έχω αρχίσει να ακούω.
Οι σκέψεις μου προδιαθέτουν την απαρχή παραίτησης. Ανελέητη η μάχη να κρατηθώ στην ελπίδα, όσο ο χρόνος και οι υποθέσεις προστίθενται στην απώλεια, έχω αρχίσει να συμπεριφέρομαι λες και θρηνώ για εκείνην. Τρομάζω μην έρθει η ώρα και δεν ξαναδώ το κοριτσάκι μου. Όχι Κάτια, δεν πρέπει να εγκαταλείψεις. Δεν είναι απλά μια μάχη ελπίδας, είναι η μάχη της ζωής σου.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΜΠΕΡΛΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ" ΑΠΌ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΕΜΠΕΡΛΙΔΟΥ
για το "Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ"
από τις εκδόσεις ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε σαν στόχο ζωής την επιτυχία. Η επιτυχία ήταν η λέξη κλειδί στο σπίτι μου, ενώ η ευτυχία ήταν μια αξία, που οι γονείς μου ανέβαλαν για το άγνωστο μέλλον.

Την περίοδο που εργαζόμουν στη διαφήμιση, ήμουν γεμάτη άγχος και αρνητισμό. Είχα μεγάλη ανάγκη από ενέσεις θετικής σκέψης, αλλά, δεν έβρισκα βιβλία θετικής σκέψης, παρά μόνο στα αγγλικά. Τότε ο εκδότης μου είχε την ιδέα να γράψω εγώ στα ελληνικά ένα βιβλίο για τη θετική στάση στη ζωή.

Ξεκίνησα να το γράφω διστακτικά, λοιπόν. Καθώς το έγραφα, ξαφνικά, είδα μέσα στα κείμενά μου, να ξεπετάγεται μια λέξη και να μου τραβάει την προσοχή.

Η λεξούλα αυτή, φορτισμένη με ό,τι πιο όμορφο μπορεί να επιθυμεί ένας άνθρωπος στη ζωή του, αμέσως με άγγιξε βαθιά και αποφάσισα να γράψω γι’ αυτήν ένα βιβλίο. Ήταν η λέξη ευτυχία.

Με αυτή τη λέξη, σαν φάρο, άρχισα να γράφω αβίαστα το βιβλίο μου, γιατί τα νοήματα ξεπηδούσαν πηγαία από την καρδιά μου.

Του έδωσα τον τίτλο «Η Ευτυχία είναι Απόφαση» γιατί κατέθετα στις σελίδες του όλα όσα θα ήθελα να ακούσω εγώ για την ευτυχία. Ότι δηλαδή μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου, προσφέροντάς του μικρές καθημερινές δόσεις ευτυχίας και υιοθετώντας την σαν τρόπο ζωής.

Ανακάλυψα πως η ευτυχία δεν είναι ψευδαίσθηση. Είναι δικαίωμά μου. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ευτυχία. Είναι δωρεάν. Δεν χρειάζεται να την κυνηγάω έξω από εμένα, γιατί αν τη βρω, μπορεί και να τη χάσω εξίσου εύκολα. Αναζητώντας όμως την ευτυχία που κρύβεται μέσα μου, μπορώ να την κερδίζω καθημερινά, ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει στη ζωή μου. Γι’ αυτό πιστεύω πως είναι μια απόφαση.

Το βιβλίο αυτό το αγαπώ πολύ γιατί εκφράζει και τη δική μου ανάγκη για ευτυχία. Νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει για τη θετική στάση ζωής, αφού παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι και τον οδηγεί βήμα-βήμα πώς να κατευθύνει το νου του σε θετικές σκέψεις και πώς να αντικαθιστά τις αρνητικές. Πώς να κάνει συνήθεια την ευτυχία και να την εφαρμόζει στην πράξη. Πώς να πραγματοποιεί τα όνειρά του. Πώς να έχει αυτοεκτίμηση και να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να είναι ευτυχισμένος τώρα, χωρίς αναβολές, και πριν να είναι αργά.

Θεωρώ αυτό το βιβλίο σταθμό ζωής και σταθμό στα βιβλία αυτογνωσίας στην Ελλάδα. Είμαι ευγνώμων στους αναγνώστες που το έχουν αγαπήσει και το έχουν κάνει best-seller 90.000 αντιτύπων στην Ελλάδα.

Φέτος πρόσθεσα, σαν εισαγωγή σε κάθε νέο κεφάλαιο, πανέμορφες, συμβολικές, ιστορίες, σαν από την Ανατολή ή σαν μύθους, για να βοηθήσω τους αναγνώστες να κατανοήσουν τι σημαίνουν οι έννοιες του βιβλίου. Δηλαδή, ευτυχία στις σκέψεις μας, στα συναισθήματά μας, στις σχέσεις με τον εαυτό μας ή με τους άλλους, και στις πράξεις μας. Είμαι ενθουσιασμένη από το αποτέλεσμα.

Και μόνο διαβάζοντας αυτό το βιβλίο νιώθεις καλύτερα. Πόσο μάλλον, αν το βάλεις σε πράξη! Θα ανακαλύψεις τον κόσμο της ευτυχίας: τι σημαίνει να νιώθεις ευτυχία χάρη στις ορμόνες σου, τι σημαίνει βαθύτερη ευτυχία και τι σημαίνει ευτυχία των αισθήσεων. Ένα μου αγαπημένο κεφάλαιο είναι το τελευταίο, που προτείνει 180+1 υπέροχες ευκαιρίες για να νιώθουμε ευτυχία κάθε μέρα, μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας!

Ελπίζω ότι θα το αγαπήσεις, όπως το αγαπούν όσοι το έχουν διαβάσει. Σου εύχομαι να είσαι πάντα ευτυχισμένη.

Ακολουθήστε τη συγγραφέα Κατερίνα Τσεμπερλίδου στο Instagram: @tsemperlidou

Δείτε περισσότερα για τo βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Κατερίνα Τσεμπερλίδου, συγγραφέας 5 best sellers για την Ευτυχία, πιστεύει πως η ευτυχία δεν είναι ψευδαίσθηση, αλλά στάση ζωής. Μοιράζεται μαζί μας τους τρόπους για να ανακαλύψουμε την ευτυχία που αναβλύζει από μέσα μας, με μια μόνο απόφαση. Στις σελίδες του βιβλίου, που κυκλοφορεί σε εμπλουτισμένη έκδοση με νέα κεφάλαια, θα μάθουμε: • Να κατευθύνουμε τον νου μας σε θετικές σκέψεις και στην επιτυχία • Να κάνουμε συνήθεια την ευτυχία • Να είμαστε αισιόδοξοι, να έχουμε αυτοεκτίμηση, να βρίσκουμε αφορμές για μικρές χαρές • Να ζούμε τη ζωή στο φουλ • Να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας Η ευτυχία ανήκει σε όλους και μπορούμε να την κερδίζουμε καθημερινά, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη ζωή μας. Είναι μια απόφαση. Ένα βιβλίο?σταθμός που μας προφέρει 180 1 ευκαιρίες για να νιώσουμε ευτυχία κάθε μέρα. Η έκδοση έχει εμπλουτιστεί με συμβολικές ιστορίες, αρκετά νέα κεφάλαια και νέα στοιχεία.

ΤΙΝΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΞΟΔΕΥΤΗ ΖΩΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

ΤΙΝΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ
για το "ΑΞΟΔΕΥΤΗ ΖΩΗ"
από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.












Πηγή έμπνευσης για το βιβλίο μου «Αξόδευτη Ζωή» είναι ένας σπουδαίος, αλλά άγνωστος στο ευρύ ελληνικό κοινό ζωγράφος, ο Νίκος Δραγούμης, που ο αρχιτέκτονας Δ.Πικιώνης αποκάλεσε «Έλληνα Βαν Γκογκ». Εγώ, όμως, δε γράφω τη βιογραφία του Νίκου Δραγούμη. Ο δικός μου ήρωας, αν και βαδίζει στα χνάρια του ιστορικού προτύπου του, στην πορεία της αφήγησης αυτονομείται και ζει τη δική του ζωή. Η «Αξόδευτη Ζωή» είναι λοιπόν ένα μυθιστόρημα, συνιστά μυθοπλασία. Ο ήρωας μου, ο Αριστοτέλης Κωνσταντινίδης, ζει με τη μεγαλοαστική οικογένειά του σε μια άλλη εποχή, στην Αθήνα του 1880. Αγωνίζεται, όμως, όπως κάθε άνθρωπος σε κάθε εποχή, να ζήσει ελεύθερος και να γίνει ευτυχισμένος ακολουθώντας τα όνειρά του. Ο Αριστοτέλης θέλει να γίνει ζωγράφος ενάντια στη θέληση όλων. Έφηβος ακόμα, κρυμμένος κάτω από τους πάγκους της κουζίνας του αρχοντικού του, γίνεται λαθροθεατής της ζωής των άλλων στην προσπάθειά του να αποδράσει από την εκκωφαντική σιωπή της μητέρας του Μαρίνης και την αυστηρή ενορχήστρωση της ζωής του από τον πατέρα του Λυσίμαχο. Η παρατήρηση και η καταγραφή γίνονται ο δρόμος προς την αυτογνωσία, που γεννά την προσωπική εξέγερση και εντέλει τη φυγή. Φυγή από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό που επιβάλλει η αστική τάξη του, τους άνευρους κανόνες και τα «πρέπει» που του στερούν την προσωπική ελευθερία του. Και θα αποδράσει. Ο Αριστοτέλης θα πάει στο Παρίσι, για να γίνει ζωγράφος, θα ταξιδέψει και θα ζήσει στη Μασσαλία, για να οδηγηθεί σε μια τραγική συνειδητοποίηση: είχε φτάσει μακριά, αλλά ήταν σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Κι όλα αυτά με φόντο, μια Ελλάδα που πασχίζει να εκσυγχρονιστεί και να αποδείξει τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα στην οδό Βουλεβάρτου και στα αρχοντικά της Πατησίων, ενώ συνταρακτικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα: πτώχευση, Ολυμπιακοί αγώνες, διχασμός, πόλεμοι, γενοκτονίες. Η δράση βέβαια δεν απλώνεται μόνο στον ιστορικό χρόνο αλλά και στον χώρο: Τραπεζούντα, Οδησσός, Αγία Πετρούπολη, Αθήνα, Παρίσι, Μασσαλία, Σύρος, Σμύρνη γίνονται σκηνικό της ιστορίας που αφηγούμαι. Υφαίνω, δηλαδή, έναν ιστορικό καμβά, πάνω στον οποίο αναπτύσσεται η ιστορία που αφηγούμαι. Αυτό απαιτεί συνδυασμό της ιστορίας με τη μυθοπλασία, απαιτεί χρήση ιστορικών και άλλων βιβλιογραφικών πηγών, που έκανα, στην προσπάθειά μου να αποδώσω πιστά όχι μόνο το ιστορικό, αλλά και το κοινωνικό, πολιτισμικό πλαίσιο ανάπτυξης της αφήγησης. Οπότε έπρεπε να αποδοθεί όσο γινόταν πιο πιστά όχι μόνο η εποχή, αλλά και η ατμόσφαιρα του χώρου: συνήθειες των ανθρώπων, η τοπογραφία των πόλεων, τα αθηναϊκά και παρισινά βουλεβάρτα, ιστορικά κτίρια, τέχνη, λογοτεχνία, ιδεολογικές ζυμώσεις, αλλά και μουσικές, χοροί, διασκεδάσεις, χρώματα, γεύσεις, κουστούμια... Τι σημαίνει όμως ο τίτλος, ποια είναι η σημασία του για τους ήρωες του βιβλίου μου; Σε κάποιο σημείο της αφήγησης ο ήρωας μου αναρωτιέται πώς θα μπορούσε να ξοδέψει τη ζωή του με σύνεση, χωρίς να στερηθεί χαρές και απολαύσεις, μα και να αποφύγει μια ζωή ήσυχης απελπισίας. Και καταλήγει στο συμπέρασμα πως σοφό ξόδεμα θα ήταν εκείνο που θα τον οδηγούσε στη βίωση της ουσίας, της πραγματικής ευτυχίας. Μιας ευτυχίας απλής που φτιάχνεται από το τίποτα, δηλαδή από μικρά, καθημερινά, και γι’ αυτό τον λόγο ουσιαστικά πράγματα. Επομένως, αξόδευτη ζωή είναι - και δανείζομαι μία ρήση της Κ.Δημουλά- η ζωή που δε ζήσαμε, αν και την ονειρευτήκαμε, μια τακτοποιημένη ζωή με άτακτα συναισθήματα, η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, ή που αφέθηκε να κυλήσει, χωρίς ουσία. Το ξόδεμα βέβαια έχει πολλές αποχρώσεις μέσα στο μυθιστόρημα: ξόδεμα ευτυχίας, ταλέντου, έρωτα. Βέβαια, στο μυθιστόρημα οι ήρωες μου βιώνουν τα αποτελέσματα των επιλογών ζωής που οι ίδιοι κάνουν. Εκείνοι είναι που αρνούνται να ζήσουν ουσιαστικά ή αποφασίζουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, και να ευτυχήσουν. Γι’ αυτό και το βασικό ερώτημα το θέτει μία ηρωίδα του έργου, όταν αναρωτιέται: ‘’Φτάνει μια όψιμη ευτυχία στον επίλογο μιας αξόδευτης ζωής;» Και απαντά: «Φτάνει και περισσεύει». Ποτέ δεν είναι αργά να ζήσουμε σύμφωνα με τους δικούς μας όρους, να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν κι οι άλλοι μας τα στέρησαν -όπως συμβαίνει στη ζωή κάποιων ηρώων του βιβλίου-, να ζήσουμε σύμφωνα με τις προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες μας, να ευτυχήσουμε. Κι αυτή η όψιμη, έστω, ευτυχία μετράει στον απολογισμό του τέλους... Έτσι, η «Αξόδευτη Ζωή» δεν είναι μόνο τίτλος του μυθιστορήματος. Είναι ένα φραστικό και θεματικό μοτίβο που λειτουργεί όχι μόνο ως κραυγή μπροστά σε ένα αδιέξοδο, αλλά και ως «ξανάσασμα» που οδηγεί στη λύτρωση. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από την «Αξόδευτη Ζωή»: «Τον πρώτο χειμώνα που ο Αριστοτέλης και η Ελισσώ πέρασαν στον νότο της Γαλλίας, η Προβηγκία τούς παραπλάνησε. Το χιόνι που έπεσε πυκνό κάλυψε την πλανεύτρα ομορφιά της. Με την άνοιξη όμως η φύση αποκαλύφθηκε εμπρός στα μάτια του ζωγράφου Άρη σ’ όλο της το μεγαλείο. Λουλουδιασμένοι αγροί μοσχοβολούσαν και οι πλαγιές των βουνών καλύπτονταν με λεβάντες, δημιουργώντας ένα χρωματικό υπερθέαμα. Χόρτασε η όρασή του, ζαλίστηκε ο νους του από τις ευωδιές. Εκεί, στις εξοχές της Προβηγκίας, συνάντησε έκθαμβος σμήνη από ροζ ερωδιούς και φλαμίνγκο αμέριμνα να ξεκουράζονται στο δέλτα του Ροδανού, που διέτρεχε την περιοχή. Περπάτησε σε δύσβατες κορυφές λόφων, όπου ανακάλυψε υπέροχα μικρά μεσαιωνικά χωριά, οχυρωμένα και περίκλειστα. Βάδισε μέσα από χρυσά χωράφια σπαρμένα με σιτάρι, ξάπλωσε κάτω από ψηλά κυπαρίσσια κι άφησε τον θερμό μεσογειακό ήλιο να τον ζεστάνει. Λούστηκε με το φως, το διάχυτο, έντονο φως της Προβηγκίας, που ζωντάνευε τη φύση ολόγυρα και ζωήρευε τα χρώματα, όπως κανείς ζωγραφικός χρωστήρας δεν μπορούσε να το κάνει. Τυφλώθηκε από τις ασημένιες λάμψεις των φύλλων στους κατάφυτους ελαιώνες, που απλώνονταν στην εύφορη κοιλάδα του Ροδανού, ενώ μόλις καλοκαίριασε οι γνώριμοι ήχοι των τζιτζικιών τον ταξίδεψαν πίσω στα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας. Ο Αριστοτέλης όμως δεν ήταν ευτυχισμένος, ούτε ένιωθε ελεύθερος, γιατί αισθανόταν ότι δεν ανήκε στον τόπο αυτό κι ο τόπος αυτός δεν του ανήκε...»

Δείτε περισσότερα για τo βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο θάνατος, ναι, μα κι η ζωή η αξόδευτη... Ο Αριστοτέλης Κωνσταντινίδης έζησε σε μια άλλη εποχή, αν έζησε. Μικρός, ονειρευόταν την απόδραση: από την εκκωφαντική σιωπή της μητέρας του Μαρίνης, την αυστηρή ενορχήστρωση της ζωής του από τον πατέρα του Λυσίμαχο. Κρυμμένος κάτω από τους πάγκους της κουζίνας, ξόρκιζε τις σιωπές με τα χωρατά της Σουμέλας και οι απλωμένες μπουγάδες στο πίσω μέρος της αυλής γίνονταν, με σύμμαχο τη Φιλιώ, κατάρτι ψηλό σε πλοίο που θα τον έπαιρνε μακριά, πολύ μακριά. Μέχρι τότε ζωγράφιζε. Πίσω, στο φόντο, η Αθήνα πάσχιζε να αποδείξει τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα στην οδό Βουλεβάρτου και στα αρχοντικά της Πατησίων. Κι ύστερα ανομολόγητη χρεοκοπία, και πάλι διχασμός, γενοκτονίες, Μικρασιατική Καταστροφή, Κρητική Επανάσταση...

Ο Αριστοτέλης όμως απέδρασε. Κι όταν έφτασε στο Παρίσι της μπελ επόκ, όταν γνώρισε τη ζωή, την τέχνη, τον έρωτα, όταν συγκρούστηκε με τον πατέρα του και κατέληξε στη Μασσαλία, αυτός ο «Έλληνας Βαν Γκογκ» θα οδηγούνταν σε μία τραγική συνειδητοποίηση: Είχε φτάσει μακριά, αλλά έμοιαζε σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Άλλες ζωές στάθηκαν πιο τυχερές.Έφτανε μια όψιμη ευτυχία στον επίλογο μιας αξόδευτης ζωής; «Έφτανε», θα ισχυριζόταν η Σουμέλα, που χρόνο κι απαντοχή δεν είχε γι’ άλλη θλίψη. «Έφτανε και περίσσευε».

«Μου αρέσουν οι γέφυρες», είπε ο Αριστοτέλης. «Υπόσχονται πάντα κάτι, υπόσχονται να σε οδηγήσουν στην άλλη πλευρά. Δημιουργούν μια προσμονή, και την ίδια στιγμή νομίζεις πως, καθώς τις διασχίζεις, βρίσκεσαι έξω από τον κόσμο, σ’ έναν χώρο μετάβασης. Κι αν μείνεις για πάντα πάνω στη γέφυρα, σαν να είσαι άγαλμα που τη στολίζει, τότε θα βρίσκεσαι σε μία διαρκή αναμονή, προσδοκώντας πάντα να συναντήσεις αυτό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά». «Ποιος θέλει όμως να μείνει για πάντα πάνω σε μια γέφυρα;» σχολίασε η Λιζέτ.«Ποιος δε λαχταρά να περάσει γρήγορα στην άλλη πλευρά και να συναντήσει αυτό που τον περιμένει; Τι αξία έχει η αναμονή, που λες, αν μπορείς να τρέξεις, να τρέξεις προς αυτό που βρίσκεται στο τέλος της γέφυρας; Και τι γίνεται με όλους αυτούς που καθημερινά διασχίζουν την ίδια γέφυρα για να πάνε στη δουλειά τους ή για να αγοράσουν φρούτα και λαχανικά από την αγορά που βρίσκεται από την άλλη πλευρά;» «Καμία προσμονή ή αγωνία δε θα είχαν όλοι αυτοί που λες. Γι’ αυτό η δουλειά τους θα τους φαινόταν βαρετή, και τα φρούτα που θα αγόραζαν θα τους φαίνονταν άνοστα. Φαντάσου όμως να διέσχιζαν τη γέφυρα κάθε φορά με αγωνία, με λαχτάρα. Θέλω να πω ότι η απόλαυση προϋποθέτει την προσμονή», απάντησε ο Αριστοτέλης.

ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ'82" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ

ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ
για το "Η ΤΑΞΗ  ΤΟΥ '82"
από τις εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ.













« Ποιος ή ποια δεν αναρωτήθηκε: «ποτέ ήμουν 17 και πότε πήγα 50...plus!» Και ποιος δεν θα ´θελε να παγώσει το χρόνο, να πατήσει ένα κουμπί και να γυρίσει πίσω σε εκείνα τα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Να ζήσει πάλι την εφηβεία, μ´ όλες τις δυσκολίες της, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να προετοιμάσει το έδαφος για την επαγγελματική του αποκατάσταση, να χτίσει καριέρα, να φτιάξει οικογένεια... Εγώ πάντως πολλές φορές, αναπολώντας το παρελθόν, αισθάνομαι σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες το νεανικών μου χρόνων, το μυαλό μου γεμίζει εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές, φωνές και μουσικές. Νιώθω πως είμαι και πάλι παιδί. Μα όταν ανοίγω τα μάτια και όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη, αντιλαμβάνομαι πως ο καιρός έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και έχει αφήσει τα σημάδια του και στο μυαλό και στην ψυχή και στο σώμα. Και αναζητώ, με νοσταλγία, εκείνο το κορίτσι, το ντροπαλό, το συνεσταλμένο, το μαζεμένο που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και κάνει σχέδια για το μέλλον. Σαν μεγάλωσα λοιπόν και παντρεύτηκα, ονειρευόμουν να έχω ένα εξοχικό. Όχι πολύ μακριά απ’ την Αθήνα, για να μπορώ να πηγαίνω και να είναι κοντά στη θάλασσα. Να ανοίγω το παράθυρο και να μυρίζω την αλμύρα της. Να ακούω το μουρμουρητό της. Να αφουγκράζομαι την αντάρα της. Τα πράγματα όμως ήρθαν έτσι που δεν τα κατάφερα. Κι έμεινα με το όνειρο ανεκπλήρωτο και σφηνωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτή η ανάγκη αναζωπυρώθηκε ξανά όταν πριν 12 περίπου χρόνια άρχισαν οι ετήσιες συναντήσεις με τις συμμαθήτριές μου. Τα «κορίτσια» της τάξης του ´82! Και ήμασταν αρκετές. Και μιλάγαμε πολύ. Και όλες μαζί. Χαμός! Οχλαγωγία! «Αχ και να ‘χα ένα εξοχικό!» Σκεφτόμουν και πάλι. Και ΑΦΟΥ εξοχικό δεν έφτιαξα, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο... Στο τελευταίο reunion μαζευτήκαμε καμμία δεκαριά γυναίκες. Πιο λίγες από κάθε άλλη φορά... «Τόσες θα καλέσω κι εγώ στο φανταστικό εξοχικό μου. Για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη. Για να προλάβουν να μιλήσουν όλες. Και θα γελάσουμε και θα διασκεδάσουμε και θα τα πιούμε.» Έτσι μου ήρθε λοιπόν η ιδέα να γράψω αυτή την ιστορία. Για 10 γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Με διαφορετική πορεία η καθεμία. Με αλλιώτικα βιώματα. Μα με έναν κοινό παρονομαστή. Την ηλικία τους και την αποφοίτησή τους από το ίδιο σχολείο το καλοκαίρι του 1982. Σε αυτή την επανένωση οι 10 αυτές γυναίκες καλούνται να ξετυλίξουν το κουβάρι της ζωής τους και να αποκαλύψουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους. Και στο τέλος να συστηθούν ξανά. Αυτή η συνάντηση θα τα ‘χει όλα. Χαρές, γέλια, κλάματα, εξομολογήσεις, καυγάδες, παρεξηγήσεις, συγγνώμες, συμβουλές, λόγια αγάπης και συμπαράστασης που, ας μην γελιόμαστε, όλοι μας έχουμε ανάγκη. Σε αυτήν όμως τη συγκέντρωση θα δώσουν όλες τους και μια υπόσχεση. Πως δεν θα χαθούν ξανά. Πως η καθεμία ξεχωριστά θα βρίσκεται εκεί για τις άλλες. Όλες για μία και μία για όλες! Έτσι αυτή η διαφορετική εκδρομή θα αφήσει το στίγμα της ανεξίτηλο στις καρδιές των 10 αυτών γυναικών. Και ένα είναι το σίγουρο. Πως κάποιες απ’ αυτές δεν θα είναι ίδιες ξανά... Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να πω να μην αφήνουμε τα χρόνια να περνούν ανεκμετάλλευτα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούμε να τα φυλακίσουμε, αυτά βρίσκουν πάντα τρόπο να δραπετεύουν. Οι δείκτες του ρολογιού ακάθεκτοι διανύουν το ταξίδι τους. Ένα ταξίδι δίχως επιστροφή! Και στο τέλος τι μένει; Αναμνήσεις! Γλυκές μα και πίκρες. Αλλά είναι δικές μας. Ας τις αγαπήσουμε! Ο ρόλος τους είναι να μας συντροφεύουν και όχι να μας στοιχειώνουν! Η ζωή κυλάει γρήγορα και πρέπει να βιαστούμε, να την προλάβουμε και να την ζήσουμε μέχρι την τελευταία της ανάσα! Ευχή και επιθυμία μου είναι, όσοι και όσες αποφασίσουν να διαβάσουν αυτό το βιβλίο, να βρουν μέσα στις σελίδες του κομμάτια από τη δική τους ζωή που θα ξυπνήσουν μνήμες των δικών τους εφηβικών και νεανικών χρόνων. Μνήμες που σίγουρα έχουν μείνει χαραγμένες σε κάποια γωνιά του μυαλού τους!»

Δείτε περισσότερα για τo βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μία παρέα δέκα γυναικών, συμμαθήτριες από το Λύκειο, αποφασίζουν να περάσουν την ετήσια συνάντηση της τάξης τους, πηγαίνοντας εκδρομή στο εξοχικό σπίτι της μίας από
αυτές. Σε αυτή την ξεχωριστή συνάντηση, η καθεμία τους θα ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της, ξεκινώντας από την εποχή της αποφοίτησης έως την τωρινή τους επανένωση, μετρώντας τριάντα πέντε χρόνια εμπειριών.
Θα συστηθούν και πάλι μεταξύ τους.
Θα μιλήσουν για λάθη… για πάθη… Θα ζητήσουν συγνώμη.
Θα αναζητήσουν λύσεις. Θα ακούσουν συμβουλές.
Θα επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους σε σχέση με ορισμένα άτομα που τις πλήγωσαν βαθιά. Και στο τέλος, κάνοντας την αυτοκριτική τους, θα έρθουν αντιμέτωπες με τους
δαίμονές τους.
Κάποιες, θα καταφέρουν να τους πολεμήσουν και κάποιες άλλες, απλώς θα συμβιβαστούν.
Μέσα στις δύο μέρες που έχουν στη διάθεσή τους, εκτός από αναπολήσεις, θα βρουν χρόνο για να διασκεδάσουν, να γελάσουν, να κλάψουν…
Να θυμώσουν και να μαλώσουν, μα στο τέλος να μονοιάσουν.
Θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους.
Θα νιώσουν και πάλι έφηβες.
Το σίγουρο πάντως είναι πως μετά από αυτή την εκδρομή, κάποιες από αυτές δεν θα είναι ίδιες ξανά…

«Τι θα ήταν το παρελθόν μας εάν δεν είχαμε τις αναμνήσεις να μας το θυμίζουν; Και τι θα είναι το μέλλον μας αν σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα…»

ΜΑΡΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ BELL.

ΜΑΡΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
για το "ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ"
από τις εκδόσεις BELL.

Πάνε έξι χρόνια περίπου από τότε που εξέδωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα και αισθάνομαι πολύ όμορφα που πολλοί από σας αγκαλιάσατε τα βιβλία μου και επιλέξατε να ταξιδέψετε στους παράξενους κόσμους που δημιούργησα. Στο τελευταίο μου βιβλίο –το έκτο πλέον– αποφάσισα να φτιάξω μια καινούρια ιστορία και να συμπεριλάβω πολλά από τα πράγματα που αγαπώ καθώς και μια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Η ιστορία λοιπόν εκτυλίσσεται αρχικά σε δύο αγαπημένα μου μέρη, τον Βόλο και το Πήλιο και στη συνέχεια σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ηπείρου. Θεώρησα ότι ήταν τα κατάλληλα σημεία για να στήσω όλη αυτή την σκοτεινή ατμόσφαιρα που ήθελα για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Επίσης μέσα στο βιβλίο θα βρείτε διάσπαρτους στίχους από τραγούδια που έχω ακούσει ατελείωτες ώρες και συνδέονται άμεσα με τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή την εκάστοτε στιγμή. Τέλος αποφάσισα, σε όλα τα σημεία που το μεταφυσικό γλιστράει στο πραγματικό, να οπτικοποιήσω τις λέξεις και να μεταδώσω ένα αλλόκοτο συναίσθημα στον αναγνώστη. Είναι κάτι που το μελετούσα για καιρό και το αποτέλεσμα με δικαίωσε καθώς πέτυχα αυτό ακριβώς που ήθελα.

Εδώ σας παραθέτω ένα κομμάτι από το βιβλίο:

«Ο ψίθυρος, που ακούστηκε δίπλα ακριβώς από το αυτί του, χρειάστηκε μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να τον μεταφέρει από την απόλυτη ευφορία σε έναν ξένο και παγωμένο τόπο. Η υγρασία γύρω του ξαφνικά δεν ήταν απολαυστικά δροσερή, αλλά ανυπόφορα παγερή. Ήθελε να αντιδράσει, να σηκωθεί απότομα, αλλά το μεθύσι βρισκόταν ακόμη εκεί και τώρα στεκόταν εμπόδιο. Ξαφνικά ένιωσε μια πίεση στο πόδι του σαν κάτι να του το τραβούσε προς το νερό. Ο πανικός άρχισε να τον πνίγει σαν θηλιά στο λαιμό. Τα μάτια του γούρλωσαν και η καρδιά του άρχισε να στέλνει το αίμα στο δίκτυο του σώματος με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η ακαριαία παραγωγή αδρεναλίνης κατέπνιξε μεγάλη ποσότητα αλκοόλης, αναζωπυρώνοντας ξανά τον οργανισμό του. Το σώμα του πήρε πάλι μπρος και με μια αντανακλαστική κίνηση τινάχτηκε όρθιος επάνω στη γέφυρα. Αργότερα δε θα θυμόταν πώς το κατάφερε αυτό. Κοίταξε γύρω του και τότε διαπίστωσε κάτι άλλο…»

Εύχομαι από καρδιάς να απολαύσετε «Τις φωνές από την άβυσσο» και να αφεθείτε στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιούργησα. Τέλος να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια που με στηρίζετε και μου δίνετε δύναμη να συνεχίσω να δημιουργώ κόσμους μέσα από τα γραπτά μου.

Να είστε όλοι καλά και να κοιτάτε μπροστά!

Μάριος Δημητριάδης

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Πόσο σκοτάδι μπορεί να χωρέσει η ψυχή ενός ανθρώπου;

Ο Ανδρέας θα αναγκαστεί να το ανακαλύψει όταν ο εφιάλτης με τον οποίο είχε συμφιλιωθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια θα εισβάλει στην πραγματικότητά του. Η ίδια γυναίκα μπροστά σε ένα σπίτι στοίχειωνε χωρίς νόημα τα όνειρά του. Τα λόγια της επαναλαμβάνονταν. Ξανά και ξανά.

Γύρνα, εξιλέωση, το σπίτι μας, εκδίκηση…

Παράνοια και φόβος τον κατακλύζουν όταν νιώθει την παρουσία της στον κόσμο του. Η ζωή του χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και ο ίδιος οδηγείται σε αδιέξοδο. Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει μια απάντηση για τα ολοζώντανα όνειρα που τον βασανίζουν, ο Ανδρέας θα φτάσει σε ένα απομακρυσμένο χωριό.

Ένας τόπος άγνωστος.

Ένας τόπος που θα φέρει στην επιφάνεια όσα ήταν καλά κρυμμένα μέσα του. Ένας τόπος τον οποίο εκείνη εξουσιάζει. Η αλήθεια θα αναδυθεί μέσα από τον τρόμο του απόκοσμου… Μέσα από τις φωνές της αβύσσου…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΩΣΕ ΜΕ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΜΟΣ
για το "ΣΩΣΕ ΜΕ"
από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Σώσε με

               Μια νοτισμένη υπό την βροχή Θράκη, που αναβλύζει μυστήριο και ένα χωρίο λίγο έξω από την Κομοτηνή, με το όνομα ‘’Κρυφό΄΄, ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να δημιουργήσω μια τοπο-γεωγραφία, χωρίς πολλές συγγραφικές ακροβασίες και να δημιουργήσω  έναν μουντό καμβά που μπορούσα να δουλέψω πάνω του.

               Η Θράκη, η Κομοτηνή και τα γύρω χωριά, μου προσέφεραν ένα στοιχείο που αποζητούσα εδώ και καιρό στα μυθιστορήματα μου και προσπαθούσα παλιότερα με διάφορα τεχνάσματα να το εισάγω στα κείμενα μου- το στοιχείο του ‘’εξωτικού’’. Εδώ, σε αυτό βιβλίο, αυτή η εικόνα του εξωτικού ήρθε σχεδόν αβίαστα, προκαλώντας ακόμα και σε μένα τον ίδιο, έκπληξη με τον τρόπο που η ειλικρινής απεικόνιση μιας κοινωνίας καταφέρνει να διασπάσει την ομοιομορφία και να φέρει μια αίσθηση διαφορετικότητας σε ένα ψυχολογικό-αστυνομικό θρίλερ . Το στοιχείο ήταν μπροστά στα μάτια μου και ήταν οι διαφορετικοί πολιτισμοί και κουλτούρες που προκύπτουν λόγω της ύπαρξης της Μουσουλμανικής μειονότητας. Αυτό το στοιχείο, αλλά και η έντονη αγωνία που οφείλει να έχει ένα ψυχολογικό-αστυνομικό θρίλερ  με έκαναν να απολαύσω την κάθε λέξη που έβαζα.

               Είναι η πρώτη φορά που προσεγγίζω τόσους διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες και αποφασίζω να προσεγγίσω τους δεσμούς και τις σχέσεις μιας επαρχιακής μητριαρχικής οικογένειας και μάλιστα σε διάλυση. Η οικογένεια Πομάνου, η μητέρα και οι 3 κόρες της οικογένειας με έβαλαν σε έναν κόσμο αγάπης και ανταγωνισμού, αδικίας και λύτρωσης. Ήταν πολλές φορές που με προβλημάτισε αν ο πόνος ερμηνεύεται διαφορετικά, βιώνεται με άλλους κανόνες λόγω φύλου και ανώτερης συναισθηματικής ευφυΐας του θηλυκού γένους και σε αυτό το κομμάτι έδωσα την μεγαλύτερη προσοχή.

               Σε όλη την συγγραφή του ‘’Σώσε με’’, αναζήτησα μια ρεαλιστική προσέγγιση στον πόνο και στην αγωνία που φέρνει η εξαφάνιση ενός μέλους μιας οικογένειας και η πυξίδα των δράσεων των πρωταγωνιστών ήταν οι έντονοι, αλλά συνάμα διαφορετικοί χαρακτήρες τους.

               Το ‘’Σώσε με’’, έφερε και για μένα μια εικόνα αποκέντρωσης των μικρών χωριών, αλλά ποτέ δεν μου έδωσε την αίσθηση της απώλειας της δυναμικής τους. Πάντα στο μυαλό μου πηγαινοερχόταν η ‘’οπτική’’ μιας ακοίμητης δύναμης και ενέργειας που αναζωπυρώνεται μόλις τα μέλη που εγκατέλειψαν τον τόπο τους, γυρίσουν πίσω και ξαναπατήσουν το χώμα που μεγάλωσαν. Αυτό ακριβώς, που αναγεννάται, σαν η ίδια η γη να καταλαβαίνει πως τα πόδια της οικογένεια Πομάνου, πατάνε ξανά τα μέρη της και αποφασίζει να απελευθερώσει συναισθήματα και αναμνήσεις.

               Το ‘’Σώσε με’’ είναι μια διαδρομή που προσπάθησα να βγω αλώβητος από μέσα της , με συνοδηγό την Νικόλ Πομάνου, μια νεαρή καλλιτέχνης ξυλογλυπτικής που αναζητεί την χαμένη της αδελφή.  Η Νικόλ Πομάνου καταφθάνει στο Κρυφό όπου αποφασίζει παράλληλα με την εξαφάνιση της αδελφής της να δημιουργήσει και ένα έργο ξυλογλυπτικής με τίτλο, ‘’Ένας Ίκαρος σε πτώση’’. Η Ελληνική μυθολογία και οι αιματηρές ‘’δράσεις’’  της, μπορεί να παραλληλιστεί στο κείμενο με την δράση της οικογένειας Πομάνου και των περιφερειακών χαρακτήρων που καλείται να ανακρίνει η Αστυνόμος Λουκίδη. Οι Ελληνικοί μύθοι, που αντικατοπτρίζουν τα ήθη και τις συνήθειες της εποχής τους βρίθουν από περιστατικά αιματηρών πράξεων. Στην ελληνική μυθολογία ο φόνος και η αδικία βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Ο Ηρακλής εξολοθρεύει ολόκληρες οικογένειες επειδή τον αδίκησαν. Θεοί και θεές επιφυλάσσουν τρομερές τιμωρίες σε όσους τους αγνοούν Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της για να τιμωρήσει τον Ιάσονα και καταδικάζει την γενιά του σε μη-συνέχεια.
 Ο Ορέστης σκοτώνει την μητέρα του για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του. Τα περιστατικά της αιματηρής εκδίκησης είναι αμέτρητα.

Το ‘’Σώσε με’’ είναι ένα έργο αγωνίας και δράματος που φέρει συναισθήματα πάθους και αγάπης, που και εγώ ο ίδιος δεν κατάφερα να αποστασιοποιηθώ κρατώντας την ψυχρή οπτική του αφηγητή.

               Ίσως αυτό να ήταν και το γεγονός που απόλαυσα περισσότερο! 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Αναπνέει με δυσκολία. Την κοιτώ και της υπόσχομαι πως θα φύγουμε αποκεί μέσα. Είναι η στιγμή που η προσταγή της χώνεται μέσα στο κεφάλι μου σαν ακοίμητος φρουρός που διατάζει, κι εγώ υπακούω. «Σώσε με» λέει.

Με αφορμή το μνημόσυνο του πατέρα της, η Νικόλ Πομάνου, μια νεαρή καλλιτέχνις ξυλογλυπτικής, επισκέπτεται το χωριό της, το Κρυφό, για να συναντήσει τη μητέρα και τις δυο αδελφές της.
Η μικρότερη αδελφή της δεν εμφανίζεται στο καθορισμένο ραντεβού. Η εξαφάνισή της θα δοκιμάσει τους δεσμούς της οικογένειας. Για να τη σώσουν, πρέπει να αντιμετωπίσουν τα μυστικά που τόσα χρόνια έκρυβαν στο Δάσος των Μανιταριών.
Την ίδια στιγμή, στον υγρότοπο του Εθνικού Πάρκου Θράκης, η αστυνόμος Λουκίδη ανακαλύπτει το παραμορφωμένο πτώμα μιας γυναίκας...
Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ αστυνομικής πλοκής που υπόσχεται να σας κόψει την ανάσα, βυθίζοντάς σας σε μια ιστορία ενοχής.