ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΠΡΟΒΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

 ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΠΡΟΒΙΔΑ

για το "ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ"

από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

"Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για το βιβλίο μου ΄Για μια σταγόνα ευτυχίας’, γύρισα χρόνια πίσω, στην εποχή που άρχισα τη συγγραφή, πρωτόπειρη σ’ αυτό το είδος, με πλήρη άγνοια από τον κόσμο των εκδόσεων, αφού μέχρι τότε ήμουν απλά, μια φανατική αναγνώστρια. Άρχισα να γράφω δειλά, με στυλό και χαρτί θυμάμαι, και η αίσθηση ήταν για μένα, σαν ξαφνικός έρωτας. Κυλούσε το μελάνι στο χαρτί, γέμιζαν σελίδες και σελίδες κι εγώ, ακολουθώντας τους ήρωές του, ένιωθα σαν να ζω η ίδια τη δική τους, ζωή, τα δεινά και τις χαρές τους, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις τους. Δεν ήταν πια άψυχοι για μένα, αποκτούσαν μέσα απ’ το μυθιστόρημα υπόσταση, προσωπικότητα, συναισθήματα. 

Το αρχικό χρονικό πλαίσιο της ιστορίας τοποθετήθηκε στο 1944, αμέσως μετά τη Γερμανική κατοχή, στο Καρπενήσι, ένα χωριό που είχα επισκεφθεί σαν Στερεοελλαδίτισσα και πάντα με μάγευε η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του και η καθαρή ψυχή των κατοίκων του. Έμπνευση για την ιστορία, μου έδωσαν οι διηγήσεις της αγαπημένης μου γιαγιάς, που έζησε την φρίκη των χρόνων του πολέμου και της κατοχής, όπως κι οι Καρπενησιώτες του ξεκινήματος της ιστορίας μου. Οι ήρωες, ο Φωκάς, ο Γιάννης, η Κλειώ, η Μαίρη και αργότερα τα παιδιά τους, ο Μανώλης, ο Κοσμάς και η Αριάδνη, αισθάνονται τα συναισθήματά τους να τους κυριεύουν και τα κυνηγούν με πάθος για να τα κατακτήσουν ή διαφορετικά, να θυσιαστούν γι’ αυτά. Αγάπη, φιλία, πάθος, έρωτας, αλλά και απογοήτευση, πόνος, προδοσία, θυσίες, μπαίνουν ανάμεσά τους και κάνουν τις σχέσεις τους σαν μπερδεμένο κουβάρι, που όσο κι αν παλεύουν, δε μπορούν να ξετυλίξουν. Ώσπου, ξημερώνει η μέρα που θα σημάνει το τέλος των ανομολόγητων μυστικών και ίσως μιας δικαίωσης, που άργησε πολύ. Όσο προχωρούσα στο χτίσιμο του μυθιστορήματος, ξέφευγα απ’ τον εαυτό μου και τα καθημερινά προβλήματα που υπάρχουν στις ζωές όλων μας και ταυτιζόμουν με τους ήρωές μου. Σπουδαία η διαδικασία να πλάθεις χαρακτήρες, μοιάζει σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας, τουλάχιστον για τη δική μου ψυχή. Άλλους από τους πρωταγωνιστές μου αγάπησα, άλλους θαύμασα, άλλους κατηγόρησα, αλλά για όλους πίστεψα πως τους ενώνει ένα κυρίαρχο, έντονο συναίσθημα. Κανείς δεν είναι άχρωμος, αδιάφορος, ή άκαρδος.

   Όλοι παθιάζονται, βουτούν στις προκλήσεις της ζωής, δεν τις αποφεύγουν κι είναι αυτό ακριβώς, που τους κάνει αξιοπρόσεχτους. Δεν ζουν τη ζωή φοβισμένα, ακόμη κι αν έτσι δείχνουν, στο βάθος της ψυχής τους κρύβουν φλόγα, που πολλές φορές, εξελίσσεται σε πυρκαγιά και κατακαίει την ύπαρξή τους, ολόκληρη. Τα πιο σημαντικά μηνύματα που κατά τη δική μου γνώμη πηγάζουν απ’ τις σελίδες του μυθιστορήματος, είναι δυο. Πως δεν πρέπει ποτέ να χτίζεις τη ζωή σου πάνω σε ψέματα και πως πρέπει να παλεύεις ως το τέλος, για όσους και όσα αγαπάς. Όταν αντίκρισα το βιβλίο μου τυπωμένο κι έτοιμο να δοθεί στο αναγνωστικό κοινό, δεδομένου ότι ήταν το πρώτο μου, αισθάνθηκα σαν έναν ταξιδευτή που φτάνει –μετά από χρόνια και χρόνια- σε μια όαση, πραγματοποιώντας ένα μεγάλο όνειρο κι αυτό, δεν το ένιωσα μικρό, ούτε ασήμαντο. Χάρηκα απίστευτα με το αποτέλεσμα της δουλειάς μου και συνεχίζω να χαίρομαι, όπως γίνεται με όλους που δικαιώνονται τα όνειρά τους. Χρωστάω ευγνωμοσύνη σε όσους βοήθησαν να πραγματοποιήσω αυτή, την τόσο σημαντική για μένα, επιθυμία μου. Τις εκδόσεις ΕΞΗ, εκείνους που ασχολήθηκαν και μίλησαν για το βιβλίο μου και τους φίλους μου, που με ενθάρρυναν, πιστεύοντας σε μένα πιο πολύ απ’ ότι πίστευα εγώ στον εαυτό μου."

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

   … Αργά, διστακτικά, σαν να πίστευε πως θα τρέξει μακριά του, την πλησίασε και την έκλεισε στα μπράτσα του, ακινητοποιώντας την. Εκείνη πήγε να του ξεφύγει, όμως την κρατούσε σφιχτά, κάνοντας την αγκαλιά του φυλακή, που την περιόριζε. Ένιωσε την ανάσα του να χαϊδεύει το πρόσωπό της. Οι παλμοί της καρδιάς της την τρέλαναν. Τα εμπόδια που είχε τοποθετήσει ανάμεσά τους κατέρρευσαν και οι μνήμες, βασανιστικά υπέροχες, έρχονταν και την κυρίευαν. Θα ήθελε να έχει τη δύναμη να τρέξει, να ξεφύγει, μα ήταν αδύνατο …

  ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΦΡΑΣΗ:

« … Ήρθα, επειδή έμαθα την τιμή της αγάπης. Είναι το δόσιμο ψυχής, η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια. Εσύ μου τα έμαθες όλα αυτά και θέλω να σου τα ανταποδώσω.»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Για μια σταγόνα ευτυχίας… κάποιοι υποφέρουν, υπομένουν, σιωπούν.

Καρπενήσι, 1944. Μόλις έχουν σωπάσει οι ήχοι των όπλων των Γερμανών κατακτητών. Εκείνον τον Αύγουστο γεννιούνται δυο αγόρια, ο Φωκάς και ο Γιάννης. Ο πρώτος, καρπός ενός απαγορευμένου έρωτα που έπρεπε πάση θυσία να παραμείνει κρυφός. Τα δυο παιδιά μεγαλώνουν μαζί, σαν αδέρφια. Οι δεσμοί που τους ενώνουν είναι πιο ισχυροί από τα μυστικά που τους χωρίζουν. Ώσπου έρχεται η μοιραία στιγμή που ερωτεύονται την ίδια γυναίκα, κι εκείνη, παρά τις προσταγές της καρδιάς της, υποκύπτει στις πιέσεις των γονιών της, επιλέγοντας αυτόν που μπορεί να της εξασφαλίσει τα πιο πολλά υλικά αγαθά. Τη βραδιά του γάμου τους γεννιούνται δύο ορκισμένοι εχθροί. Από ’κεί και ύστερα ο λαβύρινθος που θα εγκλωβιστούν όλοι, αθώοι και ένοχοι, απλώνεται μπροστά τους σκοτεινός. Ψέματα ολέθρια θα θεμελιώσουν το μέλλον τους αλλά και το μέλλον των παιδιών τους.

Είκοσι χρόνια μετά η Αριάδνη, κόρη του Φωκά, θα ερωτευτεί τον λάθος άνθρωπο. Είναι η στιγμή που ο μίτος αρχίζει να ξετυλίγεται, απογυμνώνοντας τα κρυμμένα λάθη και πάθη της ψυχής τους, φέρνοντας τους πάντες αντιμέτωπους με την αλήθεια. Μέχρι το τέλος…

Για μία σταγόνα ευτυχίας… Μόνο τότε τα στόματα ανοίγουν, οι καρδιές ξεκλειδώνουν και τα μυστικά βγαίνουν στο φως, οδηγώντας τις ζωές τους εκεί που έπρεπε να είναι, από πάντα και για πάντα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα, αν και τα πρώτα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Λαμία. Είμαι παντρεμένη και μητέρα μιας υπέροχης κόρης. Η συνταξιοδότησή μου από την Αγροτική Τράπεζα αποτέλεσε για μένα όχι ένα τέλος, αλλά μια αρχή για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Πλέον ο χρόνος μου είναι όλος αφιερωμένος στη συγγραφή μυθιστορημάτων, όπου ταξιδεύω καθημερινά με τους ήρωές μου.

ΧΑΡΑ ΜΑΡΚΑΤΖΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΣΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ

 ΧΑΡΑ ΜΑΡΚΑΤΖΙΝΟΥ

για το "ΟΣΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ"

από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.

Αγαπημένε μου αναγνώστη,

Οι λέξεις ήταν για μένα πάντα μια θεραπεία. Είναι λύτρωση. Είναι αγάπη. Όταν έρχονταν και κυρίευαν την ψυχή μου, κάθε φορά που συνέπαιρναν την καρδιά μου, τις άφηνα να με ταξιδέψουν εκεί που είχαν αποφασίσει. Έτσι έγινε και με το «Όσα δεν σου είπα», που είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Μου ζήτησαν, λοιπόν, να μιλήσω για την αγάπη, ξέρεις, την αληθινή αγάπη. Εκείνη που ξεκινά από τον εαυτό μας και μετά φτάνει και στους άλλους. Την αγάπη που απελευθερώνει, που φωτίζει την ψυχή. Γιατί δεν υπάρχει αγάπη που πληγώνει. Δεν υπάρχει αγάπη που ματώνει…

Ένα βράδυ με φεγγάρι ήρθαν και με βρήκαν οι ήρωες μου, η Μελίνα, ο Νικόλας, η Κάλια… Τόσο διαφορετικοί μα και τόσο ίδιοι. Μου συστήθηκαν, ο καθένας με τις δικές του πληγές, μα με ένα κομμάτι στην καρδιά τους φωτεινό και μου ζήτησαν να πω όσα εκείνοι δεν κατάφεραν να πουν, ο ένας στον άλλο μα κυρίως στον ίδιο τους τον εαυτό. Τους έδωσα όλη μου την ψυχή και τους υποσχέθηκα να πω την ιστορία τους με όλη την αλήθεια, με όλη την αγάπη, χωρίς να αδικήσω κανέναν από τους τρεις τους. Ζητούσαν μια λύτρωση. Ζητούσαν να θεραπεύσουν πληγές.

Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Άλλες φορές τους πόνεσα και τους κατάλαβα. Κι άλλες θύμωσα μαζί τους. Υπήρχαν στιγμές που τους χάιδεψα με λέξεις αγάπης. Κι άλλες που τους τιμώρησα με σκληρές λέξεις, εκείνες  που ξεστόμισαν ο ένας στον άλλο όταν τους θόλωνε ο εγωισμός, η κτητικότητα. Κι άλλες πάλι που έτρεχα να τους κανακέψω, να τους αγκαλιάσω και μετά να τους εμπιστευτώ για τη συνέχεια. Ξενύχτησα μαζί τους, δάκρυσα, γέλασα κι όταν έγραψα την τελευταία λέξη αυτής της ιστορίας ένιωσα απέραντη γαλήνη και ευγνωμοσύνη για το ταξίδι μαζί τους.

Μετά ήρθαν τα χρώματα και τα πινέλα μου κι απαίτησαν να αποτυπώσω σε έναν καμβά την ιστορία της Μελίνας και του Νικόλα μαζί με την Κάλια. Χρώματα με ένταση και με μια κάλμα ταυτόχρονα. Χρώματα που κρύφτηκαν για να αναδυθούν άλλα, που έφεραν την αλήθεια των ηρώων αυτής της ιστορίας. Ένας πίνακας που όταν στέγνωσε, έδωσε έμπνευση για το εξώφυλλο του βιβλίου.

Το «Όσα δεν σου είπα» εκδόθηκε στις 13 Απριλίου κι ήταν για μένα ένα δώρο μοναδικό! Στα γενέθλια της έκδοσης του πρώτου μου παιδικού βιβλίου, του «Μοναχικού Αντώνη και της νεράιδας της χαράς», βγήκε στο φως το πρώτο μου μυθιστόρημα. Ήταν ακόμα ζεστό από το τυπογραφείο όταν το κράτησα στα χέρια μου, βγάζοντας μάσκα και γάντια – γιατί ήμασταν εν μέσω της πρώτης καραντίνας . Ήθελα να το μυρίσω και να το αγγίξω, να ξεφυλλίσω τις λέξεις που έγιναν η ανείπωτη αλήθεια των ηρώων μου. Και με δάκρυα στα μάτια, το ξαναδιάβασα. Αυτή τη φορά σαν αναγνώστρια κι ήταν μοναδικό. Ύστερα του φύσηξα αέρα αγάπης να φτάσει στις καρδιές των αναγνωστών. Μπορεί να φτάσει και στη δική σου…

Εκείνο το πρώτο αντίτυπο έχει σημειώσεις, υπογραμμισμένες λέξεις, έχει αλμύρα από την παραλία και αέρα από το καράβι που το ταξίδεψα. Έχει και δάκρυα σε κάποιες σελίδες του, μα έχει και το αγαπημένο μου…

«Γιατί πώς ν’ αγαπήσεις αληθινά κάποιον αν δεν έχεις αγαπήσει πρώτα τον ίδιο σου τον εαυτό;»

Και λίγο πιο κάτω…

«Κι όσα δεν σου είπα έγιναν αέρας

σ’ αυτό το τελευταίο φιλί που σφράγισε το αντίο…

Όσα δεν σου είπα…

σκόρπισαν στο δείλι εκείνης της ημέρας

και χάραξαν στη μνήμη ό,τι ζήσαμε εμείς οι δυο»

Στο συναπάντημά σου με το «Όσα δεν σου είπα», εύχομαι να πάρεις αγάπη και να βρεις τη δύναμη να μοιραστείς όλα τα ανείπωτα της ψυχής σου.

Σε ευχαριστώ από καρδιάς και αναμένω την πολύτιμη γνώμη σου.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

 Πώς εγκλωβίζονται οι λέξεις σε λόγια ανείπωτα; Πώς κρύβονται τα αισθήματα πίσω από στιγμές κλεμμένες; Πώς μια γυναίκα αντέχει να μοιράζεται τον άντρα που ερωτεύτηκε; Ποιος φόβος κρατά τρεις ανθρώπους εγκλωβισμένους σε μια σχέση; Δύο γυναίκες που ερωτεύτηκαν τον ίδιο άντρα κι ένας άντρας που πίστεψε πως θα μπορούσε να τις κάνει και τις δυο ευτυχισμένες. Η Μελίνα, ο Νικόλας και η Κάλια συναντιούνται στο σταυροδρόμι του έρωτα. Αφήνουν τον φόβο, τον θυμό και τον εγωισμό τους, την ανασφάλεια και τις πληγές που ο καθένας κουβαλά, να γίνουν η πυξίδα τους σ’ αυτό το ταξίδι. Θα πληγώσουν και θα πληγωθούν. Τί είναι αυτό που τους κρατάει δέσμιους σε μία σχέση αδιέξοδη; Μπορούν άραγε να κατανοήσουν και να συγχωρήσουν; Ο καθένας τους θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό και θα χρειαστεί ν’ αναλάβει την ευθύνη της επιλογής του. Όσα δεν θα τολμήσει να πει η Μελίνα στον Νικόλα, θα γίνουν η αρχή ενός τέλους κι όσα θα τολμήσει η Κάλια να αποκαλύψει στον Νικόλα, θα προκαλέσουν την οργή και τον θυμό του. Ένα ταξίδι αναζήτησης για όσα πλήγωσαν τον Νικόλα, την Μελίνα και την Κάλια και τους καθήλωσαν σε μια πραγματικότητα που δεν τους ήταν ποτέ αρκετή. Θα καταφέρουν να γνωρίσουν τον πραγματικό τους εαυτό; Θα συγχωρέσουν ή θα μείνουν αιχμάλωτοι των πληγών τους; του αναγνώστη μέχρι την τελευταία του σελίδα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χαρά Μαρκατζίνου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι μητέρα μιας κόρης. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία κι εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά, όπου και εργάζεται μέχρι σήμερα. Η αγάπη της για τα παιδιά την οδήγησε σε δημιουργικά μονοπάτια, όπως είναι η γραφή και η ζωγραφική. Αρθρογραφεί στο διαδίκτυο σε γνωστά site και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις ζωγραφικής. Της αρέσει να ταξιδεύει, να γεμίζει την ψυχή της με εικόνες, χρώματα κι αρώματα. Πασπαλίζει τις στιγμές της με χρυσόσκονη αγάπης και χαρίζει απλόχερα χαμόγελα κι αγκαλιές.

«Ο μοναχικός Αντώνης και η νεράιδα της χαράς» είναι το πρώτο της βιβλίο. Ένα βιβλίο για μικρούς και για μεγάλους, για το μεγαλείο της αγάπης και το δώρο της φιλίας.

ΠΕΜΗ ΓΚΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΠΡΑΓΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

 ΠΕΜΗ ΓΚΑΝΑ

για το ¨ΚΑΠΡΑΓΙΑ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Η παράνοια αντιμέτωπη με τις προκαταλήψεις, αντιμέτωπη με τον φόβο του ανθρώπου μπρος το άγνωστο, το διαφορετικό. Η βλασφημία, η άγνοια, το θανατικό. Ο φόβος, και η λήθη που συχνά μετουσιώνεται σε φόβο της λήθης. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που, απλά, δεν αντέχουν. Ασφυκτικοί οι δεσμοί της οικογένειας γίνονται θηλιά στο λαιμό και πνίγουν, ενίοτε δολοφονούν και άλλοτε πάλι, μήτρα γυναικεία, προστατευτική, θυσία στο βωμό της μητρικής αγάπης. Καλωσήλθατε στην Καπράγια, ένα νησί, πεταμένο σ’ ένα πέλαγο, καλωσορίσατε στο Τοσκανικό Αρχιπέλαγος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, στο σπίτι της Ρομίνας, του Μάσσιμο, του καπτα Μπαρτόλο. Ευτυχώς, τα όρια στην συγγραφή δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Τι είναι καλό και τι όχι, τι είναι νόμιμο και τι όχι, τι είναι ηθικό και τι όχι, και εν τέλει τι είναι πραγματικό και τι όχι. Βλέπετε, η γραφή είναι σταυροδρόμια, η γραφή είναι μονοπάτια, άλλοτε δύσβατα, κακοτράχαλα, ενίοτε τρομαχτικά, και άλλοτε πάλι πολυπατημένα και φωτεινά, μα πάντοτε, πιστέψτε με, αφόρητα μοναχικά. Στον επίπλαστο αυτόν κόσμο της γραφής, όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε, οι καταστάσεις αλλάζουν κατά το δοκούν. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και η Καπράγια. Καθώς οι εικόνες εναλλάσσονταν και η αφήγηση εξελισσόταν, οι ήρωες, μετουσιώθηκαν από αποκύημα της φαντασίας στο μυαλό της γραφούσης και μόνο, σε οντότητες ζώσες. Απέκτησαν σάρκα, ψυχή, και απίστευτη δυναμική. Έπραξαν, πολύ γρήγορα, το αυτονόητο. Ενηλικιώθηκαν, απογαλακτίστηκαν από τη δημιουργό τους, λυτρώθηκαν, απαιτώντας τη φωνή τους, τον χώρο αλλά και τον χρόνο τους στην ιστορία. Στάθηκα στην άκρη, και απλά παρατηρούσα τους ήρωες, τους αφουγκραζόμουν, ζούσα και πέθαινα καθημερινά μαζί τους, μαυροφορέθηκα, θάβοντας άντρα και παιδί, σπάραξα, πόνεσα.
Δολοφόνησα.
Και οι ήρωες με αντάμειψαν.
Διηγήθηκαν τις ιστορίες τους ξεσκίζοντας τις ψυχές τους. Απογυμνωμένοι, πλέον, με έσυραν στον δικό τους μακρινό τόπο. Με τράταραν τα φαγητά τους, ακούσαμε μοιρολόγια, γευτήκαμε την αλμύρα της θάλασσας και κοιτάξαμε αντάμα απ’ το παράθυρο της γρια Νινούτσα, τον γιατρό Σέρτζιο να απλώνει το χέρι στον Απαγορευμένο Καρπό. Πρόσωπα που πλαγιάζουν μαζί, ονειρεύονται, εκδικούνται, μπερδεύονται οι εφιάλτες τους. Κοινός παρονομαστής η αγωνιώδης προσπάθεια της επιβίωσης, της λύτρωσης, που μοιάζει αδύνατη καθώς όλοι έχουν να αντιπαλέψουν τον σκοταδισμό και τις δεισιδαιμονίες της εποχής. Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με δολοφονίες, και την αφόρητη σιωπή που συνθλίβει αργά, μα σταθερά, τις ζωές τους, μα το χειρότερο είναι πως έχοντας περάσει από μέσα από την κόλαση δεν έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον.

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ σελ. 288 - 289

Τη βλέπει. Τον πλησιάζει συνοδεία του πατέρα, μες στα λευκά. Νύφη εύθραυστη. Πασχίζει να την αγαπήσει. Αδύνατο. Κόμποι ιδρώτα στο μέτωπό του, κόμπος και στο λαιμό. Ο γιατρός Σαπίρο τον παρατηρεί με βλέμμα επίμονο, ενοχλητικό, σαν γεράκι πάνω του, σκληρό. Ο γερο-γιατρός κατάλαβε, δεν μιλά όμως. Ο Σέρτζιο σαλιώνει τα χείλια του. Ξερά, σκασμένα. Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Ντροπή, κοκκινίζει. Η νύφη του χαμογελά, μαργαριταρένιο χαμόγελο. Δίνει τους όρκους του με φωνή που τρέμει. Θα την αγαπά –ψέμα– θα την τιμά –ψέμα– θα την προστατεύει. Πρέπει να έχει πυρετό, το μέτωπο του καίει. Ψέμα. Δεν καίει το μέτωπο, δεν έχει πυρετό, φόβος είναι μόνο. Το μυστήριο τελειώνει λυτρωτικά. Λουλούδια λευκά παντού, μπουμπούκια, πράσινα φύλλα. Μυρωδιά βαριά, τριανταφυλλένια, λιβάνι. Πανικοβάλλεται, κηδεία θυμίζει, κι όχι χαρές.Οι σκέψεις του ανάκατες. Χάθηκε κι ο Μπαρτόλο, άνοιξε η θάλασσα και τον κατάπιε. Άδεια πια η Καπράγια. Και η Ρομίνα σαν εκείνον, θηρίο μαντρωμένο στο εμπορικό του σακάτη. Ηαρρώστια της χειροτερεύει· σαν να είδε τα σημάδια ο Σέρτζιο τη μέρα που έφευγε για τη Σετσίνα. Του δίνουν να πιει, ξεχνά για λίγο πως  σήμερα γίνονται οι γάμοι του και γαληνεύει. Ξεχνά τις χαρές του, μα δεν απαλύνεται ο πόνος. Χορεύει. Σέρνει πρώτος τον χορό σκυφτός, κατάχλωμος. Δίπλα του η νύφη λαμπερή, στητή, με ελαφρώς βαμμένα ροζ μάγουλα. Της γελά με ψεύτικη χαρά. Μουδιάζουν τα δάχτυλά του. Η Ερμίνα τον κοιτάζει, ίδιο βλέμμα με του γιατρού Σαπίρο. Η Ερμίνα ξέρει. Ο Σέρτζιο τρομάζει, ο Σέρτζιο πονά, ο Σέρτζιο χορεύει στο γάμο του, σέρνοντας πρώτος τον χορό.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Καπράγια, Τοσκανικό Αρχιπέλαγος, Φεβρουάριος 1914

 «Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει. Το είπε κι ο γιατρός. Πρώτη φορά ερχόταν γιατρός στο σπίτι, πρώτη φορά έβλεπα από κοντά κάποιον ξένο. Του άρπαξα το χέρι και του έδειξα την Οφέλια. “Κοίτα! Τη βλέπεις;” Κοίταξε εκεί που έδειχνα και στράφηκε προς το μέρος μου. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό μου. “Έχεις πυρετό” μου είπε μόνο. “Τη βλέπω, σε κοιτάζει” επέμεινα. «Είναι ο πυρετός. Όταν περάσει, θα φύγει κι αυτή μαζί του”.

»Θέλησα να του πω πως υπήρχε και πριν από την αρρώστια, μα η νόνα Γκρατσιέλα μου έκανε νόημα να μη μιλήσω. Έτσι, έκλεισα τα μάτια για να μη βλέπω. Κι από κείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Η Οφέλια ερχόταν στα όνειρά μου κι έμενε όταν ξυπνούσα – ένας εφιάλτης που μόνο ο Αγκοστίνο μου μπόρεσε να σπάσει.

»Γεννήθηκα με το σημάδι του διαβόλου που φέρουν όλα τα θηλυκά της γενιάς της Γκρατσιέλας, κι όπου πάμε, σπέρνουμε κακοτυχία, φονικά, κι ο τόπος ερημώνει. Είμαι η Ρομίνα και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που ζω».

Μια σειρά από φονικά συνταράσσει τη μικρή κοινωνία της Καπράγιας. Σ’ αυτά προστίθεται μια επιδημία ευλογιάς, και οι μέρες γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Η παράνοια, ο φόβος και ο θρησκευτικός φανατισμός παίρνουν τα ηνία, και όλοι ψάχνουν το εξιλαστήριο θύμα.

Οι ήρωες, παγιδευμένοι στα στενά πνευματικά και γεωγραφικά όρια του νησιού, πασχίζουν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις επιθυμίες τους, ερχόμενοι σε ευθεία σύγκρουση με τις κοινωνικές επιταγές.

Το τέλος έρχεται με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μνήμες ανασύρονται, και η τραγική αλήθεια ρίχνει άπλετο φως στο σκοτάδι.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Πέμη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Χολαργό. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία του Καταναλωτή στο πανεπιστήμιο John Moores του Λίβερπουλ.

Το 2016 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της, «Kairlov», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το 2019 συμμετείχε με το διήγημα «Τα όνειρα του κυρίου Πάντιγκτον» στη συλλογή διηγημάτων «Μαζί ξανά», από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Διηγήματά της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ το διήγημα «Charleston chew», της σειράς «Μπόλτον Κρικ», βραβεύτηκε το 2018.

Η «Καπράγια» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

ΚΛΗΡΩΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΜΑΥΡΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΒΕΝΟ ΜΑΛΛΙΑ"-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

Βρείτε το βιβλίο ΕΔΩ

 ΕΧΟΥΜΕ ΚΛΗΡΩΣΗ ΑΦΟΥ!!!!

 ΚΛΗΡΩΣΗ :ΤΕΤΑΡΤΗ 2/12/2020

1)Αφήστε ένα σχόλιο σας στην Σελίδα μας ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ στην ανάρτηση με την κλήρωση του βιβλίου  ΜΑΥΡΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΒΕΝΟ ΜΑΛΛΙΑ  της Ελευθερίας Μεταξά από τις 

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ!!!

2)Κοινοποιήστε (ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ) στον τοίχο σας, και μπείτε στην κλήρωση που θα πραγματοποιηθεί στις 2 Δεκεμβρίου!!!

3) Like στη ΣΕΛΙΔΑ μας ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ

4)Η κλήρωση είναι για τα μέλη της ομάδας μας οπότε αν δεν είστε ήδη μέλος μπορείτε να γίνετε κάνοντας αίτημα ΕΔΩ.

Κερδίστε extra συμμετοχές:

1) Κάνoντας tag τους φίλους σας στη ανάρτηση της κλήρωσης στη ΣΕΛΙΔΑ μας ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ.

2)Αν έχετε gmail ακολουθήστε-κλικ στο ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ(ακόλουθοι)- το blog μας για να ενημερώνεστε για τα νέα μας💓

Μπορείτε να  διεκδικήσετε ένα αντίτυπο και στο λογαριασμό μας στο Instagram ΕΔΩ!!

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ

2 τυχεροί/ες( 1 τυχερός θα προκύψει από τη σελίδα μας στο facebook και 1 τυχερός από το προφίλ μας στο instagram)που θα αναδειχθούν μέσω του προγράμματος https://www.random.org/ θα κερδίσουν από ένα αντίτυπο του βιβλίου ευγενική προσφορά από τις Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ !!!

ΠΡΟΣΟΧΗ:Ο διαγωνισμός ισχύει για κατοίκους ΕΛΛΑΔΑΣ!!Οι νικητές παραλαμβάνουν στην διεύθυνση που δηλώνουν με κούριερ,ενώ αν το δώρο δεν παραλειφθεί και επιστραφεί η αποστολή δεν επαναλαμβάνεται  !!!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

«Απήγαγαν την κόρη μας.
Ο Ηλίας λέει ότι μόνο εσείς μπορείτε να τη βρείτε».

Με αυτά τα λόγια ο Μιχάλης και η Στεφανία Βαρλάμη προσπαθούν να πείσουν την Έλσα Γληνού, την άλλοτε διακεκριμένη ψυχολόγο και στενή συνεργάτιδα του αστυνόμου Ηλία Παππά, να επιστρέψει στην ενεργό δράση και να βοηθήσει στις έρευνες για την ανεύρεση της κόρης τους, Λένας.

Η Έλσα, όμως, αρνείται να βγει απ’ τη σκοτεινή άβυσσο στην οποία έχει εδώ και χρόνια βυθιστεί. Θεωρώντας τον εαυτό της υπεύθυνο για τη δολοφονία του συζύγου και της κόρης της, προσπαθεί να ξεχαστεί στο αλκοόλ και δεν θυμίζει πλέον σε τίποτα τη δυναμική γυναίκα που συνέβαλε στην εξιχνίαση αποτρόπαιων εγκλημάτων.

Όταν τελικά αποφασίζει, εξαιτίας ενός μοιραίου γεγονότος, να συμμετάσχει στις έρευνες, θα βρεθεί αντιμέτωπη όχι μόνο με τους απαγωγείς αλλά και με το ίδιο της το παρελθόν. Ένα θανάσιμο παιχνίδι ξεκινάει, φέρνοντας στο προσκήνιο καλά κρυμμένα μυστικά, λάθη και πάθη που απειλούν τη ζωή της Λένας, του μικρού κοριτσιού με τα μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά…

ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΡΟΔΑΝΘΟΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

για το "ΡΟΔΑΝΘΟΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Αφορμή για να γραφτεί ο «Ροδανθός» ήταν μια πρόσκληση απ’ τη Ρόδο, την οποία και αποδέχθηκα, δελεασμένη από την προοπτική ν’ ακούσω μια ιστορία που θα μπορούσε να με εμπνεύσει, καθώς στα περισσότερα βιβλία μου- αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο- ενυπάρχει το σπέρμα της αληθινής ζωής. Η προσδοκία μου βγήκε αληθινή, μια και βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα την ιστορία που μου αφηγήθηκαν.

Στα σχεδόν εβδομήντα πέντε χρόνια που διατρέχει το βιβλίο επέλεξα να αφηγηθώ την ιστορία μιας οικογένειας, η οποία συμπεριλαμβάνει τρεις γενιές. Οι ήρωές μου, ακολουθώντας τα χνάρια της πραγματικής ιστορίας που με ενέπνευσε, κινούνται αρχικά στη Σύμη κατά το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα, τον καιρό που τα σπογγαλιευτικά επέστρεφαν απ’ την Μπαρμπαριά με τα αμπάρια τους γεμάτα σπόγγους και χτίζονταν τα γνώριμα σε όλους μας πανέμορφα νεοκλασικά. Κατόπιν η δράση μεταφέρεται στη Ρόδο των αρχών του 20ού αιώνα, περίοδο κατά την οποία η κεντρική μου ηρωίδα επιχειρεί να παρεισφρήσει στην ανδροκρατούμενη επιχειρηματική κοινότητα με το άρωμά της, τον Ροδανθό.

Ήταν τα χρόνια που η οθωμανική κυριαρχία παραχωρούσε τη θέση της στην Ιταλοκρατία κι οι Έλληνες πάλευαν με νύχια και δόντια να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα. Γενικά, θα έλεγα ότι η Ιστορία με γιώτα κεφαλαίο είναι παρούσα όλα αυτά τα χρόνια που αφηγούμαι τις περιπέτειες, τα πάθη και τα παθήματα των ηρώων μου.

Πέρα από τη Σύμη και τη Ρόδο, ο Ροδανθός μάς ταξιδεύει στην Πόλη και στη Μασσαλία, στη Λόντρα και στο Παρίσι, ακολουθώντας πάντα τους ήρωες στα μονοπάτια ζωής τους. Κεντρική μορφή είναι αυτή μιας γυναίκας, μιας αρχόντισσας πραγματικής, της Σμαράγδας, που είναι κι ο συνδετικός ιστός ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Συνυπάρχουν μαζί της στο διάβα των ετών ο επιβλητικός Μόσκοβος, η δεσποτική Αστραδενή, ο γιγαντόσωμος Μιχάλης, ο υιοθετημένος Γιοσίφ που οι συμπολίτες του τον αποκαλούν «Το Αραπί» (σας ομολογώ σ’ αυτό το σημείο ότι η ιστορία του είναι σε γενικές γραμμές αληθινή), ο ωραίος Λεωνίδας, ο ερωτιάρης Τέλης, ο επιτήδειος δικηγόρος Ανδρέας Κιμπάρογλου, ο Τούρκος Χασάν, ο Εβραίος Ακίμ, η εύθραυστη Πέρσα που αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτική, τα εγγόνια της Σμαράγδας κι αρκετοί άλλοι.

Ελπίζω, όσοι από εσάς επιλέξετε να διαβάσετε τον Ροδανθό, να απολαύσετε την ιστορία, όσο την απόλαυσα κι εγώ στη διάρκεια της συγγραφής.    

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Όταν η Σμαράγδα, στα τέλη του 1874, φτάνει από την Κωνσταντινούπολη στη Σύμη με το καράβι του ηλικιωμένου Μόσκοβου, δεν περιμένει ότι στο νησί με τα πολλά προνόμια και τους επιδέξιους σφουγγαράδες θα βρει την ευτυχία. Η ευτυχία αυτή, ωστόσο, θα σημαδευτεί από πολύχρονη ατεκνία, μέχρι τη μέρα που θα κλείσει στην αγκαλιά της τον πεντάχρονο ορφανό Γιοσίφ, που οι συμπατριώτες της θα αποκαλέσουν «το Αραπί», δυσκολεύοντας την ένταξή του στην προηγμένη για τα δεδομένα της εποχής κοινωνία τους.

Καθώς τα χρόνια περνούν, η Σμαράγδα θα βιώσει οδυνηρές απώλειες και μια βαριά προδοσία, που θα την υποχρεώσει να αφήσει τη Σύμη για τη Ρόδο λίγο πριν από την ανατολή του νέου αιώνα. Στη Ρόδο, όπου το χνότο του Οθωμανού είναι πιο αποπνικτικό, θα παρεισφρήσει στην ανδροκρατούμενη επιχειρηματική κοινότητα του νησιού με το άρωμά της, τον Ροδανθό. Κι ενώ η Τουρκοκρατία παραχωρεί τη θέση της στην Ιταλοκρατία και οι Έλληνες παλεύουν να διατηρήσουν την εθνική τους υπόσταση, η οικογένειά της θα προσπαθήσει να επιβιώσει μέσα στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες που επιβάλλουν ο Μεγάλος Πόλεμος, η Μικρασιατική Καταστροφή, ο ιταλικός φασισμός αλλά κι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Γερμανοκρατία και ο μεγάλος λιμός που μαστίζει άγρια τα Δωδεκάνησα στο ξεψύχισμα του πολέμου.
Η ιστορία μιας οικογένειας στη Σύμη και στη Ρόδο, πολυκύμαντη και ταραχώδης σαν τη θάλασσα που περιβάλλει τα δύο νησιά, από τα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, με συνδετικό ιστό μια γυναικεία μορφή.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν συνολικά έντεκα μυθιστορήματά της.

ΚΕΛΛΥ ΝΙΚΟΛΑ'Ι'ΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

 

ΚΕΛΛΥ ΝΙΚΟΛΑ'Ι'ΔΟΥ 

για το "ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ"

από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Ένας κόσμος από χαρτί

 

Ήταν ένα όνειρο, όχι, ήταν ένας εφιάλτης. Δεν έχει σημασία αν ήταν αληθινός ή δημιούργημα ενός ταλαιπωρημένου νου. Το μαξιλάρι νοτισμένο από τον ιδρώτα. Το χτύπησα με δύναμη μέχρι που έχασε τον όγκο και το σφρίγος του. Ύστερα, αλαφιασμένη ακόμα, έτρεξα στον καθρέφτη. Τα μαλλιά  ήταν στο κεφάλι μου  και η καρδιά  γύρισε στη θέση της.

 

Είχες τον ήλιο στα μαλλιά

Τη θάλασσα στα μάτια

Έμοιαζες με μικρή θεά.

Τα κύματα σε αγκάλιαζαν

Αρμύρα σε ποτίζανε

Σου χάριζαν παλάτια.

 

Και κάπως έτσι, πήρα την απόφαση. Θα έκανα παρέα με την Κορίνα, την κυρία Μαρία, την κυρία Δάφνη και τη Ματίνα. Για λίγο καιρό, μέχρι που οι ιστορίες τους να συναντήσουν η μία την άλλη και να συνθέσουν ένα πολύχρωμο σκηνικό: Το χρώμα της ελπίδας. Η Κορίνα είναι η πιο νέα από όλες. Έτσι κι αλλιώς, η ηλικία δεν παίζει κανένα ρόλο σε εκείνο το δωμάτιο όπου γίνονται οι «χείμιο», όπως τις αποκαλεί η Κικίτσα, ο φύλακας άγγελος της Κορίνας. Η κυρία Μαρία έχει μια λίστα με πλάνα που μόλις τελειώνει αναγεννιέται, η κυρία Δάφνη είναι κοκέτα και δεν την πτοεί τίποτα όταν πρόκειται για τον καλλωπισμό της και η Ματίνα πιστεύει ότι το παν είναι να μην είσαι μόνος. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Οι γυναίκες που ανέφερα δεν είναι βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου, είναι όμως ηρωίδες με όλη τη σημασία της λέξης. Από την άλλη, η Κικίτσα δεν σκοπεύει να μείνει απλή παρατηρήτρια στη διαδρομή της ξαδέλφης και καλύτερής της φίλης. Την φέρνει κοντά στον Γιάννη, ο οποίος θα την οδηγήσει στην εσωτερική γαλήνη. Όταν του εκμυστηρεύεται ότι πλέον τα μάτια της ψυχής της βλέπουν μόνο μαύρο – γκρι – πορτοκαλί (το οποίο ταυτίζει με τον θυμό), θα την προτρέψει να δώσει σχήμα και χρώμα στην ελπίδα. Έτσι, γεννιέται ο τίτλος του βιβλίου και κάπου εκεί, αρχίζει το ταξίδι. Γιατί η ζωή της Κορίνας δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό που θέλουν οι άλλοι για εκείνη. Εν τω μεταξύ, η Κικίτσα μένει έγκυος ζώντας έναν πρωτόγνωρο έρωτα. Θα μπορούσε να αφήσει για λίγο την ξαδέλφη της στην άκρη, ώσπου να τον ζήσει και να γεννήσει το μωρό της. Ή μάλλον όχι, η Κικίτσα δεν θα μπορούσε. Ακολουθεί την Κορίνα στο νοσοκομείο αλλά και σε σκοτεινές διαδρομές, χωρίς ποτέ να διανοηθεί να κρατήσει μια απόσταση ασφαλείας. Με τον ίδιο τρόπο, όταν χρειάζεται, η Κορίνα βουτάει στο κενό να πιάσει το σκοινί της Κικίτσας και να την τραβήξει από την άβυσσο.

Το χρώμα της ελπίδας είναι ένας ύμνος στη φιλία, στην αγάπη της μητέρας και στην εσωτερική δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Καθώς το έγραφα, στιγμές – στιγμές, χανόμουν στον κόσμο του και όταν πλέον είχε τελειώσει, ήξερα πως δεν θα το αποχωριζόμουν ποτέ. Θα είναι πάντα κομμάτι μου, η Ματίνα, ο Λάμπρος, ο Γιάννης, η Αμαλία, ο Θωμάς. Ίσως γιατί μου θυμίζουν ανθρώπους που γνώρισα, ίσως γιατί έχουν κάτι από εκείνους που μέλει ακόμα να γνωρίσω. Η ιστορία τους; Ιστορία της διπλανής πόρτας, από τις πόρτες που λες πως δεν μπορεί να συμβαίνει τίποτα άσχημο πίσω τους, πόρτες σαν τη δική μου και τη δική σας.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Δύο νέες γυναίκες… η Κορίνα και η Κικίτσα. Τόσο δεμένες αλλά τόσο διαφορετικές. Η πρώτη, παγιδευμένη στις επιλογές της· έχει μάθει να υπομένει τον πατέρα της, τη μονότονη εργασία της, τα πεθερικά της, ακόμα και τον άντρα της. Η δεύτερη, ερωτευμένη με τη ζωή· έχει μάθει να πετά με τα φτερά της επιτυχίας και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή.
Όταν η Κορίνα θα νοσήσει με καρκίνο, η Κικίτσα θα παραμείνει στο πλάι της και θα της γνωρίσει τον άνθρωπο που με έναν παράδοξο τρόπο θα τη βοηθήσει να βρει τα χαμένα της όνειρα. Και ξαφνικά οι ισορροπίες αλλάζουν.
Μπορεί η νόσος να γίνει το σημείο επανεκκίνησης;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Κέλλυ Νικολαΐδου είναι καθηγήτρια Αγγλικών και ζει στην Αθήνα. Λατρεύει τη θάλασσα και τους δημιουργικούς ανθρώπους.

Η ίδια θεωρεί πως ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε όχημα και στόχος της είναι να κάνει τους αναγνώστες συνοδοιπόρους της σε αυτές τις διαδρομές.

Το μυθιστόρημα «Το χρώμα της ελπίδας» είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΡΑΦΤΡΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

για το "Η ΡΑΦΤΡΑ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

            

Την Κεραστώ, την ατίθαση  ράφτρα από τη Θράκη,  τη γνώρισα από τότε που ήταν μικρούλα και τηνε μάζεψε ένα μπουλούκι κυνηγημένων γυναικών. Την παρακολούθησα να μεγαλώνει με αγάπη και φροντίδα στο μισογκρεμισμένο μοναστήρι που βρήκαν καταφύγιο, και ένιωσα την αγωνία της να θέλει  να μάθει να ράβει για να διασώσει την κεντημένη της ταυτότητα. Κι όταν με ένα τρόπο μυστηριακό πιάνει για πρώτη φορά βελόνα στα χέρια της, την είδα να μετουσιώνεται, να γίνεται η βελόνα μαγικό ραβδί και να  μυείται στον μυστηριακό κόσμο της ραπτικής.

            Μα είναι ατίθαση, ασυμβίβαστη, και κατατρόμαξα όταν την είδα να καταστρέφει με μανία φουστάνια, υφάσματα, να  σκίζει πατρόν και φιγουρίνια. Για να αποφύγει την τιμωρία και για να θρηνήσει τον θάνατο, τη συμβούλεψα να μεταμφιεστεί σε αγόρι. Ξύρισε το κεφάλι, έβαλε φούμο στα μούτρα, φόρεσε ποτούρια, μα τον πυρετό στα μάτια δεν κατάφερε να τον κρύψει. Κι όταν μπήκε εκείνος ο άντρας λαβωμένος στη σπηλιά της, η Κεραστώ τον ερωτεύτηκε μα δεν γινόταν να τον σαγηνεύσει με τις χάρες του θηλυκού. Είναι ντυμένη αγόρι. Το ρούχο είναι ρόλος.

          Τον ακολούθησε τον Μήτσο Γιαβάσογλου στα καπνοχώραφα και στα βουνά. Κουβαλούσαν όπλα στους αντάρτες, η Θράκη, η γλυκιά πατρίδα, στενάζει κάτω από το βούρδουλα του Τούρκου και την καταστροφική μανία του βούλγαρου κομιτατζή. Ανέβηκα μαζί τους στα βουνά, ταμπουρωθήκαμε πίσω από τους βράχους, λουστήκαμε στους παγωμένους ντερέδες, η αγωνία μου μεγάλη μην και ανακαλύψει αυτός πως το κορίτσι που σέρνει μαζί του είναι αγόρι.

           Μα ο έρωτας δεν ξεγιελιέται…

           Και γύρω τους πολλοί, να τους απλώνουν το χέρι, να σπέρνουν εμπόδια, να γκρεμίζουν γέφυρες για να μην μπορούν οι δυο τους να αγγιχτούν.

        Μυστικά, προδοσίες, τάματα, ψέματα, εκβιασμοί, ταξίδια σε πανέμορφες πόλεις, εκείνη με μια ραπτομηχανή κι ένα ψαλίδι κρεμασμένο στο λαιμό, εκείνος με τον πλούτο που του χαρίζουν τα χρυσόφυλλα, το πάθος του για την πατρίδα, την αγωνία του για το αγόρι με τον πυρετό στα μάτια.

          Ένα ταξίδι στην πανέμορφη Θράκη του 1900, στα ραφτάδικα, στα καπνοχώραφα, στο φόβο που γεννά το κοπίδι, στον έρωτα που τρυπώνεται παντού.

 

Το ρούχο είναι ρόλος φανερώνει την κοινωνική τάξη, την καταγωγή, τη  διάθεση. Με το ρούχο δείχνουμε το πένθος, τη χαρά. Εκείνο το κορίτσι του παραμυθιού ήταν ένα φοβισμένο πλάσμα σα φορούσε το μπαλωμένο φουστάνι, το λερωμένο από τις στάχτες. Και μεταμορφώθηκε σε πανέμορφη πριγκίπισσα με το μαγικό φουστάνι της νεράιδας.

 

Η Κεραστώ το ξέρει αυτό, για τούτο και ράβει για τις Θράσσες φουστάνια που ξεδιπλώνουν αφού τον μυστικό κόσμο της καρδιάς.

 

Ευχαριστώ Αφού!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

ΘΡΑΚΗ, 1895-1913. Στη μαγική πόλη της Ξάνθης, σπουδαίες μοδίστρες με ασημένιες δαχτυλήθρες ντύναν τις Θράσσες με την τελευταία λέξη της μόδας. Κι ολόγυρα καπνοχώραφα με το χρυσόφυλλο φυτό που γέμιζε παράδες τους καπνέμπορους. Αρχοντικά με ζωγραφισμένα ταβάνια, το βουνό με τους θρύλους… Θα μπορούσε να είναι όμορφη η ζωή, αν δε σπέρνανε φωτιά οι κομιτατζήδες. Στα πλούσια αρχοντόσπιτα, στα ταπεινά πετρόχτιστα του Σαμακώβ, σε ένα παράξενο μοναστήρι, ράβουν και ξηλώνουν τη ζωή τους τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας.
Κεραστώ: Η ράφτρα. Για να διασώσει μια πάνινη ταυτότητα, μαθαίνει να πατά βελονιές. Μα τρύπωσε πάνω στην καρδιά της τάματα βαριά, κι όταν εκείνος ο άντρας μπήκε στη σπηλιά της, δε γινόταν να τον υποτάξει με τις χάρες του θηλυκού, γιατί είχε ξυρίσει το κεφάλι, είχε βάλει φούμο στα μούτρα, αυτός τηνε νόμιζε αγόρι.
Μήτσος Γιαβάσογλου: Ο αντάρτης καπνέμπορος. Μεγάλο πάθος ο καπνός και η λευτεριά της Θράκης. Όταν λαβώθηκε σε κείνο το αλισβερίσι με τους λαθρέμπορες, νόμιζε πως η πληγή του θα κλείσει γρήγορα. Μα εκείνη η ράφτρα τονε σακάτεψε με το ασημένιο της βελόνι.
Ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να είναι παραμύθι ανατρεπτικό, με αρχοντόπουλα, κυράδες και θεριά που ράβουν τα πάθη, τους έρωτες, τα μυστικά και τις προδοσίες με γερές βελονιές πάνω στη ζωή τους. Εκεί στη Θράκη: Ξάνθη, Γενί Κιοΐ, Ντεντέαγατς, Γκιουμουλτζίνα, Αντριανού...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΑΡΓΥΡΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία. Μεγάλωσε σε μια προσφυγική γειτονιά, τότε που το παιχνίδι στους δρόμους ήταν τρόπος ζωής. Σπούδασε γαλλική και ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,έκανε μεταπτυχιακό στη Σορβόννη, παρακολούθησε μαθήματα γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπεσανσόν, ιστορία της τέχνης στο Γαλλικό Ινστιτούτο και συμμετείχε για δύο χρόνια στα διεθνή προγράμματα Lingua. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στο Πειραματικό Λύκειο Αναβρύτων καιτα τρία τελευταία χρόνια στο Ελληνικό Σχολείο των Βρυξελλών. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία, έχει επιμεληθεί δύο ντοκιμαντέρ και έχει γράψει τηλεοπτικά σενάρια. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά της VINSANTO. ΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΛΑΒΑΣ και ΓΕΡΣΗ.ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ