ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑ"Ι"ΡΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΜΠΛΕ ΖΑΦΕΙΡΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ ΖΑ"Ι"ΡΗ

για το "ΤΟ ΜΠΛΕ ΖΑΦΕΙΡΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Το ΜΠΛΕ ΖΑΦΕΙΡΙ είναι ένα μυθιστόρημα διαφορετικό. Με παράλληλη αφήγηση. Και συγκλονιστικά μυστικά.

Όπως το μέρος όπου εκτυλίσσεται.

Κάπου στο βόρειο Αιγαίο υπάρχει ένα καλά κρυμμένο νησί, πλημμυρισμένο μυστήριο. Μια ωδή στο χρυσοκίτρινο, «η πιο αγαπημένη απ’ όλες τις στεριές», σύμφωνα με τον Όμηρο, η πατρίδα του Ηφαίστου: η Λήμνος, το νησί όπου ζωντάνεψα τους ήρωές μου.

Το ΜΠΛΕ ΖΑΦΕΙΡΙ έπαιξε με τη Λήμνο, ξετρελαμένο μαζί της, ενώθηκε με τις μεθυστικές μυρωδιές και τα χρώματά της. Αντίκρισε τις Αμμοθίνες, τη γοητεία της ερήμου καταμεσής του Αιγαίου, κατρακύλησε στην καστανόξανθη άμμο τους. Ερωτεύτηκε τη Μύρινα, την πεταλούδα με τα ανοιγμένα φτερά. Μάζεψε κοχύλια στις παραλίες, βούτηξε σε τιρκουάζ νερά. Αντίκρισε παραμυθένια χωριά, χαράδρες με πικροδάφνες, σιτοχώραφα που φτάνουν ως τη θάλασσα. Θαύμασε τα ελάφια στο θρυλικό Κάστρο και τα φλαμίνγκο στους υγροτόπους. Γνώρισε το ιερό των Καβείρων, χώθηκε στη σπηλιά του Φιλοκτήτη. Απόλαυσε τον ήλιο της να δύει στο πέλαγος στο βάθος του ορίζοντα στο Άγιο Όρος…

Σε αυτό το νησί πρόκληση για κάθε συγγραφέα, πάλεψα να σκαρφιστώ λέξεις να καταφέρω να αποδώσω την απαράμιλλη ομορφιά.

Έγραφα το ΜΠΛΕ ΖΑΦΕΙΡΙ και τόλμησα να σας κάνω κοινωνό των σκέψεων μου. Φανταζόμουν πως ήσασταν δίπλα μου καθώς ανέλυα τις πράξεις των ηρώων μου. Άκουγα τις δικές σας απόψεις καθώς κολυμπούσαμε σε μια θάλασσα από ερωτήματα:

Που πάει ο έρωτας όταν φεύγει; Ο ορμητικός, ο αμοιβαίος έρωτάς, πώς σβήνει η φλόγα που κρατάμε σφιχτά μέσα στις χούφτες μας;

Υπάρχουν στ’ αλήθεια οι πρίγκιπες με το άσπρο άλογο;

Πόσο πληγώνει ο ρατσισμός; Γιατί μας τρομάζει το διαφορετικό;

Είναι άραγε η σκληρή αλήθεια προτιμότερη από το ψέμα;

Μπορούμε να δραπετεύσουμε από το παρελθόν μας;

Παρέα αντικρίσαμε κατάματα τη φιλία και τη δύναμή της, τους φίλους που ζουν για πάντα μέσα μας, ακόμα κι αν προδώσουν την εμπιστοσύνη μας.

Κλείσαμε τα μάτια κι αναπολήσαμε τον έρωτα στα χρόνια της εφηβείας. Στα χρόνια της μεταμόρφωσης, τα φτιαγμένα για να ξυπνάνε συναισθήματα.

Γίναμε ένα με τα παιδιά με Σύνδρομο Άσπεργκερ, τα μοναδικά πανέξυπνα κι ευαίσθητα αυτά παιδιά που ξέρουν να αγαπούν χωρίς όρους, που ζουν σε έναν κόσμο χωρίς ασχήμια, συμφέροντα και κακίες και μας διδάσκουν το ίδιο το νόημα της ζωής.

Προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε τα καλά κρυμμένα μυστικά της ενδοοικογενειακής βίας. Τη σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση.

Κοιτάξαμε κατάματα τις οικογένειες με το αγγελικό και συνάμα διαβολικό πρόσωπο του άντρα, ο οποίος ξεσπάει με μανία στη γυναίκα του. Που τη ζηλεύει κι επιδιώκει να ελέγχει κάθε της κίνηση. Κομματιάζει κάθε θετικό κομμάτι του εαυτού του κι έπειτα παλεύει να το αποκτήσει ξανά με την τρυφερότητά του.

Αλλά και τις γυναίκες που εγκλωβίζονται σε έναν κύκλο γλυκόπικρο, τοξικό. Που χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους. Που φοβούνται, υποχωρούν, βασανίζονται, υποφέρουν, τραυματίζονται βάναυσα. Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην καταγγείλουν τον σύζυγό τους, πιστεύουν πως φταίνε οι ίδιες, προφέρουν εκούσια τον εαυτό τους στα χέρια του θύτη τους. Και τον συγχωρούν.

Ξανά και ξανά.

Φωνάξαμε παρέα σε όλες αυτές τις γυναίκες οι οποίες υποφέρουν και ζουν παρέα με τη θλίψη, τον πόνο, τον φόβο, την απόγνωση, φωνάξαμε ΔΥΝΑΤΑ:

«Όχι, μη συγχωρείς τη βία που δέχεσαι, μη γίνεσαι θύμα. Είσαι δυνατή. Και θα βρεις τρόπο να το ξεπεράσεις».

Κοντοσταθήκαμε στο τέλος μιας σχέσης. Τότε που τα μεθυστικά συναισθήματα, οι κοινές αναμνήσεις, όλα όσα ενώνουν ένα ζευγάρι, αρχίζουν να ατονούν και στο τέλος παύουν να υπάρχουν.

Παλέψαμε να συναισθανθούμε τα παιδιά που μεγαλώνουν πλάι σε έναν πατέρα βίαιο, που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στις τρυφερές τους καρδιές, που τις ραγίζει. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με σκιές στο βλέμματά τους.

Διεισδύσαμε στο μυαλό ενός δολοφόνου. Προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε τους λόγους που τον οδήγησαν στο έγκλημα…

Αγκαλιάσαμε παρέα την πατρίδα μας. Περπατήσαμε στα μικρά και γραφικά στενά της παλιάς κουκλίστικης πόλης του Ρεθύμνου, εκεί όπου κρύβεται όλη η ομορφιά της.

Ταξιδέψαμε στο Αμύνταιο, παρασυρθήκαμε από το όνειρο στη λίμνη Βεγορίτιδα, γίναμε ένα με την απόκοσμη, τη μυστηριώδη αίσθησή της, από τα θαύματα της φύσης της περιοχής τα καμωμένα από υλικά παραμυθιού. Χωθήκαμε στους αμπελώνες, και στα οινοποιεία, γευτήκαμε τα μοναδικά κρασιά του τόπου.

Ενθουσιαστήκαμε με την Καβάλα, την πόλη που λες και τη γέννησε ο ήλιος και τη χαϊδεύει τρυφερά η θάλασσα. Περιπλανηθήκαμε στα ασβεστωμένα λιθόστρωτα δρομάκια της Μυκόνου, λιαστήκαμε στην Ψαρρού. Διασκεδάσαμε στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη, κάναμε βόλτες δίπλα στον ποταμό Σακουλέβα που διασχίζει τα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές, στη Φλώρινα.

Πετάξαμε κι ως το Ρέικιαβικ, γνωρίσαμε την πρωτεύουσα της χώρας της φωτιάς και του πάγου, μαγευτήκαμε από το θεόρατο επουράνιο πέπλο, το Βόρειο Σέλας. Ξεδιψάσαμε με μαύρη μπύρα στο γραφικό και πανέμορφο Δουβλίνο, τη χώρα των Βίκινγκς, θαυμάσαμε τη θέα του Τάμεση από τη Γέφυρα του Λονδίνου…

Μου γράφετε, και σας ευχαριστώ τόσο πολύ, πως τα μυθιστορήματά μου σας κρατούν συντροφιά, ταυτίζεστε με τους ήρωές μου, πλημμυρίζετε συναισθήματα. Σας οφείλω τόσα πολλά. Πιστεύω πως σε αυτό το μυθιστόρημα θα το νιώσετε πραγματικά.

Η Μελάνθη, η ηρωίδα μου, δεν αποχωριζόταν το μπλε ζαφείρι. Ακουμπισμένο ήταν πάντοτε πάνω στην καρδιά της.

Κι όταν συνειδητοποίησε πως κινδύνευε η ζωή της, το ζαφείρι ήταν που της χάρισε τη δύναμη να παλέψει, να ξεφύγει από τον ιστό που ήταν μπλεγμένος γύρω της.

Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν πιεστεί πολύ;

Τα πάντα.

Εύχομαι να μην πιεστείτε ποτέ για οτιδήποτε. Να βουτάτε στα πιο πολύτιμα συναισθήματά σας, να είναι γεμάτη, δεσμευμένη απ’ αυτά η καρδιά σας.

Εύχομαι το δικό σας μπλε ζαφείρι να είναι η βουτιά σας στην άπειρο άβυσσο της αγάπης…

                                               ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο θάνατος του Μάρκου ήταν άραγε τραγικό δυστύχημα ή ανθρωποκτονία από πρόθεση;
Ο Άλκης είναι σίγουρος πως η Μελάνθη κάτι του κρύβει. Κι ως αστυνομικός είναι αποφασισμένος να μάθει την αλήθεια.
Εκείνη ξέρει πως δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω του. Αν του αποκαλύψει πως δε σταμάτησε ποτέ να τον αγαπάει, θα αναγκαστεί να μοιραστεί μαζί του το ανείπωτο μυστικό της. Και τότε η ζωή της θα γίνει χίλια κομμάτια.
Μπερδεμένη, φοβισμένη και μόνη, προσπαθεί να ξεφύγει από τον ιστό που υφαίνεται γύρω της. Αλλιώς κινδυνεύει να χάσει ακόμα και τη ζωή της.
Ένα μπλε ζαφείρι, ένας σκορπιός, ένα γεράκι-κυνηγός κι η Λήμνος, ένα νησί πλημμυρισμένο μυστήριο, μπλέκονται με τους ήρωες, με το αγγελικό και συνάμα διαβολικό πρόσωπό τους, με τα ανείπωτα μυστικά τους, με τρεις δολοφονίες.
Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν πιεστεί πολύ; Τα πάντα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των φερώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός, αλλά και ως υπεύθυνη εκδόσεων. Έχει γράψει 15 βιβλία για ενηλίκους και πάνω από 150 παιδικά βιβλία. Το 2015 της απονεμήθηκε το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ο πιο ερωτικός χαρακτήρας», για το μυθιστόρημά της ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Όλα τα μυθιστορήματά της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ SILK

 ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

για το "ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ"

από τις εκδόσεις SILK.

Ένας έρωτας γραμμένος από τη μοίρα, ένας γάμος που δεν είναι γραφτό να γίνει... Με την ιστορία αυτή κλείνουν πολλοί κύκλοι της ζωής μου και πίσω από τις λέξεις κρύβονται όνειρα, συμβολισμοί, σημάδια, μαθήματα ζωής. Ο τρόπος που γεννήθηκε είναι κάπως παράδοξος, καθώς βασίζεται σ' έναν εφιάλτη που είχα δει πριν από πάρα πολλά χρόνια και από τον οποίο προήλθε η ηρωίδα μου, η Σιένα. Το όνομά της σχετίζεται απόλυτα με την εξέλιξη της ιστορίας, αφού η Σιένα της Τοσκάνης είναι κεντρικός τόπος εξέλιξης της υπόθεσης. Στο νέο βιβλίο συνδύασα όλους τους έρωτες της ζωής μου, Ιταλία, ισπανικά, Αργεντινή και παρασύρω τον αναγνώστη, όπως παρασύρθηκα κι εγώ σ' ένα πολύ ξεχωριστό ταξίδι γεμάτο έρωτα, πάθος, χρώματα, αρώματα, εικόνες, συναισθήματα. Το παρελθόν συγκρούεται με το παρόν, ο έρωτας με το καθήκον. Κοινωνικές διαφορές, προβλήματα, στερεότυπα, προκαταλήψεις, οικογενειακές σχέσεις, προσωπικές συγκρούσεις, όλα διαδραματίζουν τον δικό τους ρόλο στην πλοκή. Είναι μια δραματική ιστορία αγάπης, η οποία επικεντρώνεται στην έννοια του πεπρωμένου, με τον ήρωά μου να πιστεύει στη δύναμη αυτού και η ηρωίδα μου να θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι αυτός που το δημιουργεί. Και οι δύο έχουν να δώσουν τη δική τους μάχη για να ζήσουν ή να αλλάξουν τη μοίρα τους, αλλά είναι η καρδιά τους που θα τους οδηγήσει στον τελικό προορισμό τους.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μια περιπλάνηση που ξεκινά από τη Σιένα και μας οδηγεί ως το Μπουένος Άιρες. Μια γυναίκα που αναζητεί το παρελθόν και την οδηγεί το πεπρωμένο της. Ένας άνδρας αφοσιωμένος στο καθήκον και χαμένος στις πληγές του.

Ίσως κάποιοι έρωτες δεν είναι πλασμένοι για ν’ ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας…

Η Σιένα Μιχαήλ είναι ένα από τα πιο ακριβοπληρωμένα μοντέλα γαμήλιας μόδας. Ένα ένοχο μυστικό την αναγκάζει να κρατά την καρδιά της κλειδωμένη και να παραμένει απρόσβλητη σε συναισθήματα, καθώς αν αποκαλυφθεί θα καταστραφεί η καριέρα και η ζωή της. Αναζητά την αλήθεια για το παρελθόν της, αφού αυτό καθορίζει το πεπρωμένο της.

Ο Αργεντινός επιχειρηματίας Σεμπαστιάν Μοντέρο είναι ο πιο περιζήτητος εργένης στο Μπουένος Άιρες. Και, μετά τον τραγικό χαμό του αδελφού του, είναι και ο μοναδικός συνεχιστής του ονόματος της αριστοκρατικής οικογένειάς του, που τον υποχρεώνει να υποταχθεί στο θέλημά της και να της χαρίσει τον πολυπόθητο κληρονόμο.

Ο έρωτας της μυστηριώδους Σιένα με τον απόμακρο και σκληρό Σεμπαστιάν θα προκαλέσει θύελλα και θα ξεσηκώσει αντιδράσεις, ιδίως όταν αποκαλύπτεται το παρελθόν της Σιένα και ο κόσμος γύρω της γκρεμίζεται. Ο Σεμπαστιάν καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην αγάπη και το καθήκον, αλλά το πεπρωμένο της καρδιάς είναι εκείνο που θα έχει τον τελευταίο λόγο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Έλενα Αντωνίου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Λάρισα, κατάγεται από τη Μήλο και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Λατρεύει τις ερωτικές ιστορίες, ενώ γράφει και η ίδια από την εφηβική ηλικία. Αγαπά τα ταξίδια, τα βιβλία, τις ρομαντικές κομεντί και την κάντρι μουσική. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται σε διαδικτυακά μέσα ως news editor. Είναι μέλος της RWA –της Αμερικανικής Ένωσης Συγγραφέων Αισθηματικού Μυθιστορήματος. Τον Οκτώβριο του 2017, το Καθώς Έπεφτε η Νύχτα εγκαινίασε τη συνεργασία της με τη ΧΑΡΛΕΝΙΚ. Ακολούθησαν τα Πέρα από τις Σκιές, Έρωτας στις Φλόγες του Πολέμου, Στην Τελευταία Στροφή, Τα Δάκρυα του Πάθους, Μετά τα Δάκρυα του Πάθους, Μια Σταγόνα Έρωτα, To Τίμημα της Εκδίκησης, Στα Όρια του Έρωτα και Για έναν Χαμένο Παράδεισο.

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΧΕΔΟΝ ΛΕΥΚΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ

για το "ΣΧΕΔΟΝ ΛΕΥΚΗ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ο λόγος που επέλεξα να γράψω τη Σχεδόν Λευκή  είναι, πρωτίστως, επειδή  με συγκλόνισαν το σύνθετο ιστορικό πλαίσιο, οι μύθοι και η μοναδικότητα της ιδιόμορφης πραγματικότητας της Νοτίου Αφρικής  καθώς επίσης και οι μάχες που έδωσαν οι έγχρωμοι ενάντια στο απάνθρωπο απαρτχάιντ.  Το ίδιο συναίσθημα ένιωσα και για τον αγώνα που έδωσαν οι κάτοικοι της Μοζαμβίκης ενάντια στους αποικιοκράτες Πορτογάλους. Κατά τη διάρκεια της έρευνας που έκανα ένιωσα να γοητεύομαι ολοένα και περισσότερο με μέρη που δεν ήταν πατρίδα μου ασφαλώς και θυμήθηκα τα λόγια του συγγραφέα Κλάουντιο Μαγκρίς στο βιβλίο του «Ένα ατέλειωτο ταξίδι»: «Υπάρχουν τόποι που μαγεύουν γιατί φαίνονται εντελώς αντίθετοι και άλλοι που γοητεύουν γιατί, ήδη από την πρώτη φορά, αποδεικνύονται οικείοι, σχεδόν όπως ένας γενέθλιος τόπος».

Παρόλ’αυτά, δεν θα καταπιανόμουν  με μια μακρινή και άγνωστη στους περισσότερους από εμάς ήπειρο αν δεν ανακάλυπτα κομμάτια ελληνικής καρδιάς να χτυπούν εκεί, κυρίως Λημνιοί, Κασιώτες και Τσιριγώτες. Το γεγονός ότι μου δινόταν η δυνατότητα να συνδυάσω  το ξένο με το ελληνικό στοιχείο για να παρουσιάσω την κοινή μοίρα των ανθρώπων μπροστά στην αδικία, υπήρξε καταλυτικός για μένα παράγοντας.

Για να αποδώσω όσο πιο πιστά γίνεται την ατμόσφαιρα χρειάστηκε να  μελετήσω αρκετά βιβλία, να παρακολουθήσω βίντεο, και να συμβουλευτώ τους γονείς του σύζυγού μου που είχαν ζήσει τη δεκαετία του 60’ σε εκείνα τα μέρη ως οικονομικοί μετανάστες. Όσον αφορά τις δυσκολίες που συνάντησα γράφοντας ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε μια ξένη ήπειρο με διαφορετικά ήθη και έθιμα από τα δικά μας, μπορώ να πω ότι δεν ήταν περισσότερες από εκείνες που συνάντησα όταν έγραψα Το καλό μπλε σερβίτσιο, αφού ούτε στη Σμύρνη του 1913 έχω ζήσει ώστε να είμαι απόλυτα ακριβής στις περιγραφές μου. Το μόνο όπλο που έχουμε οι δημιουργοί είναι η έρευνα, η κοινή λογική και η φαντασία μας.

Όσοι  επιλέξουν το μυθιστόρημα αυτό, θα παρακολουθήσουν τον δύσκολο αγώνα μιας μητέρας και μιας κόρης προς την πραγματική ελευθερία, την ισότητα,  τη δικαιοσύνη και, κατά προέκταση, προς την πραγματική αγάπη κάνοντας ένα  πέρασμα από τη Νότια Αφρική στη Μοζαμβίκη και τελικά στην ήρεμη  Λήμνο, λιμάνι απάγγειο της γυναίκας που ήταν η Ελπίδα, η  ΣΧΕΔΟΝ ΛΕΥΚΗ.

Και ένα απόσπασμα μέσα από το βιβλίο που αναφέρεται στην Μπάι, τη μητέρα της Ελπίδας, για να πάρετε μια μικρή γεύση:

«Θύμωνε. Πόσο θύμωνε που είχε γεννηθεί με το λάθος χρώμα! Ήταν σαν να έχεις έρθει στη ζωή με κάποιου είδους αναπηρία και εξαιτίας της διαπιστώνεις ότι τα πάντα είναι φτιαγμένα για τους άλλους, τους απόλυτα υγιείς. Και δεν ήταν ότι δεν προσπάθησε να αλλάξει χρώμα πηγαίνοντας με την πλευρά των νικητών. Όλα τα είχε δοκιμάσει, από το να τρίψει με αγριότητα το δέρμα της χρησιμοποιώντας το πιο σκληρό σφουγγάρι-το μόνο που κατάφερε ήταν να γδαρθεί και να ματώσει σε αρκετά σημεία-μέχρι να φτιάξει ένα πηχτό μείγμα της δικής της έμπνευσης με αλεύρι και νερό και να το απλώσει πάνω της.

Με αποτυχία στέφθηκαν και οι δυο ιδέες της, τουλάχιστον όμως δεν την είχε δει κανείς παστωμένη με αλεύρι σαν να ήταν ψάρι. Θα την περνούσαν για ανόητη ή τρελή ή ακόμα χειρότερα για μαύρη που απεχθάνεται το χρώμα της ίδια της φυλής της. Ούτε να το σκεφτεί δεν δεν τολμούσε να την κοιτάνε σαν διάβολο οι δικοί της άνθρωποι. Άλλαξε λοιπόν κατεύθυνση το πείσμα της και όλη αυτή η περίεργα έντονη ενέργεια μέσα της που τροφοδοτούνταν από ένα αίσθημα κατάφωρης αδικίας βρήκε διαφορετική διέξοδο. Αφού δεν μπορούσε να γίνει λευκή, τότε δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει κόντρα στον άνεμο προκειμένου να αλλάξει τη μοίρα της. Θα γινόταν έξυπνη, πολύ έξυπνη, θα διάβαζε εκατοντάδες βιβλία και με τη γνώση που θα της πρόσφεραν θα μπορούσε μια μέρα να αλλάξει ενδεχομένως και τη μοίρα των υπόλοιπων Μπαντού»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ 1936. Όταν η μητέρα της εννιάχρονης Μπάι πεθαίνει ξαφνικά, τα πάντα στη ζωή της ανατρέπονται και τα όνειρά της διαλύονται. Μοναδική της συντροφιά καθώς μεγαλώνει, η φίλη της, Νοματέμπα, δημιούργημα της φαντασίας και της απελπισίας της. Μαζί της αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που προκύπτουν πολεμώντας το απαρτχάιντ, τις κοινωνικές ανισότητες και τις φυλετικές διακρίσεις και χαράζει μια δύσκολη πορεία διεκδικώντας μια θέση στη ζωή και στον έρωτα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στην πόλη Σάρπβιλ, γεννιέται η Ελπίδα, καρπός ενός μεγάλου, αλλά καταδικασμένου έρωτα. Η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητάς της, μια και δεν είναι μαύρη, όπως η μητέρα της, αλλά... σχεδόν λευκή, τη σπρώχνει να αναζητήσει τον Λημνιό πατέρα της στη γειτονική Μοζαμβίκη.
Σε μια χώρα που σπαράζεται από τον πόλεμο προκειμένου να απαλλαγεί από τους Πορτογάλους αποικιοκράτες, ο δρόμος της Ελπίδας συναντιέται με αυτόν του Τομάς, ενός Πορτογάλου συγγραφέα και επαναστάτη. Οι δυο τους περνούν διά πυρός και σιδήρου ελπίζοντας να παραμείνουν ζωντανοί, ελεύθεροι και μαζί.
Μια συγκλονιστική ιστορία δύναμης και θάρρους για τους αγώνες των ανθρώπων που πάλεψαν να αλλάξουν τον κόσμο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ, Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, ΔΕΞΙ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙ, ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΠΛΕ ΣΕΡΒΙΤΣΙΟ, Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ, καθώς και το βιβλίο της για εφήβους YOLO – ΖΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.

ΕΦΗ ΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΕΦΗ ΛΑΔΑ

για το "ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Αλήθεια είναι πως οι μεγάλοι πολλές φορές βλέποντας ένα μικρό παιδί, αρχίζουν να αξιολογούν  τις χάρες του.

Είναι μια τρυφερή αντίδραση των μεγάλων θέλοντας πάντα βάσει της δικής τους προτίμησης να μεταφράσουν τα ταλέντα των μικρών παιδιών, σε μελλοντικά επαγγέλματα.

Πόσες φορές δεν σταθήκαμε χαζεύοντας τα πιτσιρίκια σε σχολικές εκδηλώσεις, σε χορωδίες, σε θεατρικά δρώμενα κλπ.

Εκεί χανόμαστε στο χαμόγελό τους, στην αυθεντικότητά τους, στην αγνότητα της παιδικής τους ηλικίας.

Έτσι ένοιωσα κι εγώ πολλές φορές και με τα παιδιά μου αλλά και με τα παιδιά που συναντούσα μέσα στα χρόνια, στο δρόμο, στην παιδική χαρά, στο σούπερ μάρκετ,…...

Θέλοντας να πάρω την θέση τους και διαλέγοντας για ηρωίδα την μικρή Λουίζα, (ένα όνομα που μου έδωσε η νονά μου σαν δεύτερο) θέλησα να μεταφράσω λίγο τις σκέψεις τους.

Έγινε σαν ένα παιχνίδι που όλο και με κέρδιζε. Παρατηρώντας περισσότερο το απορημένο βλέμμα των παιδιών στους χαρακτηρισμούς των μεγάλων όλο και έμπαινα περισσότερο στην ιστορία. Πήρε αρκετό καιρό να καταλήξω πως θα διαχειριστώ τις σκέψεις των μεγάλων με τις αντιδράσεις της μικρής.

Ήθελα να υπάρχει μια εύθυμη ατμόσφαιρα στις μεταξύ τους ατάκες, μια στιχομυθία έμμετρη,  που έδωσε έναν αστείο αέρα  στους διαλόγους μεταξύ των μεγάλων και της μικρής.

Όσο έγραφα την ιστορία όλο και περισσότερα μου έρχονταν στο μυαλό. Τόσο για τα κρυφά χαρίσματα στον χαρακτήρα των μικρών παιδιών όσο και για το επάγγελμα που πολλές φορές ίσως να ξεχωρίζει σαν ταλέντο. Είναι σημαντικό να είναι οι μεγάλοι υποστηρικτικοί και να βοηθούν στο να εμπλουτίζουν τις γνώσεις των παιδιών με πληροφορίες για όσα δείχνουν ότι τα ενδιαφέρουν. Όλα  κρίνονται στα παιδικά χρόνια!

Σημαντικό να μπορούν οι μεγάλοι να λύνουν τις απορίες τους. Όμως  δεν θα πρέπει να τα κατευθύνουν σε δικές τους ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Πόσο το έχουμε ζήσει κι αυτό!

Και κάπου μέσα στην ζαλάδα τόσων κοσμοθεωριών για το τι θα γίνει,  η μικρή έβαλε μια δυνατή φωνή. ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ. ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ.

Αυτό δηλ. που δικαιούται κάθε παιδί να πει !      

Ας έχουν τα παιδιά μας το καλύτερο  για να ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ!  

Ας δώσουμε στα παιδιά μας το δικαίωμα να είναι παιδιά!   

 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Πολλές φορές οι μεγάλοι σκέφτονται τι θα μπορούσαν να γίνουν τα παιδιά όταν μεγαλώσουν.
Το κοριτσάκι της ιστορίας δεν έχει καμία αγωνία για όσα αναρωτιούνται οι άλλοι για το μέλλον της. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτήν από το να παρατηρεί τα πάντα γύρω της και να αξιολογεί όσα βλέπει και ακούει.
Όλα θα γίνουν την κατάλληλη στιγμή. Τώρα σημασία έχει να είναι παιδί. Όσο για το τι θα γίνει μετά; Ε, αυτό θα μας το πει όταν μεγαλώσει

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Έφη Λαδά γεννήθηκε σε ένα µικρό χωριό της Δυτικής Πελοποννήσου. Έχει εικονογραφήσει πάνω από 130 βιβλία, µερικά από τα οποία έχουν µεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες (ιταλικά, γαλλικά, αγγλικά, φλαµανδικά, κορεατικά, ρουµανικά, ρωσικά, κινεζικά, κροατικά και τουρκικά). Το βιβλίο της In my dreams κυκλοφορεί στις ΗΠΑ τον Απρίλιο του 2023, από τις εκδόσεις Clavis. Ήταν υποψήφια για το Astrid Lindgren Memorial Award και για το Hans Christian Andersen Award.

                                                                         

ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΑ'Ι'ΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΕΡ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ

 ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΑ'Ι'ΟΠΟΥΛΟΥ

για το "ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΕΡ"

από τις εκδόσεις ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ.

Δεν ξέρω ακριβώς πώς να σας παρουσιάσω το νέο μου βιβλίο «Συνάντηση με την Κλερ» από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.  Πολλά θα μπορούσα να αραδιάσω για το πώς προέκυψε κάθε εικόνα, κάθε φράση του βιβλίου, κομμάτι-κομμάτι η ιστορία, καθώς και ο τίτλος του «Συνάντηση με την Κλερ». Είναι όμως άραγε η δική μου σκοπιά η σημαντική ή εκείνη του αναγνώστη; Οι εικόνες που εκείνος πλάθει, οι δικές του ερμηνείες, η ταύτισή του – όπου συμβαίνει; Δεν έχουν την γοητεία τους τα αναπάντητα ερωτήματα; Γιατί ο συγγραφέας με τις εξηγήσεις του να προσπαθήσει να οδηγήσει στο δικό του μονοπάτι τον αναγνώστη αφού του έχει ήδη δώσει το ερέθισμα για να το κάνει μόνος του;  Αντιλαμβάνομαι όμως ότι η κρυφή ιστορία πίσω από καθετί, μπορεί να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με το αποτέλεσμα.

Έτυχε, λίγες μέρες πριν από ένα ταξίδι στη Βουργουνδία, να διαβάζω κάποιες θεωρίες σχετικά με τις πολλαπλές ενσαρκώσεις των ψυχών και τη συνεχή τους προσπάθεια ν΄ αγγίξουν το τέλειο για να ζήσουν στην αιώνια χαρά. Φύσει τελειομανής, μου φάνηκε ελκυστική η άποψη ότι εξελισσόμαστε διαρκώς και όχι μόνο στη διάρκεια μιας ζωής και ότι μπορεί κάθε φορά να κουβαλάμε, ερήμην μας, χαρίσματα και δυσκολίες από τις προηγούμενες εμπειρίες μας. Επίσης, είναι πολύ ανακουφιστικό να συναντά κανείς τέτοιες θεωρίες, καθώς μεγαλώνει και έρχεται όλο και πιο κοντά στο.. «τέλος».  Έσυρα λοιπόν τις σκέψεις μου μαζί με τις αποσκευές στο ταξίδι και όσο με συνάρπαζαν και με συγκινούσαν βαθιά οι εικόνες της φύσης, των στοιχισμένων αμπελιών, των σατό και των παλιών οινοποιείων, ανακατεμένες με τα ενδιαφέροντά μου λόγω των σπουδών στη Γεωπονία, η ιδέα να γράψω γι΄ όλα αυτά, ήταν παραπάνω από σίγουρο ότι θα έβρισκε τρόπο να υλοποιηθεί. Επειδή η γραφή είναι ο δικός μου τρόπος να επικοινωνώ όσα σκέφτομαι κι αισθάνομαι, αυτή  με απελευθερώνει από την ανάγκη να τα μοιραστώ με άλλους.

Έτσι, άρχισα να πλέκω την ιστορία. Δημιούργησα πρώτα την Κλερ (Φωτεινή στα Γαλλικά) και μετά την άλλη ηρωίδα, την Φωτεινή, με το ίδιο όνομα, επίτηδες. Μια έφηβη και μια μεγαλύτερη γυναίκα που ίσως και να ήταν η εξέλιξη της πρώτης. Που τους χώριζαν δυο αιώνες και πολλές διαφορετικές  εξωτερικές συνθήκες αλλά τους ένωναν πολλά κοινά. Η σχέση με τη μητέρα, μια άλλη γυναίκα «αντ΄ αυτής», ο ρόλος του πατέρα, η μοναχικότητά τους, αλλά κυρίως η επιλογή τους να επικοινωνήσουν με τον κόσμο γράφοντας. Η Κλερ πήρε την μορφή της από μια νεαρή σ΄ έναν πίνακα εκτεθειμένο στο μουσείο Ορσέ στο Παρίσι. Υπήρξε η αγαπημένη μου και ήταν εύκολο να στήσω γύρω της ιστορίες. Η «φωνή της» στο κείμενο ήταν από την αρχή καθαρή. Την συμπαθούσα και την στήριζα σαν χαρακτήρα ερευνώντας με μανία από δω κι από κει. Η Φωτεινή με δυσκόλεψε. Εύκολο να της δώσω μορφή και πλαίσιο ζωής –αρκούσε μια ματιά στο φιλικό μου περιβάλλον– δύσκολο όμως να την στηρίξω ως χαρακτήρα χωρίς να κινδυνέψω να νιώσω ότι εκτίθεμαι. Ήδη το είχα κάνει αρκετά δανείζοντάς της το όνομα και την συγγραφική μου ιδιότητα. Η ιστορία όμως με συνεπήρε, ξεπέρασα όλες τις αναστολές μου στην πορεία. Αποστασιοποιήθηκα όπου το χρειαζόμουν και προχώρησα. Άλλωστε, σε κάθε κείμενο δεν εκδηλώνεται ένα κομμάτι του συγγραφέα; Τι θα πείραζε αν η Φωτεινή είχε κάτι από μένα; Μήπως και οι περιφερειακοί ήρωες δεν ήταν πρόσωπα γύρω μου; Απλά δεν έφεραν τα όνομά τους. Το λικέρ « Chartreuse green» που ήπια ένα βράδυ στο σπίτι φίλων ήταν το ερέθισμα για την ιστορία με τα λικέρ του Σεμπαστιάν, η μαντάμ Λουσί, μια γειτόνισσα των γονιών μου, η Εστέλ μια οποιαδήποτε μητέρα και πάει λέγοντας…

Στα τέλη μιας άνοιξης ολοκληρώθηκε η ιστορία της Φωτεινής που συνάντησε την Κλερ –ή το αντίθετο;– τον  εαυτό της,  τον ήρωα μέσα της, μια άλλη εκδοχή της ή μια προηγούμενη ενσάρκωσή της – μένει στον αναγνώστη να τ΄ αποφασίσει.  Όπως πρέπει ν΄ αποφασίσει και μέσα από ποια διαδικασία πραγματοποιήθηκε αυτή η συνάντηση, να βρει σημεία ταύτισης, να δώσει τις δικές του εξηγήσεις ορθολογικά ή όχι. Ψυχογράφημα ή ιστορία μυστηρίου; Ανακαλύψτε το!   

Πριν τις διακοπές του καλοκαιριού, αποφάσισα να επικοινωνήσω με εκδότες. Η πρόταση από τις εκδόσεις «Ανεμολόγιο» δεν ήταν η μόνη, αλλά με βρήκε στην Αμοργό ν΄ αγναντεύω, κόντρα στον αέρα, τα κύματα του Αιγαίου. «Όταν κάτι έρχεται μέσα σε τόση ομορφιά δεν μπορεί παρά να είναι καλό», σκέφτηκα και το αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι, το βιβλίο μου κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες κι ευχαριστώ θερμά τον κύριο Δημήτρη  Καραναστάση και την κυρία Κάκια Ξύδη για την εμπιστοσύνη, την ευγένεια, την άψογη συνεργασία.

Στη σελίδα 35 του βιβλίου η Φωτεινή λέει «Χρόνια κυλιέμαι ανάμεσα στις λέξεις. Πιστή στην πεποίθηση ότι είναι το μοναδικό κλειδί που ανοίγει τις πύλες του παραδείσου». Επειδή αυτή η άποψη είναι και δική μου, ελπίζω  και εύχομαι  να μοιραστώ αυτόν τον παράδεισο με τους αναγνώστες μου.  

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Το «όνειρο» αποτελεί έναυσμα για το σμίξιμο δύο γυναικών. Η συνάντησή τους φαντάζει αδιανόητη∙ μεσολαβεί μεταξύ τους πολύς καιρός. Η Φωτεινή, γυναίκα σύγχρονης εποχής, μετρά τα βήματα της μοναξιάς στο τώρα και η γραφή αποτελεί το μοναδικό της καταφύγιο. Ταξιδεύει στη Βουργουνδία και έρχεται αντιμέτωπη με τις αγωνίες της, ένα παλιό τετράδιο γεμάτο μυστικά και την αξίωση μιας αρχοντοπούλας να τα φανερώσει.

Η Κλερ, από την κοινωνία των ευγενών της Γαλλίας του 18ου αιώνα, πραγματοποιεί το κάλεσμα. Πνεύμα ανήσυχο, απαιτεί επίμονα  να βγει στο φως η ιστορία της οικογένειας, για να εκπληρωθεί η υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα και τη γενιά της.

Τι συνδέει άραγε τη Φωτεινή με την Κλερ; Θα καταφέρουν ν’ ανταμώσουν και να αντιληφθούν τι μπορεί να προσφέρει η μία στην άλλη; Υπάρχει μήπως κάποιος που μπορεί να τις βοηθήσει να κατακτήσουν τη Γνώση;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Φωτεινή Καϊοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Τα πρώτα της έργα ήταν παραμύθια και νουβέλες για παιδιά. Από τις εκδόσεις Λαμπρόπουλος κυκλοφόρησε το «Ησυχία... Θα ξυπνήσουν τα νεραϊδικά». Με το παραμύθι «Πλάτανου ψιθυρίσματα» συμμετείχε στην επετειακή παράσταση «Dance love Greece» που ανέβηκε στο Palais de Βeaux Αrts των Βρυξελλών και αφορούσε στην ελληνική παράδοση και τους χορούς. Παραμύθια και διηγήματά της διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς και συμπεριλήφθηκαν σε συλλογικές εκδόσεις: «Ο χορός του μολυβιού», «Φτου! Ξελευθερία», «Ήρωες και Έρωτες», «Είχαμε εμείς στη Σμύρνη…», «Ένα δάκρυ με επιθυμίες», «Από-πυρα», «Καλοκαιρινές βουτιές», «Φύλακες ή φυλακές». Η «Συνάντηση με την Κλερ» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.

ΜΑΡΙΑ ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΡΙAΣ ΝΙΝΑΣ ΣΙΓΜΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ

 ΜΑΡΙΑ ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΟΥ 

για το "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑΣ ΝΙΝΑΣ ΣΙΓΜΑ"

από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ.

Οι ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑΣ ΝΙΝΑΣ ΣΙΓΜΑ ήταν μια ανάγκη που δεν προέκυψε ούτε βιαστικά ούτε τυχαία. Έφτασε να γίνει πιεστική για να συμπλεύσω με την απόφαση να «εκτεθώ» και να τις «εκθέσω» σε άγνωρα μονοπάτια. Δεν τους έδειξα τον δρόμο· κάθε άλλο. Εκείνες άδραξαν την ευκαιρία και πήραν την πρωτοβουλία, βομβίζοντας μέρα νύχτα, σαν ακαταπόνητο μελίσσι φυλακισμένο σε σφραγισμένο κουτί. Τέτοια ήταν η διάθεσή τους να ορμήσουν προς το τελικό ταξίδι τους. Όχι πως ήταν κουρασμένες από τις βαριές και πλούσιες σε εμπειρίες βαλίτσες που κουβαλούσαν, αλλά επειδή ένιωθαν πια έτοιμες να βρουν το σπίτι τους στον τελικό τους προορισμό.

Ανέλαβα λοιπόν χρέη «τουριστικού πράκτορα», βοηθώντας τες να επιλέξουν το «γραφείο ταξιδίων» τους. Έτσι, φτάσαμε με δειλό θάρρος στις εκδόσεις Κέδρος, που, με την αγκαλιά τους ολάνοιχτη, έδειξαν ατόφια τρυφερότητα στην αγωνία των δεκατριών περιπλανώμενων διηγημάτων και οργάνωσαν το ταξίδι που αυτά επιθυμούσαν, με όλες τις απαραίτητες επιμέρους στάσεις για τις μικρές ανάπαυλες.

Η αλήθεια είναι ότι με ταλάνιζε καιρό η σκέψη αν οι ιστορίες μου θα κατέληγαν σε φιλόξενα αναγνωστικά μάτια και θαλπερά υποδεκτικά χέρια για να αναπαυτούν μετά τις τόσες διαδρομές τους στον κόσμο. Γεννήματα μιας ακατάβλητης φαντασίας της οποίας δε διεκδικώ την κυριότητα, καθώς περισσότερο εκείνες έδιναν τον ρυθμό, ζωντάνευαν μέρα τη μέρα, σχεδόν σαν να είχαν πάρει οι ίδιες στα χέρια τη μοίρα τους, αυτόνομες και ανεξάρτητες, θαρρείς, από καιρό. Δεν ξέρω αν καλλιεργούσα τον κατάλληλο χρόνο για να γράψω αυτά που υπαγορεύει η ψυχή μου ή αν καλλιέργησα την ψυχή μου για να γράφω αυτά που υπαγορεύει ο κατάλληλος χρόνος. Δεν ξέρω καν αν είχε κλέψει τα ηνία ο χρόνος, που, τρυπώνοντας στα κενά διαστήματα αδράνειας, έγραφε ψυχωμένος αντί για εμένα. Πάντως τα διηγήματα ξύπνησαν μια μέρα ζωηρά, αυτοδιάθετα και ετοιμοπόλεμα και βρήκαν τον δρόμο τους προς το φως σκαλίζοντας άτακτα δίοδο. Και όταν λέω «άτακτα», εννοώ ότι οι δεκατρείς ιστορίες δεν ήταν έτσι εξαρχής. Ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά. Πάλεψαν σε μάχες σώμα με σώμα για να κερδίσουν μια θέση στη ζωή. Κάποιες από αυτές πολυκαιρισμένες και διψαλέες, στεγνές σχεδόν από ζωικό παλμό, άλλες χωλές και δυναστικά αδύναμες, εγκλωβισμένες σε διάστικτα φύλλα χαρτί σαν ξέθωρες αναμνήσεις, περνούσαν τον καιρό τους παλινδρομώντας ανάμεσα σε ευάριθμες αράδες ασφυκτικά λειψές. Ξέκλεβαν πού και πού θολές ματιές σε έναν περίκλειστο όρμο, ασφαλή, αλλά καταχωνιασμένο και σχεδόν ξεχασμένο. Αυτές πολέμησαν πιο γενναία για να συμπεριληφθούν στο βιβλίο, οπότε το άξιζαν λίγο περισσότερο να τις φροντίσω. Τις έβγαλα, μια και δυο, πατικωμένες κάτω από στοίβες χαρτιά, τις έλιασα, τις έντυσα με νέα, πιο φρέσκα λόγια και τις στόλισα με καινούργια κεντολογήματα. Έκοψα και έραψα τις ξηλωμένες άκρες τους, διάνθισα με ζωογόνα πνοή τους αρμούς τους, εμπλουτίζοντάς  τες με υλικό βγαλμένο από ακούσματα και βιώματα· και φίλεργη φαντασία.

Και να τες…

Αφεθείτε να σας επιβιβάσουν στο όχημά τους και να σας ταξιδέψουν· θα τις αγαπήσετε. Το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσετε το χέρι προς το μέρος τους. Αυτές θα αναλάβουν όλα τα υπόλοιπα. Σας υπόσχονται μια μαγικά ονειρική διαδρομή. Και ό,τι υπόσχονται, να ξέρετε, το πραγματοποιούν.

 

«Με τα μάτια φορτωμένα όνειρα και μισόκλειστα από της νυχτιάς τα αποσκόταδα, που οι δύο φίλοι έτριβαν τα βλέφαρα για να τα διώξουν, το άλλο πρωί σκαρφάλωσαν στη σκοινένια αναβάθρα και βρέθηκαν με ένα σάλτο στο καΐκι του πατέρα του Γνόσα αξημέρωτα ακόμη. Φυσούσε γλυκά ένα βοριαδάκι εκείνο το χάραμα. Κι ενώ η αμφιλύκη σκόρπιζε ολόγυρά τους μύριες αλλόκοσμες ανταύγειες, ήταν έτοιμοι να κινήσουν αρμενίζοντας μαζί με τους άλλους διαγωνιζόμενους, νέους και πιο μεγάλους, για τα ανοιχτά.

Οι χωριανοί, πιστοί στην παράδοση του τόπου τους, λίγο πριν αναχωρήσουν τα σκάφη από τον όρμο, έσπευδαν σε κάθε γειτονιά, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να τραβήξουν τα σκοινιά που πάνω τους ήταν δεμένες οι καμπάνες της θάλασσας, όπως τις αποκαλούσαν. Έτσι, στο ξεκίνημα του ταξιδιού τους, τους τύλιγε όλους ζεστά το τετραπλό αντιλάλημα των κωνικών κροτάλων, που παιάνιζαν ολόγυρα τον μεταλλικό τους ήχο. Έστελναν με αυτό τον τρόπο σήμα στους πελάγιους θεούς να ανοίξουν των πανάρχαιων ναών τις θαλάσσιες θύρες και φιλόξενα να υποδεχτούν σε απάνεμους και εύκαρπους κόλπους τους ντόπιους ψαράδες και ναυτικούς.

[…] Ωστόσο δεν ήταν εύκολο. Όσο πιο βαθιά ανοίγονταν, τόσο η αντάρα έδειχνε τα κοφτερά της δόντια και η θάλασσα λυσσομανούσε. Τα κύματα έσκαγαν στα πλαϊνά  της  βάρκας κι έκαναν την προσπάθεια να φαντάζει ακατόρθωτο εγχείρημα. Τα νερά μούγκριζαν θαρρείς και κοιλοπονούσαν, και ο ουρανός είχε βαφτεί στις θλιμμένες αποχρώσεις του γκρίζου, αλλά κρατούσε ακόμη τη βροχή φυλακισμένη στα σπλάχνα του.

Βρεγμένοι ως το κόκαλο από το αλμυρό νερό, που φούσκωνε και αναδιπλωνόταν σαν αδηφάγες υδάτινες γλώσσες, αγριεύοντας και αγκομαχώντας σαν να γεννούσε, με τις προμήθειες σε προσφάι να έχουν σωθεί, τη λίμα να θερίζει το στομάχι τους έπειτα από εννιά εφιαλτικές ώρες και το πόσιμο νερό να έχει λιγοστέψει επικίνδυνα, οι δύο φίλοι είχαν αρχίσει να απογοητεύονται…»

 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Οι Ιστορίες της ερευνήτριας Νίνας Σίγμα συγκεντρώθηκαν με περίσσια φροντίδα και θρησκευτική ευλάβεια. Η συγγραφέας, απερίσπαστα αφοσιωμένη στη συλλογή του υλικού, διεξήγαγε επισταμένη έρευνα για να το σταχυολογήσει από ταξίδια σε κόσμους υπαρκτούςόσο και μυστηριακούς, σε τόπους οικείους όσο και δυσπρόσιτους.

Τα διηγήματα βασίστηκαν σε στιβαρά τεκμήρια που απανθίστηκαν έπειτα από κοπιώδεις διαδικασίες: φθαρμένες περγαμηνές από τις αγορές της εύφορης Ανατολής, ζουμερές πληροφορίες από πρόθυμους νομάδες της Μαύρης Ηπείρου, τυχαία συναπαντήματα σε χαώδεις μεγαλουπόλεις της γης Κάτω Υποκάτω, τσιγκούνικα λόγια επ’ αμοιβή από μαυραγορίτες σε αγνώριμα στενοσόκακα, φωλιασμένα σε παραγκουπόλεις στον αφαλό του ισημερινού, καταχωνιασμένους παπύρους σε δύσβατες σπηλιές της πρόσφορης Γηραιάς Ηπείρου…

Ασφαλώς, κανένας δεν γνωρίζει πού σταματάει η αλήθεια και από πού αρχίζει ο μύθος…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΗΜανίνα (Μαρία)Σεβαστιάδου, εκ Πατρών ορμωμένη, σπούδασε κλασική φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου άφησε σε διαρκή εκκρεμότητα το μεταπτυχιακό της στη γλωσσολογία, και έκτοτε ζει στην Αθήνα. Από το 2008 εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε δύο ποιητικές ανθολογίες (Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί και Ημερολόγιο της Γραφής), ενώ το ποίημα με τίτλο «Έσσεται ήμαρ» φιλοξενείται στο βιβλίο Πάτρα: Πόλη φυλακισμένη;. Εξακολουθεί να «συμπερι-γράφει», να «μετα-ποιητεύει» και να «στιχο-πλοκεί» σε φούσκες πρόσφορης φαντασίας, με σχεδιάσματα που συχνά αυτοακυρώνουν την απόλυτη διαγραφή και επιλέγουν την ολική επαναφορά. Μέσα σε ένα κλίμα έκφρασης που αποκαλεί «ποιητική πρόζα», συστήνεται στην πεζογραφία με δεκατρία περιπλανώμενα διηγήματα, ένα φιλόδοξο όσο και ρηξικέλευθο εγχείρημα που απευθύνεται σε «παιδιά όλων των ηλικιών», μια φρέσκια νότα με άρωμα παιδικά ενήλικης λογοτεχνίας. Σύντομα ολοκληρώνει και το πρώτο της εφηβικό μυθιστόρημα.

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: maninasevas@gmail.com

 

ΣΟΦΙΑ ΒΟ'Ι'ΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΣΟΦΙΑ ΒΟ'Ι'ΚΟΥ

για το "Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

«Η ερωμένη του πατέρα» ήταν ένα βιβλίο – πρόκληση για μένα. Βασικά, η συγγραφή του ήταν μια προσωπική πρόκληση. Τα πάντα ξεκίνησαν όταν είδα μια συνέντευξη της Κατρίν Καμύ, κόρης του νομπελίστα συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, η οποία μιλούσε για τη σχέση που είχε αναπτύξει η ίδια με την ερωμένη του πατέρα της Μαρία Κασαρέ καθώς και την απόφασή της να δημοσιοποιήσει την ερωτική αλληλογραφία του ζευγαριού μετά τον θάνατο της μητέρας της και συζύγου του Καμύ.

Από εκείνη τη στιγμή το ερώτημα, εάν θα ήμουν στη θέση της πως θα αντιδρούσα, καρφώθηκε στον νου μου. Εάν με σαγήνευε η προσωπικότητα της ερωμένης, θα πρόδιδα τη μητέρα μου; Φυσικά, το βιβλίο είναι μυθιστόρημα, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ιστορία του συγγραφέα.

Προσωπικό στοίχημα  επίσης, ήταν πως μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος διαδραματίζεται στο «σήμερα». Σας έχω συνηθίσει σε ιστορίες του παρελθόντος. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα από τις μεγάλες του αγάπες. Ήθελα ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, όχι πολύ μακρινό, στο οποίο να γνωρίστηκαν δύο από τους ήρωες μου, ο πολεμικός ανταποκριτής Νέστορας Μπενέτος και η punk τραγουδίστρια Λίλα. Επέλεξα, τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από τα νατοϊκά αεροπλάνα την άνοιξη του 1999. Ένα τραγικό ιστορικό γεγονός, πολύ κοντινό τόσο χρονικά όσο και χωρικά, με το οποίο η ελληνική λογοτεχνία δεν έχει ασχοληθεί ακόμη.

Οι ήρωες όπως συμβαίνει συνήθως, απέκτησαν γρήγορα τη δική τους φωνή, αυτονομήθηκαν. Η σύζυγος διάσημη τσελίστρια Ελισάβετ Λευκαδία, η εκρηκτική ερωμένη Λίλα με το κοντά – καρφιά μαλλιά και την αστείρευτη ενέργεια, ο Νέστορας Μπενέτος που ζει στην κόψη του ξυραφιού, ο γέρο – Ντράγκο με τα τυφλά από το γλαύκωμα μάτια, οι δυο κόρες Άρια και Μανόν...

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκες, δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο, ενδιάμεσα υπάρχουν χιλιάδες λεπτές αποχρώσεις... Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, αναδύεται και το ερώτημα «μοιράζεται η αγάπη στα τρία»; Εάν το διαβάσετε, θα ήθελα πολύ να μάθω την απάντησή σας....

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Δυο γυναίκες, δυο μουσικές, δυο χώρες, ένας άντρας. Την άνοιξη του 1999, την ώρα που το Βελιγράδι φλέγεται από τις βόμβες των Αμερικανών και των συμμάχων τους, ο πολεμικός ανταποκριτής Νέστορας Μπενέτος γνωρίζει την εκρηκτική Λίλα. Τη Λίλα, που έχει ζωγραφίσει έναν στόχο στο στήθος της και ξεσηκώνει με τους ήχους της μουσικής της τα πλήθη. Πίσω στη Θεσσαλονίκη, τον περιμένουν οι δυο κόρες του και η γυναίκα του, η διάσημη τσελίστρια Ελισάβετ Λευκαδία. Ο δρόμος όμως φαντάζει δίχως επιστροφή.

Χρόνια αργότερα, την ημέρα της κηδείας της Ελισάβετ, η Άρια ανακαλύπτει τα γεμάτα πάθος γράμματα της ερωμένης του πατέρα της. Θέλει πάση θυσία να γνωρίσει τη γυναίκα που οδήγησε τη μητέρα της στην ψυχική κατάρρευση. Πώς μπορεί όμως ν’αντισταθεί στη σαγήνη της ερωμένης χωρίς να προδώσει τη μνήμη της μητέρας;

Ένα μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, τη μητρική αγκαλιά, την ανθρώπινη υπέρβαση και το ερώτημα εάν η αγάπη μοιράζεται στα τρία.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Ιστορία της Τέχνης στη Σχολή του Λούβρου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Επικοινωνία και τον Πολιτισμό των Χωρών της Μεσογείου στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Γαλλίας. Από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας, διευθύνοντας το δικό της δημιουργικό γραφείο. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν συνολικά εννέα μυθιστορήματά της, τα οποία έχουν πουλήσει περισσότερα από 180.000 αντίτυπα.