ΓΙΩΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
για το "ΠΕΡΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ"
από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ.
Όταν ολοκλήρωσα
τη συγγραφή του “Μέχρι το τέλος του χρόνου”, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που
σκέφτηκα πως δεν ήμουν έτοιμη, ούτε ψυχολογικά ούτε και συναισθηματικά, ν'
αφήσω πίσω μου τον κόσμο και τους ήρωες που τόσο πολύ είχα αγαπήσει. Κάπου
βαθιά μέσα μου ένιωθα πως, παρά τον μεγάλο όγκο του, υπήρχαν λόγια που ακόμα
δεν είχαν ειπωθεί, συναισθήματα που δεν είχαν εκφραστεί και πληγές που όχι μόνο
δεν είχαν κλείσει, αλλά δεν είχαν καν επουλωθεί αρκετά, όχι τουλάχιστον για
όλους, ώστε να προχωρήσουν με τη ζωή τους. Κι αν και δεν πιστεύω στα ιδανικά
τέλη, γιατί η ίδια η ζωή δεν είναι ιδανική και αυτό είναι που την κάνει τόσο
μοναδική και ιδιαίτερη, πιστεύω στα τέλη εκείνα που σε ολοκληρώνουν και είτε σε
βοηθούν να συνεχίσεις από εκεί που είχες σταματήσει, είτε να κάνεις μια
επανεκκίνηση και να κάνεις και πάλι ό,τι καλύτερο μπορείς.
Το “Πέρα από τον χρόνο”, λοιπόν, είναι ένα από τα “ταξίδια” εκείνα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως θα κάνω, αλλά που η ζωή με οδήγησε σε αυτό, όχι μόνο εξαιτίας όσων προανέφερα, αλλά επειδή, τελικά, όλα όσα σκεφτόμουν και πίστευα εγώ η ίδια, τα σκεφτόντουσαν και πολλοί αναγνώστες και δεν δίσταζαν να μου το εκφράζουν σε κάθε ευκαιρία. Γιατί εκεί που εγώ ήθελα λίγο ακόμα, πολλοί από αυτούς ήθελαν πολύ παραπάνω και αυτό όχι μόνο μου έδωσε επιπλέον κίνητρο να υλοποιήσω αυτό που τόσο επιθυμούσα, αλλά με έκανε να πιστεύω ακράδαντα πως ναι, είχα πάρει την πιο σωστή απόφαση. Και πραγματικά, τους ευχαριστώ θερμά γι' αυτό! Γιατί κάπως έτσι, σήμερα, έχετε στα χέρια σας ένα βιβλίο που όχι μόνο δίνει απαντήσεις σε όσα ερωτηματικά δεν απαντήθηκαν 4 χρόνια πριν, αλλά που απαντάει στο “τι έγινε μετά;”, με τον πιο ειλικρινή, αυθεντικό και ρεαλιστικό τρόπο που θα μπορούσα. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια, σκοπέλους, στιγμές που σε κάνουν να λυγίζεις και που σημαδεύουν την ψυχή σου για πάντα, αλλά και με άλλες τόσες που σου θυμίζουν πόσο πολύ αξίζει να την ζεις και πως εκεί που κάτι τελειώνει, κάτι νέο αρχίζει, αρκεί ν'αφήσεις την καρδιά σου να το ζήσει.
Λένε πως ο έρωτας μπορεί να μας αλλάξει. Άλλες φορές προς το καλύτερο, άλλες προς το χειρότερο. Μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να μας βυθίσει στο πιο βαθύ σκοτάδι. Μπορεί, όμως, να μας καθορίσει; Μπορεί να μας αλλάξει τόσο που να χάσουμε τελικά τον εαυτό μας;
Γιατί εκεί που νομίζουμε πως έχουμε χαθεί, κάνοντας κύκλους σε έναν ατελείωτο και αδιέξοδο λαβύρινθο, ένα αόρατο χέρι μπορεί να έρθει και να μας τραβήξει, οδηγώντας μας προς την έξοδο, στο φως. Και τότε είναι που θυμόμαστε πως τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά και πως κάθε τέλος μπορεί να σηματοδοτεί μια νέα αρχή, αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά και την καρδιά μας πρόθυμη ν' αφεθεί ξανά...
Έτσι χαμένος ήταν και ο Σωτήρης, τριγυρίζοντας για χρόνια στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του που χάραξε μια αγάπη η οποία τον σημάδεψε. Μέχρι τη στιγμή που ένας νέος έρωτας χτύπησε την πόρτα της καρδιάς του και που την έκανε να χτυπήσει ξανά σε γνώριμους ρυθμούς. Ένας έρωτας ο οποίος τον έκανε να σκεφτεί πως ίσως να μπορεί να υπάρξει μια νέα ζωή μετά το τέλος μιας προηγούμενης. Πως ίσως να υπάρχουν πράγματα που κανείς δεν φαντάζεται...
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου