ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΙΛΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

για το "ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΙΛΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

·       Κάθε πόλεμος, κάθε μορφή κατάκτησης, πατάει επάνω στην αθωότητα του δικαίου και καταντάει να αρέσκεται, να εθίζεται στις οδύνες, στις επιβολές, στα δάκρυα.

Το μυθιστόρημα «Το Τελευταίο Φιλί» είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα για πολλούς λόγους. Πρώτα γιατί περιέχει δύο ξεχωριστούς τρόπους γραφής που αγαπώ κι έπειτα, γιατί μέσα από την υπόθεσή του μου δόθηκε η ευκαιρία να αναφερθώ σε κάτι πολύ σημαντικό: Ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να είμαστε μέρος του συνόλου των ‘βραβευμένων’ για να ευτυχίσουμε. Τα καταφέρνουμε πολύ καλά και μακριά από αυτούς. Στο σημείο αυτό θέλω να πω, πως, κάποια πράγματα μπορεί να θεωρούνται προφανή, όμως στην πράξη καθόλου δεν είναι, οπότε χρειάζεται επισταμένα να μιλήσουμε για αυτά, ώστε επιτέλους να καταφέρουμε να αγαπήσουμε τον δεύτερο και πιο ειλικρινή εαυτό μας, αυτόν που κρύβεται πίσω από τον περιποιημένο των κοινωνικών συνδιαλλαγών μας.

Ολόκληρο το μυθιστόρημα γράφτηκε με μια ανάσα που λένε. Υπήρξαν μέρες που έχασα τη αίσθηση του χρόνου κερδίζοντας ως συγγραφέας, το απόλυτο. Την ολοκληρωτική μου είσοδο στην πραγματικότητα των ηρώων, κάτι, που σε κάθε συγγραφική μου προσπάθεια είναι το πρώτο ζητούμενο. Δίνω λοιπόν τεράστια σημασία στην αληθοφάνεια των διαλόγων κάτι που έχει κάνει ορισμένες φίλες αναγνώστριες να διαμαρτυρηθούν για τις αθυρόστομες εκφράσεις κάποιων εξ’ αυτών. Αναφέρομαι στο βιβλίο μου «Το Προξενιό της Ιουλίας».

Όμως, ο κάθε ήρωας σε κάθε βιβλίο, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από τις λέξεις του, και ο συγγραφέας ως ο μοναδικός εκφραστής του, οφείλει να υπηρετεί στο μέγιστο βαθμό την προσωπικότητα, την κουλτούρα και τον διαμορφούμενο από αυτά, χαρακτήρα του. Μια εξωραϊσμένη λεκτική συμπεριφορά θα ήταν μια παραφωνία στη συμφωνία της συγκρότησης των χαρακτηριστικών του.

Τώρα, αν κάποιος επιμένει αναρωτώμενος: γιατί διαλέγεις αυτόν τον ήρωα κι όχι κάποιον άλλον, η απάντηση είναι απλή: Με άλλον ήρωα, θα είχαμε άλλη υπόθεση… Με άλλα λόγια θα εξυπηρετούσαμε άλλους σκοπούς…

Για να επανέλθω, στο νέο μου μυθιστόρημα που ήδη κυκλοφορεί, «Το τελευταίο Φιλί», παρουσιάζεται η ιστορία τριών γυναικών. Της γιαγιάς Μόρφως, της κόρης της Μαριανής και της εγγονής της, Όλγας. Τρείς γυναίκες, που εκφράζουν τρεις διαφορετικές αντιλήψεις ζωής.

Η πρώτη, η γιαγιά Μόρφω, είναι ταγμένη στα δεδομένα της εποχής των αρχών του περασμένου αιώνα. Υπηρετεί πιστά τη ζωή όπως της δίδαξαν ότι πρέπει.

Η κόρη της Μαριανή, που σπουδάζει στον μεσοπόλεμο, επαναστατεί στα χρόνια της κατοχής κατά πάντων. Μας δείχνει επιχειρηματολογώντας τον δρόμο της αθώωσης του εαυτού. Βάλει κατά πάντων επιζητώντας την απενοχοποίηση του ατόμου. Μας δίνει στα χέρια τον πολύτιμο χάρτη, που θα μας οδηγήσει αλώβητους δια μέσου της κοινωνίας των ‘αρίστων’, έξω, σε αυτήν της αρεσκείας μας, όπου με νέες αξίες, θα υπηρετήσουμε πρώτα τον εαυτό μας και έπειτα, μέσα από αυτόν και όλους τους υπόλοιπους, καθόσον, μονάχα κάποιος που αγαπά τον εαυτό του μπορεί να συγχωρεί τους άλλους.

«…Θα φαινόταν σε πολλούς ανήκουστο, αλλά πάντα προσπαθούσα να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, αφού μόνο φιλιωμένη με αυτόν μπορούσα να είμαι επιεικής με τους άλλους…. Σε αντίθεση, λοιπόν, με όλους αυτούς, θεωρούσα και θεωρώ προτιμότερο να είμαι ένοχη έναντι όλων των άλλων, εκτός του εαυτού μου…»

 

Η ηρωίδα Μαριανή χαρίζει τα αριστεία, σε εκείνους που τα χρειάζονται. Ανοίγει δρόμους, τσαλαπατάει πρακτικές, αποκαθηλώνει με επιχειρήματα αξίες, που ακόμα και στις μέρες μας θεωρούνται ιερές. Χαρίζει τα μετάλλια σε αυτούς που τα απονέμουν… Έχει τη δύναμη να φιλιώσει με τον εχθρό.

 

«…Άφησα το κορμί του Γερμανού, που ανάσαινε ακόμα, απαλά στο τσιμέντο χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του, που με κοιτούσαν άλαλα, μεγάλα και γεμάτα τρόμο. Ο τρόμος γνωρίζει φυλή; Ο πόνος, ο φόβος, το όποιο συναίσθημα; Όλοι από ένα σημείο και μετά γινόμαστε ίδιοι, όπως ακριβώς ξεκινήσαμε. Άνθρωποι…»

 

Τέλος, η εγγονή της Μόρφως και κόρη της Μαριανής, Όλγα, αποτελεί την ενσάρκωση της κόρης όπου επιβιώνει στη σκιά της μητέρας της. Το παιδί που τρέφεται από την αξία της μάνας. Η παρουσία της Όλγας στο έργο, εκφράζει αυτούς που νοιάζονται μόνο για την καλοπέραση και ασφαλώς για το χρήμα, το οποίο και θεωρεί ως το γρηγορότερο μέσο μεταφοράς του ανθρώπου από τον χώρο μιας δίχως ουσία καθημερινότητας, στον χώρο της παρήγορης ευδαιμονίας.

Το έργο έχει τη βάση του σε μια αληθινή ιστορία, αυτή της γιαγιάς Μόρφως που συνέβη ανατολικά, ας πούμε στη Γεωργία, την οποία και άκουσα όταν ήμουν μικρός… Τη φύλαξα μέσα μου για πολλά χρόνια και τώρα που ήρθε η ώρα, την τοποθετώ σε ένα άλλο τόπο, και την αφηγούμαι με τον τρόπο που πιστεύω ότι την εκφράζει καλύτερα.

Κορυφαίος χαρακτήρας είναι κατά την άποψή μου, αυτός της Μαριανής και ομολογώ ότι απόλαυσα ιδιαιτέρως τις συζητήσεις της με τον γερμανό ταγματάρχη Έρνστ Κράουζε…

«Ένα ψέμα, Έρνστ, που ωφελεί το έθνος λέγεται; Γιατί αν λέγεται, θα πρέπει να ορίσουμε νέο κώδικα αξιών και να βαφτίσουμε κάποια ψέματα θεμιτά, να μπολιάσουμε με αυτά τα παιδιά, να εξυπηρετήσουμε τους σκοπούς που κρίνει η εποχή μας άξιους …»

Ένας δεύτερος χαρακτήρας, ανάμεσα σε τόσους άλλους, μια εύθυμη νότα στην βαριά ατμόσφαιρα της κατοχής, αποτελεί αυτός του Λίνου, που δείχνει να ζει μέσα σε ένα δικό του κόσμο, βαλμένο λεύτερο, σε αυτόν της κατοχής.

Το γλωσσάρι, κατόπιν απαίτησης πολλών αναγνωστών θα βρίσκεται προς διευκόλυνσή τους  στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας ώστε να αποφευχθεί το μπρος- πίσω, που κάποιοι αναγνώστες  βρήκαν κουραστικό στο «Προξενιό της Ιουλίας».

Μέσα από αυτή τη φιλόξενη σελίδα Με αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ, θέλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Ψυχογιός, για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου, το Blog, ΑΦΟΥ, για το βήμα που μου δίνει και τέλος, όλους εσάς που θα επιλέξετε να διαβάσετε το νέο μου πόνημα. 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Άρρωστος στο νοσοκομείο, ο Μιχάλης Δανιήλ αποκάλυψε στην Έλενα, τη νεαρή νοσοκόμα που καθόταν πλάι του, μία τοποθεσία κι ένα θλιβερό μυστικό. «Απλώς δε θα πας μέρα με βροχή…» της είπε.
Μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να βγάζει από μέσα του λόγια που τα είχε θαμμένα χρόνια, θαρρείς… Μιλούσε ασταμάτητα, κι όλη την ώρα φανταζόταν τον εαυτό του σκληρό, να κοιτάει τη ζωή μετανιωμένος. Και ήταν κρίμα, καθώς την αλήθεια εκείνης της σημαντικότερης, της τελευταίας μέρας δε θα τη μάθαινε ποτέ. Αν είχε σταθεί τότε να ακούσει τα λόγια της Όλγας, όλη η ζωή του θα είχε αλλιώτικη πορεία.
Ύστερα από μέρες, η Έλενα, τρελή από αγωνία, τον έψαξε στον ίδιο θάλαμο, στο ίδιο κρεβάτι να του πει τα νέα. Ήταν, όμως, αργά… Ο Μιχάλης Δανιήλ είχε ξοφλήσει τους λογαριασμούς του με τη ζωή.

Μια προδοσία στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μεγάλη αδικία, ένας κατ’ εξακολούθηση βιασμός μιας κωφής γυναίκας και, έπειτα από χρόνια, κάποιοι θάνατοι που συνδέονται με αναπάντητα ερωτήματα θα χτίσουν μια ιστορία συνηθισμένη και περίπλοκη, από αυτές που υφαίνει η μοίρα, αδιαφορώντας για τα όνειρα και τις επιθυμίες των ανθρώπων.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε  αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο. Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt. Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο.