ΤΟ ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΤΟΥΛΙ-ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ,ΜΕ αρέσει η πένα της κ.Ακρίτα και την ακολουθώ-διαβάζω χρόνια!!!

Τα άρθρα, τα χρονογραφήματα, τις δημοσιεύσεις , τα βιβλία της με τους έξυπνους διαλόγους, την κοφτή, αιχμηρή με άλλοτε μεγάλες κι άλλοτε μικρότερες δόσεις καυστικού χιούμορ που προσωπικά λατρεύω ΑΦΟΥ!!!

Στο "Το σκισμένο τούλι"  το νέο της βιβλίο, με φόντο την Αθήνα του σήμερα και πρωταγωνίστριες πέντε γυναίκες διαφορετικής ηλικίας, επαγγελματικής και κοινωνική θέσης, η κ.Ακρίτα αφηγείται μια δυνατή ιστορία στην οποία, διαβάζοντας την, ανακάλυψα να έχω εγώ ή αγαπημένα μου πρόσωπα κοινά στοιχεία, βιώματα, προβληματισμούς.

Κεντρικό σημείο αναφοράς το κομμωτήριο της διάσημης για τους περίτεχνους κότσους της Σολφέζ στο Κολωνάκι, με μεγάλη πελατεία διαφορετικής ηλικίας και τάξης που πηγαίνουν για τα ξεχωριστά χτενίσματα  και κυρίως λόγω του κλίματος που επικρατεί...

"Ίσιο,μπούκλα,καρεδάκια,σινιόν,αφέλειες,μιτάκια,βαγκ που κυματίζουν απαλά σε ξεχασμένα όνειρα;

.

.

Και ακόμα κοριτσόπουλα ήταν αυτές οι μεσήλικες πελάτισσες του συνοικιακού κομμωτηρίου. Κοριτσόπουλα γερασμένα, με ρυτίδες και κυτταρίτιδα, κοριτσόπουλα με πεσμένο στήθος και ματάκια κουρασμένα. Ότι και να κάνει η ρουφιάνα η ζωή, όσο κι αν τις γονατίσει, όσα δάκρυα και φαρμάκια και πίκρες και θανατικά κι αν αργάσουν το κορμάκι τους, εκείνες μέσα τους βαθιά, κρυφά από όλους, νέες κι όμορφες θα παραμένουν." (σελ.12)

Ταυτίζομαι απόλυτα ΑΦΟΥ!!!

Και μέσω του μικρόκοσμου των πέντε γυναικών, της Σολφέζ της κομμώτριας, της Μιράντας διάσημης λα'ι'κής τραγουδίστριας που έχει αποσυρθεί και συγκατοικεί με τη Σολφέζ, τη Νένα,υπάλληλο της Σολφέζ που θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα έναν άλλο άντρα την ημέρα του γάμου της, την γιαγιά της Νένας Ιοκάστη που ο έρωτας θα της ξαναχτυπήσει την πόρτα μία μέρα στα ΚΑΠΗ και της Μάρως κολλητή της Νένας η οποία θα πέσει θύμα βιασμού ένα Σαββατοκύριακο απόδρασης-ξεκούρασης με την Νένα και τους άντρες τους, θίγει με την ξεχωριστή της πένα ότι μας ταλανίζει  στην καθημερινότητα: το κυνήγι της δουλειάς και τον αγώνα της επιβίωσης, τον έρωτα, την αγάπη, το γάμο(ευτυχισμένο ή συμβατικό), τη μοναξιά (ακόμα κι αν περιτριγυρίζεσαι από συγγενείς, φίλους, αγαπημένους), την κατάθλιψη, τη δεύτερη ή και τη τρίτη ευκαιρία στη ευτυχία και πως αυτό αντιμετωπίζεται από του άλλους, την ασθένεια και τόσα άλλα δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στο θέμα στου βιασμού το πως τη βιώνει το θύμα και πως αντιμετωπίζει την τραυματική αυτή εμπειρία το ίδιο το θύμα αλλά και ο περίγυρος και η κοινωνία όλη.

Πολλά τα αγαπημένα αποσπάσματα μερικά από τα οποία παραθέτω παρακάτω(το συνηθίζω στις απόψεις μου ΑΦΟΥ) συστήνοντας ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε κι εσείς μια και πιστεύω θα ανακαλύψετε όπως κι εγώ αποτυπωμένες δικές σας σκέψεις, συναισθήματα, βιώματα...

 

Για τον αγώνα για επιβίωση: "Δεν την κυνηγάτε τη δουλειά, γαμώτο", ξεφώνιζε το επικεφαλής ανθρωπάκι στα άλλα ανθρωπάκια με τα σκυφτά κεφάλια.Κι εκείνα τα καημένα δεν μιλούσαν, μη χάσουν αυτό το πουρμπουάρ που ονόμαζαν μισθό, αυτό το τίποτα, που όμως ήταν το μόνο έσοδο της οικογένειας τους. Και τι να τους πεις τώρα; Τι να τους πεις χωρίς να ρισκάρεις αυτή την τοσοδούλικη δουλίτσα που είναι το γάλα των παιδιών σου;"(σελ.116).

Τη μοναξιά: "Μια φοβισμένη κοπέλα ήταν η Άσπα και τώρα η Νένα το έβλεπε πια καθαρά. Ένα παιδί που γερνάει, χωρίς κανένα όνειρο

να γίνεται πραγματικότητα. Ξέρεις τι είναι να μετράς χρόνια και να τα βγάζεις λειψά από οικογένεια. Ξέρεις τι είναι να περνούν από μπροστά σου χωρίς ένα σύντροφο να τα μοιραστείτε και να γεράσετε στο ίδιο μαξιλάρι;(σελ.325)

Την ευκαιρία στην αγάπη,τη συντροφικότητα  και σε μεγάλη ηλικία:"Πόσος καιρός τους έμενε,αλήθεια; Δεν ήξεραν, δεν μπορούσαν κι ούτε ήθελαν να ξέρουν. Όσα είναι,ρε παιδί μου. Όσα αύριο τους χαριστούν. Μπορεί στο τέλος της κοινής πορείας να τους περίμεναν ώρες δύσκολες με πόνους και αρρώστιες και θανατικά. Όμως τώρα είχαν σύμμαχο το τώρα .Το σήμερα και το κάθε σήμερα. Το κάθε πρωινό, την κάθε αγκαλιά , το κάθε γέλιο, το κάθε άγγιγμα ,την κάθε ευλογία που μπορεί να είναι η τελευταία τους. Μπορεί και όχι.(σελ.368)

Για το σπίτι : "Μεγαλύτερη ευτυχία από το να γυρίζεις σπίτι σου μετά από νοσοκομείο δεν υπάρχει, αποφάσισε η Μιράντα. 'Ολα γύρω σου σε αγκαλιάζουν τρυφερά...Οι γνώριμες μυρωδιές ,τα ορθάνοιχτα παντζούρια, η αγαπημένη σου πολυθρόνα, το ρομπάκι σου το σατινέ στην κρεμάστρα του μπάνιου, η λεβάντα στα ρούχα ν'ανοίγεις το συρτάρι και να λιώνεις από την ευωδιά.

Σπίτι, σκέφτηκε η Μιράντα, είναι οι μυρωδιές από την κουζίνα σου. Το γεράνι που ανθίζει στον κήπο. Η βρύση που χάλασε, το μαξιλάρι το δικό σου που έχει γούβα στη μέση αλλά σε βολεύει, το μισοτελειωμένο βιβλίο στο κομοδίνο σου. Σπίτι είναι του ανθρώπου σου η αγάπη που τις νύχτες σε σκεπάζει μην κρυώσεις. Σπίτι είναι το φιλί το μονάκριβο, οι φίλοι τα βράδια, τα γέλια και τα κλάματα, και οι πόνοι, και οι χρόνοι που περνούν και σε νοιάζονται." (σελ.378).

Ήταν πολλά τα αποσπάσματα που με άγγιξαν συναισθηματικά κι ομολογώ πως τα πιο δυνατά ήταν εκείνα που αφορούν τον βιασμό της Μάρως. Δεν μπορούσα να τα παραθέσω γιατί αποκαλύπτουν πως εξελίχθηκε η ιστορία, σας προτείνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας .Ζούμε σε μια εποχή που είναι πολλά τα κρούσματα σεξουαλικής και ψυχολογικής κακοποίησης και δυστυχώς ακόμα και στον 21ο αιώνα υπάρχουν πολλοί αρνητές της κατάστασης!!!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Λάθος νύφες σε λάθος γάμο. «Σκισμένα τούλια» τις αποκαλούσε η Νένα, το πρώτο πιστολάκι του συνοικιακού κομμωτηρίου, τις γυναίκες αυτές. «Πάει, σκίστηκε κι αυτηνής το τούλι», σκεφτόταν όταν έβλεπε στον λουτήρα πελάτισσα να ξεφυλλίζει περιοδικά σιγοκλαίγοντας τον άντρα που της βγήκε σκάρτος.

Στην Αθήνα του σήμερα, πέντε γυναίκες ενώνουν τις τεθλασμένες γραμμές τους και σχηματίζουν μια ραγισμένη καρδιά. Η Νένα θα γνωρίσει τον άντρα της ζωής της τη μέρα που παντρεύεται έναν άλλον. Ο βιασμός της Μάρως οδηγεί σε μια πολύκροτη δικαστική διαμάχη που θ’ αφήσει εποχή. Η Σολφέζ και η Μιράντα θα περάσουν από φωτιά και σίδερο μέχρι να βγουν στο φως. Η Ιοκάστη στα χρόνια της δύσης της θα ζήσει έναν εφηβικά παράφορο έρωτα.
Πέντε γυναίκες προχωρούν πιασμένες χέρι χέρι αδιαφορώντας για ηλικίες, τάξεις και γενιές. Πέντε γυναίκες πετάνε τα σκισμένα τούλια από πάνω τους και διεκδικούν τη ζωή τους από την αρχή. Πέντε γυναίκες μέσα από την αγάπη, τη βία, το γέλιο και το δάκρυ αγωνίζονται για το δικό τους «μαζί».

Σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα πνίγονται στις κραυγές των αρνητών τους, η Έλενα Ακρίτα με χιούμορ και συγκίνηση αφηγείται μια δυνατή ιστορία, ενώ η πένα της γίνεται αγωγός για να ακουστεί η κρυφή φωνή που ξεκινάει από μέσα μας.