ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ-ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΒΑΚΑΛΗ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Πώς γεννιέται η ιδέα για τη δημιουργία ενός νέου βιβλίου; Γιατί αυτό το θέμα και όχι κάποιο άλλο; Άπειρες σκέψεις κατακλύζουν, πιστεύω, το μυαλό κάθε συγγραφέα ∙ σκέψεις και ιδέες, άλλοτε μπερδεμένες κι άλλοτε ξεκάθαρες, σκέψεις βασανιστικές, σκιές που παλεύουν να πάρουν σχήμα, να γίνουν ιστορία. Σε μένα, αυτό συμβαίνει με πρόσωπα. Δεν είναι οι ιδέες που με καταδιώκουν, είναι οι μορφές που έρχονται ξανά και ξανά μπροστά μου, που τις βλέπω ολοκάθαρα να περιφέρονται γύρω μου. Όπου κι αν βρίσκομαι, ό,τι κι αν κάνω, με όποιον κι αν μιλώ, πιο κει -στο βάθος-  υπάρχει αδιάκοπα ένα πρόσωπο. Σιωπηλό και επίμονο, μου ζητά να γράψω γι’ αυτό. Να διηγηθώ την ιστορία του. Κάποιες φορές, προσπαθώ να το αποφύγω. Μάταια. Στο τέλος, πάντοτε ενδίδω και το ακολουθώ. Έτσι ξεκίνησε και τούτο το βιβλίο, «Οι χαρακιές πάνω στον χρόνο». Η Δάφνη ήταν εκείνη που δεν με άφηνε να ησυχάσω ∙ η Δάφνη, με το σημαδεμένο πρόσωπό της.
Κι όπως είναι φυσικό, γύρω της χτίστηκε μια ολόκληρη ιστορία. Πρόσωπα που την πλαισίωσαν, που σιγά-σιγά της πήραν τον κεντρικό ρόλο. Όμως, η αλήθεια είναι ότι σε εκείνη οφείλω αυτό το βιβλίο.
Η Βασιλική, ο Πέτρος, ο Σίμος, η Στασινή και οι οικογένειές τους, οι φίλοι, οι συγχωριανοί τους, δομήθηκαν γύρω από τη Δάφνη. Και παρακολουθούμε το ταξίδι τους στη ζωή, τα πάθη, τα λάθη, τις εμμονές τους. Βλέπουμε τις χαρακιές που αφήνουν μέσα τους τα γεγονότα, οι ατυχείς επιλογές που κάνουν και οι λανθασμένες εκτιμήσεις. Συγχρόνως όμως, βλέπουμε και κάποιους απ’ αυτούς να ωριμάζουν, να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, την αλήθεια της ψυχής τους και να οδηγούνται στην αυτογνωσία. Συνεπώς, να ισορροπούν, να βρίσκουν την γαλήνη και την ευτυχία, σε μια δεύτερη ευκαιρία που τους προσφέρεται.
Το βιβλίο αυτό με δυσκόλεψε αρκετά. Ατίθασοι οι ήρωες, ξέφευγαν πότε από δω και πότε από κει. Αλλού προσπαθούσα να τους πάω κι αλλού πήγαιναν. Έσβησα ολόκληρα κεφάλαια, γύρισα πίσω και έκανα μεγάλες αλλαγές, άλλαξα ονόματα, σχέσεις, γεγονότα ∙ με παίδεψαν, οι άτιμοι! Μα τους αγάπησα πολύ. Πέρασα υπέροχα μαζί τους, βυθίστηκα στον κόσμο τους, άφησα τη μαγεία τους να παρασύρει τη φαντασία μου σε καινούργια εγχειρήματα, τόλμησα να «παίξω» με το υπερφυσικό, με τον Μαγικό Ρεαλισμό, που λατρεύω. Ελπίζω να τα κατάφερα.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, τους αγαπώ όλους, τον καθένα για διαφορετικό λόγο. Τους πονάω, χαίρομαι που κάποιοι βρήκαν τον δρόμο τους. Λυπάμαι για όσους δεν τα κατάφεραν, μα έτσι είναι η ζωή. Δε συγχωρεί εκείνους που δεν μπορούν να δούνε μέσα τους, να καταλάβουν την αλήθεια τους.

Εύχομαι ολόψυχα, ο αναγνώστης να περάσει κι εκείνος όμορφα μαζί τους, να τους αγαπήσει όσο κι εγώ. Χαρακιές, λοιπόν, στα κορμιά, στις ψυχές, στα αισθήματα ∙ χαρακιές πάνω στον ίδιο, τον αιώνιο χρόνο. Γιατί όπως λέει κι ο Σίμος: «Ολόκληρη η ζωή μας μια χαρακιά πάνω στον χρόνο ∙ μια γρατζουνιά στο μπράτσο του Θεού».

Αφροδίτη Βακάλη

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μια κοπέλα, εγκλωβισμένη σ’ ένα σπίτι που έχει παντού χαραγμένο τ’ όνομά της, ασφυκτιά μέσα στον γάμο της, στη φυλακή που αντί για σίδερα έχει λέξεις. Ένας άντρας, μεγαλωμένος με τη ρετσινιά του «γύφτου» και του «μπάσταρδου», μοναχικός, σκληρός, συναισθηματικά χωλός, ακροβατεί στο περιθώριο μιας κοινωνίας που από νωρίς τον απορρίπτει και τον εχθρεύεται. Ένας έρωτας, μια αμοιβαία ανάγκη, μια φυγή και ένα άδοξο τέλος.  

Δεκαπέντε χρόνια μετά, ένας ξένος, ταλαιπωρημένος απ’ το ταξίδι, βρίσκει θαλπωρή και καταφύγιο στο σπίτι μιας γυναίκας που είναι γεννημένη ν’ αγαπά, να προσφέρει, να γαληνεύει τους ανθρώπους. Πιο πέρα, στο δάσος, η Ελισσώ. Γιάτρισσα, μαΐστρα, κατέχει τη Γνώση, τη Σοφία της ζωής. Ρίχνει τους ρούνους και βλέπει το πριν και το μετά. Μα δεν τα βλέπει όλα. 

Ένα μυστικό. Ένας γρίφος, που ζητάει να λυθεί. Ψυχές ταραγμένες που προσπαθούν να ισορροπήσουν, να βρουν τον σκοπό τους και να γιατρευτούν. Μόνος δρόμος, η Αλήθεια∙ αυτή που κρύβεται μέσα τους κι αδυνατούν να δούνε. Αυτή μονάχα μπορεί να τους λυτρώσει. Η Αλήθεια της ψυχής. Τίποτα πέρα απ’ αυτήν, τίποτα χωρίς αυτήν…