ΣΙΜΟΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ
για το "Η ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΑ ΔΑΣΚΑΛΑ"
από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ.
Το έναυσμα της συγγραφής του νέου μου μυθιστορήματος "η Αρβανίτισσα δασκάλα", το χρωστώ σε στενό μου φίλο, απόγονο Αρβανιτών που έζησαν στην κωμόπολη Μανδρίτσα της Δυτικής Θράκης όπου εκτυλίσσεται η πλοκή του βιβλίου τον καιρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Θρακικού Αγώνα, και των Βαλκανικών Πολέμων -οι τελευταίοι με τους Βουλγάρους κομιτατζήδες. Οι Αρβανίτες, Έλληνες Χριστιανοί με έντονη ελληνική συνείδηση, απόγονοι των Αρχαίων Ιλλυριών και των Πελασγών, κατάγονται από το Άρβανο της Ηπείρου. Στην Δυτική Θράκη βρέθηκαν πριν μερικούς αιώνες, όταν ο σουλτάνος Σελίμ αναζητούσε έμπειρους τεχνίτες της πέτρας να χτίσουν το παλάτι του στην Αδριανούπολη, τότε πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ικανοποιημένος από την τέχνη τους, τους παραχώρησε εδάφη στη Θράκη όπου έστησαν οικισμούς, ένας από αυτούς και η Μανδρίτσα. Κατά τη διάρκεια της γραφής ήμουν φορτισμένος συναισθηματικά, επηρεασμένος από τη θλίψη του πληροφορητή φίλου μου. Θλίψη για την περιπετειώδη ζωή και την τραγική μοίρα των προγόνων του ανάμεσα σε Οθωμανούς και Βουλγάρους κατακτητές, θλίψη για τον βίαιο εκπατρισμό τους τον Οκτώβριο 1913. Κεντρική ηρωίδα, φανταστική παρ' όλα αυτά, είναι η Λευκή, κόρη εκτροφέα μεταξοσκώληκα και εγγονήν προεστού της Μανδρίτσας. Ερχόμενη στον κόσμο, κόντεψε να πεθάνει, αλλά την έσωσε νεαρός συγχωριανός "νεροβαπτίζοντάς" την στον Ερυθροπόταμο, ποτάμι που κυλά πλάι στην Μανδρίτσα. Την Λευκή πλαισιώνουν, εκτός από την οικογένεια και τον σωτήρα νονό της, και άλλοι χαρακτήρες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πλοκή της ιστορίας. Η εκδότρια του Ωκεανού, Ελένη Κεκροπούλου, ενθουσιάστηκε με την πλοκή, αλλά και με την γραφή μου, και μου είπε χαρακτηριστικά: "ο κόσμος θα διαβάσει λογοτεχνία ολκής".
Ξεχωρίσαμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την Αρβανίτισσα δασκάλα: «Θες να πεις πως υπάρχει ελπίδα για μένα και τον Γκριγκόρ; Πως, αν πούμε στους γονιούς μας ότι θέμε να ενώσουμε τις τύχες μας, δεν θα μας κατατρέξουν Βούλγαροι και Αρβανίτες; Δεν θα με στείλουν στο ανάθεμα οι συντοπίτες μου, αλλά και όλο το ρωμαίικο, γιατί η καρδιά μου γοργοχτύπησε για ένα Βουλγαρόπουλο;” Η Αρισμή έσμιξε τα φρύδια και κοίταξε αφηρημένα το ξύλινο δοκάρι της λιθοδομής. “Ναι και όχι!” “Τι πα’ να πει αυτό, θειάκα; Μου θυμίζει τον καφέ που πίνει ο πάππος Αποστόλης”. Απέσπασε η γυναίκα το βλέμμα από τον τοίχο και το στήριξε στο πρόσωπο της Λευκής, αγνοώντας το χωρατό της. “Οι Βούργαροι είναι διαόλοι. Οχτροί μας. Οι κομιτατζήδες θένε να μας σφάξουν ή να μας ξεσπιτώσουν για ν’ αρπάξουνε το βιος μας”. “Αυτό είναι το ‘όχι’. Ποιο είναι το ‘ναι’;” “Πως ο Γκριγκόρ είναι χριστιανός, άσχετα αν η εκκλησία της Βουλγαρικής Εξαρχίας ξεκόλλησε απ’ το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Σκέφτηκες ποτέ τι θα γινόταν αν τσιμπιόσουν μ’ ένα Τουρκόπουλο, που προσκυνά το μουσουλμανικό μισοφέγγαρο και φτύνει τον χριστιανικό σταυρό; Μια φύτρα απ’ τους άπιστους, που κάθονται στον σβέρκο μας εδώ και τέσσερα εκατόχρονα; Θα σ’ έδιωχνε ο βλα μου απ’ το σπίτι”.
 |
| Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ |
Η Λευκή γεννιέται χλωμή κι ετοιμοθάνατη στην αρβανίτικη οθωμανοκρατούμενη κωμόπολη Μανδρίτσα της Δυτικής Θράκης λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο του 19ου αιώνα. Την σώζει από βέβαιο θάνατο ο δεκατριάχρονος γείτονάς της Αντζελής, βουτώντας την αντί για αεροβάπτισμα στο αναζωογονητικό νερό του ποταμού Κιζίλ Ντερέ που περνά δίπλα από την κώμη. Μεγαλώνοντας, παρά την εύθραυστη ιδιοσυγκρασία της, είναι προικισμένη με έμφυτη ενόραση και σώζει τους συγχωριανούς της από απανωτές καταστροφές, εξοντώνοντας με τον δικό της τρόπο μοχθηρούς Νεότουρκους και διαβόητους κομιτατζήδες. ʼριστη μαθήτρια στο Παρθεναγωγείο της Μανδρίτσας, στέλνεται μετά την αποφοίτησή της στην Αδριανούπολη να συνεχίσει τις σπουδές και να γίνει διδασκάλισσα για να μορφώσει τις άβγαλτες Αρβανίτισσες κορασιές της κώμης της. Ερωτεύεται τον νεαρό Γκριγκόρ, Βούλγαρο και γυιό μισητού αρχικομιτατζή. Συγγενείς και συγχωριανοί την αποστρέφονται. Θα μπορέσει να εντάξει τον αγαπημένο της στην οικογένεια και στην κοινωνία της κώμης της; Θα κατορθώσει να αποσοβήσει τον εκπατρισμό των Μανδριτσιωτών και την αποπομπή τους στην ελεύθερη Ελλάδα, σώζοντάς τους από τη μανία των Βουλγάρων κομιτατζήδων;
Δυτική Θράκη! Ρωμιοί και Αρβανίτες! Νεότουρκοι και Βούλγαροι! Θρακικός Αγώνας! Βαλκανικοί Πόλεμοι! Αγωνία, τρόμος, φωτιά και πούλβερη. Αλλά μες στις στάχτες κρυφοκαίει η φλόγα της αγάπης και κρατιέται αναμμένη η σπίθα της ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου