ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΛΑΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΝΥΦΙΚΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ.

 ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΛΑΜΟΥ

για το "ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΝΥΦΙΚΟ"

από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.

«ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΝΥΦΙΚΟ» ένα μυθιστόρημα που στο υφάδι της γραφής μπλέκει τα πραγματικά με τα φανταστικά γεγονότα.

 Σήκωνα χρόνια ολόκληρα το βάρος της γνώσης. Κάτι μέσα μου με βασάνιζε, ήξερα πως κάποτε έπρεπε να βρω το σθένος να αποτυπώσω στο χαρτί όλες εκείνες τις  ιστορίες που όταν τις ακούς, αναρωτιέσαι αν είναι αληθινές κι αν είναι αληθινές διερωτάσαι που βρήκαν την δύναμη αυτοί που τις έζησαν να τις αντέξουν. Ένα φθινοπωρινό πρωϊνό, Οκτώβρη του 2019 θυμάμαι, ξύπνησα με τον κόμπο στο λαιμό. Ήξερα πως είχε φτάσει η μέρα να βρει το μολύβι τη θέση του πάνω στο χαρτί. Καλοξυσμένο κι έτοιμο να καταγράψει όλα όσα ειπώθηκαν καλλυμένα, όλα όσα ήθελαν να βγουν στο φως. Πηγή έμπνευσης το νησί, έναυσμα Το Μαύρο Νυφικό  που φορέθηκε από τις νύφες μέχρι τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου κι οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων έφταναν όπως τα ανταριασμένα κύματα που σήκωνε η μάνητα της θάλασσας. Πολλές φορές ενόσω έγραφα αναρωτήθηκα πόσα πρέπει να αποκαλύψω και πόσα πρέπει να αφήσω να μείνουν θαμμένα για πάντα. Η ιστορία της Αγγελικής κύλησε μόνη της. Ήταν ο απόηχος των προγόνων που με έσπρωχνε να προχωρήσω, να φτάσω το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο. Το Μαύρο Νυφικό γράφτηκε για εκείνη την ψυχή που ζητούσε δικαιοσύνη, που ήθελε να ακουστεί η αλήθεια της  και μαζί της να ακουστούν οι φωνές όλων εκείνων των γυναικών που έσκυψαν το κεφάλι και θυσιάστηκαν στον βωμό του πρέποντος. Για όλες εκείνες που δεν έζησαν όπως ήθελαν, που υποτάχτηκαν στο πεπρωμένο τους.    

Απόσπασμα από το βιβλίο

 Η τελευταία μέρα

Φάληρο, Σάββατο 03 Μαΐου 2017, ώρα 05:00 τα ξημερώματα.

 Άνοιξε τα μάτια στο μισοσκόταδο παλεύοντας ακόμη να ξεφύγει από τη νυχτερινή της περιπλάνηση. Είχε ταξιδέψει πάλι στο νησί  της και για λίγο κυκλώθηκε από θύμησες, αναμνήσεις που έφταναν όπως τα ανταριασμένα κύματα που σήκωνε η μάνητα της θάλασσας. Γύρισε να κοιτάξει έξω από το παράθυρο την ανατολή. Απ’ το προηγούμενο βράδυ το διαισθανόταν, τούτο το χάραμα ήταν το τελευταίο που αντίκρυζε. Ήταν έτοιμη από καιρό, ίσως τα χρόνια που είχαν περάσει, ίσως οι χτύποι της καρδιάς που έβγαιναν ξεψυχισμένοι, ίσως η ανυπομονησία της να γυρίσει κοντά σ’ εκείνον. 

Ανακάθισε στο κρεβάτι γυρεύοντας δύναμη να κάνει τις ετοιμασίες της, δεν ήθελε εκείνος να τη δει αστόλιστη.. Κατέβασε τα πόδια στο πάτωμα, πήρε από το συρτάρι του κομοδίνου το κλειδί και πήγε μέχρι την άκρη του δωματίου, εκεί που στεκόταν η παλιά κασέλα. Την ξεκλείδωσε και πήρε από μέσα τη νυφική της φορεσιά. Χάιδεψε με τα δάχτυλα τα πολύχρωμα λουλούδια, ταξίδεψε με το νου πίσω στον χρόνο. Θυμήθηκε το κορίτσι που ήταν κάποτε, με πόσα όνειρα και λαχτάρα είχε περάσει εκείνες τις ώρες καθισμένη δίπλα στη γιαγιά της, να κεντήσουν μία μία τις βελονιές. Σκούπισε τα βουρκωμένα της μάτια κι ανασκουμπώθηκε. Πέρασε απ’ το κεφάλι της τα τέσσερα μεσοφόρια και την λευκή πουκαμίσα με τα χρυσοκέντητα μανίκια. Την ίσιωσε προσεκτικά στο στήθος να ξεχωρίζουν τα νυφικά στολίδια κι έπειτα φόρεσε ευλαβικά το μαύρο νυφικό της φόρεμα.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΣΤΗ ΣΚΌΠΕΛΟ, η παραδοσιακή νυφική φορεσιά, η Στόφα όπως αποκαλείται, φορέθηκε από τις νύφες του νησιού μέχρι τη λήξη του Βʹ Παγκοσμίου πολέμου. Η νυφική φορεσιά αποτελούνταν από τέσσερα μεσοφόρια, την κεντημένη λευκή πουκαμίσα, το κόκκινο μπολερό και τη μαύρη νυφική στόφα. Το μαύρο ύφασμα που χρησιμοποιήθηκε για το κυρίως νυφικό φόρεμα ήταν δεκατρείς πήχες πτυχωτό ύφασμα ή σημερινά εννιά μέτρα, κεντημένο στον ποδόγυρο με κόκκινα, κίτρινα και πράσινα λουλούδια. Τα πολύχρωμα λουλούδια συμβόλιζαν τις χαρές του γάμου, κι όσο για το μαύρο χρώμα του νυφικού, πολλά έχουν ειπωθεί…

Η Αγγελική έδωσε τη δική της ερμηνεία: «Το νυφικό μας ήταν μαύρο γιατί τον άντρα μας τον κλαίγαμε τη μέρα που τον στεφανωνόμασταν. Αν δεν τον έπαιρνε ο πόλεμος, τον έπαιρνε η θάλασσα».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Το φθινόπωρο του 1949, η Αγγελική εγκαταλείπει το νησί της χωρίς ν’ αφήσει ίχνη κι αλλάζει τη ρότα της ζωής της για πάντα.

Πολλά χρόνια αργότερα, μάλλον μια ολόκληρη ζωή αργότερα, αφήνει στην συνονόματη εγγονή της έναν φάκελο με τρία κλειδιά κι ένα γράμμα «…Εκτός από το σπίτι στο νησί, σου κληροδότησα κάτι ακόμη, που θα το ανακαλύψεις όταν κοιτάξεις με τα μάτια της ψυχής σου. Τα κλειδιά ξεκλειδώνουν το δικό μου παρελθόν και το δικό σου μέλλον. Πήγαινε στο νησί. Εκεί θα βρεις τις απαντήσεις...»  

Το ΜΑΥΡΟ ΝΥΦΙΚΟ είναι ένα μυθιστόρημα του νησιωτικού χώρου που εκτείνεται σε έναν αιώνα κι απλώνεται σε πέντε γενιές, ξεκινώντας από τη Σκόπελο του 1927 και φτάνοντας μέχρι τη σημερινή Αθήνα. Με άξονα το χρονικό της ζωής της Αγγελικής  καθώς και των θαμμένων μυστικών που φωλιάζουν στο κέντρο της αφήγησης, εξιστορεί ταυτόχρονα τη ζωή της εγγονής της Αγγελικής, σε ένα κυνήγι αναζήτησης της αλήθειας και της ευτυχίας. Ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται παράλληλα σε δύο διαφορετικούς χρόνους, ξεδιπλώνοντας παλιές και καινούργιες ανθρώπινες ιστορίες. Σκοτεινές αδυναμίες, απόκρυφα πάθη, και πράξεις  ανομολόγητες που χάραξαν τις πορείες των ανθρώπων.

Το ταξίδι της εγγονής στο νησί, θα μετουσιωθεί σε ταξίδι αποκάλυψης. Εκείνο το καλοκαίρι, θα ανακαλύψει το απόκρυφο παρελθόν της γιαγιάς, θα μάθει ποια ήταν η αινιγματική γυναίκα που άφησε στον τόπο ανεξίτηλο το σημάδι της. Καθώς θα ξεδιπλώνεται το κουβάρι του μυστηρίου, θα ανακαλύψει και μια δική της κρυφή πτυχή. Θα εμβαθύνει στον εαυτό της, θα αναθεωρήσει όσα θεωρούσε δεδομένα και θα χαράξει τη δική της πορεία, αναζητώντας τον αληθινό έρωτα, τον μοναδικό που στο πέρασμα των αιώνων παραμένει αναλλοίωτος.    

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

 Η Ειρήνη Μαλάµου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1971. Σπούδασε Προγραµµατισµό Η/Υ 

κι εργάστηκε από το 1990 σε πολυεθνικές κι ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες, στο τµήµα της Μηχανογράφησης. 

 

Ο τόπος καταγωγής της είναι η Σκόπελος, που στάθηκε πηγή έµπνευσης για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Ζει στον Ωρωπό µε τον σύζυγό της και τα τρία παιδιά τους.