ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ ΑΦΟΥ!!!

Ο Ηλίας χάνει δουλειά και οικογένεια και γυρνάει στο χωριό του, στο Δελβινάκι Πωγωνίου. Είναι ένας έρημος άνθρωπος που επιστρέφει σε έναν έρημο τόπο. Ο αστυνομικός διευθυντής του συνοριακού σταθμού είναι ο μοναδικός του φίλος στο χωριό και όταν μια Αλβανή βρίσκεται δολοφονημένη, η εξιχνίαση του φόνου γίνεται για τον Ηλία έμμονη ιδέα. Με γλώσσα στιβαρή και λιτή, ο συγγραφέας μας βάζει στην ασφυχτική αίσθηση της ελληνικής παραμεθορίου όπου τα περισσότερα πράγματα δε λέγονται, στα άγρια ένστικτα επιβίωσης που διαμορφώνονται εξαιτίας των συνθηκών, στις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν αλωθεί από την ερημιά. Το βιβλίο διατρέχεται από τον βουβό σπαραγμό των ηρώων, παρόντων και απόντων, ‘καλών’ και ‘κακών’ , από την ερημιά της ψυχής και της περιοχής, τη δύναμη της θέας των ψηλών βουνών. Συγκλονιστικό εύρημα κατά την άποψή μου το σακάκι του πατέρα του ήρωα και βέβαια το δέντρο του Ιούδα, μια κουτσουπιά που πάνω της συγκεντρώνονται οι καρποί της φιλίας, της προδοσίας, της μνήμης, της λήθης, του θάνατου και της ζωής.

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Ο Ηλίας, ένας άνθρωπος που ’χει χάσει τα πάντα –δουλειά, οικογένεια–, στα πενήντα τρία του χρόνια φεύγει από την Αθήνα και επιστρέφει στο χωριό του, το Δελβινάκι ψηλά στο Πωγώνι, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Όταν μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη έξω από το χωριό, η εξιχνίαση του φόνου γίνεται για τον ήρωα έμμονη ιδέα, ένας σκοπός που γεμίζει το ψυχικό του κενό και τον άδειο χρόνο.
Με φόντο το χειμωνιάτικο τοπίο της ορεινής Ηπείρου, που αφήνει το αποτύπωμά του στη λιτή, αδρά ποιητική γλώσσα, στο απέριττο ύφος της αφήγησης, αλλά και στο ήθος των χαρακτήρων, ξετυλίγεται ο μίτος μιας ιστορίας φιλίας και προδοσίας που καταλήγει στη λύτρωση με τον ερχομό της άνοιξης.

Γράφει η Μαίρη Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη

Δείτε τη σελίδα της συγγραφέως ΕΔΩ