ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
για το "ΠΟΛΥΞΕΝΗ"
από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Το νέο μου
βιβλίο ΠΟΛΥΞΕΝΗ, γεννήθηκε από μία ερώτηση.
Αξίζουν όλοι
οι άνθρωποι την συγχώρεση; Ποιος δίνει το δικαίωμα σε μερικούς ανθρώπους να
καταχράζονται ψυχές, ζωές, χρήματα και έγγραφα που δεν τους ανήκουν και να
πιστεύουν πως θα είναι πάντα στο απυρόβλητο;
Εξαρχής
λοιπόν γνώριζα το τέλος και πως ήθελα να το αποδώσω.
Η Πολυξένη
ζει μέχρι τα εννιά της χρόνια κάπου στον Πειραιά με την Ασημίνα. Μια γυναίκα
σκληρή, δολοπλόκο, ανάλγητη και άπληστη. Η μικρή Πολυξένη είναι ένα όμορφο και
ήσυχο παιδί με οξυμένη αντίληψη που κάνει τα πάντα για να κερδίσει την καρδιά
της Ασημίνας όμως δεν τα καταφέρνει.
Η Ασημίνα,
δίχως δικαιολογίες και ενοχές στέλνει την εννιάχρονη Πολυξένη στη Θεσσαλονίκη
στον θείο της τον Γιάννη. Το κορίτσι μένει κοντά του μέχρι τα δεκατρία της παρά
τα δεινά που θα αντιμετωπίσει, κι ένα σοβαρό γεγονός θα κάνει τον άβουλο θείο
της να την διώξει και να τη στείλει στην Κέρκυρα στον άλλο του αδερφό.
Η Πολυξένη
καταλαβαίνει πως δεν ανήκει πουθενά. Είναι Πολύ-ξένη.
Στο νησί των
Φαιάκων όμως το μικρό κορίτσι γίνεται δεκτό από δύο ανθρώπους που της μαθαίνουν
τι είναι αγάπη και οικογένεια. Εκεί θα μεγαλώσει και θα γνωρίσει τον έρωτα, την
απογοήτευση μα και την αληθινή αγάπη από έναν άντρα. Όμως ο χρόνος κυλά και η
Πολυξένη θα έρθει αντιμέτωπη με μία απάτη που στήθηκε χρόνια πριν, εις βάρος
της, ερήμην της από δύο γυναίκες που είχαν η κάθε μία τους δικούς τους λόγους.
Από την
γιαγιά της την Πολυξένη και την Ασημίνα.
Ποιες είναι
αυτές οι γυναίκες; Πως θα αποκαλυφθεί η χρόνια απάτη τους και ποιες θα είναι οι
συνέπειες;
Την αγάπησα πολύ την Πολυξένη μου. Πολλά στοιχεία της παιδικής της ηλικίας, είναι δικά μου, ίσως γι αυτό κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αυτό συμβαίνει με όλους τους ήρωες του βιβλίου που μέσα τους βρίσκεται ο καλός και ο κακός μας εαυτός.
Πόνεσα,
θύμωσα, οργίστηκα, έκλαψα αλλά στο τέλος λυτρώθηκα.
«Η
συγγνώμη απαιτεί γενναιότητα και οι
απαντήσεις αλήθεια. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη και ποιος θα πληρώσει το
τίμημα;
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ |
Αυτή είναι η μητέρα σου.
Τα καλλιγραφικά γράμματα της γιαγιάς της έκαναν τις συστάσεις.
Σε ένα άλλο εξώφυλλο χαμογελούσε παιχνιδιάρικα και πίσω της ήταν ένας άντρας· κάποιος είχε κυκλώσει τη μορφή του.
Αυτός είναι ο πατέρας σου, διάβασε και αναρωτήθηκε γιατί δεν υπήρχε ούτε μια φωτογραφία του στο σπίτι όπου έμενε με την Ασημίνα. Ήταν ένας ωραίος άντρας, ένας άντρας που είχε το ερωτευμένο βλέμμα του καρφωμένο στη μάνα της.
Τουλάχιστον γεννήθηκα από έρωτα, σκέφτηκε κι ευχήθηκε, αν κάποτε αποκτούσε ένα παιδί, να ήταν από έρωτα.
Μια λευκή κόλα χαρτί, που από τα χρόνια είχε ελαφρώς κιτρινίσει στις άκρες, ήταν διπλωμένη στα δύο. Την άνοιξε σχεδόν ευλαβικά για να μην τη σκίσει και διάβασε μία και μόνο λέξη: ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Αυτή τη λέξη και μια απάντηση στο «γιατί», που της έτρωγε χρόνια την ψυχή, περίμενε η Πολυξένη από την Ασημίνα. Μα η συγγνώμη απαιτεί γενναιότητα και οι απαντήσεις αλήθεια, κι αυτή η γυναίκα δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτές τις αξίες. Καταχράστηκε καθετί δικό της –την ταυτότητά της, τα γνήσια έγγραφά της, την περιουσία της– κάνοντάς τη να νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά· πως είναι… Πολύ-ξένη.
Θα έρθει άραγε η λύτρωση; Και αν ναι, για ποια από τις δύο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου