«Στα λόγια καλός δεν ήμουν ποτέ. Εγώ με τα χέρια μου πλάθω τον κόσμο
γύρω μου. Έναν κόσμο που επιθυμώ, ακριβώς όπως στη φαντασία μου. Με τα χέρια
μου ακουμπάω υλικά και μορφοποιώ στιγμές. Στιγμές, όπως γιορτινό τραπέζι -
έμπνευση τα πρόσωπα που γελούν και τα ενθουσιασμένα χέρια που τσουγκρίζουν
ποτήρια- οι στολισμοί - έμπνευση οι
αντανακλάσεις στο γυαλί που παραμορφώνουν τα πρόσωπα των καλεσμένων - οι
μουσικές - έμπνευση οι ήχοι που γίνονται εικόνες - τα δώρα - έμπνευση το
τσαλακωμένο περιτύλιγμα και οι κορδέλας γύρω από ένα παιχνίδι - οι ευχές -
έμπνευση αυτά που μέσα μου βρίθουν και βρίσκουν αντίκρισμα σε ανθρώπους,
αγάλματα άκαμπτα μα τόσο αληθοφανή - και
οι βόλτες οι νυχτερινές - έμπνευση αυτές που δεν πήγα και φαντάζομαι από μικρό
παιδί-. Για όλες αυτές τις στιγμές και τις εμπνεύσεις, για όλες αυτές τις
παρουσίες και απουσίες ας είμαστε ευγνώμονες, άλλοι δεν έχουν ούτε τα πρώτα
ερείσματα της φράσης αυτής. Ας γίνουμε,
λοιπόν, εμείς οι στιγμές και οι εμπνεύσεις των άλλων, με τις παρουσίες και τις
απουσίες μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια μετατόπιση από τη φαντασία στην
πράξη· για έναν κόσμο τελικά, φανταστικό».
Ευχές από τον Δημιουργό, Ατελή Αγάλματα, Κωνσταντίνος
Μαρούγκας, Πνοή, 2019.
Κάθε έργο τέχνης απαρτίζεται από δύο ιστορίες που το χαρακτηρίζουν και το κάνουν μοναδικό: του καλλιτέχνη και της πραγματικότητας μέσα στην οποία δημιουργήθηκε. Η παρούσα ιστορία όμως στέκεται μόνη της, χωρίς σαφή διαχωριστικά όρια μεταξύ καλλιτέχνη και έργου. Μοιάζει με σιαμαία ένωση μεταξύ φαντασίας και ρεαλισμού· ένα πρωτόγνωρο πέρασμα από την ανθρώπινη παιδικότητα στη σκληρή βιαιότητα της ανθρώπινης φύσης.
Αυτή είναι η ζωή του Δημιουργού, ενός νεαρού γλύπτη που μεγάλωσε και εξελίχθηκε ως καλλιτέχνης έγκλειστος σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Το κύριο καλλιτεχνικό του γνώρισμα ήταν η τελειότητα των έργων του. Η μόνη του διέξοδος, η ευχή να δίνει ζωή στα αγάλματά του. Κάθε τέτοιο «αμάρτημα» όμως έχει τις συνέπειές του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου