ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

 ΜΑΡΙΑ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ

για το 'ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ"

από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.

Αγαπημένοι μου αναγνώστες,

Σε μια εποχή όπου το άδικο υπερισχύει συχνά του δίκιου, το συμφέρον υποσκελίζει την αγάπη και η απανθρωπιά επισκιάζει τη φιλαλληλία, η ιστορία της Ποβέλια μοιάζει να γίνεται σύμβολο της ελπίδας, της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς.

Τα όσα τραγικά διαδραματίστηκαν σε αυτό το μικρό νησί –αλλά και στη Βενετία απέναντι– με συγκλόνισαν τόσο, που η ψυχή μου δεν άντεξε να τα προσπεράσει, χωρίς να σταθεί στον απέραντο πόνο και την απόγνωση των ανθρώπων που έζησαν τότε εκεί. Κι έπειτα, διαπίστωσα με θλίψη πόσες ομοιότητες χαρακτηρίζουν όλες τις εποχές από αρχής του κόσμου, πόσο ίδιοι είναι κατά βάθος οι άνθρωποι, πόσο συχνά δείχνουν να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα· και πόσο εύκολα ξεχνάμε…

Η πανώλη, που εξολόθρευσε εκατομμύρια πληθυσμού στην Ευρώπη και στην Ασία στο τέλος του Μεσαίωνα, δεν έχει νικηθεί. Απλώς άλλαξε όνομα και εξακολουθεί να μαστίζει τον κόσμο. Και τη θέση των αρουραίων, που βοήθησαν στην εξάπλωσή της τότε, τώρα την έχουν πάρει οι υπάνθρωποι που πολλαπλασιάζονται με γρήγορους ρυθμούς. Ποβέλιες υπήρξαν πολλές και, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Από τα χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών και από τα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά στις γειτονιές μέχρι την εγκατάλειψη των ανήμπορων συνανθρώπων μας, η πανώλη της απανθρωπιάς δείχνει να εξαπλώνεται ταχύτατα, ισοπεδώνοντας κάθε καλό που συναντά στον δρόμο της.

Σκαρί η ψυχή μου, που θα κουβαλά για πάντα μέσα της τον ευγενή Αλεσάντρο, την εξαπατημένη Λουτσία, την αλλόκοτη  Ρεμίνα, τον τρυφερό Βιτόριο, τον ιδεαλιστή Αντρέα, τον ακέραιο ντιρετόρε Κονταρίνι, τον διεστραμμένο Πινιόλο, τη σπλαχνική Τζιζέλα, την εγκαταλειμμένη «γριούλα», τον απάνθρωπο Μαρινέλι. Και τόσους άλλους… Αλλά θα νιώθει πάντα περηφάνια και δικαίωση, κάθε φορά που στο ταξίδι της αυτό θα συμμετέχει ακόμη ένας αναγνώστης-συνοδοιπόρος…

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ποβέλια. Το στοιχειωμένο νησί κοντά στη Βενετία, όπου κατά τον Μεσαίωνα δέχτηκε χιλιάδες ανθρώπους χτυπημένους από τον μαύρο θάνατο, ενώ στις αρχές του εικοστού αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως ψυχιατρικό άσυλο. Εκατοντάδες ψυχικά ασθενείς υπέφεραν στα χέρια ενός παρανοϊκού γιατρού που τους χρησιμοποίησε σαν πειραματόζωα στις απάνθρωπες έρευνές του. Μέχρι και σήμερα ακούγονται πολλοί θρύλοι σχετικά με τους άρρωστους Βενετούς που περίμεναν να πεθάνουν, καθώς και για τα φαντάσματά τους που στοίχειωσαν το νησί.

Είναι όμως θρύλοι ή αλήθεια; Ο Αλεσάντρο, που θα αφήσει στην Ποβέλια την τελευταία του πνοή, θα γίνει μάρτυρας της Ιστορίας. Όμως θα καταφέρει να βοηθήσει τις έγκλειστες ψυχές που ζητούν τη γιατρειά; 

Θα θεραπευτούν οι πληγές με το πλήρωμα του χρόνου;

 

Ο άντρας κάθισε δίπλα της, κάνοντας το λεπτό στρώμα του κρεβατιού της να βουλιάξει. Μαζί του βούλιαξε κι η καρδιά της.«Μη φοβάσαι», ακούστηκε υπόκωφη η φωνή του. «Βαρέθηκα να περιφέρομαι τόσους αιώνες μόνος 

πάνω στις στάχτες. Θέλω έναν άνθρωπο για να μιλήσω. Να νιώσω ζωντανός ξανά...»Η φωνή του έφτασε σαν αντίλαλος στα αυτιά της. Η ανάσα του, όμοια με φλόγα, έγλειψε απειλητικά το πρόσωπό της. Τα ανύπαρκτα μάτια του θαρρείς και βυθίστηκαν στην ψυχή της. Παραλυμένη από τον τρόμο, έγειρε πίσω στο μαξιλάρι και τον άφησε να ξετυλίξει την ιστορία του.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι... το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω. Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ'' αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους. Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ'' αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των "μυαλωμένων ενηλίκων", των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος... Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία. Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Όταν οι Γυναίκες Τολμούν", κι έτσι βρήκα το δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.