ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ "ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΑΚΑΤΕ

για το "ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ"

από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Συνηθίζω να γράφω στη σιωπή, πολύ νωρίς το πρωί, όταν η υπόλοιπη οικογένεια κοιμάται. Μετά αρχίζουν οι υποχρεώσεις της μέρας, αν και το βιβλίο και οι ήρωες που ζουν μαζί μου, επηρεάζουν τη διάθεση μου, μερικές φορές συνομιλούμε όταν είμαι μόνη, όταν οδηγώ, όταν λούζω τα μαλλιά μου. Αν δείτε μια τρελή στο δρόμο να μιλάει στον εαυτό της χωρίς ακουστικά, εγώ είμαι.

Αυτά όσο γράφω τη βασική ιστορία. Αλλά ένα μυθιστόρημα δεν ξεκινά την ώρα που βάζεις την πρώτη φράση στο χαρτί, συνήθως αρχίζει μήνες ή και χρόνια πριν, ασυνείδητα, και μετά συνειδητά, φτιάχνοντας σχεδιαγράμματα που ποτέ δεν τηρείς, σε όλα τα χαρτιά και τα σημειωματάρια , διαβάζοντας λογοτεχνία και ποίηση, βλέποντας ταινίες ,ακούγοντας μουσικές και κυρίως ζώντας. Κι όταν έρθει η ώρα να μπει αυτή η πρώτη πρόταση στην  άδεια ,ολόασπρη οθόνη, γίνεται αβίαστα, χωρίς να το καταλάβεις.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την έκδοση του προηγούμενου μυθιστορήματος μου, άρχισα να γράφω ένα βιβλίο που είχα χρόνια στο μυαλό μου. Ή μάλλον να το ξαναγράφω. Κι όπως συμβαίνει συχνά με μια ιδέα που σε τριγυρνά καιρό - ναι ξέρω πόσο αντιφατικό είναι αυτό σε σχέση με όλα τα παραπάνω-το παράτησα στη μέση. Παράλληλα, ανέπτυξα εμμονή με την μεταμόσχευση προσώπου, γυρνούσα σπίτι τα βράδια κι έβλεπα ντοκιμαντέρ πριν κοιμηθώ με ανθρώπους  που είχαν αλλάξει πρόσωπο, διάβασα ιατρικά papers και απομνημονεύματα μεταμοσχευθέντων και τελικά άρχισα να επικοινωνώ μέσω μέιλ και έπειτα με σκάιπ και στα σόσιαλ μίντια με δύο από αυτούς. Ήταν αποκαλυπτικό. Και κάπως γκροτέσκο.

Με βασάνισε η ιδέα της έλλειψης προσώπου κι έπειτα η ιδέα της επανένταξης με ένα νέο πρόσωπο. Ο Διονύσης ο ήρωας μου, έχει πολλά κοινά στοιχεία με μένα ,αν εξαιρέσει κανείς πως στα είκοσι τρία του αυτοπυροβολήθηκε κι έκτοτε έζησε ως ερημίτης ως τα σαράντα του. Κάποιες από τις εμπειρίες του στα νοσοκομεία είναι δικές μου. Η σχέση αγάπης μίσους με τη μητέρα του μου είναι οικεία. Κι οι σκέψεις της γυναίκας που ερωτεύεται για τον γάμο και τα παιδιά έχουν περάσει κι από το δικό μου μυαλό. Ο ήρωας μου δεν έχει πρόσωπο και για αυτό δεν μπορεί να μεγαλώσει και να ωριμάσει. Οι υπόλοιποι είμαστε αρτιμελείς, πόσο μπορούμε να αντέξουμε την πραγματικότητα είναι άλλη ιστορία. Ο Διονύσης έμαθε  να μην αναρωτιέται γιατί αυτοτραυματίστηκε. Για δεκαεφτά χρόνια κρυβόταν πίσω από το πληκτρολόγιο. Εν πολλοίς όλοι πια κρυβόμαστε πίσω από αυτό, η ανάγκη για επικοινωνία ικανοποιείται αλλιώς. Κι όλοι με έναν τρόπο αρνούμαστε να ωριμάσουμε, μένουμε παιδιά. Έως ότου κάτι μας συνταράξει και πέσουμε στα βαθιά της ύπαρξης χωρίς βοηθήματα.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Είμαι ένας λεπρός αποσυνάγωγος, αυτό είμαι. Ο άντρας που τον βλέπεις τυχαία στον δρόμο και κατεβάζεις το κεφάλι για να μη σε χαιρετήσει. Είμαι αυτός που φοβούνται τα παιδάκια τη νύχτα· και τη μέρα. Είμαι εγώ που ποτέ δεν θα με καλέσεις για ένα ποτό, όσες φορές κι αν συναντηθούμε. Ζω τη νύχτα για να τρομάζω τα παιδιά. Κοιμάμαι τη μέρα για να αποφεύγω τους καθρέφτες. Υπάρχω ακόμη, κι ας μη με θες. Υπάρχω ακόμα κι αν βασανίζω όσους με αγαπούν. Αν με αγαπήσεις, μείνε μακριά. Κανείς δεν θέλει να δει το πρόσωπο του τέρατος.

Πάνω σε έναν καβγά με τη μητέρα του, ο 23χρονος Διονύσης αυτοπυροβολείται. Το μισό του πρόσωπο διαλύεται. Χωρίς μύτη, στόμα, μάγουλα, δυσκολεύεται να φάει και να μιλήσει, επιβιώνει στη σκιά με μόνη συντροφιά τους γονείς του. Για αρκετό καιρό ζει μέσα στα σόσιαλ μίντια, κρυμμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του. Ώσπου ένα βράδυ τον βρίσκει η ελπίδα, μια γιατρός τού στέλνει υλικό για την εγχείρηση που θα τον σώσει ― μεταμόσχευση προσώπου. Μπορεί όμως το πρόσωπο ενός άλλου να σου δώσει πίσω τα χαμένα χρόνια; Πώς ωριμάζει κανείς χωρίς ρυτίδες; Πώς ερωτεύεται με νέα ταυτότητα.

Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται ζητήματα βιοηθικής, αλλά και τον έρωτα, την οικογένεια, τους μητρικούς και πατρικούς δεσμούς, τις σχέσεις την εποχή του διαδικτύου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε φαρμακευτική στο ΕΚΠΑ. Το 2013 εκδόθηκε η νουβέλα της Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Το μυθιστόρημά της Το σχέδιο (Μελάνι, 2016) ήταν υποψήφιο για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου λογοτέχνη του περιοδικού Κλεψύδρα. Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές συλλογές, καθώς και σε πολλά έντυπα και διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά.
Διατηρεί το ιστολόγιο www.diavazontas.blogspot.com, ενώ είναι συνιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου Booktalks.