Χαίρομαι που γνώρισα καλύτερα έναν συγγραφέα που αγαπώ τη γραφή του και ακολουθώ-διαβάζω από τα πρώτα του βιβλία!!Γνωρίστε τον κι εσείς καλύτερα από την συνέντευξη που ακολουθεί:
Ερώτηση:1)Κύριε Πολυράκη έχετε τελειώσει τη Στρατιωτική Ιατρική και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είστε και διδάκτωρ.Πήρατε την ειδικότητα του χειρουργού και στη συνέχεια εξειδικεύτηκατε στη χειρουργική των αγγείων.Έχετε δημοσιεύσει επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά,έχετε κάνει δεκάδες ανακοινώσεις σε ιατρικά συνέδρια και έχετε πάρει μέρος στη διοργάνωση πολλών συνεδρίων.Παράλληλα έχετε γράψει 20 μυθιστορήματα και τρία θεατρικά έργα.Ποια είναι η μεγαλύτερη σας αγάπη:η ιατρική ή η συγγραφή;
Είναι δύο αγάπες παράλληλες τα τελευταία 22 χρόνια. Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία. Είναι το ίδιο δυνατές και οι δύο.
Ερώτηση:2)Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο. Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Μ' άρεσε να διαβάζω από πολύ μικρός. Από το δημοτικό σχολείο ακόμα. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν το Κάστρο του Κρόνιν, αν θυμάμαι καλά.
Ερώτηση:3)Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Ναι. Μου αρέσουν περισσότερο τα ιστορικά μυθιστορήματα. Μυθιστορήματα που έχουν σχέση με τον πολιτισμό της χώρας όπου διαδραματίζεται η υπόθεση του μυθιστορήματος.
Ερώτηση:4)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Δεν μπορώ να πω. Η αγάπη για το γράψιμο υπήρχε πάντα μέσα μου αλλά η δουλειά μου στο νοσοκομείο δεν μου άφηνε πολύ ελεύθερο χρόνο. Κάποια στιγμή άρχισα να γράφω χωρίς να έχει μειωθεί η δουλειά μου στο νοσοκομείο. Απλώς ίσως τότε που άρχισα είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Ερώτηση:5)Απ'όσο γνωρίζω γράφετε με πένα και όχι σε υπολογιστή, και δεν έχετε προφίλ στα social media.Να ρωτήσω γιατί;;
Απλώς μου αρέσει να κρατώ βιβλιοδετημένα τα χειρόγραφα των βιβλίων μου στη βιβλιοθήκη μου. Μου είναι ανεκτίμητα. Αν έγραφα σε υπολογιστή, τι θα μου έμενε τελειώνοντας ένα βιβλίο; Τίποτα!
Ερώτηση:6)Πως ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας ''Υπόσχομαι να μην ξεχάσω''; Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;
Η σκέψη να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο ξεκίνησε από ερώτηση μιας φίλης αν σκέφτομαι να γράψω ένα μυθιστόρημα σχετικό με την γενοκτονία των Αρμενίων. Η ιδέα μου άρεσε και χωρίς χρονοτριβή το αποφάσισα. Ο τίτλος είναι θα έλεγα η απόφαση κάθε Αρμένιου να μην ξεχάσει όσα συνδέονται με την γενοκτονία των προγόνων του. Το εξώφυλλο είναι το πρώτο που μου έδειξε ο εκδότης μου, μου άρεσε και το ενέκρινα.
Ερώτηση:7)Τι είναι αυτό που δυσκολεύει περισσότερο έναν συγγραφέα; Να βρει το θέμα του, να εξελίξει την ιστορία του ή το να την ολοκληρώσει;
Αυτό εξαρτάται από τον συγγραφέα. Προσωπικά όταν επιλέξω το θέμα δεν δυσκολεύομαι να σκεφτώ την πλοκή, την εξέλιξη και την ολοκλήρωση της ιστορίας.
Ερώτηση:8)Υπάρχει κάποιο έργο σας που σας δυσκόλεψε στην ολοκλήρωση του;
Όχι, κανένα.
Ερώτηση:9)Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από τα έργα σας και γιατί;
Είναι δύσκολο να πω. Ίσως δεν ξεχωρίζω κανέναν. Όλοι, ο καθένας ξεχωριστά, είναι δημιουργήματα μου, τους αισθάνομαι δίπλα μου και τους αγαπώ το ίδιο. Είναι κάτι σαν τον πατέρα που αγαπάει το ίδιο όλα τα παιδιά του.
Ερώτηση:10)Λαμβάνετε μηνύματα με απόψεις αναγνωστών; Πόσο σας επηρεάζουν οι παρατηρήσεις τους?
Λαμβάνω, φυσικά, πάρα πολλά μηνύματα αναγνωστών μου και σέβομαι πάντα τη γνώμη τους. Ωστόσο, όταν γράφω ένα μυθιστόρημα προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από τίποτα και να λαμβάνω υπόψη μου μόνο ελάχιστες, σοβαρές και πολύ συγκεκριμένες απόψεις.
Ερώτηση:11)Τελικά, συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Αν έχεις την ικανότητα να γράφεις, να δημιουργείς ιστορίες με τη φαντασία σου, να έχεις με άλλα λόγια το ταλέντο, βελτιώνεσαι συνεχώς όσο περνούν τα χρόνια. Αν δεν έχεις το ταλέντο από γεννησιμιού σου δεν θα γίνεις ποτέ συγγραφέας.
Ερώτηση:12)Ο καθένας έχει στο μυαλό του μια εικόνα για τους συγγραφείς της αρεσκείας του, βασισμένη στα γραπτά τους και στις απαντήσεις των συνεντεύξεων που δίνουν. Μιλήστε μου λίγο για σας, για την καθημερινότητά σας, γι’ αυτά που αγαπάτε να κάνετε κι αυτά με τα οποία είστε αναγκασμένος να συμβιβάζεστε. Διαφέρει πολύ η ζωή ενός συγγραφέα από αυτή των αναγνωστών του;
Η ζωή μου στην παιδική ηλικία μου δεν ήταν καθόλου εύκολη.Η οικογένεια μου στον Άγιο Ιωάννη της επαρχίας Σφακίων στην Κρήτη ήταν πάμφτωχη.Αλλά οι γονείς μου με ώθησαν να μάθω γράμματα και να ξεφύγω απ'εκεί όπου πολλά παιδιά της ηλικίας μου ήταν καταδικασμένα να ξοδέψουν τη ζωή τους.Από μικρός ήθελα να γίνω όχι απλώς γιατρός,αλλά χειρουργός και με πολλή προσπάθεια τα κατάφερα και αισθάνθηκα ευτυχισμένος.Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να σώζεις μια ζωή ή να βοηθάς να αποκτήσει την υγεία του εκείνος που εναποθέτει την υγεία του στα χέρια σου. Αλλά η αγάπη για τη συγγραφή προ'υ'πήρχε μέσα μου. Έτσι όταν άρχισα να γράφω, αλλά καινα συνεχίζω να ζω τη ζωή του χειρουργού αισθάνθηκα ότι είχα αποκτήσει ό,τι ονειρευόμουν. Δεν συμβιβάζομαι ποτέ με κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ, και βέβαια η ζωή του συγγραφέα διαφέρει από τη ζωή των αναγνωστών του κατά τον ίδιο τρόπο που διαφέρει η ζωή ενός ανθρώπου από τη ζωή ενός άλλου. Απλώς ο συγγραφέας γίνεται χαρούμενος, αν ξέρει να ακούει την άποψη των αναγνωστών του για κάθε βιβλίο του.
Ερώτηση:13)Υπάρχει κάτι για το οποίο να έχετε μετανιώσει στη ζωή σας ή είστε από εκείνους που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να μετανιώνουμε για τίποτα;
Έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα που έκανα. Άλλα έχω μετανιώσει και για πράγματα που δεν έκανα ενώ θα μπορούσα να κάνω.
Ερώτηση:14)Το τελευταίο σας δημιούργημα κυκλοφόρησε πρόσφατα, αλλά θα τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο; Μήπως έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες;
Έχω, ήδη αρχίσει να ετοιμάζω με τη σκέψη μου το επόμενο μου μυθιστόρημα, αλλά δεν θέλω να πω τίποτα για αυτό. Μόνο ότι δεν θα είναι ιστορικό μυθιστόρημα κι αυτό επειδή το "Υπόσχομαι να μη ξεχάσω" με κούρασε όσο κανένα άλλο.
Ερώτηση:15)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία. Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά…
Η φράση που με εκφράζει από τότε που ήμουν παιδί είναι τα λόγια που μου είπε η μητέρα μου όταν ήμουν μόλις έξι χρονών. Μου είχε πει, μιλώντας αυστηρά αλλά και τρυφερά ταυτοχρόνως: "Ποτέ στη ζωή σου να μη φοβάσαι να τολμάς. Αλλά ποτέ να μη τολμάς να φοβάσαι". Τότε δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει, τα λόγια της όμως αποτυπώθηκαν βαθιά στο μυαλό μου. Όταν μεγάλωσα κατάλαβα τη σημασία τους. Κι όταν την κατάλαβα αναλογίστηκα ότι η μάνα μου είχε πάει μόνο μέχρι την τρίτη τάξη του δημοτικού. Αυτά τα λόγια της μάνας μου θα ήθελα να μοιραστώ με κάθε αναγνώστρια και αναγνώστη μου και να τους συστήσω να πιστέψουν σε αυτά, ο καθένας και η κάθε μία για τον εαυτό τους. Ταινίες και τραγούδια είναι πολλά, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα και καμία.
Θέλω να προσθέσω κάτι ακόμα, σχετικά με το πότε άρχισε η συγγραφική μου προσπάθεια. Ήμουν μαθητής του Δευτέρου Γυμνασίου Αρρένων στα Χανιά όταν άρχισα να γράφω στη "στήλη των νέων" της εφημερίδας "Κύρηξ". Στην τελευταία τάξη του λυκείου θελήσαμε να ανεβάσουμε ένα έργο του ΨΑΘΑ, για να συγκεντρώσουμε χρήματα για την εβδομαδιαία μας εκδρομή. Στο έργο βέβαια υπήρχαν και γυναίκες και το γυμνάσιο μου ήταν αρρένων. Κάποια κορίτσια από το γυμνάσιο θηλέων προθυμοποιήθηκαν να λάβουν μέρος στην παράσταση, μας προέτρεψαν όμως να ζητήσουμε την άδεια του λυκειάρχη τους. Ξεκινήσαμε μία επιτροπή πέντε μαθητών, αλλά οι συμμαθητές μου μού ζήτησαν να μιλήσω εγώ επειδή ήμουν σημαιοφόρος στις παρελάσεις και ο λυκειάρχης με γνώριζε. Ο λυκειάρχης με άκουσε, αλλά μόλις τελείωσα μου άστραψε δύο δυνατά χαστούκια "για την αναίδεια μου να τολμήσω να του ζητήσω να επιτραπεί στις μαθήτριες του, κλπ, κλπ.". Τότε κάθισα και έγραψα ένα θεατρικό έργο στο οποίο θα έπαιζαν μόνο άντρες. Ο πατέρας ενός συμμαθητή μου ήταν ιδιοκτήτης κινηματογράφου, μου παραχώρησε την αίθουσα, δώσαμε τρεις παραστάσεις και η αίθουσα ήταν γεμάτη. Το έργο αυτό που έγραψα τότε υπάρχει στο βιβλίο μου που έχει τίτλο "μαθητικές αναμνήσεις". Αργότερα, όταν ήμουν στο τρίτο έτος της ιατρικής, έγραψα ένα ακόμα θεατρικό έργο, το οποίο παίχτηκε από φοιτητές στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εβδομάδας.
Έπειτα σταμάτησα να γράφω. Άρχισα πάλι πολλά χρόνια αργότερα με την έκδοση του πρώτου βιβλίου μου.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΡΑΚΗΣ γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης. Τέλειωσε τη Στρατιωτική Ιατρική και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είναι διδάκτωρ. Πήρε την ειδικότητα του χειρουργού και στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στη χειρουργική των αγγείων στο νοσοκομείο Hammersmith του Λονδίνου. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει ογδόντα τρεις επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά, έχει κάνει δεκάδες ανακοινώσεις σε ιατρικά συνέδρια και έχει πάρει μέρος στη διοργάνωση πολλών συνεδρίων. Είναι μέλος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, ενώ έχει διατελέσει μέλος του Διεθνούς Κολεγίου των Χειρουργών. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία στα Χανιά και είχε γράψει δύο θεατρικά έργα που παίχτηκαν σε μαθητικές παραστάσεις. Ακόμη ένα θεατρικό έργο έγραψε όταν ήταν φοιτητής. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν άλλα 19 βιβλία του.
Ο Κεβόρκ και η Νεβάρτ, βυθισμένοι στην άγνοια και την υπεραισιοδοξία των νιάτων και του έρωτά τους, πλάθουν όνειρα. Άξαφνα, τα μαύρα πουλιά του μίσους και οι άνεμοι του πολέμου θα οδηγήσουν τη Νεβάρτ στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη και τον Κεβόρκ στην έρημο της Συρίας, όπου θα βιώσει τη φρίκη της γενοκτονίας του λαού του? ωστόσο θα καταφέρει να επιβιώσει και να φτάσει στον Πειραιά. Καιρό μετά, οι δύο νέοι θα επιστρέψουν στο Ερζιντζάν με διαφορά δύο μηνών ο ένας από τον άλλο, αναζητώντας μάταια τον μεγάλο έρωτά τους, πριν αφήσουν οριστικά πίσω τους την πόλη όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Τριάντα έξι χρόνια αργότερα, ένα χρυσό μενταγιόν, με ένα μεγάλο ρουμπίνι σε σχήμα καρδιάς στο κέντρο, θα τους ξαναφέρει κοντά, κάνοντάς τους να μυρίσουν το άρωμα μιας ευτυχίας χαμένης για πάντα.
Μια αληθινή ιστορία, σαν χιλιάδες άλλες από εκείνη την εποχή, συνυφασμένη με την πορεία ενός αδάμαστου χριστιανικού λαού, που δε λύγισε στις δυσκολίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου