ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΟΥΜΕ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

 ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ

για το "ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΟΥΜΕ"

από τις ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

Είμαι η Αναστασία Τοπαλίδου και πριν μερικές ημέρες εκδόθηκε το νέο βιβλίο μου με τον τίτλο «Λίγο πριν συμφιλιωθούμε» από τις εκδόσεις Πηγή.

Καθώς τίποτα πιο εντυπωσιακό και απρόβλεπτο από την ανθρώπινη φύση, αυτό στάθηκε η αιτία της έμπνευσης της ιστορίας που έφερε τη Μαρία και τον Μανώλη ως ήρωες του βιβλίου.

Σε μια μεταπολεμική Ελλάδα που ο καθένας διεκδικούσε αυτό που πίστευε πως του αναλογούσε στη ζωή ώστε να την προχωρήσει και να τη φτιάξει καλύτερη, η Μαρία εμμονικά ζούσε στα χαλάσματα του πολέμου κι ο Μανώλης μεγάλωνε στα δικά της χαλάσματα πασκίζοντας να επιβιώσει σε μια σχέση βασανιστική.

Λένε πως η αγάπη όλα τα γιατρεύει μα φαίνεται στην περίπτωση της Μαρίας και του Μανώλη δεν στάθηκε αρκετή, ούτε ικανή. Αυτή η αίσθηση με ακολουθούσε σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής της ιστορίας δημιουργώντας μου, ομολογώ, έντονο συγκινησιακό φορτίο.

Γραμμένη πριν από αρκετά χρόνια, η έκδοσή της σε βιβλίο είναι μια επιθυμητή και ευχάριστη έκβαση συνοδευμένη βέβαια από την αγωνία για την καλή του τύχη όπως ακριβώς ενός γονιού για το παιδί του.

Ελπίζω και εύχομαι οι αναγνώστες να το αγαπήσουνε, να κρατήσουν ό, τι χωράει στην ψυχή τους, να σταθεί η αφορμή για σκέψη.

Το παρακάτω μικρό απόσπασμα που παραθέτω θεωρώ πως είναι ενδεικτικό της ιστορίας.

   Πάχνη σκέπασε τις στέγες της πόλης, τα γυμνά κλαδιά των δένδρων μετατράπηκαν σε υπέροχα γλυπτά που ορθώνονταν προς τον ουρανό. Η αγορά ξυπνούσε αργά, μαζεμένοι από το κρύο περπατούσαν οι υπάλληλοι που πήγαιναν στις υπηρεσίες τους, νυσταγμένοι καφετζήδες σκούπιζαν το πεζοδρόμιο μπροστά στα μαγαζιά τους, κι όπως ζύγωνε ο χειμώνας κλείνονταν οι άνθρωποι στα σπίτια τους και στον εαυτό τους και ετοιμάζονταν για τις παγωνιές και τα χιόνια και τις μέρες τις μικρές. Η Μαρία καθάριζε την αυλή της από τα τελευταία φθινοπωρινά φύλλα των δένδρων αφοσιωμένη στους συλλογισμούς της που άλλαζαν από λεπτό σε λεπτό κι όλο στον Μανώλη κατέληγαν.

    «Το ρόδο και τ’ αγκάθι σου» της ξεκαθάρισε κάποτε η Χρυσάνθη.

    Είχε γυρίσει αλλού το βλέμμα η Μαρία, στραπατσάρισε το μαύρο φουστάνι στα ανήσυχα χέρια και κατάπιε τον αναστεναγμό της με μια γουλιά νερό από το ποτήρι. Να ‘ταν από την αρχή μικρό παιδί να το χορτάσει χάδι, να χορτάσει κι αυτή αγκαλιά και μυρουδιές κι ανάσες και τα βλέφαρα στο μάγουλο.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μια φορά κι έναν καιρό, σε µια µικρή πόλη ζούσε η Μαρία. Μνήµες και φαντάσµατα την τριγύριζαν, ήταν µια γυναίκα των παθών και των λαθών. Κι όταν ήρθε η ώρα της µετάνοιας, δεν στάθηκε τυχερή να την πραγµατοποιήσει, επειδή άλλα σχέδια υπήρχαν για εκείνη.

Στην ίδια πόλη ζούσε και ο Μανώλης. Έκανε πολλά όνειρα, µε την πίκρα να τα συνοδεύει, έτσι που ποτέ δεν τα έζησε ακέραια: ένα αγόρι των τραυµάτων και των θυµών που µεγάλωνε και που πάντα ζητούσε να ξεφεύγει- από τι, ούτε ο ίδιος γνώριζε.

Ανάµεσα στη Μαρία και τον Μανώλη -και γύρω τους και µέσα τους- έκαιγαν ο πόνος, η φωτιά και η ελπίδα. Ώσπου να ανταµώσουν απλά κι ώσπου να φιλιώσουν χωρίς ποτέ να συµφιλιωθούν.

Ένα συνταρακτικό κοινωνικό δράμα για τη Μαρία και τον Μανώλη, για τον πόνο, τη φωτιά και την ελπίδα που έκαιγε ανάμεσα τους, μέσα τους και γύρω τους.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Αναστασία Τοπαλίδου κατάγεται από το χωριό Δόξα Διδυµοτείχου. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη δηµοσιογραφία, την οποία άσκησε για µικρό χρονικό διάστηµα. Σήµερα ζει στη Δόξα.

Από τις Εκδόσεις Πηγή έχει επίσης κυκλοφορήσει τη Συλλογή Διηγηµάτων «Το Φάντασµα, τα Μώβ Έλατα & Άλλες Λεπτοµέρειες»