ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΠΙΑΤΟΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΡΩΤΑΣ ΦΩΤΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

 ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΠΙΑΤΟΥΛΑΚΗ

για το "ΕΡΩΤΑΣ ΦΩΤΙΑ"

από τις ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ.

Πρώτα θα απευθυνθώ σε εσάς για να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνετε και τη δυνατότητα που μου δίνετε μέσω του blog σας και τη στήλη: «ΜΕ την ψυχή του συγγραφέα ΑΦΟΥ», να μιλήσω για τον «Έρωτα φωτιά» το τρίτο λογοτεχνικό βιβλίο μου που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

 Γράμμα στους αναγνώστες: Θα ξεκινούσα στέλνοντας τους ένα θερμό χαιρετισμό  και ένα απέραντο ευχαριστώ που με τιμούν επιλέγοντας να διαβάσουν τα βιβλία μου. Αισθάνομαι ένα ιδιαίτερα μαγικό δέσιμο με τους αναγνώστες και χαίρομαι αφάνταστα να έρχομαι online σε επαφή μαζί τους και να μαθαίνω ποια είναι η άποψη τους.

 Πως το εμπνευστήκατε; Ή τι σας ώθησε να καταπιαστείτε με το συγκεκριμένο θέμα; Δυο τόσο απλές ερωτήσεις που κάθε φορά με φέρνουν σε τρομερά δύσκολη θέση γιατί δεν βρίσκω  τι να απαντήσω. Ακούω συχνά συγγραφείς να λένε πως κομμάτι, κομμάτι από συζητήσεις, ή αφηγήσεις, ή από σημειώσεις που κρατούν κατά καιρούς έρχεται η έμπνευση και παίρνει σάρκα και οστά στο μυαλό τους.

 Σε εμένα δεν λειτουργεί τίποτα από όλα αυτά, ούτε κρατώ ποτέ σημειώσεις. Εντελώς αιφνιδιαστικά από κάτι που θα αγγίξει την ψυχή μου έρχεται μια σχεδόν τελειωμένη υπόθεση στο μυαλό μου. Λέω σχεδόν γιατί λείπουν τοποθεσίες,  χρονική περίοδος, χώρος που διαδραματίζονται και λεπτομερείς περιγραφές. Όλα τα άλλα είναι μπροστά μου ολοκληρωμένα σαν να τα βλέπω, σαν να τα ζω.

 Πως επιλέγω το θέμα; Δεν είμαι εγώ που το επιλέγω, εκείνο επιλέγει εμένα. Δεν γνωρίζω πως συμβαίνει αυτό και, κάτι που για εμένα είναι ανεξήγητο μου αφαιρεί τη δυνατότητα να δώσω μια σαφή απάντηση. Δεν ξέρω αν είναι ένα ή πολλά αυτά που με ωθούν να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα, απλώς συμβαίνει… Ίσως να καταγράφονται σταδιακά μέσα μου δίχως να το συνειδητοποιώ και κάποια στιγμή γίνετε η εκρηκτική αποκάλυψη τους.

 Να σας πω δυο λόγια για τον «Έρωτα φωτιά» να γνωρίσετε τους ήρωες μου που είναι η Άρτεμις Αθηναΐδου και ο Άδωνις Απέργης. Εκείνη: Μια νέα κοπέλα με πολλές κοινωνικές ευαισθησίες και τραυματικά βιώματα  από την παιδική της ηλικία που τα έχει θάψει βαθιά στη μνήμη της. Εκείνος: Ένας φημισμένος δικηγόρος και θετός γιος του μεγαλοδικηγόρου Νικόλαου Απέργη που την προσκάλεσε στο γραφείο του να της ανακοινώσει πως ήταν κληρονόμος μιας ατράνταχτης κληρονομιάς από τον θανάσιμα διεστραμμένο εχθρό της.

 Τίποτα δεν προμήνυε τον καταιγισμό δραματικών γεγονότων που θα ακολουθούσαν μετά την πρώτη συνάντηση τους. Η πρόταση του Άδωνι να την βοηθήσει με τον επιτακτικό όρο που υπάρχει στη διαθήκη ώστε να εισπράξει την κληρονομιά τούς φέρνει πολύ κοντά. Η αρχικά επιφυλακτική σχέση τους γρήγορα εξελίσσετε σε μια ιστορία αγάπης που ξεκινά με πολλά  κρυμμένα μυστικά… Ο θυελλώδης έρωτας τους ξυπνά τρομακτικούς εφιάλτες που εξαιτίας τους η σχέση τους κλυδωνίζετε επικίνδυνα.

 Όταν το κρυφό παρελθόν της Άρτεμις με το παρόν γίνουν ένα και η Ούρσουλα… η άλλη γυναίκα που υπάρχει στη ζωή του επέμβει δραστικά για να τους χωρίσει, οι αποκαλύψεις θα είναι καταιγιστικές και πλήρως καταστροφικές. Οι φλόγες του έρωτα αγκαλιάζουν ασφυχτικά τα κορμιά τους ενώ την ψυχή τους πυρπολεί ένα τραυματικό  μυστικό που τους στερεί την ελπίδα για μια ουσιαστική και παντοτινή σχέση.

 Ένας έρωτας αυστηρά απαγορευμένος για εκείνους! Μια συνεχής διαμάχη με τα ΘΕΛΩ τα ΠΡΕΠΕΙ και τα στερεότυπα της αδυσώπητης κοινωνίας που όταν έρθει η ώρα να κρίνει εξισώνει θύτες και θύματα. Ποιος μπορεί σαν βρεθεί αντιμέτωπος να τολμήσει να αψηφήσει την κοινωνική κατακραυγή; Θα καταφέρει η Άρτεμις να υπερνικήσει τους εφιάλτες του παρελθόντος που την στοιχειώνουν μέχρι σήμερα; Θα προσπεράσει το ανυπέρβλητο εμπόδιο που η μοίρα όρθωσε ανάμεσα τους, ή θα θυσιάσει την αγάπη της για τον Άδωνι; Μια αφάνταστα δύσκολη επιλογή που θα κρατήσει σε αγωνία τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου όπου εκεί θα μάθουμε τι υπερίσχυσε.  Η λογική, η ερωτευμένη καρδιά της, ή το αμείλικτο παρελθόν;

 Τα συναισθήματα μου ποικίλουν και εναλλάσσονται όταν γράφω. Ζω τόσο έντονα την κάθε σκηνή που μεταφέρω γραπτώς στο κείμενο μου που είναι σαν να είμαι η ηρωίδα εγώ. Γελάω, πονάω, θυμώνω και πολύ συχνά κλαίω με τα δύσκολα βιώματα τους. Τόσο δυνατά συναισθήματα που όταν στο τέλος έρχεται η κάθαρση είναι σαν να αδειάζω και να μένει στην ψυχή μου ένα κενό. Λυτρωτικό μεν αλλά δυσαναπλήρωτο κενό. Θαρρείς πως θα μου λείψουν οι φανταστικοί ήρωες μου, ή πως φεύγοντας έχουν πάρει μέρος της ψυχής μου μαζί τους. Φυσικά με την έκδοση του βιβλίου όταν το κρατώ στα χέρια μου και με κατακλύζει η χαρά, ο χωρισμός απαλύνει… Μένει μόνο η ελπίδα πως ίσως καταφέρουν να αγγίξουν την καρδιά των αναγνωστών που θα επιλέξουν να το διαβάσουν, όπως άγγιξαν και συγκλόνισαν τη δική μου.

 Η αναμονή μέχρι την έκδοση: Ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα γεμάτο αγωνιώδη προσμονή μέχρι την επιλογή του εξώφυλλου και την εκτύπωση. Στην πορεία μεταβάλετε γίνεται ενθουσιασμός όταν πρώτο αντικρίζω το βιβλίο μου. Αισθάνομαι έντονη έξαψη καθώς το διαβάζω και βλέπω τους αγαπημένους μου ήρωες να με περιμένουν ολοζώντανοι για να με καλωσορίζουν μέσα στις πυκνογραμμένες σελίδες του που θα είναι πλέον το μόνιμο σπίτι τους… Συγκίνηση αφάνταστη που διαρκεί μόνο ένα μικρό διάστημα γιατί πριν συνέλθω από τη χαρά έρχεται μια νέα αναμονή γεμάτη προσδοκία… Περιμένω ανυπόμονα να ακούσω τον πρώτο αναγνώστη να μου λέει την άποψη του και όταν είναι ενθουσιώδη και θετική -όπως τώρα με τον Έρωτα φωτιά που μέσα σε ένα μήνα τα μηνύματα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά- εκεί επιτέλους γαληνεύω και το αφήνω να τραβήξει τον ταξιδιάρικο δρόμο του για να βρει το ριζικό του.

 Μηνύματα αποφεύγω συνειδητά να περνάω μέσω της γραφής μου. Προτιμώ να βγάζουν οι αναγνώστες τα δικά τους μηνύματα και να μου λένε τι κατέγραψε η ψυχή τους από την υπόθεση του βιβλίου μου.

 Χαρακτηριστικές φράσεις αμέτρητες και, ποια να πρώτο διαλέξω όταν όλες είναι ανυπόστατο κομμάτι της σκέψης και της καρδιάς μου αλλά, μεμονωμένες ίσως δεν έχουν να πουν κάτι στον αναγνώστη.

 Σαν φράση ξεχωρίζω το χιλιοειπωμένο «σ’ αγαπώ» μέσα σε μια πρόταση απλή.

 «Το δικό μου σ’ αγαπώ είναι πιο πάνω από τη λέξη σ’ αγαπώ».

 Θα επιλέξω και μια μικρή παράγραφο που δεν αποτελείτε ίσως από χαρακτηριστικές φράσεις όμως αυτό το ερώτημα είναι και δικό μου και με εκφράζει απόλυτα.

 Δεν απογοητεύτηκε, δεν το έβαλε κάτω και κολυμπώντας έκανε νοερά ερωτήσεις στον Θεό ζητώντας απαντήσεις:

Γιατί τα επέτρεπε όλα αυτά; Γιατί υπήρχαν φωτιές; Πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες θανατηφόρες και δυστυχία; Τόσος πόνος, τόσο  πολλοί  νεκροί  παγκοσμίως,  τόσα χυμένα δάκρυα. Γιατί, Θεέ μου… γιατί;

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ: σας παραθέτω δυο.

 

 

«Τι συνέβη, Άδωνι;»

«Μη ρωτάς τίποτα… Κράτησέ με μόνο σφιχτά για μια νύχτα στην αγκαλιά σου… Σ’ έχω απέραντη ανάγκη απόψε… μωρό μου».

Για πάντα θέλω να σε κρατήσω, όχι για μια νύχτα, αλλά δεν του φανέρωσε τη σκέψη της. Αντί γι’ αυτό, είπε: «Μείνε όσο θέλεις».

Κοιτάζονταν λες και βλέπονταν για πρώτη φορά. Τα μακριά δάχτυλά του ψηλάφιζαν ανάλαφρα τα χείλια, τα μάτια, το απαλό δέρμα στο συγκινημένο πρόσωπό της. Η Άρτεμις σε κάθε του δάχτυλο άφηνε ένα υγρό από πόθο φιλί που τον συγκλόνιζε κι άλλαζε την έκφραση των αναστατωμένων ματιών του.

«Ελπίζω όλα αυτά να μην είναι όνειρο. Να ξυπνήσω το πρωί και να σε βρω πλάι μου όταν συνέλθω από το μεθυστικό πιοτό που με ποτίζουν τα χείλη σου, που με ζαλίζουν με τα καυτά ερωτικά φιλιά τους… όπως και το λαχταριστό κορμί σου που το κρατάω στα χέρια μου κι αισθάνομαι πως είναι έτοιμο να μου παραδοθεί… Μην αλλάξεις γνώμη, Άρτεμη… μη μου φύγεις…»

«Εδώ θα είμαι».

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ Β:

 «Τι έπαθες, αγάπη μου; Γιατί τρέμεις;»

«Άφησέ με, Άδωνι, κρυώνω… Θέλω να βγω έξω».

«Έχεις δίκιο, αγάπη μου… Είναι νωρίς ακόμα για μπάνιο και το νερό είναι κρύο». Της έδωσε άλλο ένα φιλί και την ελευθέρωσε από την αγκαλιά του. «Πάμε έξω».

Κολύμπαγαν πλάι-πλάι και την κοίταζε ανήσυχος. «Δεν αισθάνεσαι καλά;»

«Δεν έχω τίποτα… μην ανησυχείς».

«Τότε… γιατί κλαις;»

«Κλαίω;» Δεν είχε καταλάβει πως έτρεχαν τα μάτια της. «Δεν είναι δάκρυα, σταγόνες από τη θάλασσα είναι».

«Με σχήμα δακρύων;»

«Έτσι μοιάζουν;»

«Μοιάζουν… ή είναι; Εσύ θα μου πεις».

Έριξε νερό με τις παλάμες της στο πρόσωπό του, τον ξάφνιασε και, μόλις έφτασε στα ρηχά, έτρεξε να βγει πρώτη από τη θάλασσα. Όμως, την πρόφτασε και τύλιξε στο σώμα της τη μεγάλη πετσέτα μπάνιου να μην κρυώνει. Της έδωσε το μπουρνούζι της, φόρεσε το δικό του και κάθισαν κατάχαμα στην καθαρή αμμουδιά. Με το χέρι του στον ώμο της, την έσφιξε πάνω του κοιτώντας το πρόσωπό της.

«Ποιος σε έκανε να κλάψεις;»

«Εσύ…»

«Εγώ; Αποκλείεται! Δεν έχω τόση δύναμη πάνω σου».

Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του. «Έχεις… και δεν το ξέρεις».

«Δύναμη που φέρνει δάκρυα στα μάτια σου ποτέ δεν την θέλησα».

«Τι θέλεις;»

«Να είχα τη δύναμη να σε κάνω να χαμογελάς και να αστράφτει πάντα το πρόσωπό σου. Θα μου πεις τι έχεις;»

«Τίποτα…»

«Έκλαψες για το τίποτα;»

«Κλαίω για τα πάντα…»

«Που έχουν σχέση με εμένα;»

«Και με εσένα», του απάντησε πάλι με μισόλογα.

«Να αρχίσω δηλαδή να ανησυχώ;»

«Γιατί;»

«Φοβάμαι μην αναφερθείς πάλι στο παρελθόν».

Γιατί να σας προτείνω να το διαβάσετε: Δεν βρίσκω τον κατάλληλο τρόπο να συμπυκνώσω αυτά που θα ήθελα να πω για να σας το προτείνω.  Ο λόγος είναι πως αγαπώ πάρα πολύ αυτό το βιβλίο και από συγκινησιακή φόρτιση θα γινόμουν χείμαρρος λέγοντας πολλά που δεν θέλω να φανερώσω και ούτε να κουράσω… Άλλωστε λαχταρώ να ακούσω εσάς. Να μάθω την άποψη όσων το διάβασαν και όσων θα το διαβάσουν αργότερα. Αν σας άρεσε, ποιο κεφάλαιο ήταν πιο δυνατό και, για ποιο λόγο θα το προτείνατε στους φίλους σας; 

 Για να σας δώσω όμως μια μικρή εικόνα θα έλεγα απλώς πως είναι ένας ανατρεπτικός έρωτας πέρα από κάθε συστολή και λογική. Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό, με κοινωνικές πτυχές μυθιστόρημα και με τόσο γρήγορες απρόβλεπτες  και συνταρακτικές ανατροπές που θα σας αιφνιδιάσουν. Εκτός από την αληθινή αγάπη, το κυρίως θέμα του βιβλίου είναι οι οδυνηρές σωματικές, ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες που αφήνει πίσω της η χειρότερη μορφή σωματικής κακοποίησης. Και που εξακολουθεί δυστυχώς να μαστίζει την εποχή μας και είναι πρώτο θέμα στις μέρες μας.

 …Και εδώ θα μου επιτρέψετε να σας χαιρετίσω κλείνοντας με έναν στίχο.

 Παρελθόν, παρόν, μίσος και αγάπη       

σε μια άνιση μάχη που μας πληγώνει.

Ποιος μπορεί να δικάσει τον έρωτα

που και ανήμερα θεριά εξημερώνει.

 Ευχαριστώ ΑΦΟΥ!!! Με εκτίμηση Πηνελόπη Πιατουλάκη

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Τίποτα δεν προµήνυε τις τεράστιες ανατροπές που θα έφερνε στην ήσυχη ζωή της Αρτέµιδος Αθηναΐδου, µια απλή επίσκεψή της µετά από πρόσκληση στο δικηγορικό γραφείο των Ν. & Α. Απέργη στην Αθήνα.

Η επιτακτική ανάγκη της για χρήµατα, ταυτόχρονα µε την τεράστια, καταραµένη κληρονοµιά, που απέκτησε αναπάντεχα από τον θανάσιµα διεστραµµένο εχθρό της, την έφερε µπροστά σε ηθικά διλήµµατα.

Να κάνει αποδοχή της κληρονοµιάς δεχόµενη τον όρο που υπήρχε, για να σώσει τα οικοτροφεία της και τα ορφανά που προστάτευε; Να εξοφλήσει τα χρέη της περιουσίας της και να µη σχολάσει κανέναν από τους ανθρώπους που εργάζονταν στη δούλεψή της; Ή να ακολουθήσει την καρδιά της που της βροντοφώναζε ΟΧΙ;

Η συµβουλή που της έδωσε ο δικηγόρος της, µήπως ήταν µια προσωρινή θεάρεστη λύση; Ή, η αρχή που θα έφερνε στην επιφάνεια όλα όσα είχε σκεπάσει το πυκνό προστατευτικό πέπλο της λήθης, που µόνη της είχε φτιάξει για να καλύπτει τη φριχτή παιδική της ηλικία;

Κι ο γοητευτικός Άδωνις Απέργης, θα γινόταν η σωτηρία της; Ή, η οριστική καταστροφή της, µε τη φωτιά που θα άναβε µέσα της η παρουσία του στη ζωή της;

Συναισθήµατα άγνωστα µέχρι εκείνη τη στιγµή… Αγάπη, Πάθος και Ζήλια, τάραξαν τις αισθήσεις της. Κι ένας  Έρωτας Αυστηρά Απαγορευµένος για εκείνους! Ένας Έρωτας Καταστροφικός! Ένας Έρωτας Φωτιά… που δεν έκαιγε µόνο το κορµί, έκαιγε συθέµελα την ψυχή της, την παρέσυρε ολοκληρωτικά στη δίνη του…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Πηνελόπη Πιατουλάκη έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε μια μικρή συνοικία του Πειραιά όπου και εξακολουθεί να διαμένει. Από πολύ μικρή ηλικία της άρεσε να ξεφεύγει με την ονειροπόληση, γράφοντας στίχους για τραγούδια και μικρά διηγήματα.

Είναι δωρήτρια και ένθερμη υποστηρίκτρια της δωρεάς οργάνων. Μαχήτρια ζωής, άτομο εξωστρεφές, κοινωνικό, πολύ δοτικό και φανατική φιλόζωος.

 

 Έχει δουλέψει πολύ στη ζωή της σε διαφορετικές εργασίες και επί μία εικοσαετία διατηρούσε κατάστημα. Είναι παντρεμένη, με μια κόρη που ζει μόνιμα στο εξωτερικό, και τα τελευταία χρόνια έχει αποτραβηχτεί προσωρινά στο εξοχικό της στον Κόρφο Κορινθίας, όπου ζει ήρεμα και περνάει τις ώρες της γράφοντας.

 

Έχει γράψει άλλα δυο αισθηματικά- κοινωνικά βιβλία, τα Όσα δεν μπορούσα να σου πω τη στιγμή που έπρεπε και Το τίμημα μιας ερωτικής βραδιάς, που κυκλοφορούν από τις Συμπαντικές Διαδρομές σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτή την περίοδο τελείωσε το τέταρτο βιβλίο της, το Αγάπα με, και ασχολείται με τη συγγραφή τριών νέων μυθιστορημάτων, τα οποία γράφει παράλληλα.