Γενάρης του 1920 σε ένα νησί του Βόρειου Αιγαίου. Ένας μήνας που θα ήταν ο τελευταίος της νιότης του. «Θα σε πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια». Μια φράση που θα ξήλωνε απ άκρη σ άκρη τη στέγη της ψυχής του.
«Σας ορκίζομαι στην τιμή μου ότι είμαι αθώος! Η μάνα μου, πού χάθηκε η μάνα μου; Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει όλον αυτόν τον παραλογισμό!»
Μια γυναίκα που κρατούσε στα χέρια της όλες τις συμφορές του κόσμου! «Την κατάρα μου να χεις! Ατίμασες τη γενιά σου! Έκλεισες τα σπίτια μας!»
«Ούτε η μάνα μου...», οι τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε ο καπετάν-Γιώργης φεύγοντας στιγματισμένος από τον τόπο του. Μια οικογένεια διαλύεται, ένα σπίτι ρημάζει. Και η οδύσσεια ξεκινάει...
Από τη Χίο στα Βουρλά, από τις στάχτες της Μικρασιατικής καταστροφής στα παραπήγματα του Πειραιά και του Βόλου, οι ήρωες θα παλέψουν με τους δαίμονες της ζωής τους, περιπλανώμενοι για περίπου μισό αιώνα. Ψυχές τραυματισμένες, ξεριζωμένες που άλλες κατάφεραν να βρουν καταφύγιο και άλλες ρήμαξαν μόνες τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.
«ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕ ΚΑΝΕΙΣ... ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ!»
Ο Γιώργης του ''Ούτε η μάνα μου'' με τα μάτια της Αντιγόνης μας ΑΦΟΥ!!!
Η ζωή μας σαν τις χάντρες…
Κάποιοι τις χτυπούν δυνατά για να κάνουν απλώς θόρυβο…
Κάποιοι τις αγγίζουν απαλά με στοργή, με αγάπη και τις προσέχουν να μη σπάσουν.
Όμως η ζωή έρχεται ξαφνικά, πιάνει το κομπολόι και το γυρνά απότομα….
Θα γράψω με λίγους στίχους για τον Γιώργη.
Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω, άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι αλλού, για αλλού ξεκίνησα…
Ποιος τη ζωή μου ποιος τη κυνηγά;
Που πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
Που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει.
Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο, ξενιτεμένο και μοναχό.
Που να ακουμπήσω να ξενυχτήσω, να ξενυχτήσω το μοναχό.
Που να φωλιάσω σε ξένο δάσος, σε ξένο δάσος να μη χαθώ…
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ.
Όμως ξανά πιάνεις το κομπολόι σου και βαδίζεις στητός λεβέντης, γιατί σιγανά-σιγανά και ταπεινά πατάς στην γη…
Η στάση της ζωής του ας γίνει παράδειγμα προς μίμηση σε όλους εμάς τους νεότερους!!!
Λίνα, Έφη μου σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!!!
Ποιες όμως είναι οι κυρίες Έφη Καγξίδου και Λίνα Σπετζάρη;;Ας τις γνωρίσουμε μέσω μερικών ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκαν να απαντήσουν και τις ευχαριστώ πολύ!!!!
ΕΡΩΤΗΣΗ:1) Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο. Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Έφη: Από την προσχολική μου ηλικία, αγαπούσα πολύ τα παραμύθια. Ήμουν όμως πολύ μικρή όταν άρχισα να διαβάζω κι αλήθεια, δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο μου βιβλίο.
Λίνα: Δώρο γενεθλίων στα εννιά μου χρόνια, ήταν το πρώτο μου βιβλίο. Το αγάπησα πολύ και το διάβασα αμέτρητες φορές. Ο τίτλος του ήταν: «Πολυάννα», «Το παιχνίδι της χαράς», της Eleanor Porter, σε μετάφραση της Ειρήνης Λαχούρη.
ΕΡΩΤΗΣΗ:2) Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Έφη: Διάβαζα πάντα πολύ και χωρίς διακρίσεις. Προτιμούσα όμως, τα μυθιστορήματα ιστορικού περιεχομένου. Με συναρπάζει ακόμη και σήμερα ο τρόπος που μπλέκονται οι ιστορίες της καθημερινότητας των ηρώων τους, των απλών ανθρώπων κυρίως, στα γρανάζια των γεγονότων που σημάδεψαν τους τόπους τους.
Λίνα: Διάβασα πολλά και διαφορετικά είδη λογοτεχνίας στη ζωή μου. Εκείνα όμως που αγαπάω πιο πολύ, είναι όσα ασχολούνται με την ψυχολογία του ανθρώπου. Εκείνα που μπαίνουν βαθιά στον μέσα κόσμο του, στις κρυφές του σκέψεις, στα «γιατί» και τα «πώς» του.
ΕΡΩΤΗΣΗ:3)Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας συγγραφείς ή σας ...βάζω δύσκολα;
Έφη:Πάτρικ Ζίσκιντ, Νίκος Καζαντζάκης...
Λίνα: Ίρβιν Γιάλομ, Χόρχε Μπουκάι, Νίκος Καζαντζάκης...
ΕΡΩΤΗΣΗ:4)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Έφη: Άρχισα να γράφω από μαθήτρια του δημοτικού. Ήταν ανάγκη μου εσωτερική, ένας χείμαρρος ορμητικός από σκέψεις που αν δεν τις μετέφερα στο χαρτί, ένιωθα πως θα ξεχείλιζαν και θα με έπνιγαν. Τα χειρόγραφά μου μετράνε αρκετές δεκαετίες. Δεν έχει σημασία που τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν εκδοθεί. Για μένα είναι κομμάτι της ζωής μου, συνοδοιπόροι μου και φίλοι αληθινοί.
Λίνα: Οι δικές μου ανησυχίες εκφράζονταν πάντα μόνο μέσα από την ποίηση. Η πρώτη μου απόπειρα να γράψω πεζό κείμενο, ήταν στο «Ούτε η μάνα μου». Με παρέσυρε η λαχτάρα της Έφης να πραγματοποιήσουμε το όνειρό της τόσο πολύ, που δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα στον κόσμο της γραφής. Ήταν όμως, μαγικός!
ΕΡΩΤΗΣΗ:5)Πως ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας Ούτε η μάνα μου γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;
Έφη:Για μένα ήταν ένα τάμα, μια υπόσχεση που είχα δώσει στην ψυχή του παππού μου. Ήθελα επιτέλους να δικαιωθεί!
Λίνα: Εγώ πάντως, για να βοηθήσω την Έφη ξεκίνησα. Δε φανταζόμουνα ποτέ, ότι θα με έπαιρνε το κείμενο μαζί του και θα με ταξίδευε ώρες ατέλειωτες, στην ιστορία μιας οικογένειας που αγάπησα, σαν να ήτανε δική μου.
Έφη και Λίνα: Ο τίτλος ήταν ό μοναδικός που του ταίριαζε. Αφού τον κεντρικό μας ήρωα στη δύσκολη στιγμή του, δεν τον πίστεψε κανείς! Ούτε η μάνα του! Όσο για το εξώφυλλο, ήταν μια πολύ πετυχημένη επιλογή του εκδοτικού μας οίκου και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.
ΕΡΩΤΗΣΗ:6)Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από το έργο σας και γιατί?
Έφη: Τον παππού μου τον Γιώργη, γιατί ήταν πιστός στις αρχές του, αγαπούσε και προστάτευε την οικογένειά του, κουβαλούσε για χρόνια έναν σταυρό που δεν ήτανε δικός του, αλλά είχε πάντα την πυξίδα της δικαιοσύνης για οδηγό του.
Λίνα: Την Πάτρα, γιατί στάθηκε βράχος ακλόνητος δίπλα στον άντρα της που αγαπούσε αληθινά, γέννησε και μεγάλωσε πέντε παιδιά σε χρόνια δίσεκτα και το κυριότερο για μένα, σεβάστηκε το δικαίωμά του στη σιωπή, όταν η αποκάλυψη της αλήθειας ταρακούνησε τα θεμέλια του σπιτικού και της ψυχής της μαζί.
ΕΡΩΤΗΣΗ:7)Έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο?
Έφη και Λίνα: Όλο και κάτι μαγειρεύουμε. Ελπίζουμε να έχουμε σύντομα νέα, για να τα μοιραστούμε μαζί σας.
Ερώτηση:8)Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό το διάστημα;
Έφη: «Θολός βυθός» του Γιάννη Ατζακά.
Λίνα: «Ούτε το όνομά μου» της Thea Hallo
Ερώτηση:9)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία.Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά..
Έφη: Τραγούδι: «Αυτή η νύχτα μένει». Ταινία: «Ποτέ την Κυριακή».
Λίνα: Τραγούδι: «Ν’ αγαπάς» Παντελής Θαλασσινός. Ταινία: «Όσα παίρνει ο άνεμος».
.Ερώτηση:10) Ένα βιβλίο με δυο συγγραφείς, πώς γίνεται;
Έφη και Λίνα: (Απόσπασμα από το κείμενο της παρουσίασης)
Όταν μιλούν και οι δυο την ίδια γλώσσα, γίνεται!
Όταν θαυμάζει ο ένας την πένα του άλλου, γίνεται!
Όταν ο ένας παίζει το ρόλο του αναγνώστη στο κείμενο του άλλου και αντίστροφα, γίνεται!
Όταν το τελικό κείμενο διαβάζεται φωναχτά και οι κραδασμοί των λέξεων φέρνουν δάκρυα στα μάτια και των δυο, γίνεται!
Όταν υπάρχει αγάπη, σεβασμός κι ευγνωμοσύνη, γίνεται!
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου