Θέλω να σας ευχηθώ για το 2017 μα συνεχώς με διακόπτουν οι ήρωες από το τελευταίο βιβλίο μου Το χνάρι που δεν έσβησε.
«Και προσοχή στα χνάρια που αποκαλύπτουν οι στιγμές!», μπαίνει στη μέση και συμβουλεύει η Σαβέλλα στα ψιθυριστά.
«Μην τα φοβάστε!», σας εφησυχάζει ο Άγης!
«Να τα φοβάστε!», πετιέται η Μαργαρίτα και φτύνει κόρφο.
«Ποια χνάρια;», απορεί ακόμα η Υπατία παριστάνοντας την αθώα.
«Τα αναθεματισμένα χνάρια!», θυμώνει κι άλλο ο Σίλας και φτύνει κι αυτός, αλλά κάτω, στο χώμα, στον κήπο του σπιτιού με το μεγάλο πεύκο.
«Έι! Σταματήστε! Είναι μια νέα χρονιά, αγαπητοί μου!», τους βάζω τις φωνές. «Φρεσκότατη! Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ για μια καινούργια αρχή, δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνο εγώ!» Με κοιτάνε με αυτό τους το βλέμμα που ένας Θεός ξέρει πόσο έχω επιθυμήσει! «Λατρεμένοι μου, ελάτε όλοι μαζί να ευχηθούμε στους φίλους μας.»
«Χρόνια πολλά και καλά και ευτυχισμένα!»
Οι ήρωες των μυθιστορημάτων εύχονται; Ναι, αν έχουν πνοή. Ασφαλώς, εάν έχουν αποκτήσει ανάσα. Αυτό επιδίωξα για όλους τους ήρωες στο Χνάρι που δεν έσβησε. Ακόμη και στον άνθρωπο της μιας γραμμής. Προσπάθησα να έχουν τη φυσική μας δύναμη και αδυναμία, να πέφτουν στα δικά μας λάθη, αμετανόητα τα ίδια ξανά και πάλι, να ονειρεύονται και να ταξιδεύουν …εκεί που πάμε κι εμείς! Αν και γεννήθηκαν το 2016, επισήμως τον Απρίλιο που κυκλοφόρησε το βιβλίο, για την εκδοτική πραγματικότητα πρόλαβαν και ενηλικιώθηκαν. Έγιναν πιο σοφοί; Όχι, μου έγιναν ακόμα πιο τρυφερά τρωτοί.
Το ίδιο κείμενο έχει πολλές αναγνώσεις, κρυμμένα μισοφόρια. Ένα χνάρι είναι αρκετό για να ξεκινήσει μια ιστορία, να ξεδιπλώνεται σαν κορδέλα το πάθος κάποιου (ανύπαρκτου) ανθρώπου κι ενός (υπαρκτού) λαού. Η Υπατία, ο Σίλας, ο Σπάρτακος, ο Άγης, όλοι τους θα εξακολουθήσουν το 2017 να αφηγούνται ακούραστα την προσωπική ιστορία τους στους αναγνώστες, να κάθονται σταυροπόδι στις σελίδες και να μιλάνε για ένα χνάρι που δεν έσβησε. Χαίρομαι που με ρωτάτε αν υπήρξαν στα αλήθεια. Δεν μου αρκούσε το σαν αληθινοί. Η ευχή τους δεν είναι λοιπόν σαν μια ευχή.
«Η χρονιά 2017 είθε να αφήσει καλό χνάρι!»
Σαβέλλα,Άγης,Μαργαρίτα,Υπατία,Σίλας ήρωες του βιβλίου Το χνάρι που δεν έσβησε της κ.Νοέλ Μπάξερ που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα - Dioptra Publications!!!
Στην Πόλη που Κύλησε στη Θάλασσα, στο παλιό αρχοντικό µε το µεγάλο πεύκο που έκρυψε αναστεναγµούς, µυστικά, προδοσίες και λάθος έρωτες, µια γυναίκα φορώντας παλιά νυφικά στριφογυρίζει σαν τους δερβίσηδες σε έναν χορό που ενώνει τους χρόνους. Ένα µαργαριτάρι θα κυλήσει ανάµεσα στο στήθος δύο γυναικών από διαφορετικές γενιές, µαρτυρώντας πως τα ανθρώπινα λάθη, όπως τα πάθη, δυστυχώς επαναλαµβάνονται.
Η µαύρη πέτρα που έριξε στη θάλασσα ένας άντρας φορτωµένος µε όνειρο βαρύ κατέληξε στον βυθό που δεν ξέπλυνε ούτε ξεθώριασε ούτε έσβησε τις µνήµες και τις αδικίες µιας χώρας η οποία βάδισε σπαρταρώντας από τον Μεταξά ως τη Χούντα. Σε αυτή την Ελλάδα περιφέρεται µια κοπέλα σέρνοντας τη βαλίτσα της γεµάτη αγιשּׁγραφίες της Παναγίας, κι ένας αριστερός νέος, ανίδεος τι τον περιµένει, µπαίνει σώγαµπρος στο σπίτι χουντικών, παλιών βασιλοφρόνων.
Επί δεκαεπτά χρόνια, ένα αντρικό πανωφόρι περίµενε υποµονετικά σε ένα παλιό υπόγειο το γνώριµο σώµα, αυτόν που θα πατήσει το χνάρι που δεν έσβησε. Ένα αγόρι, το 1990 πια, στον δρόµο προς την άνδρωση.
Ένα πληθωρικό πολυπρόσωπο µυθιστόρηµα, γραµµένο µε ψυχή και µε την ιδιαίτερη χαρακτηριστική γραφή της Νοέλ Μπάξερ που, για µία ακόµη φορά, µπλέκοντας έξοχα τη µυθιστορία µε την ελληνική ιστορία, ανιχνεύει τις µύχιες πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου